Η Κλειώ Ιερωνυμάκη είναι μαζί στη στήλη των συνεντεύξεων για μια συζήτηση για το βιβλίο της “Ο νοικάρης “.
Η Κλειώ Ιερωνυμάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Φοίτησε στο Τμήμα Οικονομίας και Διοίκησης στο Τ.Ε.Ι. Πάτρας και μιλά τρεις ξένες γλώσσες: αγγλικά, γερμανικά και ισπανικά. Έχει γράψει σειρά άρθρων και διηγημάτων κυρίως για αγορές του εξωτερικού, και συνεργάστηκε με τα ΜΜΕ «Ηράκλειο star», «Ρυθμός 104,5», «Woman news». Σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ παράλληλα σπουδάζει Ελληνικό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Για τα έργα της «Το στοιχειωμένο πλοίο στην άκρη του μόλου» και «Ο μικρούλης Μίκο και η λίμνη Μπλου» έχει λάβει το Α΄ Βραβείο στην κατηγορία «Διήγημα-Μυθιστόρημα» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών (2019). Επίσης έχει λάβει το τιμητικό βραβείο «Μουσών» από το Λογοτεχνικό Περιοδικό «Κέφαλος» το 2019. Το μυθιστόρημά της «Ο νοικάρης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Η Κλειώ Ιερωνυμάκη με τη γραφή της εκπλήσσει, προβάλλει το σήμερα, το ωραίο.
«Ο νοικάρης» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Κλειώς Ιερωνυμάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Τι σας οδήγησε στη συγγραφή;
Από παιδί σκάρωνα στιχάκια με ομοιοκαταληξία, συνήθιζα να αλλάζω τους στίχους των τραγουδιών και έλεγα ιστορίες στα παιδιά της γειτονιάς. Μια μέρα ένα κορίτσι μου έδωσε ένα μικρό πράσινο σπιράλ τετράδιο, ώστε να γράψω μια ιστορία να την έχει δική της. Λίγες μέρες μετά το «Στοιχειωμένο κάστρο» γεννήθηκε. Μάλιστα, το ηχογραφήσαμε σε κασέτα και περνούσε από χέρι σε χέρι ώσπου χάθηκε. Ήμουν 11 χρονών.
«Ο νοικάρης» από πού προέκυψε ο τίτλος;
Ο τίτλος που είχα αρχικά στο μυαλό μου ήταν «Ο δάσκαλος». Βέβαια, μετά από μια μικρή έρευνα ανακάλυψα ότι υπήρχαν ήδη αρκετά βιβλία με αυτόν τον τίτλο, επομένως η αναζήτηση τίτλου συνεχίστηκε. Ένας εναλλακτικός τίτλος ήταν «Ο νοικάρης» μιας και υπαινίσσεται ότι ο ήρωας βρίσκεται σε ένα μέρος που δεν είναι ολοκληρωτικά δικό του, κατ’ επέκταση σε ένα μέρος ξένο, άρα είναι και ο ίδιος ξένος, παράταιρος ως προς το περιβάλλον του. Κάτι το οποίο ήθελα να τονιστεί. Από τον εκδοτικό αγκάλιασαν την ιδέα και έτσι προχώρησε.
Πόσο εύκολα βρήκατε εκδοτικό οίκο;
Το πρώτο μου βιβλίο, «Ο μικρούλης Μίκο και η λίμνη Μπλου», κυκλοφόρησε το 2018. Το 2019 ακολούθησε το επόμενο, «Το στοιχειωμένο πλοίο στην άκρη του μόλου». Ο εκδοτικός χώρος δεν είναι ο πλέον βατός και ομολογώ ότι δεν ήταν εύκολη η διαδικασία ανεύρεσης. Πλέον, έχω μια νέα εκδοτική στέγη υπό την οποία συστήθηκε «Ο νοικάρης» στο ευρύ κοινό. Γενικά, θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου και για αυτό είμαι ευγνώμων.
Από πού αντλήσατε ερεθίσματα, προκειμένου να χτίσετε έναν τόσο αληθοφανή χαρακτήρα;
Πιστεύω ότι γενικά οι συγγραφείς είναι παρατηρητές. Αφουγκράζονται τα της καθημερινότητας και φωτογραφίζουν νοερά εκφράσεις, συμπεριφορές, μικρές κινήσεις και συνήθειες. Κάπως έτσι, οι ήρωες αποκτούν ζωή. Δεν είναι φτιαγμένη κατ’ εικόνα και ομοίωση, έχουν όμως κάποια θραύσματα υπαρκτών ανθρώπων. Όπως, λόγου χάρη, η κυρά Τασία, η σπιτονοικοκυρά του βιβλίου, η οποία κρατά μια χαρτοπετσέτα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συνήθιζε να την κρατά η γιαγιά μου.
Υπήρχε κάποια σύνδεση με τα κοινωνικά θέματα της εποχής μας κατά τη συγγραφή της ιστορίας σας;
Μέσα στο βιβλίο γίνεται εκτενή αναφορά στην αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ και το πόσο αυτό επηρεάζει την κοινωνία. Ένα άλλο θέμα που πραγματεύεται είναι ο σχολικός εκφοβισμός και γενικά η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα πλαίσια της οικογένειας και της κοινωνίας.
Υπάρχουν συγγραφείς ή βιβλία που σας έχουν επηρεάσει;
Έχω επηρεαστεί αρκετά από σπουδαίους μας ηθογράφους, όπως ο Παπαδιαμάντης, αλλά και από συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αγαπημένος μου είναι ο Ντοστογιέφσκι. Τις περιόδους που δεν γράφω, διαβάζω ασταμάτητα το ένα βιβλίο πίσω από το άλλο. Δυστυχώς όμως, νιώθω ότι δεν θα με φτάσουν δέκα ζωές να διαβάσω όσα βιβλία θα ήθελα.
Μπορεί το βιβλίο να λειτουργήσει «ιαματικά» σε μια εποχή που το άγχος ταλαιπωρεί τους ανθρώπους και πολλοί προτιμούν την τηλεόραση ;
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι αρκετά αγχωτικός. Εύλογο είναι να αναζητά ο κόσμος εύκολους τρόπους αποφόρτισης, έτσι, συχνά δίνεται προτεραιότητα στην παρακολούθηση τηλεόρασης ή στην καθημερινή απορρόφηση στον κυκεώνα των social media. Όμως, έρευνες έχουν δείξει ότι η ανάγνωση λογοτεχνίας είναι ιαματική, δίχως εισαγωγικά, καθώς σύμφωνα με την Μπέκα Λέβι, καθηγήτρια επιδημιολογίας, οι άνθρωποι που διαβάζουν ζουν περισσότερο και έχουν μικρότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν άνοια. Εγώ πάντως βρίσκω ότι με ένα βιβλίο περνάει ο χρόνος ευχάριστα και ενώ είναι κανείς ακίνητος ταξιδεύει σε κυριολεκτικά αμέτρητους κόσμους. Σαν μια μικρή συνωμοσία ανάμεσα σε αναγνώστη και συγγραφέα.
Τι εκτιμάτε σε έναν άνθρωπο;
Το πρώτο που εξετάζω σε έναν άνθρωπο είναι η ειλικρίνεια. Ακολουθούν πολλά, αλλά το πιο βασικό είναι αυτό. Για μένα είναι ένα σπουδαίο προσόν να το έχει κάποιος και το εκτιμώ βαθιά.
Ένα μήνυμα για τη χρονιά που διανύουμε;
Εύχομαι να σταματήσει ο πόλεμος. Ίσως είναι κοινότυπο, αλλά εύχομαι το 2024 να είναι η χρονιά που θα εκλείψει ο ρατσισμός σε οποιαδήποτε μορφή του και να αγαπήσουμε ειλικρινά και ουσιαστικά τους γύρω μας.
Ευχαριστώ θερμά.
Οπισθόφυλλο:
Ο Αντώνης Νικολάου, κάτοικος Αθηνών, διορίζεται δάσκαλος σ’ ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Κρήτης το 2012. Αποζητά την απομόνωση του τόπου, όντας κυνηγημένος από προσωπικούς, και όχι μόνο, δαίμονες. Εκεί διαμένει σ’ ένα δωμάτιο στην αυλή της κυρίας Τασίας, μιας σκληροτράχηλης ηλικιωμένης γυναίκας η οποία δεν συμβιβάζεται με τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας και υπακούει μόνον στους δικούς της ιδιαίτερους κανόνες ηθικής. Μέσα από την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων ξετυλίγονται σταδιακά οι ιστορίες των ηρώων και έρχεται στο φως ένα μεγάλο μυστικό.
Advertising
Ένα γλυκόπικρο βιβλίο για τον θάνατο, τη βία, τον αλκοολισμό και τους νοσηρούς κοινωνικούς θεσμούς που δυστυχώς διαιωνίζονται.
