Μια ιστορία ντροπής. Δεν ξέρω πόσοι από σας είχατε την ‘τύχη’ να επισκεφτείτε τον ‘ιερό’ χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κάποια στιγμή της ζωής σας. Για όσους δεν είχατε την ευκαιρία αυτή, θα προσπαθήσω να σας ξεναγήσω στα άδυτα του πανεπιστημίου με τον τρόπο που το έζησα εγώ ως φοιτητής. Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο είναι ο κανόνας ή η εξαίρεση. Εσείς θα ξέρετε καλύτερα.
Σημείωση πρώτη: O πόλεμος των κομμάτων
Από την πρώτη κιόλας φορά που μπήκα στο πανεπιστήμιο μέχρι την τελευταία φορά που βγήκα, η κατάσταση παρέμεινε λίγο πολύ η ίδια. Μπαίνοντας σε κάθε κτίριο, αντικρίζεις το ίδιο θέαμα: κόμματα στα δεξιά, κόμματα στα αριστερά, κόμματα παντού. Δεν είμαι αντίθετος με τις παρατάξεις των φοιτητών, αλλά είμαι αντίθετος με την ύπαρξη κομμάτων μέσα σε ένα πανεπιστήμιο. Και είμαι ακόμη πιο αντίθετος στην ύπαρξη κομμάτων χωρίς καμία απολύτως δύναμη. Δεν έχει σημασία ποιος θα βγει πρώτος στις εκλογές, μόνο ίσως στο φαίνεσθαι, αφού τις αποφάσεις τις παίρνει το διοικητικό συμβούλιο του πανεπιστημίου. Τα κόμματα άντε να οργανώσουν καμιά κατάληψη ή καμιά πορεία. Μέχρι εκεί. Άντε και καμιά σημείωση με αντάλλαγμα ψήφους βεβαίως. Και αν μου πείτε πως τα κόμματα υπάρχουν για να πιέζουν καταστάσεις και έχουν επιρροή στις αποφάσεις για ζητήματα του πανεπιστημίου, θα σας πω πως μπορεί, αλλά στα 5 χρόνια που ήμουν στο πανεπιστήμιο αυτό δεν φάνηκε. Δεν είδα ούτε να παίρνω δωρεάν τα βιβλία που δικαιούμαι, ούτε να υπάρχει θέρμανση, ούτε να φεύγουν οι εξωσχολικοί μέσα από το χώρο. Αυτό που είδα ήταν οι αμέτρητες φορές που πλακώνονταν μεταξύ τους, διαλύοντας αίθουσες και έπιπλα, για το ποιος θα κυβερνήσει το πανεπιστήμιο. Μια ‘κυβέρνηση’ χωρίς καμία απολύτως δύναμη και εξουσία.
Σημείωση δεύτερη: Αγοραπωλησίες, ληστείες και βιασμοί
Μια ιστορία ντροπής λοιπόν. Που να φανταζόταν ένας χρήστης ναρκωτικών ότι για να προμηθευτεί τις ουσίες του δεν θα χρειαζόταν να το κάνει κρυφά, σε κάποιο απόμερο στενό της πόλης, αλλά θα μπορούσε πολύ απλά να μπει στο ΑΠΘ, να αγοράσει και να φύγει σαν κύριος. Ειδικά τα απογεύματα, δεν γίνεται να κάνεις μια βόλτα στο προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου και να μην δεις δεκάδες σκυθρωπούς ανθρώπους να σου φωνάζουν ‘ψιτ’ δείχνοντάς σου την πραμάτεια τους. Μπες στην θέση μιας κοπέλας που τελειώνει δηλαδή το μάθημα της στις 9 το βράδυ και προσπαθεί να σκεφτεί ποιος είναι ο πιο ασφαλές δρόμος για την έξοδο από το πανεπιστήμιο. Και αν νομίζετε πως υπερβάλλω θα σας υπενθυμίσω τις αμέτρητες περιπτώσεις ληστειών που συνέβησαν μέσα στο πανεπιστήμιο. Το θέμα δεν είναι τα λεφτά και το κινητό που σου παίρνουν. Είναι η κλοπή τις ίδιας σου της αξιοπρέπειας. Έχεις δουλέψει σκληρά για να μπεις στο πανεπιστήμιο το οποίο ο πρύτανης σου λέει πως είναι το σπίτι σου, και έρχονται και σε απειλούν, σε ληστεύουν μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Τι πιο υποτιμητικό. Τελευταίο κρούσμα ήταν ο βιασμός μιας κοπέλας μέσα στο πανεπιστήμιο. Μάλλον θα πρέπει να πεθάνει κάποιος για να αλλάξει κάτι.
Σημείωση τρίτη: Το Κάμπινγκ
Το καλοκαίρι που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου μια εκδήλωση στήριξης στους πρόσφυγες. Πάνω από 1000 άτομα κατασκήνωσαν μέσα στο ΑΠΘ για μια εβδομάδα. Το πανεπιστήμιο δεν είχε καμιά ενημέρωση περί αυτού αλλά και να είχε δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι. Ο πρύτανης δήλωνε πως «κανείς δεν αποδέχεται αυτήν την κατάσταση, ωστόσο κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πράξει κάτι». (Αυτός ο κανείς ρε παιδιά ποιος είναι επιτέλους;) Και συνεχίζει: «Το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να ελέγξει χιλιάδες κόσμου. Εάν αποφασίσουν να εισέλθουν σε αυτό, δεν αρκούν οι φύλακες» (Πρώτο Θέμα). Οι κατασκηνωτές έφυγαν αφήνοντας χάος πίσω τους: σπασμένες πόρτες, κατεστραμμένες αίθουσες, γκράφιτι και κλοπές υπολογιστών. Το καλύτερο ήταν πως η πλειοψηφία των αναρχικών ήταν από το εξωτερικό. Προφανώς και δεν μπορούσαν να διανοηθούν να διαλύσουν ένα πανεπιστήμιο στην χώρα τους οπότε ήρθαν στην Ελλάδα. Κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν στο πανεπιστήμιο τους την επόμενη μέρα. Κάποιοι από εμάς όχι.
Υ.Γ.
H ιστορία ντροπής δεν τελειώνει εδώ. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε την έλλειψη γραμματειακής υποστήριξης, τις πλεκτάνες,τα πάρε-δώσε φοιτητών και καθηγητών, την ανταλλαγή ψήφων και σημειώσεων, τους ‘ευνοούμενους’ φοιτητές και τη διαφθορά τότε θα έχετε το πλήρες παζλ της κατάντιας του ΑΠΘ.
