Ποιο είναι το πρόβλημα με τις διαβάσεις αναπήρων:
“Σιγά κύριέ μου, δεν έγινε και κάτι”. Η παραπάνω έκφραση είναι η συνηθέστερη απάντηση οδηγών που προσεβλήθησαν από την παρατήρηση περαστικού αναφορικά με εσκεμμένες αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως διπλοπαρκαρίσματα, εικοσάλεπτα alarm σε σημείο διέλευσης λεωφορείου (το ζω κάθε μέρα και συμβαίνει-τώρα), το παρκάρισμα σε διαβάσεις αναπήρων, την αγνόηση STOP και άλλων αντίστοιχων ενεργειών. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να εξετάσω κατά πόσο είναι νόμιμες ή παράνομες τέτοιες ενέργειες (που για να υπάρχουν καταγεγραμμένες ως παραβάσεις στο δίκαιο, για κάποιο λόγο θα υπάρχουν!) αλλά το πόσο ανήθικες είναι.
Και για να ρίξω αλάτι εκεί που πονάει ο υπέρμετρος εγωισμός μας, στην Ευρώπη ή σε άλλη δυτική χώρα δεν παρατηρούνται τέτοιες απαράδεκτες και αδικαιολόγητες νοοτροπίες. Ο σεβασμός για τα κοινά είναι σεβασμός για τα κοινά. Τώρα θα προτρέξεις εσύ να μου πεις ότι σ’ αυτές τις χώρες, αυτοί οι μέχρι πρότινος βάρβαροι, δια ροπάλου και μαστιγίου εξανθρωπίστηκαν και αντιλήφθηκαν τι σημαίνουν τα κοινά επειδή οι ποινές για κάθε τέτοια παράβαση είναι τόσο αυστηρές που οι πολίτες δεν διανοούνται να κάνουν αλλιώς, ε, και εν τέλει αυτή η συμμόρφωσή τους πέρασε στο DNA τους.
Και θα σου απαντήσω εγώ: Κι εμείς που δεν εξανθρωπιστήκαμε προσφάτως αλλά μονίμως καμαρώνουμε για την κοιτίδα πολιτισμού που προσφέραμε στην ανθρωπότητα, και την ευγένεια και το αιέν αριστεύειν; Τείνω συνεχώς να καταλήξω ότι είμαστε γεμάτοι λόγια και πίσω απ’ αυτά τα λόγια (το λεγόμενον big talk) προσπαθούμε να κρύψουμε το σύμπλεγμά μας. Και ο γείτονας κουτόφραγκος “προοδεύει” ενώ ο Έλληνας που δεν επιδέχεται παρατήρηση και συμμόρφωση μένει εδραιωμένος στην αστεία και γραφική νοοτροπία του (μόνο που δεν είναι αστεία για όσους την υφίστανται..) γιατί δεν χρειάζεται πρόοδο, είναι μπροστά, είναι ήδη η πρόοδος.
Συγχωρέστε μου το καυστικό ύφος μου αλλά δυστυχώς συναντώ καθημερινά τέτοιες νοοτροπίες. Λίγη ταπείνωση καθόλου δε θα μας έβλαπτε, ίσα ίσα.
Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα, το ότι οι άλλοι στο εξωτερικό συμμορφώθηκαν δια ροπάλου είναι αντεπιχείρημα; Δηλαδή, ας εστιάσουμε στον τρόπο και όχι στο αποτέλεσμα για να βρούμε έναν τρόπο να δικαιολογήσουμε ακόμη μια φορά τα δικά μας κακώς κείμενα. Αλλά δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι εμείς ούτε δια ροπάλου δε μαθαίνουμε, γιατί ο μάγκας θα βρει έναν τρόπο να παρακάμψει και το σύστημα και τους νόμους του. Το ‘χουμε δει, το βιώνουμε και το πληρώνουμε πολύ ακριβά όλο αυτό. Κι ίσως αυτό να είναι μια έκφανση του ελληνικού δαιμονίου ευστροφίας και πονηριάς που μας διακατέχει αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου τιμητική έκφανση.
Όμως το πρόβλημα με τις διαβάσεις αναπήρων και την παιδεία μας όπως αυτή εκφράζεται σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι βαθύτερο. Είναι πρόβλημα συνοχής μιας κοινωνικής δομής η οποία εν έτει 2018 συνεχίζει να αγνοεί τις κοινωνικά ασθενέστερες ομάδες. Κι εδώ πάλι θα μου πεις ότι μια απολύτως δίκαιη κοινωνία είναι ουτοπία κι ότι πάντα η πλειοψηφία καθορίζει τις νόρμες δρώντας πολλές φορές εις βάρος των μειονοτήτων. Ο νόμος του ισχυρότερου, ή αν θέλετε, του πολυπληθέστερου.
Κι εγώ πάλι θα σου απαντήσω πως αυτό θα μπορούσα να το δεχτώ σαν επιχείρημα αν μιλούσαμε για μικρολεπτομέρειες. Όταν όμως δυσχεραίνεις και επιβαρύνεις με την αδιαφορία σου την ήδη δυσκολότερη από τη δική σου, ζωή του συμπολίτη σου ενώ δε σου στοιχίζει και τίποτα ιδιαίτερο το να συμπεριφερθείς σαν άνθρωπος, με σεβασμό και ευγένεια, τότε εσύ είσαι αυτός που στερείς στον εαυτό σου την ιδιότητα και τα δικαιώματα του πολίτη και ακόμα βασικότερα την ιδιότητα του ανθρώπου.
Δεν ζούμε σε σπηλιές, δεν κυνηγάμε ελάφια για να ζήσουμε, δεν φοράμε τομάρια ζώων, οπότε σας παρακαλώ επιχειρήματα τύπου “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”, ”το δίκιο του ισχυρότερου”, “ο θάνατός σου, η ζωή μου” δεν χωράνε δε καμιά πολιτισμένη κοινωνία του 21ου αιώνα. Εκτός κι αν δεν είμαστε πολιτισμένη κοινωνία.
Κι αν θελήσουμε να κάνουμε μια βαθιά τομή στο θέμα, πέρα από τα προβλήματα των κοινωνικών δομών και των πολιτισμών θα βρούμε ριζωμένη την μισανθρωπία. Αυτήν που φοβάται και προκαλεί ανασφάλεια και περιχαρακώνεται πίσω από έχθρα, ασέβεια και κάθε στοιχείο που ωθεί τον άνθρωπο προς τον βαρβαρισμό. Κι ας μην ήμασταν εμείς οι βάρβαροι της ιστορίας. Τα πολιτισμικά κεκτημένα αν δεν φροντίσει ένα λαός να διατηρηθούν, παύουν να είναι κεκτημένα και γίνονται κτήμα αυτών που κοπιάζουν γι’ αυτά.
Αν λοιπόν νομίζεις ότι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες και οποιαδήποτε άλλη λιγότερο ευνοημένη ομάδα δεν θα έπρεπε να έχει αξίωση στην μετακίνηση και σε άλλα στοιχειώδη δικαιώματα που ουσιαστικά συμπυκνώνονται στο δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς θέσης στην κοινωνία, τότε η κοινωνία γύρω σου και οι συνάνθρωποί σου σε παρακαλούν να αναθεωρήσεις. Ιδού η Ακρόπολη, ιδού και ο Καιάδας. Εμείς διαλέγουμε κι από ‘κει κρινόμαστε ως άνθρωποι και ως πολιτισμός.
Κράτησα για το τέλος, αυτό που μας είναι ακόμα πιο δύσκολο να παραδεχτούμε, την ευθύνη που όλοι κουβαλάμε, αυτήν της συνενοχής. Η δική μας παθητικότητα είναι που οδηγεί στην καλλιέργεια τέτοιων συμπεριφορών. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έμαθα πως σηκώνουμε το τηλέφωνο και αναφέρουμε δίχως δισταγμό μια ενέργεια από τις προαναφερθείσες, όταν ένιωσα θαυμασμό για πολύ οικείο μου πρόσωπο που χωρίς δεύτερη σκέψη κάλεσε την τροχαία για να σηκώσει αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο σε διάβαση αναπήρων. Φοβόμαστε να πράξουμε ορθά, γιατί η αδιαφορία έγινε καθεστώς και στη σκιά του επωάστηκε μια δεύτερη χειρότερη αδιαφορία, η παθητική, γιατί σε μια κοινωνία που ευνοεί αντικοινωνικές και απάνθρωπες συμπεριφορές, στη σκιά τους αναπτύσσεται η δειλία των υπολοίπων, που ντρέπονται ν’ ακουστούν, να πράξουν, να μιλήσουν, η δική μας δειλία. Κι αυτοί είμαστε εμείς, κι είμαστε χειρότεροι γιατί δεν πράττουμε όσο δεν μας αγγίζουν άμεσα όλα αυτά τα ζητήματα, αλλά μόλις μας αγγίξουν θα σπεύσουμε να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε για τα δικαιώματά μας ενώ πρότινος κάναμε το κοινώς λεγόμενον τουμπεκί για τα δικαιώματα του συνανθρώπου μας.
Ώρα για αλλαγή λοιπόν.
και λίγα περισσότερα:
https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/2055261/i-streetpanthers-timoroun-osous-parkaroun-paranoma
http://www.cnn.gr/focus/story/46439/ellinikes-poleis-vs-atoma-me-anapiria
