Ζεις σε έναν κόσμο, που πια φαίνεται κατεστραμμένος φυσικά, ιδεολογικά, πολιτικά και κυρίως ανθρώπινα. Ο πόνος είναι καθημερινά δίπλα σου και οι ανθρώπινες αδικίες σου υπενθυμίζουν καθημερινά πως οι κοινωνίες μας δεν είναι και τόσο δίκαιες τελικά. Όμως, το χειρότερο είναι πως κάπου αυτόν τον πόνο τον συνηθίσαμε. Στέκεσαι πια περισσότερο αδιάφορος απέναντι σε κάθε είδος καταστροφής και αυτό είναι από μόνο του καταστροφικό για σένα, για μένα και για όλους μας.
Είναι τρομακτικό να συνηθίζεις το άσχημο. Η μισή πλευρά της συνήθειας βλέπεις, κρύβει και μια αδράνεια. Μην μου πεις πως και εσύ δεν στέκεσαι αδρανής μπροστά σε καταστροφικά εγκλήματα της ανθρωπότητας.
Εδώ και μέρες βλέπεις τις απάνθρωπες εικόνες στο Χαλέπι της Συρίας, κοιτάς εικόνες ντροπής ενός πολέμου, που αυτή την στιγμή βρίσκεται στο πιο εξευτελιστικό του «επίπεδο». Ανοίγεις τον υπολογιστή σου -το πλέον απαραίτητο εργαλείο της Δύσης- και εμφανίζονται μπροστά σου εικόνες από την Συρία, με σκοτωμένα μωρά κάτω από τα χαλάσματα. Πονάς για λίγο και θλίβεσαι, μα στη συνέχεια το ξεχνάς, ή καλύτερα ξεχνάς γιατί το έχεις συνηθίσει.
Έπειτα, ακούς πως στην Ιορδανία δολοφόνησαν εν ψυχρώ ένα συγγραφέα για ένα σκίτσο του που ήταν δήθεν «αντι-ισλαμικό». Λυπάσαι πάλι, μα ξεχνιέσαι, δεν ψάχνεις βαθύτερα. Έχουμε συνηθίσει λες με άνεση, τέτοια περιστατικά τα ακούμε καθημερινά άλλωστε, έτσι δεν είναι;
Δυστυχώς όμως, δεν είναι έτσι. Δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι. Σίγουρα, είναι πολύ ψυχοφθόρο να ακούς καθημερινά άσχημες ειδήσεις και γεγονότα ανά τον κόσμο. Είναι θλιβερό, μα αυτός ο κόσμος υπάρχει. Μην προσπαθείς να καταλάβεις γιατί έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο η ανθρωπότητα, γιατί μια ζωή γίνονταν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον πλανήτη μας. Δεν αποτελεί «εύρημα» των τελευταίων αιώνων.
Αυτό που πρέπει να αναζητήσεις, είναι για ποιον λόγο η συνήθεια του κακού αποτελεί μέρες της καθημερινότητάς σου. Ίσως φταίνε οι ειδήσεις, που καθημερινά σε βομβαρδίζουν με άσχημες εικόνες και το μάτι σου έχει πια συνηθίσει. Ίσως φταίει και η ματαιοδοξία σου, καθώς ξέρεις πως σε αυτόν τον κόσμο πια το κακό κερδίζει πολλές μάχες εναντίον του καλού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σου λάθος, άνθρωπε. Συνηθίζεις το άσχημο και το αντιμετωπίζεις σαν νορμάλ, ενώ δεν θα έπρεπε.
Ξέρω, θα μου πεις τώρα πώς θα αντιδράσεις, με ποιόν τρόπο; Πέρα από την ενεργή δράση, που κάθε άνθρωπος σε αυτόν κόσμο θα έπρεπε να κάνει, υπάρχουν και άλλα πιο απλά πράγματα. Για αρχή, θα μπορούσες να μην μένεις ατάραχος στο άκουσμα μια άσχημης είδησης, να μην ξεχνάς και ξεχνιέσαι εύκολα. Πώς μπορείς να ξεχάσεις την εικόνα του σκοτωμένου βρέφους στο Χαλέπι; Πώς μπορείς να «προσπεράσεις» τα εγκλήματα κατά την ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας, που συμβαίνουν καθημερινά;
Το μόνο που έχεις να κάνεις λοιπόν άνθρωπε, είναι να μην αφήσεις την συνήθεια του πόνου να γίνει μέρος της ζωής σου. Να αντιδράς υπερβολικά κάθε φορά που ακούς κάτι άσχημο στις ειδήσεις, γιατί είναι όντως άσχημο.
Κανένα τραγικό γεγονός δεν πρέπει να μένει αδιάφορο λόγω της συνήθειας.
Μια συνήθεια της ίδιας της τραγικότητας του ανθρώπου.
