Ο Δημήτρης Μάριζας διαθέτει ένα πλούσιο βιογραφικό στο ενεργητικό του. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στο θέατρο έχει παίξει σε ιδιαίτερα απαιτητικούς ρόλους, όπως τον Λύσανδρο στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» και τον Όσβαλτ στο «Βασιλιά Ληρ». Επίσης, η καριέρα του περιλαμβάνει εμφανίσεις σε τηλεόραση και κινηματογράφο.
Ο Δημήτρης Μάριζας είναι ένας άνθρωπος ευγενής και καλλιεργημένος με τον οποίο χαίρεσαι να συζητάς. Το ταλέντο του πάνω στην σκηνή σε μαγνητίζει ενώ σε συγκινεί με τα δυνατά εκφραστικά του μέσα. Ο Δημήτρης Μάριζας μίλησε στο Maxmag μεταξύ άλλων για την φετινή θεατρική επιτυχία «Κάποιος να με προσέχει» στην οποία πρωταγωνιστεί, για την συνεργασία του με τον Σωτήρη Τσαφούλια στο «Έτερος Εγώ» αλλά και για την αγάπη του για τη διδασκαλία στα παιδιά, τους μαθητές του.
Επιμέλεια συνέντευξης: Μαρία Αντωνίου
Δημήτρη καλώς ήρθες στο Maxmag και προσωπικά σε ευχαριστώ που δέχθηκες να γίνει αυτή η συνέντευξη.
Φέτος εμφανίζεσαι στη θεατρική παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου μαζί με τους Αντίνοο Αλμπάνη και Πήτερ Ραντλ. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Είναι μεγάλη τύχη για έναν ηθοποιό, να γνωρίσει και να σκηνοθετηθεί από μία τόσο σπουδαία σκηνοθέτη όπως η Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Με έχει τιμήσει και άλλες φορές, μία από αυτές επιλέγοντας με να ερμηνεύσω πρωταγωνιστικό ρόλο σε αμερικανικό musical στο «Thrill me» του Stephen Dolginoff. Είναι μία καλλιτέχνης που εμπιστεύομαι κάθε σκέψη της, κάθε ιδέα της, κάθε σκηνική της άποψη. Για την Αθανασία ως σκηνοθέτη της ταιριάζει αυτό που κάποτε είχε πει ο Λέσσινγκ για τους ιδιοφυείς ανθρώπους σε δύο στίχους του “[…] αυτό που την συγκινεί, συγκινεί. Ότι της αρέσει, αρέσει. Το υπέροχο γούστο της, είναι το γούστο του κόσμου.”
Άρα όλα ξεκινάνε από την εμπιστοσύνη και την πίστη που της έχω. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να μη συνεργαστώ με μία τέτοια καλλιτέχνη. Είχε ξεκινήσει λοιπόν να ετοιμάζει την παραγωγή του «Κάποιος να με προσέχει», και όπως κάθε παραγωγή πριν στηθεί, έτσι και αυτή πέρασε από διάφορες ζυμώσεις και το πλήρωμα του χρόνου τα έφερε έτσι, ώστε να μου εμπιστευτεί ένα σπουδαίο ρόλο, να με εντάξει σε μία πολύ δυνατή ομάδα, ένα πολύ δυνατό υποκριτικό τρίο.
Στο έργο υποδύεσαι τον Άγγλο Μάικλ. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τον ρόλο σου;
Αγαπώ τους ευγενείς φύση και θέση ανθρώπους, ο Michael Waters είναι ένας τέτοιος ήρωας. Ο Μάικλ σπούδασε Αγγλική φιλολογία και Μεσαιωνική λογοτεχνία και φυσικά είναι καθηγητής. Η πραγματική του εξορία αρχίζει από τη στιγμή που του “κατάσχουν” το παρόν, τον καταδικάζουν να νοσταλγεί το παρελθόν και να περιμένει το μέλλον, ένα μέλλον αβέβαιο, ένα μέλλον που μπορεί να υπόσχεται την ελευθερία αλλά και το αντίθετο της, το θάνατο. Όμως μία ευγενής ιδιοσυγκρασία όπως αυτή του ήρωα μου, δεν θα μπορούσε να αντέξει τη διαδικασία που βιώνει ως αιχμάλωτος, αν δεν δοκιμάσει το παιχνίδι της διαφυγής, ένα παιχνίδι του μυαλού που βοηθάει τους τρεις ήρωες με πολύ χιούμορ, να νιώθουν στιγμιαία ελεύθεροι.
Οι τρεις άνδρες δένονται μεταξύ τους δεδομένου των απάνθρωπων συνθηκών που ζουν. Πιστεύεις ότι στις μέρες μας είμαστε κοντά ο ένας με τον άλλο ώστε να έχουμε κάποιον να μας προσέχει;
Για τον Μάικλ ο άνθρωπος, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ένας ιδεολογικός αντίπαλος, που τον αναγκάζει να αποσυρθεί και να γίνει εχθρικός και αμυντικός, αυτός ο συνάνθρωπος, η αντιπαλότητα του, η βαθιά ανθρώπινη απόγνωση του, τον οδηγεί στο να του απλώσει το χέρι για να τον αγκαλιάσει, όπως όλοι χρειαζόμαστε και τελικά πρέπει να κάνουμε. Αυτά όσον αφορά τα όσα βιώνει ο ήρωάς μου στο έργο. Αλλά εσείς με ρωτάτε για τη ζωή. Στις μέρες μας κάποιοι είμαστε τυχεροί να έχουμε ανθρώπους να μας προσέχουν, εγώ μακαρίζω το Θεό για αυτή την ευλογία. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε ένα πολύ στενό μικρό κύκλο τον οποίο βιώνει ο καθένας μας, άλλωστε στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον οι άνθρωποι δυσκολεύονται πάρα πολύ να εκφράσουν την αγάπη τους, να αγκαλιαστούν να μιλήσουν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στο έργο μας, όλοι εκεί έξω θεωρούμε αυτονόητη την αγάπη και δεν την εκφράζουμε, δεν την λέμε καν ως λέξη.
Ξεκίνησες την σταδιοδρομία σου στην υποκριτική το 1990. Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζεις κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων και γιατί;
Από το ξεκίνημα μου ως φοιτητής στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχα την τύχη, το προνόμιο, λόγω εμφάνισης “baby face” να παίζω ρόλους όντας ακόμα φοιτητής. Ναι, οι παραστάσεις είναι αρκετές αλλά υπάρχουν κάποιες που τις κρατάω ως ανεκτίμητες στιγμές κρυμμένες μέσα στην καρδιά μου. Την παράσταση του «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου στην οποία γνώρισα την υπέροχη σύντροφο μου, το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» σε μορφή musical στο Εθνικό Θέατρο, σε δύο διαφορετικά ανεβάσματα, το ένα σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, όπου έπαιζα το Λύσανδρο, και το δεύτερο σε μουσική Chris Coocle όπου υποδυόμουν ένα ξωτικό τον Πουκ, το «Thrill me», του Stephen Dolginoff. Ότι ξεχωρίζω έχει αφετηρία του τον άνθρωπο και τις σπουδαίες σχέσεις ψυχής που γεννήθηκαν μέσα από αυτές τις συνεργασίες. Ο πλούτος μου είναι οι άνθρωποι που με αγάπησαν και αγαπώ.
Το «Έτερος Εγώ – Νέμεσις» είναι το τελευταίο μέρος της μίνι σειράς όπου εκεί υποδύεσαι τον ιατροδικαστή. Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Σωτήρη Τσαφούλια;
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας μου έκανε την τιμή να είμαι μαζί του και με τους υπέροχους συναδέλφους μου και σε αυτόν τον κύκλο επεισοδίων. Η ευγένειά του, ο επαγγελματισμός του, η αγάπη του για τους ηθοποιούς, η αλήθεια του που δεν διστάζει να την πει χωρίς να φοβάται το κόστος της, είναι στοιχεία που έκαναν τη συνεργασία ιδανική, πρωτόγνωρη για την Ελλάδα και για εμάς, σε σχέση με ότι έχουμε ζήσει κατά καιρούς όλοι μας σε γυρίσματα.
Το νέο προεδρικό διάταγμα το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα υποβιβάζει τα πτυχία των αποφοίτων δραματικών σχολών. Ποια είναι η άποψή σου για αυτή την απόφαση;
Υπάρχει η έκφραση Έλληνα πολιτικού, “[…] κεραμίδι που δεν στάζει δεν το πειράζεις”, αυτό εφάρμοζαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια όλες οι πολιτικές ηγεσίες, που τάχα μου δήθεν κόπτονται για τον πολιτισμό. Έφτιαχναν ένα περιτύλιγμα για να κρύβονται οι ανεπάρκειες χρόνων, ανεπάρκειες που διογκώνονται μέσα σε μία τεράστια ευρωπαϊκή εκπαιδευτική αγορά. Και αντί οι λύσεις να έρθουν συντονισμένες σε κάθε πλαίσιο τους, νομοθετικό, εκπαιδευτικό, επαγγελματικό, έρχονται με αυτό το προεδρικό διάταγμα μαχαιριά, να ανοίξουν άλλη μία πληγή στις σπουδές των καλλιτεχνών. Πίσω από όλο αυτό το θέμα συγκρούονται οικονομικά συμφέροντα, “τα πάντα είναι οικονομία μην το ξεχνάμε” και ένα Σύνταγμα το οποίο πρέπει να αναθεωρηθεί, για να σέβεται τις σπουδές όλων των Ελλήνων, χωρίς να απαξιώνει και να εγκαταλείπει κανέναν, πρωτίστως τη δημόσια εκπαίδευση.
Με αφορμή τις απεργιακές κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών είδαμε να υπάρχει αστυνομία έξω από το Εθνικό Θέατρο και να γίνονται καταλήψεις σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Σε τρομάζουν αυτές οι εικόνες;
Με τρομάζουν οι αποφάσεις που παίρνονται για εμάς χωρίς εμάς. Φοιτητές σπουδάζουν ονειρεύονται, τα παιδιά μου θα σπουδάσουν και μία μέρα μια πολιτική, κυβερνητική απόφαση θα γκρεμίζει τους κόπους τους. Δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου έναν επαναστάτη, αλλά θα φοβόμουν μια άπραγη νεολαία. Ο σπουδαίος ηθοποιός και δάσκαλος μας, Γιώργος Μιχαλακόπουλος παλιότερα έσβησε με τα ίδια του τα χέρια τη φωτιά στο κτήριο Τσίλερ του Εθνικού, τα θέατρα είναι τα σπίτια μας και προστάτες τούς εμείς. Τα υπόλοιπα – ΜΑΤ π.χ. – είναι για το θεαθήναι.
Ένα μέρος της επαγγελματικής σου πορείας είναι γεμάτη από θέατρο ενώ ένα άλλο μέρος της καριέρας σου είναι η διδασκαλία. Μπορείς να μας μιλήσεις για αυτή την πτυχή σου;
Έχω τη χαρά να διδάσκω θέατρο χρόνια τώρα, μαθητές σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Διδάσκοντας τους, ξέρω πώς γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος ηθοποιός. Η εποχή μας τρέχει με τρελούς ρυθμούς και εγώ μέσα από τα μάτια των μαθητών μου κατανοώ, όσο μου επιτρέπεται, την εξέλιξη του κόσμου μας.
Πόσο σημαντικό είναι το θέατρο στην εκπαίδευση και τι μπορεί να μάθει ένα παιδί μέσω της επαφής του με το θεατρικό παιχνίδι;
Για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν “Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση.” Εδώ ξεκινάει και η μαγική δουλειά του θεάτρου, προσφέροντας στους μαθητές τη δυνατότητα να δοκιμάζουν με τη φαντασία τους απενοχοποιώντας το λάθος. Η μάθηση γίνεται παιχνίδι και το παιχνίδι βαθιά εμπεδωμένη γνώση. Το θέατρο στις παιδαγωγικές του μορφές δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να συμπράττουν και να κατανοούν το περιβάλλον στο οποίο δρουν, με έναν ευρύτερο πλουραλιστικό, σφαιρικό τρόπο. Αποκτούν αυτοπεποίθηση, ενσυναίσθηση, έναν νέο τρόπο να αντιλαμβάνονται πνευματικά, οπτικά και κιναισθητικά τους ανθρώπους και τους τρόπους τους, γύρω τους.
Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;
Έχω ονειρευτεί κάποιους συγκεκριμένους ρόλους που θα ήθελα να παίξω, αλλά θα ήθελα να έχω την πολυτέλεια να είμαι με ανθρώπους που τους αγαπώ και με αγαπούν, που τους κατανοώ και με κατανοούν, πρώτα ανθρώπινα και ύστερα σκηνικά. Μόνο έτσι το θέατρο αποκτά ουσία, όταν οι άνθρωποι καταφέρουν σε ένα μεγάλο βαθμό να επικοινωνούν ψυχικά και πνευματικά, διαφορετικά, όλα είναι μία τεχνική βαρετή διαδικασία. Ουτοπικό το ξέρω, πώς θα μπορούσε κανείς να βρίσκεται πάντα σε σύμπνοια πνευματική και ψυχική, με όλους του τους συνεργάτες; Αλλά μιλάμε για όνειρα, και αυτό είναι κομμάτι του ονείρου. Θέλω να συνεχίσω να παίζω θέατρο, θα κάνω τηλεόραση και να διδάσκω.
….και ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;
Πιστεύω πως η σπουδαία δουλειά μας με την Αθανασία, τον Πήτερ και τον Αντίνοο, το «Κάποιος να με προσέχει» έχει μία μακριά πορεία στη σκηνή. Είναι χαρά και τιμή να έχω μία πολύ ωραία πρόταση, με αγαπημένους μου ανθρώπους, από το Σωτήρη τον Τσαφούλια, για την οποία δεν θα ήτανε κομψό να αναφέρω οτιδήποτε αφορά τη δουλειά, αν δεν ολοκληρωθεί η διαδικασία και ανακοινωθεί από τον ίδιο. Αλλά από τη χαρά μου απλά το αναφέρω.
Ευχαριστούμε θερμά τον Δημήτρη Μάριζα για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
Φωτογραφίες από την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει»: Νίκος Βαρδακαστάνης και Αντώνης Μιμερίνης.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση αλλά και για να κλείσετε τα εισητήρια σας θα βρείτε στο ticketservices.gr.
