Ένας άγγελος πεταμένος στα σκουπίδια!είπε ο Μάρκος Βαμβακάρης για τον Δελιά
Ένας από τους σημαντικότερους ρεμπέτες της εποχής του υπήρξε ο Αναστάσιος Δέλιος. Γνωστός στο ρεμπέτικο κύκλο και ως Ανέστος Δελιάς ή Ανεστάκι ή Αρτέμης. Μεγάλωσε σε οικογένεια με μουσική παράδοση. Ο παππούς του, ο Σιδέρης, έπαιζε βιολί όπως και ο θείος του Μιχάλης ενώ πατέρας του Παναής, γνωστός ως Μαύρος Γάτος, ήταν αριστοτέχνης στο σαντούρι και η φήμη του είχε εξαπλωθεί σ’ ολόκληρη τη Μικρά Ασία.
Ο Ανέστης Δελιάς γεννήθηκε στη Σμύρνη (1912). Όταν οι Τούρκοι σκοτώνουν τον πατέρα του η οικογένεια που αποτελούνταν από την έγκυο μητέρα του, Φωτεινή, και τον ίδιο αναγκάζεται να φύγει για την Ελλάδα (1920). Εγκαθίστανται στον Πειραιά (Δραπετσώνα). Αναγκάζεται να εργαστεί από πολύ νεαρή ηλικία για να επιβιώσουν. Απασχολείται σε διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και σε ταβέρνες.
Ο Δελιάς κληρονόμησε το οικογενειακό μουσικό ταλέντο. Ήταν αυτοδίδακτος και από νωρίς άρχισε να παίζει κιθάρα και μπαγλαμά. Επίσης, τραγουδούσε, συνέθετε μουσική και έγραφε στίχους.
Όταν γνωρίστηκε με τον Μάρκο Βαμβακάρη εκείνος τον παρότρυνε ν’ ασχοληθεί με τον μπουζούκι (1930). Στην παρέα τους προστέθηκαν άλλα δυο άτομα, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Γιώργος Μπάτης με τους οποίου σχημάτισαν την ξακουστή Τετράς του Πειραιώς. Επρόκειτο για την πρώτη ρεμπέτικη κομπανία που εμφανίστηκε επίσημα στον ελλαδικό χώρο.
Ξεκίνησαν τη μουσική τους πορεία από την Μάντρα του Σαραντόπουλου (1934) που βρισκόταν στον Πειραιά στην Ανάσταση. Ο Δελιάς ήταν όμορφος άντρας. Όταν τον συνάντησε η ρεμπέτισσα τραγουδίστρια Νταίζη Σταυροπούλου τον ερωτεύτηκε παράφορα. Οι ρεμπετοπαρέες που σύχναζαν στο μαγαζί αποτελουνταν από σκληρούς άντρες και οι αφορμές για παρεξηγήσεις μεταξύ τους δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν. Σε συνέντευξή της στον Κώστα Χατζηδουλή η Σταυροπούλου αναφέρεται στη σύσταση που της έγινε πριν ανέβει στο πάλκο: «… μου είπανε να είμαι πολύ προσεκτική …Να μην κοιτάω ούτε δεξιά ούτε αριστερά, παρά μόνο μπροστά κατευθείαν στο πάλκο, γιατί οι άντρες που πήγαιναν εκεί ήταν ζόρικοι … Με κοίταζε ο Ανέστης, τον κοίταζα κι εγώ … και τότε ερωτευθήκαμε ο ένας τον άλλο».
Ο Ανέστης Δελιάς έγραψε ρεμπέτικα τραγούδια για πρώτη φορά τα οποία και παρουσίασε. Στη συνέχεια τα ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκους. Δεν είχε την τύχη να συνεχίσει τη δισκογραφική του πορεία λόγω της λογοκρισίας που επέβαλε ο Μεταξάς (1937). Η μεταξική λογοκρισία ανέκοψε όχι μόνο τη δική του μουσική παραγωγή αλλά και πολλών άλλων ρεμπετών όπως οι: Μπάτης, Παπάζογλου, Γιοβάν Τσαούς κ.α.
Πηγή εικόνας: www.ogdoo.gr
Ανάμεσα στα τραγούδια που έγραψε ο Δελιάς είναι: Μές στης Πόλης το χαμάμ, Αθηναίϊσσα, Μάγκες πιάστε τα βουνά, Για ένα παλιό σακάκι, Πάρε ένα γυαλί και κόψε το λαιμό σου, Έκανες τη φιγούρα σου μάγκα στη γειτονιά μου, Tο παράπονο του πρεζάκια, Δεν είδανε τα μάτια μου τέτοια καλή γυναίκα, Μάγκα μου το μαχαίρι σου, Όταν μπουκάρω στον τεκέ, Σούρα και μαστούρα, Ο Νίκος ο Τρελλάκιας, Η πρέζα αλλά και Ραστ Νεβά μανές, Ουσάκ. Ο πόνος του πρεζάκια ήταν το τραγούδι που έγραψε ο ίδιος μαντεύοντας θαρρείς τον άδοξο θάνατό του.
Ο Δελιάς υπήρξε εξαρτημένο άτομο από ουσίες και αποτελεί, ίσως, τον μόνο τοξικομανή που δεν ξεκίνησε ο ίδιος τα ναρκωτικά. Ο ερωτικός δεσμός που διατηρούσε με την Κούλα τη Σκουλαρικού, μια ιερόδουλη που γνώρισε το 1937, το ν οδήγησε σε μονοπάτια δίχως γυρισμό. Ο τρόπος που εθίστηκε στα ναρκωτικά ξεπερνά κάθε φαντασία. Η ερωτευμένη Κούλα, για να μην τον χάσει, φρόντιζε τα βράδια, κατά τη διάρκεια του ύπνου του, να εισπνέει ο Δελιάς ηρωίνη. Αρχικά ο Ανέστης Δελιάς θεώρησε τα συμπτώματα στέρησης αποτέλεσμα ενός συνηθισμένου κρυολογήματος που η πονηρή Κούλα εκμεταλλεύτηκε. Του έδωσε το ναρκωτικό ως φάρμακο για να αντιμετωπίσει το κρυολόγημα αποκρύπτοντας του ότι πρόκειται για ηρωίνη. Η εξάρτηση ήταν πια μονόδρομος για τον Δελιά.
Οι φίλοι του και, ιδιαίτερα ο Μήτσος ο Καρυδάκιας, προσπάθησαν να τον τραβήξουν μακρυά από τα ναρκωτικά αλλά δεν τα κατάφεραν. Εξαιτίας της εξάρτησής του βρέθηκε εξόριστο στην Νιό (1938). Ο Μιχάλης Γενίτσαρης, που συναντά τον Δελιά στην εξορία, καταφέρνει να τον βοηθήσει να απεξερτηθεί.
Μετά την εξορία προσπαθώντας να γλυτώσει από τα ναρκωτικά και τη Σκουλαρικού ο Ανέστης Δελιάς παίρνει τη Νταίζη Σταυροπούλου και φεύγει για να εργαστεί στη Θεσσαλονίκη. Πριν περάσει πολύς καιρός την εγκαταλείπει και επιστρέφει στην Αθήνα και στα ναρκωτικά.
Αγώνα για την απεξάρτηση του κάνουν και ο Μπαγιαντέρας με τον Παγιουμτζή που τον βοηθούν να τα ξανασταματήσει. Επιτυγχάνουν τον στόχο τους μεν, χωρίς μεγάλη διάρκεια δε. Κατά την κατοχική περίοδο που διανύει η Ελλάδα ο Δελιάς φροντίζει να κάνει το καθετί προκειμένου να καταφέρνει να εξασφαλίζει τη δόση του.
Ο Ανέστης Δελιάς ήταν ο πρώτος και μοναδικός ρεμπέτης που έχασε την ζωή του από τα ναρκωτικά. Το άψυχο σώμα του, κρατώντας το μπουζούκι του, βρέθηκε ένα πρωινό στο Βαρβάκειο, έξω από τον τεκέ του Ντανάκουλη (1944) απ΄όπου το μάζεψε το δημοτικό κάρο.
Χατζηδουλής Κ. Νταίζη Σταυροπούλου: Η Αργείτισσα ρεμπέτισσα και ο μεγάλος έρωτας με τον Ανέστο Δελιά. Ανακτήθηκε από: www.scribd.com/document/392873291.
