Όλα ξεκίνησαν με το αίτημα «όχι φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση»
και κλιμακώθηκαν σε ανοιχτή εξέγερση κατά της αποικιακής κυβέρνησης. Η Αμερικανική Επανάσταση υπήρξε γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας για τον κόσμο της νεωτερικότητας. Στο σημείο αυτό θα επιχειρήσουμε να συνοψείσουμε την πορεία της επανάστασης εναντίον των Βρετανών και των νομιμόφρονων, η οποία διήρκεσε από το 1776-1783 και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Κατά το 18ο αιώνα συνέρρεαν από την Ευρώπη όλο και περισσότεροι άποικοι, προσδοκώντας μία καλύτερη ζωή. Κατά τη διάρκει της δεκαετίας του 1760 λίγοι Αμερικανοί επιθυμούσαν διάρρηξη των σχέσεων με τη Βρετανία. Παρά τη διακηρυγμένη πρόθεσή τους, οι καθημερινές δραστηριότητές τους και τα εμπορικά συμφέροντα οδηγούσαν σε σύγκρουση.
Η αποικιακή κυβέρνηση απέρριπτε τα αιτήματά του για περισσότερη γη,
ήταν διεφθαρμένη και εφάρμοζε μια προβληματική και ετεροβαρή νομοθεσία. Η κυκλοφορία των προϊόντων είχε καταστεί πολύ δύσκολη και με τον τρόπο αυτόν ευνοούνταν το λαθρεμπόριο κάθε μορφής. Η καταστολή του λεγόμενου ελεύθερου εμπορίου προς όφελος των βρετανικών συμφερόντων αποτέλεσε παράγοντα αποφασιστικής σημασίας για την αύξηση της δυσαρέσκειας απέναντι στην αποικιακή διοίκηση.
Βασικό πολιτικό αίτημα των Αμερικανών εκείνη την εποχή, ήταν η σύνδεση της φορολογίας με την αντιπροσώπευση. Η φράση «όχι φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση» (no taxation, without representation) έγινε κεντρικό σύνθημα διεκδίκησης απέναντι στην κεντρική κυβέρνηση του Λονδίνου.
Οι πρώτες εξεγέρσεις πήραν τη μορφή ανοιχτής εξέγερσης.
Σταδιακά ομάδες αποίκων άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα στις βρετανικές αρχές με διάφορους τρόπους. Προχωρούσαν σε επιθέσεις σε φοροεισπράκτορες, προξενούσαν προβλήματα στη λειτουργία των δικαστηρίων, έριχναν φορτία με τσάι στη θάλασσα κ.α. Σύντομα η υπάρχουσα διοικητική δομή έπαψε να λειτουργεί και η σύγκρουση άλλαξε επίπεδο. Επίκεντρο της όλης επαναστατικής δραστηριότητας ήταν οι περιοχές της Μασαχουσέτης, της Νέας Υόρκης και της Βόρειας Καρολίνας.
Δύο μείζόνες πρακτικές των Βρετανών οδήγησαν τα πράγματα στην οριστική ρήξη. Η πρώτη αφορούσε τον περιορισμό της επέκτασης προς την αχανή και ανεκμετάλλευτη Δύση, γεγονός που ήταν επιβεβλημένο για τους Βρετανούς εξαιτίας του υψηλού κόστους που εμπεριείχαν οι αναπόφευκτες εκστρατείες εναντίον των Ινδιάνων και των Γάλλων συμμάχων τους. Η απόφαση αυτή φυσικά άφηνε απόλυτα δυσαρεστημένους τους αποίκους, οι οποίοι έβλεπαν στη Δύση τη λύση των προβλημάτων τους και είχαν στρατηγικό στόχο τη χρησικτησία των εκτάσεων που θα καταλάμβαναν.
Η δεύτερη ενέργεια σχετιζόταν με το σύνολο των νέων νομοθετικών ρυθμίσεων
που χαρακτηρίστηκαν «ανεπιθύμητες/μη ανεκτές», οι οποίες απέβλεπαν στον πλήρη έλεγχο της εμπορικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας στις παράκτιες πόλεις, με πιο χαραρακτηριστική την πόλη της Βοστώνης. Με τον τρόπο αυτόν όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώμματα της αμερικάνικης κοινωνίας ένιωθαν αποξενωμένα από τη βρετανική πολιτική διοίκηση. Στο τέλος του 1774 η πολιτική νομιμοποίηση των Βρετανών αμφισβητήθηκε έντονα και οι σχέσεις τους με τους αποίκους επιδεινώθηκαν.
Η εξέγερση στρεφόταν νομοτελειακά όχι μόνο κατά των Βρετανών, αλλά και των Αμερικανών που παρέμεναν νομιμόφρονες. Οι τεράστιες εθνοτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές διαιρέσεις μέσα στην κοινωνία κατέστησαν απολύτως αναμενόμενη την εξέλιξη αυτή, καθώς πολλοί κάτοικοι της χώρας θεωρούσαν ότι ο αγώνας για την ανεξαρτησία δεν τους αφορούσε άμεσα.
Καθώς η κατάσταση όδευε προς την ολοκληρωτική ρήξη με τους Βρετανούς,
ήταν δεδομένο ότι πρωταρχικός εχθρός ήταν αυτά ακριβώς τα κοινωνικά στρώματα που παρέμεναν στο πλευρό της διοίκησης. Σώματα επαναστατών τρομοκρατούσαν, δολοφονούσαν, εξεδίωκαν νομιμόφρονες και κατέστρεφαν τις καλλιέργειές τους. Η διαβόητη πρακτική να διαπομπεύονται οι προδότες αυτοί με πίσσα και πούπουλα γνώρισε μεγάλη εξάπλωση εκείνα τα χρόνια.
Από την άλλη πλευρά ο βρετανικός στρατός ήταν ο καλύτερα εκπαιδευμένος στρατός του 18ου αιώνα, διαθέτοντας στο έμψυχο δυναμικό του 48.000 άνδρες το 1775. Επιπλέον είχε το πλεονέκτημα της ευελιξίας και της ταχύτατης μεταφοράς εξαιτίας της κυριαρχίας του βρετανικού ναυτικού στις θάλασσες. Ωστόσο οι βρετανικές δυναμείς δεν ήταν προετοιμασμένες για το τι εμπόδια θα συναντούσαν στο έδαφος της Βορείας Αμερικής.
Μία από τις σημαντικότερες μάχες
που δόθηκαν ήταν στο Λέξινγκτον και το Κόνκορντ 1775, όπου οι Βρετανοί είχαν τις πρώτες σημαντικές απώλειες. Σε αυτό το σημείο επιλέχθηκε ο George Washington ως επικεφαλής των εξεγερμένων, προκειμένου να συγκροτήσει μια πειθαρχημένη και αξιόμαχη δύναμη. Ο George Washington είχε διετελέσει αξιωματικός στην πολιτοφυλακή της Βιρτζίνια κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον των Ινδιάνων και των Γάλλων.
Αυτό που προσδοκούσε ο George Washington ήταν ένα διαφορετικό είδος πολέμου από αυτό που κυριαρχούσε μέχρι τότε. Στόχος ήταν η εφαρμογή συμβατικού πολέμου ώστε να μπορεί να αντιπαρατεθεί με τους Βρετανούς. Στη συνέχεια, όλες οι αποικίες συγκέντρωσαν τις πολιτοφυλακές τους και τις έστειλαν στη Βοστώνη. Οι Αμερικανικές δυνάμεις περικύκλωσαν τη Βοστώνη από Βορρά, Νότο και Δύση, όμως άφησαν το λιμάνι υπό αγγλικό έλεγχο, με αποτέλεσμα να έρθουν ενισχύσεις και πολεμοφόδια. Ακολούθησαν πολλές μάχες μεταξύ του Ηπειρωτικού στρατού των επαναστατημένων αποικιών και των Αγγλικών δυνάμεων. Η πολιορκία έληξε στις 17 Μαρτίου 1776 με νίκη των αποικιακών δυνάμεων και εκκένωση της πόλης από τους Άγγλους.
Στις 4 Ιουλίου 1776 συγκαλείται συνέλευση των Αμερικανών στη Φιλαδέλφεια,
όπου ψηφίζεται η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας η οποία στηρίζεται στις πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού. Πρωταγωνιστές στη σύνταξη της Διακήρυξης υπήρξαν ο Τόμας Τζέφερσον και ο Βενιαμίν Φρανγκλίνος. Στα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν ο πόλεμος γενικεύθηκε. Οι Άγγλοι έστελναν συνεχώς ενισχύσεις και οι Αμερικανοί προσπαθούσαν να κρατήσουν την επανάσταση ζωντανή.
Η Γαλλία έστειλε οικονομική ενίσχυση στους επαναστατημένους Αμερικανούς καθώς και στρατεύματα. Ο αγγλικός στρατός, υπό την ηγεσία του στρατηγού Κορνουάλις, τελικά παραδόθηκε στο Γιορκταουν της Βιρτζίνια στις 19 Οκτωμβρίου 1781. Ο πόλεμος έληξε επίσημα με την συνθήκη του Παρισιού στις 3 Σεπτεμβρίου 1783, με την οποία η Αγγλία παραχωρούσε τα εδάφη της στις ΗΠΑ. Τα τελευταία αγγλικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την ήπειρο στις 25 Νοεμβρίου 1783.
Πηγές: Ηannah Arrendt, Για την Επανάσταση
