Silver alert ένα παιδί χάθηκε. Τελευταία φορά εθεάθη να τρώει merenda από το βάζο με το δάχτυλο.
Αρκετά καλά κρυμμένο όσα χρόνια και να περάσουν, όσες εμπειρίες και να βιώσουμε, θα βρίσκεται ζωντανός μέσα μας ένας διαφορετικός εαυτός, πολύ διαφορετικός με αυτόν που υιοθετήσαμε από την κοινωνία σήμερα. Είναι το φάντασμα του κρυμμένου παιδιού μέσα μας. Είναι εκεί και για όσους από εμάς συνεχίζει να εμφανίζεται μπροστά μας, μην αναρωτηθείτε το γιατί, αναζητά τη δική του λύτρωση. Ίσως για κάποιους αυτή η λύτρωση αποφέρει κέρδη για τη τωρινή του ψυχολογική αναζήτηση (για όσους φυσικά το αντέχουν). Είμαστε ακόμα εκείνο το παιδί που ήμασταν κάποτε; Αυτό νομίζω έχει να κάνει και με το πως μας αντιμετώπιζαν ως παιδιά, ως ανερχόμενες δηλαδή προσωπικότητες, ως ένα ανερχόμενο ανεξάρτητο ον σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτό το μέρος που εμείς αποκαλούμε “cosmos”.
Το παιδί μέσα μας χαμένο ή μη πείτε το όπως θέλετε, κρύβεται πίσω από τους λόγους που αγκαλιάζουμε λιγότερο, γινόμαστε λιγότερο τρυφεροί, υποκρινόμαστε, βιαιοπραγούμε λεκτικά ή σωματικά, λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό, αυτοσαμποτάρουμε τον εαυτό μας, υιοθετούμε την ψευδαίσθηση, υποτιμάμε την νοημοσύνη του συνανθρώπου μας αλλά φυσικά του και του ίδιου μας του εαυτού, έχουμε λιγότερη αυτοεκτίμηση, αυτοέλεγχο, αυτοσεβασμό, αυτοκριτική(τρομερά αναγκαία για την συναναστροφή μας με τους άλλους), υιοθετούμε περισσότερη τοξικότητα, καταδικάζουμε της ύπαρξης μας, συμβιβαζόμαστε με τη ζωή που χτίσαμε ικανοποιώντας χάρες μιας γενιάς η οποία, αφού έκανε τα λάθη της, “γέννησε” την επόμενη για να μεταδώσει τις άγονες παρελθοντικές ελπίδες που εκείνη δεν κατάφερε ποτέ να εκπληρώσει!
Είναι όμως και αυτό το παιδί που ευθύνεται για το πάθος μας για ζωή παρά τη σκοτεινή πλευρά της, για την αναζήτηση της ουσιαστικής αγάπης και αποδοχής, την αναζήτηση του εαυτού μας (του απογυμνωμένου και του γδαρμένου, όχι του άλλου με τη συγκολλημένη μάσκα). Αυτό το παιδί δίνει καθημερινά έναν βουβό αγώνα για τα λάθη του παρελθόντος ώστε να γίνουν οδηγοί για τον δρόμο του τώρα, όχι του μέλλοντος. Όλα αυτά πίσω στην σκιά ενός ενήλικου ανθρώπου.
Μπορεί το χαμένο παιδί μέσα μας να γίνει επικίνδυνο και αδάμαστο με τους συνανθρώπους μας;
Θα δείτε τριγύρω σας, τα τελευταία χρόνια η αύξηση του φαινομένου αυτού με προβληματίζει όλο και περισσότερο, ανθρώπους που αρνιούνται να βοηθήσουν τον εαυτό τους και αναζητούν κάποιον άλλον να αναλάβει τη “κηδεμονία”. Κηδεμόνας μπορεί να γίνεις ένας σύντροφος, ένας συγγενής, ένας φίλος ακόμα και ένας γονέας. Μου κάνει εντύπωση γιατί όσο παρατηρώ αυτήν ομάδα ανθρώπων συνειδητοποιώ πως, όχι μόνο έχουν παρερμηνεύσει την ουσία της αυτοβοήθειας αλλά και της βοήθειας.
Όχι δεν είναι άσχημο να ζητάς βοήθεια όταν δεν γνωρίζεις τον τρόπο, όταν αυτό που κάνεις είναι πρωτότυπο για εσένα, κάθε άλλο παρά καρποφόρο για την ανέλιξή σου μπορεί να προβεί! Με την όρεξη για αυτοβοήθεια ανθίζει και η αξία της βοήθειας. Γιατί όμως αυτή η λεπτομέρεια χρειάζεται να μας προβληματίζει; Γιατί η αδυναμία με λάθος χειρισμό επιφέρει και εκμετάλλευση της δύναμης που σου προσφέρει και ο άλλος. Συνήθως αναζητούν κάτι πιο τρυφερό από τους ίδιους, κάτι πιο δοτικό, πιο ανεξέλεγκτο στις χάρες της πολυπόθητης αγάπης και αποδοχής, τρομερά γενναιόδωρο και παρόν σε κάθε τους αδύναμη στιγμή ως ανερχόμενος “μεσαίας”.
Η αδύναμη αυτή στιγμή κλονίζεται όταν η βοήθεια στερείται την ουσία της. Και πώς μπορεί αυτό να γίνει αντιληπτό; Θα παρατηρήσετε ανθρώπους που ενώ είναι ικανοί για να πραγματοποιήσουν ένα έργο μικρό ή μεγάλο, αρνούνται να τοποθετήσουν τον εαυτό τους σε αυτήν την διαδικασία και προσποιούνται τους αδύναμους. Κάτι που όπως έχει παρατηρηθεί στην παιδική ηλικία, αυτή η πράξη γίνεται με σκοπό την αναζήτηση της προσοχής του παιδιού από τον γονέα. Αυτό σταδιακά με τα χρόνια γεννά μια συμπεριφορά που την τείνει προς την συναισθηματική εκμετάλλευση.
Δεν είχα ποτέ την ουσιαστική παρουσία του πατέρα ή της μητέρας μου. Σε μικρή ηλικία δεν δεχόμουν να κάνω πράξεις που ήξερα.
Έτσι ζητούσα τη βοήθεια του γονέα γιατί στην ουσία αναζητούσα την παρουσία του πατέρα ή της μητέρας μου.
Τους είχα ανάγκη για να παίξω, να περάσω όμορφες στιγμές μαζί τους, να νιώσω ασφάλεια και αγάπη
Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι αρνιούνται την πρόκληση της γνωριμίας με τον εαυτό τους, να γνωρίσουν τα όριά του, να αναρωτηθούν τα γιατί, να γυρίσουν πίσω, να αλλάξουν συνήθεια, ιδεολογία. Όλα αυτά θέλουν κόπο, αγώνα, έλεγχο εγωισμού. Και αναρωτιέμαι πόσες φορές τους έστελνε υποσυνείδητα σήματα SOS αυτό το εσωτερικό παιδί που αγωνιά το δύσμοιρο να βρει τον εαυτό του; Πόσο άραγε να αγνοήθηκε από τους γονείς του μικρό για να αναζητά σήμερα κηδεμόνα συναισθηματικής εκμετάλλευσης στον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, τον χώρο εργασίας;
Τόποι αντιμετώπισης
Μου θυμίζει λίγο τους τρόπους αντιμετώπισης που γράφαμε στην έκθεση στο σχολείο. Εκεί που ο καθηγητής για κάθε φαινόμενο που απασχολεί τη κοινωνία μας συμβούλευε στο τέλος να δίνουμε ορισμένες επιλύσεις και να μπούμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε εάν υπάρχει φωτεινή πλευρά στο φαινόμενο αυτό. Η φωτεινή πλευρά είναι η προστασία της συναισθηματικής μας ισορροπίας ,που κλονίζεται από συναισθηματική εκμετάλλευση. Με ποιο τρόπο μπορείτε να προστατευθείτε ;
Εάν δεν διδάξετε ή δεν σας δίδαξαν υγιή και ρεαλιστικά όρια στον εαυτό σας , τότε η συναισθηματική εκμετάλλευση θα συνεχίζει να σας κυριεύει. Ενθαρρύνεται τον εαυτό σας να χρησιμοποιεί περισσότερο τη λέξη ¨όχι¨. Είναι βέβαιο ότι με την στάση αυτή θα ενοχληθεί ο άλλος και θα επιχειρήσει να προβεί ξανά και ξανά σε εξευτελιστικές πράξεις συναισθηματικής εκμετάλλευσης. Όσα περισσότερα ρεαλιστικά ¨όχι¨ εκφράσετε ,τόσο περισσότερο θα καταφέρετε να κερδίζετε την αυτοεκτίμησή σας.
Η διαδικασία του ¨όχι¨ δεν είναι διόλου ευχάριστη στην αρχή. Συνήθως, όταν επιθυμούμε μεγάλες αλλαγές στον εαυτό μας, τρομάζουμε στην ιδέα ότι κάτι θα τελειώσει. Αυτό γιατί αφήσαμε αυτήν την εξευτελιστική πράξη εναντίων μας να γίνει συνήθεια της καθημερινότητάς μας, σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μας, υποφερτό, ανεκτικό. Μάθαμε να ζούμε με την εκμετάλλευση γιατί την ανεχτήκαμε στο έπακρο, την δεχτήκαμε μέσα στο προσωπικό μας χώρο και της επιτρέψαμε να καθορίζει την αγάπη για τον εαυτό μας. Αυτός ο εαυτός είναι το φάντασμα το χαμένου παιδιού μέσα μας που προσβάλλεται από ένα άλλο χαμένο και πληγωμένο παιδί. Ίσως το άλλο παιδί να μην επιθυμεί την αλλαγή και δεν αλλάξει ποτέ, εμείς όμως;
