Το Συνέδριο της Βιέννης πραγματοποιήθηκε με σκοπό να θέσει τέρμα στον πολεμικό αναβρασμό που επικρατούσε για πάρα πολλά χρόνια, κυρίως λόγω και των Ναπολεόντειων Πολέμων, και να εγκαινιάσει μία νέα περίοδο, στην οποία θα επικρατούσε η ειρήνη “δημιουργώντας” έναν νέο γεωπολιτικό χάρτη και ορίζοντας ένα συγκεκριμένο status quo για την Ευρώπη. Σαν αποτέλεσμα, το 1815 αποτέλεσε το έτος, το οποίο συνδέθηκε στενά με τη χάραξη μιας νέας κατευθυντήριας γραμμής, η οποία διέθετε ως μοναδικό σκοπό τη διαφύλαξη της ειρήνης.
Η δυσκολία του Συνεδρίου στην επίτευξη του στόχου της ειρήνης
Το συγκεκριμένο Συνέδριο, απαρτιζόταν από τεράστια αισιοδοξία και παρά το σκοπό της ύπαρξής του, δεν κατόρθωσε να φέρει εις πέρας τις επιδιώξεις του. Αρκετά γρήγορα, ξέσπασε εκ νέου επαναστατικός αναβρασμός το 1848 σε πάρα πολλές χώρες, όπως στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αυστρία αλλά και στην Γερμανία. Παρόλο που οι επαναστάσεις του έτους 1848 καταστέλθηκαν και θεωρήθηκαν ως “εσωτερικές υποθέσεις”, οι οποίες δε διατάραξαν εν τέλει, την ειρήνη στην Ευρώπη, ωστόσο θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένα είδους “προλόγου” ή ως αποτυχημένες προσπάθειες διατάραξης της ειρήνης. Και μπορεί εκείνες να απέτυχαν, δεν αναιρείται όμως το γεγονός πως η προσπάθεια πραγματοποιήθηκε. Ένα πιο “έμπρακτο” παράδειγμα πως το Συνέδριο είχε αποτύχει, αποτελεί φυσικά ο Κριμαϊκός πόλεμος, ο οποίος αποτέλεσε και ο πιο αιματηρός πόλεμος από το 1815 μέχρι και το 1914, ο οποίος ξέσπασε ανάμεσα στη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία συμπαρασύροντας κυρίως τη Βρετανία και τη Γαλλία αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι επακόλουθοι πόλεμοι
Επιπρόσθετα, ακολουθεί ο πρωσο-αυστριακός πόλεμος το 1866, στον οποίο η Πρωσία επικρατεί και καταφέρνει να υποτάξει την Αυστρία, και λίγα χρόνια αργότερα ακολουθεί ο γαλλοπρωσικός πόλεμος το 1870-71, όπου ηττάται ο Ναπολέων Γ’ και αιχμαλωτίζεται, αυξάνοντας σε τεράστιο βαθμό το γόητρο της Πρωσίας, η οποία είχε κατορθώσει να επικρατήσει και επί της Δανίας και επί της Αυστρίας αλλά και επί της Γαλλίας. Μέχρι και το 1914, όταν ξεσπά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επικρατούσε στην Ευρώπη μια περίοδος πολέμου και ειρήνης, όπου η κάθε χώρα προσπαθούσε να διασφαλίσει τα συμφέροντά της αντιδρώντας ακόμη και με τη βία, όταν θεωρούσε πως εκείνα ήταν έτοιμα να διαταραχθούν, προκειμένου να τα υπερασπίσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι προσπάθειες διατάραξης της ειρήνης στην Ευρώπη απέτυχαν, αλλά σε ορισμένες οδήγησαν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Ακόμη και το status quo, το οποίο όριζε το Συνέδριο της Βιέννης, μεταβλήθηκε, όπως συνέβη στην περίπτωση της ιταλικής ενοποίησης. Συνεπώς, το Συνέδριο της Βιέννης απέτυχε στο να εκπληρώσει τον στόχο του και να διατηρήσει την ειρήνη στην Ευρώπη, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις κινδύνευσε σοβαρά μέχρι και να οδηγηθούμε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914.
Πηγές:
Κολιόπουλος, Ι., (1995) Νεώτερη ευρωπαϊκή Ιστορία, 1789-1945. Από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Θεσσαλονίκη .
Τσακαλογιάννης, Π., (2000)Σύγχρονη ευρωπαϊκή Ιστορία. Από τη Βαστίλη στον 21ο αιώνα, τ. 1-2, Αθήνα .
Τσιρπανλής, Ζ.,(1993) Η Ευρώπη και ο Κόσμος (1814-1914). Τα πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά, κοινωνικά πλαίσια και οι διεθνείς σχέσεις, Θεσσαλονίκη.
