O Κωστής Γαρδίκης, με το project Dance with Invisible Partners, κάνει την εμφάνιση του εντυπωσιακά, μέσα από το ντεμπούτο album Honey.
Πρόκειται για το προσωπικό δημιούργημα του μουσικού και επιστήμονα Κωστή Γαρδίκη- που μετά από σειρά συνθέσεων για το πειραματικό θέατρο, κυκλοφορεί σε ανεξάρτητη παραγωγή το πρώτο του album το οποίο περιλαμβάνει εννιά τραγούδια μεταφυσικής pop, με στοιχεία dark, alternative, κλασικισμού και ανατολίτικης μουσικής.
Οι μουσικοί συγγενείς των Dance with Invisible Partners, είναι οι Radiohead, οι Depeche Mode, οι Dead Can Dance, ο Arvo Pärt, οι dark electro και underground dance σκηνές της δεκαετίας του 90 αλλά και μνήμες από τα παράλια της Μικράς Ασίας λόγω καταγωγής.
Το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στην πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα και την εξαΰλωση του tagging και των κοινότοπων δυϊκών αντιλήψεων (με προεξάρχοντα τα δίπολα τα έρωτας/θάνατος, θόρυβος/σιωπή).
Διεκδικεί το χώρο μέσα στο χρόνο όπου τα πράγματα υπάρχουν αφ’εαυτού, χωρίς οπτική χρηστικότητα, ως γλυπτά φωτός και σκοταδιού, θανάτου και ηδονής. Τα μέσα της διεκδικήσεως είναι κιθάρες, συνθεσάιζερ, τύμπανα, κρουστά και φωνές.
Ανάμεσα τους και η απόκοσμη φωνή της Melentini, που συμμετέχει στο τραγούδι Seaside Blues.
Το Tear Away είναι το πρώτο τραγούδι από το album που οπτικοποιήθηκε, με γυρίσματα σε super 8 film στον Εθνικό Κήπο και το Πεδίον του Άρεως.
Σύντομα θα ξεκινήσουν ζωντανές εμφανίσεις, με την πρώτη παρουσίαση του album στις 9 Δεκεμβρίου στο Six d.o.g.s.
To album κυκλοφορεί με την υποστήριξη της Apigea/ Symbeeosis
Mπορείτε να το ακούσετε εδώ
Επιμέλεια συνέντευξης: Δέσποινα Χατζηεμμανουήλ
Θα ξεκινήσω με τον τίτλο του project “Dance with Invisible Partners”. Πώς σας ήρθε η έμπνευση για τον συγκεκριμένο τίτλο;
Με ενθουσιάζει το αθέατο και το οριακά αισθητό. Ό,τι φέρει χροιά ημίφωτος και ομίχλης, η χορογραφία του άυλου– το να μπορώ να δώσω σώμα στο ρευστό και στο κενό. Αφορμή για το τίτλο του project είναι ο νυχτερινός αμοργιανός ουρανός –αινιγματικός, ακίνητος στην αιωνιότητα αλλά γεμάτος σκοτεινούς χορευτές. Το πιο ερωτικό α-θέαμα στο σύμπαν.
Ασχολείστε καιρό με τη μουσική και έχετε γράψει πολλά τραγούδια για θέατρο και σινεμά. Πώς πήρατε την απόφαση για αυτό το κατά κύριο λόγο solo project;
Σε έντονη συναισθηματικά περίοδο έγραψα τα κομμάτια του δίσκου “Honey” και αποφάσισα να τα επεξεργαστώ εξ ολοκλήρου μόνος καθώς είχα ανάγκη από απόλυτη σιωπή και μοναξιά την περίοδο εκείνη. Στη συνέχεια συνεργάστηκα με φίλους μουσικούς σε καίρια σημεία του δίσκου και πολύ με τον Callmelazy στην παραγωγή. Το project πλέον δεν είναι solo, πλαισιώνεται από τους Δημήτρη Κατέβα, Νίκο Καραδοσίδη και Melina Nicole Harris παράγοντας σαφώς πιο εξωστρεφή ήχο από αυτόν του δίσκου.
Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι κύριες μουσικές επιρροές σας και αν έπρεπε να κατατάξετε τη μουσική σας σε κάποιο είδος ποιο θα ήταν αυτό;
Έχω απόλυτη επιρροή από την κλασική μουσική – ειδικά της περιόδου μπαρόκ, την ηλεκτρονική μουσική – από ελέκτρο/ambient έως avant–garde, οτιδήποτε περιέχει ευφυή χρήση κιθάρας, από το ρεμπέτικο και πάρα πολύ από τους Pink Floyd που είναι για μένα η μετενσάρκωση του Bach σε κιθάρα και συνθεσάιζερ. Η μουσική μου περιλαμβάνει στοιχεία από πολλά διαφορετικά στυλ τα οποία μου αρέσει να εναλλάσσω στην πορεία του χρόνου υπηρετώντας όμως ένα πολύ συγκεκριμένο προσωπικό συντονισμό με τα μη φαινόμενα. Το “Honey” είναι ένας δίσκος μεταφυσικής ποπ.
Έχετε σπουδάσει φαρμακευτική και έχετε κάνει και διδακτορικό στη νανοτεχνολογία. Παράλληλα, ασχολείστε χρόνια με τη μουσική ενεργά. Νιώθετε περισσότερο μουσικός ή επιστήμονας;
Η αναζήτηση του μυστηρίου της ύπαρξης, που με απασχολεί μονίμως – εκτός από τις στιγμές που χάνομαι στη θάλασσα – ακουμπάει εξίσου και στα δύο πεδία με τα οποία ασχολούμαι. Το μαγικό με τη μουσική – και την Τέχνη εν γένει – είναι πως αποτελεί μία δέσμη φωτός στο σκοτάδι αλλά και ταυτόχρονα το ίδιο το σκοτάδι. Η επιστήμη -όταν μπορείς να την αφήσεις να σιωπά στις περιοχές όπου δεν έχει δικαιοδοσία – είναι ένα απέραντος ωκεανός για σερφ στη φαντασία, ανεξάρτητα αν οι ανθρώπινες απολυταρχικές εγκεφαλικές δομές έχουν περιορίσει τη χρήση της σε χρηματιστηριακό μέσο και τη διδασκαλία της τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να τιθασεύεται η λίμπιντο των δεκαεξάρηδων.
Το πρώτο σας CD κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζετε;
Για εμένα ένα άλμπουμ είναι μία ενότητα. Ανήκω στην παλαιοντολογία της μουσικής που δεν μπορεί να μπει στη λογική του iTunes. Πάντως το “Α Mort” είναι ένα κομμάτι που δεν πιστεύω ότι το έχω γράψει εγώ. Ψάχνω ακόμα να βρω ποιος το έγραψε και πώς βρέθηκε στο δίσκο για να μη βρεθώ μπλεγμένος με τα πνευματικά δικαιώματα. Το Seaside Blues επίσης που ήταν ένα κομμάτι μάλλον comme ci comme ça που το έστειλε η Μelentini στη στρατόσφαιρα.
Τα τραγούδια του “Honey” αν και είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, “δένουν” αρμονικά, σχεδόν σαν να είναι κάποιο soundtrack ταινίας. Είχατε κάποιο συγκεκριμενο concept στο μυαλό σας όταν τα γράφατε;
Το κόνσεπτ αποστάζει στο στίχο του σπουδαίου ανέκδοτου ποιητή Τάσου Τζωτζάτου «είναι πρόβα θανάτου ο έρωτας»
Στο τραγούδι “Tear Away” έχετε γυρίσει ένα εκπληκτικό video clip στον Εθνικό Κήπο και το Πεδίον του Άρεως. Να περιμένουμε video clips και για τα επόμενα κομμάτια;
Ο παιδικός φίλος/κινηματογραφιστής/φωτογράφος/μουσικός Γιάννης Λιανός άκουσε πριν καιρό ένα πρόχειρο από το κομμάτι πήρε το super 8 του, πήγες βόλτες στους κήπους των Αθηνών και μου έφερε μία μέρα το βίντεο. Υπάρχει μία φήμη πως κάτι ετοιμάζει μαζί με ένα εξίσου ιδιόρρυθμο κινηματογραφιστή στα στοιχειωμένα βουνά της Αμοργού. Για να δούμε..
Τα τραγούδια σας όλα έχουν έναν αρκετά μελαγχολικό τόνο. Είστε φύσει μελαγχολικός ως άνθρωπος;
Προσπαθώ με μεγάλο κόστος να διαφυλάξω την πολυτέλεια της ελευθερίας των συναισθημάτων μου ακόμα και αν έχουν φορές τα χαρακτηριστικά μελανής οπής. Το φάσμα περιλαμβάνει βέβαια και πολύ φως – απλώς σε αυτά τα μήκη κύματος προτιμώ να απολαμβάνω τον ήλιο ξαπλωμένος στη θάλασσα παρά να κάνω καταδύσεις. Η δημιουργία και το υπαρξιακό ρήγμα για εμένα πάνε αγκαλιά.
Στη δημιουργία ενός τραγουδιού τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει περισσότερο, η μουσική ή οι στίχοι;
Αν δε γεννηθεί κάτι αυτόματα συνήθως δεν το ταλαιπωρώ. Βέβαια πολλές φορές μπορεί να βγει κάτι ενδιαφέρον σε 3 λεπτά και να κολλήσω σε 2 ακόρντα ή 3 λέξεις για βδομάδες. Και είναι αυτά τα δύο ακόρντα ή οι 3 λέξεις που μπορούν να κάνουν ένα μέτριο κομμάτι εξαιρετικό. Το πιο προκλητικό κομμάτι πάντως είναι η ενορχήστρωση/παραγωγή. Μεγάλο μέρος της μαγείας κρύβεται στη συχνότητα – η μουσική έρχεται από το υπερπέραν. Είτε σε διαπερνά είτε περνάει ξόφαλτσα.
Πέρα από το project “Dance with Invisible Partners” ασχολείστε με κάτι άλλο μουσικά αυτή την περίοδο;
Ασχολούμαι με το πειραματικό project «λοκατόλα» που είναι για εμένα διδακτορικό στην Τέχνη. Επίσης κάνω τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ ιταλικής παραγωγής.
Ποια είναι τα όνειρά σας και οι φιλοδοξίες σας για τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;
Θέλω πολύ να ασχοληθώ πιο ενεργά με μουσική για κινηματογράφο. Θέλω να πάμε μία μεγάλη περιοδεία με τη μπάντα και επιστρέφοντας να γράψουμε ένα EP. Live, ακατέργαστο, φουλ αναλογικό σε μπομπίνα. Α και να πει και ένα κομμάτι ο Thom Yorke.
