Η παιδική υπερκινητικότητα είναι ένα μείζον θέμα για όλους τους γονείς παιδιών που πάνε στο νηπιαγωγείο ή το δημοτικό. Τα συμπτώματα που παρουσιάζουν αυτά τα παιδιά είναι συνήθως επιθετικότητα, ελλειματική προσοχή, έντονο άγχος και αυξημένη κινητική δραστηριότητα.
Κατά τις επιστημονικές μελέτες, η υπερκινητικότητα των παιδιών μπορεί να επηρεαστεί άμεσα από την διατροφή. Για αυτό τον λόγο, καλό είναι να εξετάσουμε, ποιες είναι οι ιδανικές τροφές για τα παιδιά μας, ώστε να μειώσουμε την ένταση του φαινομένου.
Τι είναι η παιδική υπερκινητικότητα
Πρώτα απ’ όλα, η παιδική υπερκινητικότητα είναι μία διαταραχή συμπεριφοράς που συναντάται κυρίως σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Το ποσοστό το οποίο επηρεάζει είναι 2-5% των παιδιών αυτών. Εμφανίζεται πριν την ηλικία των 7 ετών και η επιρροή της είναι περίπου 6 μήνες. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η απουσία πνευματικής ασθένειας.
Πότε εμφανίστηκε η παιδική υπερκινητικότητα
Όσον αφορά το πότε εμφανίστηκε, τα πρώτα ευρήματα κάνουν λόγο για το 1880. Θεωρούνταν ως μία ανωμαλία ή πάθηση. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι αν δεν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να επιφέρει σημαντικά προβλήματα στην ζωή του παιδιού. Τέτοια προβλήματα είχαν να κάνουν τόσο με την ένταξη του παιδιού στο κοινωνικό περιβάλλον, όσο και στην κατανόηση της γνώσης.
Τι συμβαίνει σήμερα
Ειδικότερα, οι επιστήμονες σήμερα υποστηρίζουν ότι η παιδική υπερκινητικότητα οφείλεται σε ένα σύμπλεγμα παραγόντων. Τέτοιοι παράγοντες είναι οι περιβαλλοντικοί, βιομηχανικοί, γενετικοί και νευρολογικοί.
Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι, αν και δεν αποτελεί μια σοβαρή πάθηση των παιδιών, η μη έγκαιρη διάγνωση της, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα όσον αφορά στην κοινωνικοποίηση του παιδιού.
Πως γίνεται η διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται με την χρήση διεγερτικών φαρμάκων στα παιδιά. Όπως είναι γνωστό ότι διεγερτικών φαρμάκων ενεργοποιούν την δραστηριότητα του εγκεφάλου. Όμως, στην περίπτωση της υπερκινητικότητάς φαίνεται ότι ασκούν τέτοια επιρροή σε σημείο που την οδηγούν σε θεραπεία.
Έτσι λοιπόν, στην περίπτωση που κάποιο παιδί ηρεμεί με τη χρήση των διεγερτικών φαρμάκων, τότε αυτό σημαίνει ότι, αυτά τα φάρμακα «χτυπούν» στις νευρολογικές λειτουργίες που σχετίζεται με την υπερκινητικότητα.
Κατά συνέπεια, αυτή φαίνεται ότι είναι μία αποτελεσματική μέθοδος, προκειμένου να ελεγχθεί η συμπεριφορά των παιδιών αυτών και γιατί όχι να θεραπευτεί πλήρως.
Διατροφή και υπερκινητικότητα
Είναι άξιο λόγου να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι, πολλές φορές οι γονείς τείνουν να είναι αρνητικοί απέναντι στην θεραπεία αυτή. Ειδικά μάλιστα, όταν οι επιστήμονες τους τονίζουν ότι, θα πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες των παιδιών τους.
Ο Dr.B.F.Feingold ανέπτυξε μία θεωρία το 1970 γύρω από την παιδική υπερκινητικότητα και την διατροφή. Ο συγκεκριμένος επιστήμονας υποστήριξε ότι, τα τεχνικά χρώματα και αρώματα που βρίσκονται στις τροφές Ρύσιο είναι κατά πολύ την έξαρση της.
Άρα, θεωρήθηκε αναγκαίο να αντικατασταθούν κάποιες τροφές όπως τα μπισκότα, με κάποιες άλλες οι οποίες περιέχουν θρεπτικά στατικά και είναι φυσικές τροφές. Τέτοιες τροφές είναι τα καρότα.
Παρόλα αυτά, το παράδοξο στην υπόθεση αυτή είναι ότι, απαγόρευσε τροφές όπως οι ντομάτες, τα αγγούρια, τα φιστίκια, οι φράουλες. Αυτό διότι όπως υποστήριξε, οι συγκεκριμένες τροφές περιέχουν φυσικά χημικά συστατικά, τα οποία ήταν μη αναγκαία για τα παιδιά που είχαν υπερκινητικότητα.
Σχετίζεται η ζάχαρη με την υπερκινητικότητα;
Αργότερα, ακολούθησε μία σωρεία ερευνών προκειμένου να διαπιστωθεί η σχέση μεταξύ της ζάχαρης και της υπερκινητικότητας στα παιδιά.
Αρχικά, το 1980 οι Συμβουλευτικές επιτροπές των ΗΠΑ, με βάση τις έρευνες που έκαναν, δεν εντόπισαν κάποια άμεση σχέση των τεχνικών γλυκαντικών και της υπερκινητικότητας.
Εν συνεχεία, το 1984 οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι, η ζάχαρη δεν διεγείρει την συμπεριφορά των παιδιών. Αντιθέτως, θεωρούσαν ότι η κατανάλωση ζαχαρωτών τα ηρεμεί.
Εν κατακλείδι, η FDA το 1986 οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι, από την στιγμή που δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις, η ζάχαρη δεν διαμορφώνει τελικά την συμπεριφορά των φυσιολογικών παιδιών.
Τι πρέπει να κάνει γονείς και οι δάσκαλοι
Συνεπώς, από τη στιγμή που δεν υπάρχει άμεση συσχέτιση της ζάχαρης και της παιδικής υπερκινητικότητάς, θα πρέπει να εξετάσουμε που αλλού μπορεί να οφείλεται το φαινόμενο αυτό.
Έτσι, οι γονείς και οι δάσκαλοι θα πρέπει να πάψουν να κατηγορούν το παιδί και να ψάχνουν να βρουν που μπορεί να οφείλεται η παιδική υπερκινητικότητα. Αντί αυτού, θα πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν το ενδεχόμενο ότι οι ίδιοι έχουν μερίδιο ευθύνης πάνω σε αυτό.
Τα παιδιά μάθει να συμπεριφέρονται μέσα από το σπίτι και εν συνεχεία, μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Εάν η συμπεριφορά των ενηλίκων δεν είναι η πρέπουσα, τότε και τα παιδιά θα υιοθετήσουν μία αντίστοιχη συμπεριφορά.
Κλείνοντας, και οι δάσκαλοι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί διότι είναι υπεύθυνοι για την δασκάλα των παιδιών. Άρα, θα πρέπει να υιοθετούν διδακτικές μεθόδους, οι οποίες θα είναι τέτοιες από το παιδί θα μπορεί να λάβει όλες απαιτούμενες γνώσεις και τεχνικές προκειμένου, να είναι ήρεμο, ευγενικό και συνετό.
Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα μπορέσουμε να περιορίσουμε σημαντικά την παιδική υπερκινητικότητα.
Πήγες
Παιδική υπερκινητικότητα και διατροφή ~ ιατροnet ~ 12.10.2009 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: iatronet.gr (Τελευταία τροποποίηση: 26.10.2023)
Διατροφή και παιδική υπερκινητικότητα ~ Logos Diatrofis ~ Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: logosdiatrofis.gr (Τελευταία τροποποίηση: 26.10.2023)
Υπερδραστήριο παιδί: Ποιος ο ρόλος της διατροφής ~ onmed ~ 21.8.2016 ~ Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: onmed.gr (Τελευταία τροποποίηση: 26.10.2023)