Δημήτρης Ράμμος: Η μουσική προχωρά με πειραματισμούς και λάθη

Ο Δημήτρης Ράμμος δεν έχει κλείσει ακόμα τα 25 μήτε έχει τελειώσει με τη σχολή του. Παρόλα αυτά κάνει τα πρώτα του βήματα στη μουσική βιομηχανία που μάλιστα αντηχούν σε όλη την Πάτρα. Αρπάζει κάθε ευκαιρία να διηγηθεί τις ιστορίες του, με συνοδεία την κιθάρα του, άλλοτε από το βάθος ενός μπαρ άλλοτε από την ταράτσα του. Ο ήχος του για μερικούς είναι indie για άλλους alternative για κάποιους dance. Την δική του οπτική στα πράγματα μας τη δίνει μέσα από τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που του κάναμε

• Ανοίγεις ένα live, κάτω από το stage σου υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που δεν σε ξέρει και απλώς περιμένει να βγουν οι μεγαλύτερες μπάντες. Τι θα τους έλεγες για να τους τραβήξεις την προσοχή και πώς θα συστηνόσουν;

Ιδανικά, θα έλεγα τις ιστορίες των τραγουδιών και θα προσπαθούσα να μιλήσω για τα 2-3  θέματα που κυρίως µε απασχολούν στα τραγούδια µου. Το κοινό σπάνια εντυπωσιάζεται µε έναν καλλιτέχνη που δεν έχει ακούσει ξανά στη ζωή του. “Δημήτρης Ράμμος, ποιος είναι αυτός;” Θα πρέπει να δημιουργήσεις  μια βαθύτερη σύνδεση για να του προκαλέσεις το ενδιαφέρον. Βέβαια, στα openings συνήθως έχεις χρόνο για να πάρεις 3 ανάσες ανάμεσα στα τραγούδια, οπότε οκ κάνουμε ό,τι μπορούμε!

• Θα ήσουν solo ή frontman κάποιας μπάντας; Τι προτιμάς και τι είναι αυτό που σε αποθαρρύνει από το να διαλέξεις την άλλη επιλογή;

Η µπάντα είναι πάντα ένα πολύ ενδιαφέρον concept. Έχω υπάρξει frontman και σε κάθε περίπτωση είναι ένα διδακτικό περιβάλλον -μουσικά-, ειδικά αν μαθαίνεις µόνος σου το όργανο, όπως εγώ. Προσπάθησα για πολύ καιρό να φτιάξω ένα συγκρότημα όπως το είχα στο μυαλό µου, αλλά τελικά στη φάση που βρίσκομαι το solo project είναι σχεδόν μονόδρομος. Ο χρόνος, η αφοσίωση, η κοινή οπτική και η συνεννόηση δεν είναι δεδομένα όταν έχεις να κάνεις µε µία ξεκάθαρα ομαδική δουλειά. Πλέον, έχω την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω μουσικά και να δουλέψω πάνω σ’ αυτό μακροπρόθεσμά και µε δική µου ευθύνη.

Advertisements

• Στην παρούσα φάση ποιους έχεις μαζί σου και πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Είχα την τύχη αυτά τα χρόνια στην Πάτρα, να γνωρίσω τον Μάριο, τον Άλκη και τον Νικόλα (κιθάρα, µπάσο και drums αντίστοιχα) µε τους οποίους ελπίζω κάποια στιγμή, κορωνοϊού επιτρέποντος, να κάνουμε ένα live και να σας δούμε όλους από πολύ κοντά! Στην παραγωγή των κομματιών η βοήθεια του Σάκη από το Noisebox studio είναι πάντα απαραίτητη, ο Σταύρος και η Σοφία µε έχουν ανεχτεί μπροστά από τον φακό τους, ο Γιώργος έκανε artwork αυτά που εγώ είχα στο μυαλό µου… Όπως καταλαβαίνεις it takes a village και μακάρι να μπορέσω να δουλέψω µε άλλους τόσους, ώστε το σύμπαν που κατασκευάζω να γίνει κατανοητό σε όλους.

• Από πότε γράφεις και παίζεις δική σου μουσική;

Τραγούδια γράφω από πριν καν μάθω να παίζω κιθάρα, αλλά πιο κανονικά θα έλεγα από τα 13-14. Το πρώτο µου live το έκανα καταγχωµένος στα 14 µε το τότε συγκρότημά µου, χωρίς drummer, αλλά µε πολύ θράσος.

• Πως θα χαρακτήριζες τη μουσική σου; Σε ποιο είδος υπάγεσαι και σε ποιους στοχεύεις;

Ζούμε σε µία εποχή που τα είδη γίνονται ολοένα και πιο θολά και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος γι’ αυτό. Πάντα άκουγα πολλά και διαφορετικά τραγούδια και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να µην μπορούμε να τα μπερδέψουμε όμορφα όλα μαζί. Στόχος µου είναι να βάλω όλες µου τις επιρροές κάτω από μια rock ομπρέλα.

• Σε είδαμε σε ένα live συνοδεία μπουζουκιού σε κάποιο κομμάτι σου. Είναι ένας από τους πειραματισμούς που θα ακούσουμε από σένα στο μέλλον; Ποιο είναι το πιο τρελό που θες να δοκιμάσεις;

Λογικά αυτό είναι το πιο τρελό μέχρι στιγμής. Ελπίζω να μπορέσω να το ηχογραφήσω κάποια στιγμή στο μέλλον έτσι όπως το φαντάζομαι… Είναι σίγουρα από τα πιο αγαπημένα µου κομμάτια. Τα λάθη και οι πειραματισμοί προχωράνε τη μουσική και εφόσον το τελικό αποτέλεσμα είναι ωραίο, πρέπει να έχουμε το θάρρος να το δημοσιεύουμε.

• Δύο singles σου με εντυπωσίασαν πολύ οπότε ας τα δούμε χωριστά. Ποιο story έχει να μας πει ο Δημήτρης Ράμμος για το ‘Motel’;

Το Motel ήταν ένα τραγούδι που προέκυψε από ένα loop που έκανα κατά τη διάρκεια της καραντίνας και ολοκληρώθηκε πολύ γρήγορα. Όταν έφτασε η ώρα να γράψω τους στίχους, ήθελα να βρω µία ιστορία που να ταιριάζει µε το groove του κομματιού, να είναι αστεία και µε εικόνες…οπότε έβαλα έναν τύπο να κάψει το Motel γιατί δεν άκουγε πλέον τη φωνή στο κεφάλι του. Ουσιαστικά, μιλάει για τις στιγμές που έχουμε τόσες σκέψεις στο μυαλό µας (πολλές φορές μπορεί να είναι και πιο περίεργες απ’ ότι θα θέλαμε) που πλέον τίποτα δεν φαίνεται διαχειρίσιμο. Τέτοιες στιγμές, είναι στιγμές καθημερινής τρέλας.

• Ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος από το δεύτερο κομμάτι σου ‘Indian’;

Πιθανότατα όλο το pre chorus:

Upstairs there’s a vegan party, bring your own sad
friends I’m gonna stop you there, sorry
I wanna feel a change, not boil with rage, but myself
keeps getting in the way

Advertising

• Maybe I just wanna be an Indian. Αν άλλαζες τελείως ταυτότητα και δεν ήσουν πλέον ο Δημήτρης Ράμμος, πως θα ήθελες να ήσουν και σε ποια δεκαετία θα ζούσες;

Δεν μπορώ να πω, ωραία η αισθητική των 20s, ωραία και των 50s, αλλά η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην καλύτερη εποχή από όποια πλευρά και αν το δούμε. Είναι όλα τέλεια; Όχι φυσικά και χρειάζεται πολύ δουλειά σε πολλούς τομείς αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι όποιος γεννιέται σήμερα είναι πιο τυχερός από αυτόν που γεννήθηκε χθες. Όλο το κομμάτι φτιάχτηκε ακριβώς από αυτή την οπτική γωνία: Κάποιες στιγμές ο ρομαντισμός πρέπει να
μπαίνει στην άκρη και να μιλάνε η λογική και οι πράξεις. Άξαφνο rant σε µία απλή ερώτηση; Ναι!

• Είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα κάποια tracks με την υπογραφή ‘Δημήτρης Ράμμος’ σε DIY πλαίσιο. Έχεις στο πρόγραμμα να τα ηχογραφήσεις πάλι σε πιο επαγγελματική φάση;

Ηχογραφώ εδώ και κάποια χρόνια στο δωμάτιο µου και μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα για τον αχανή κόσμο της μουσικής παραγωγής. Τα τραγούδια που είχα βγάλει από αυτή την διαδικασία θα μείνουν στην κατοχή
των λίγων τυχερών που έχουν τα private link στο Youtube και δεν θα τα ηχογραφήσω ξανά. Με µία μικρή εξαίρεση!

• Και ας κλείσουμε με μία αφιέρωση, ένα ευχαριστώ. Σε ποιον, σε τι ή σε ποια κατάσταση θεωρείς ότι χρωστάς τη μουσική σου και την έμπνευση σου;

Η συμβολή της ξαδέρφης µου που µου έμαθε την rock σε μικρή ηλικία και των CD των Κυριακάτικων εφημερίδων που µου μάθανε το σύγχρονο και το παλιό λαϊκό, είναι πραγματικά ανεκτίμητα. Επίσης, ένας καλλιτέχνης δεν ξεχνά ποτέ τους ανθρώπους που µε οποιοδήποτε τρόπο τον βοήθησαν στα πρώτα του βήματα (ανιδιοτελώς φυσικά) και ίσως είναι το πιο πολύτιμο όπλο του τα πρώτα χρόνια.