Πόσες φορές δεν έχουμε τρέξει τις σκέψεις μας πίσω στα παιδικά-σχολικά μας χρόνια; Σε πόσες συζητήσεις με την παρέα μας δεν έχουμε πει ή ακούσει τις εξής φράσεις: «Και τελικά που με βοήθησαν αυτά που έχω μάθει στο σχολείο;» ή «Ο δάσκαλος με έβαζε τιμωρία όταν δεν τα έγγραφα σωστά! Το μισούσα το σχολείο» ή ακόμα και το «Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά που έμαθα στο σχολείο». Μήπως τελικά δεν φταίει το σχολείο ή εμείς ως μαθητές αλλά όλα ξεκινάνε από κάτι πιο βαθύ από έναν ποιο ουσιαστικό παράγοντα;
Όλα, κατά τη άποψη μου, ξεκινάνε από το άτομο που θα μας καθοδηγήσει, θα μας εισάγει νέες γνώσεις και θα μας ωθήσει στη νέα μας ζωή μετά το σχολείο.. τον δάσκαλο!
Ένας άνθρωπος, ο οποίος ο τελικά αποφασίσει να ακολουθήσει το επάγγελμα του δασκάλου δεν πρέπει να ξεχνάει, πως όταν αναλάβει την ανερχόμενη γενιά μαθητών, με την επαγγελματική αυτή ταυτότητα, παραμένει άνθρωπος! Τα παιδιά ταυτίζονται καλύτερα με τους ανθρώπους παρά με τους δασκάλους!
Πολλές φορές δεν έχω ακούσει γνωστούς που διδάσκουν σε σχολεία ή πανεπιστήμια να συζητάνε μεταξύ τους και να μετανοιώνουν για πράγματα που έχουν πει μέσα στην τάξη, όπως: «Αυτά που μισούσα ως μαθητής …αυτά κάνω τώρα!» ή «Τελείωνε επιτέλους Κώστα, θα ξημερώσουμε!» κ.α. Ο δάσκαλος πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στην αίθουσα και επιβλέπει τους μαθητές ενώ αυτό ήταν κάτι που σίγουρα τον ενοχλούσε όταν βρισκόταν στην αντίθετη οπτική θέση. Θεωρεί ότι εκείνος πρέπει να διδάσκει και οι μαθητές να μαθαίνουν. Κι’όμως αυτά είναι λόγια ή πράξεις που οι δάσκαλοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ακόμα και αν ξέρουν ότι αυτό είναι λάθος.
Ένας δάσκαλος πρέπει να μάθει, ήδη από την σχολή του, ότι είναι καθοδηγητής και μέσο που οι μαθητές θα μάθουν πράγματα και θα ανακαλύψουν την μοναδικότητα τους!
Φανταστείτε αν ο καθένας μπορούσε μέσα από την τάξη να δημιουργήσει ένα μοναδικό ανθρώπινο ον που θα το ξεχώριζε από τα υπόλοιπα. Αν ο δάσκαλος σταματούσε την προσπάθεια να καταφέρει να περάσει τον δικό του εαυτό στον μαθητή αλλά αντίθετα προσπαθούσε να τον βοηθήσει να αναπτύξει τον δικό του …την μοναδικότητα του!
Δεν πρέπει οι δάσκαλοι να ωθούν τους μαθητές τους σε μία κοινή οδό αλλά σε διαφορετικές που ο καθένας θα επιλέξει αυτή που του ταιριάζει καλύτερα. Είναι λάθος του εκπαιδευτικού συστήματος να προσπαθεί να μας κάνει όλους ίδιους! Είναι σαν να έχεις, για παράδειγμα, ένα ψάρι και έναν αετό και να προσπαθείς να μάθεις στον αετό να κολυμπά και στο ψάρι να πετά ενώ ξέρεις μέσα σου ότι το καθένα έχει αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που το κάνει μοναδικό.
Είναι σοφό, λοιπόν, να αναδειχτεί, αυτή η μοναδικότητα του κάθε μαθητευόμενου, μέσα από τεχνικές που ο ίδιος ο δάσκαλος θα επιλέξει. Συνετό επίσης είναι το να του θυμίζει συνεχώς ότι αυτό που θα γίνει αργότερα θα πρέπει συμβαδίζει με την προσωπικότητα του, να προσπαθεί πάντα να είναι ο εαυτός του. Γιατί στην τελική αυτό που είμαστε και θα έχουμε πάντα είναι ο εαυτός μας!
