Ο Νικόλας Μπράβος διαθέτει ευγένεια, αλλά και έναν υπέροχο επαγγελματισμό.Σίγουρα δεν αφήνει τίποτα στην τύχη αλλά προσπαθεί συνεχώς για το τέλειο.Εκφράζει τη γενιά του, έχει όραμα και θέλει συνεχώς να εξελίσσεται μέσα από το θέατρο.
Ο Νικόλας Μπράβος μέσα από την προσπάθειά του να ασκήσει σωστά το επάγγελμά του, έχει απώτερο στόχο να συγκινήσει υγιείς ανθρώπους σε υγιείς κοινωνίες μέσα από την τέχνη του.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
«Δέκα μικροί νέγροι». Μια εξαιρετική παράσταση με θετικές κριτικές. Πώς νιώθεις που είσαι μέλος της;
Εδώ και δυόμισι μήνες περίπου, έπειτα από τις τελευταίες εξελίξεις, ξαφνικά σταμάτησα να είμαι μέλος αυτής της παράστασης, αφού το θέατρο έκλεισε αναγκαστικά λόγω των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση για τον Covid19. Οπότε είναι κάτι που έχει τελειώσει πια και μου αφήνει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις.
Νικόλα Μπράβο, τι σε έκανε να θες να γίνεις ηθοποιός;
Ίσως μια αθώα ανομολόγητη παιδική επιθυμία. Έγινε μια αρχή στο θέατρο στο Ξυλόκαστρο και από τότε απλά ακολουθώ τον δρόμο. Με μια έμφυτη περιέργεια και αναζήτηση και ανάγκη για ζωή. Ελευθερία, ανεξαρτησία, καλλιτεχνική έκφραση. Σε ορισμένες περιπτώσεις το προσωπείο της παράστασης μού επιτρέπει να αποκαλύψω το πραγματικό μου «πρόσωπο» ή καλύτερα μια ακόμη πτυχή του εαυτού μου, η οποία στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης κοινωνίας ενδεχομένως δε μπορεί να εκφραστεί. Δηλαδή ένας ρόλος μου δίνει το πράσινο φως να ικανοποιήσω φαντασιώσεις, νευρώσεις και μέσα από ακραίες καταστάσεις να ξορκίσω το κακό, αφού πρώτα το προσκαλέσω να με επισκεφτεί. Εννοώ με αυτό όλες τις σκοτεινές δυνάμεις του ανθρώπου που υπάρχουν μέσα μας έτσι κι αλλιώς, και οι οποίες μέσα από την τέχνη βρίσκουν μια δημιουργική διέξοδο, ένα κανάλι προς το φως και την κάθαρση. Άλλες φορές μέσα από ρόλους ανακαλύπτω και εξερευνώ όχι μόνο διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Όπως και να ‘χει, στο τέλος της μέρας, το να είμαι ηθοποιός είναι ο πιο ενδιαφέρον τρόπος να ζω.
«Ως την άκρη του ονείρου». Τι ξεχωριστό έχει το παιδικό θέατρο; Είναι το παιδικό κοινό δύσκολο να κατακτηθεί;
«Ως την άκρη του ονείρου» … κι εδώ το όνειρο μάς τελείωσε νωρίτερα, όπως και στους «10 μικρούς νέγρους». Το παιδικό θέατρο απευθύνεται σε ένα πολύ απαιτητικό κοινό, το οποίο είτε θα σε αγκαλιάσει είτε θα σε απορρίψει, και θα τα κάνει και τα δύο με εξίσου μεγάλη ένταση και πάθος, χωρίς αναστολές, χωρίς καμία ντροπή. Γιατί τα παιδιά ακόμη δεν έχουν προλάβει να μπολιαστούν από τους καθώς πρέπει «καλούς τρόπους» των μεγάλων. Ό,τι έχουν να μας πουν, θα το πουν στα ίσια. Χωρίς περιστροφές, χωρίς τυπικότητες. Προσωπικά για μένα είναι μεγάλη χαρά η επαφή και το παιχνίδι με τα παιδιά. Λειτουργεί σαν ένεση θετικής ενέργειας και σκέψης.
Τους συμβολισμούς του θεάτρου τους αντιλαμβάνονται τα παιδιά;
Τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους, καταλαβαίνουν περισσότερα ή λιγότερα πράγματα. Αλλά όσον αφορά στους συμβολισμούς, το θέατρο γενικότερα αποσκοπεί στο συγκινησιακό κομμάτι, στο συναίσθημα. Οπότε σημασία δεν έχει τι ακριβώς αντιλαμβάνεται ο θεατής, αλλά τι εισπράττει συναισθηματικά από μία παράσταση, και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία.
Βιοπορίζεστε μόνο από την ηθοποιία ή όχι;
Ναι, τα τελευταία 8-9 χρόνια. Στο παρελθόν, είχα κάνει διάφορες δουλειές. Είχα δουλέψει σε λατομείο με τον πατέρα μου, σε συσκευαστήριο σταφυλιών, σαν σερβιτόρος για ένα καλοκαίρι και σαν πιανίστας σε piano bar-restaurants τα πρώτα χρόνια που ήμουν φοιτητής Ιατρικής στην Αθήνα.
«Support art workers». Πώς μπορεί το κοινό να βοηθήσει τους καλλιτέχνες;
Νομίζω η υποστήριξη είναι με τρεις τρόπους:
-φυσική παρουσία σε παραστάσεις, εκδηλώσεις, συναυλίες, εκθέσεις
-πολιτική πίεση έτσι που το κράτος να αντιληφθεί τις ευθύνες του
-προσωπικό ενδιαφέρον και στήριξη του πολιτισμού, έτσι που να ξαναρχίσει η παραγωγή
Το κοινό πρέπει να ζητήσει και να απαιτήσει την επανεκκίνηση της πολιτιστικής παραγωγής, διότι ως δέκτης της καλλιτεχνικής πράξης πρέπει να συμβάλει σε αυτή τη διαδικασία. Αυτή η συμβολή έχει και χρηματική και συναισθηματική και πολιτική αξία.
Κινηματογράφος, θέατρο ή τηλεόραση; Ποιες διαφορές έχουν; Τι σ’ αρέσει περισσότερο;
Το καθένα από αυτά χρησιμοποιεί διαφορετικά αισθητικά, διανοητικά, τεχνικά μέσα και δυνατότητες. Το θέατρο με γοητεύει, γιατί υπάρχει άμεση επαφή με το κοινό και ό,τι συμβαίνει αφορά αποκλειστικά όσους βρίσκονται εκεί, εκείνη τη δεδομένη στιγμή, χωρίς να υπάρχει πριν και μετά. Η θεατρική πράξη γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή. Ο κινηματογράφος επιτρέπει στο εκάστοτε δημιούργημα να έχει διάρκεια στο χρόνο ως καλλιτεχνική αξία και δίνει την ευκαιρία για πολλαπλές “αναγνώσεις”, σε αντίθεση με την παράσταση στο θέατρο που συμβαίνει μια φορά. Η τηλεόραση προσφέρει μια κάποια ευκολία στην απόκτηση εμπειρίας και αναγνωρισιμότητας και φυσικά βοηθά στο να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου σε ευρύτερο κοινό. Λαμβάνοντας υπόψιν λοιπόν τις διαφορές τους βρίσκω τρόπους να μου αρέσουν και τα τρία.
Τι πολύτιμο κρατάτε από τις συνεργασίες σας;
Από τις συνεργασίες μου κρατώ ό,τι θετικό ή αρνητικό έχει προκύψει, όπως ακριβώς συμβαίνει με όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναμνήσεις, συναισθήματα, μαθήματα, εμπειρίες.
Είχατε δύσκολες στιγμές στην πορεία σας;
Ναι… και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Σε αυτές τις στιγμές οφείλω το γεγονός ότι έμαθα να «σαλπάρω με όλους τους ανέμους» όπως έγραφε ο Νίτσε. Οι δυσκολίες έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν το ταξίδι πιο ενδιαφέρον, ευνοούν ικανότητες, αντοχές και κάνουν τη θέλησή μου πιο ισχυρή και ανθεκτική.
Η μουσική τι ρόλο έχει στη ζωή σας;
Ρόλο ”καταδίωξης”… συναισθηματικής, πνευματικής, νοητικής. Είναι η γλώσσα μου, τα μάτια μου, μέσο έκφρασης, καλλιτεχνικής δημιουργίας, εκτόνωσης, απελευθέρωσης, ονειροπόλησης, παρηγοριάς. Είναι ανάγκη μου, επανάστασή μου, είναι ένα διαρκές, ανεξάντλητο, ακούραστο ‘’θέλω’’ μου που δε χορταίνει ποτέ. Η Μουσική μου φέρεται ακριβώς όπως και ο Έρωτας, με αφήνει να νιώθω κυριαρχικός ενώ είμαι απόλυτα κυριαρχημένος.
Νεκρός αδερφός». Μια ταινία μικρού μήκους. Μιλήστε μας για το ρόλο σας στη ταινία.
«ΝΕΚΡΟΣ AΔΕΡΦΟΣ», του Μάνου Τσίζεκ. Πρόκειται για μια μικρού μήκους ταινία βασισμένη σε ντοκουμέντα από τη δίκη για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Στη διάρκεια της ταινίας ακούγονται αποσπάσματα από τις σχολικές εκθέσεις του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, λίγους μήνες πριν τον σκοτώσουν, και από το δημοτικό τραγούδι «Του Νεκρού Αδερφού», για το οποίο έγραψε μια από τις τελευταίες του εκθέσεις.
Στην αρχή της ταινίας, προβάλλεται το βίντεο-ντοκουμέντο της δολοφονίας, που πήρε με την κάμερά της η αυτόπτης μάρτυρας Λητώ Βαλλιάτζα και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο λίγη ώρα μετά τη δολοφονία.
Στην ταινία χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τις πραγματικές επικοινωνίες ασυρμάτου της αστυνομίας, της κρίσιμης βραδιάς, από τη δικογραφία της υπόθεσης.
Το σενάριο της ταινίας έχει βασιστεί σε υλικό που παραχωρήθηκε από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, συνηγόρους της οικογένειας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Στους ρόλους των δύο αστυνομικών είμαστε εγώ και ο Δημήτρης Σταματελόπουλος. Ενώ τη φωνή τους δάνεισαν οι ηθοποιοί, Σοφία Αγγελή, Τάσος Κονταράτος, Αθανάσιος Μυλωνόπουλος, Φαίη Ξυλά, Μάνος Τσίζεκ και ο μικρός Φώτης Κοτσώνης.
Η ταινία δημοσιεύτηκε ανήμερα της 11ης Επετείου της δολοφονίας και διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο, από το freedomtv.gr .
Πανδημία του covid 19 και καραντίνα, πώς το βιώσατε όλο αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι «έκανα τη βόλτα μου» κι εγώ, όπως οι περισσότεροι άλλωστε, από διάφορες φάσεις. Υπήρχαν αντιφατικά συναισθήματα που άλλοτε αλληλοσυγκρούονταν κι άλλοτε αλληλοσυμπληρώνονταν. Έντονη ανησυχία και θλίψη για τους νοσούντες και τα θύματα. Προβληματισμός για τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές συνέπειες αυτής της κατάστασης. Αμηχανία και αντίδραση για το είδος ανελευθερίας που βιώσαμε σε μορφή μέτρων και από την άλλη υπήρξε χρόνος ποιοτικός κι άπλετος για να κάνω πράγματα, που η καθημερινότητα προ καραντίνας, δε μου επέτρεπε. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία και διάβασα πολύ, παρακολούθησα ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, έκανα γυμναστική, πειραματίστηκα με τη μαγειρική, νέα χόμπι και δραστηριότητες, αφιέρωσα χρόνο στον ύπνο και σίγουρα έκλεισα κάποιες εκκρεμότητες που είχα αφήσει στην άκρη κάνοντας ταυτόχρονα πολλά σχέδια για το μετά.
Τι μήνυμα στέλνετε σ’ όσους σας διαβάζουν;
Να φροντίζουν τον εαυτό τους. Να τον παίρνουν από το χέρι μητρικά, συντροφικά, φιλικά, ερωτικά και να τον πηγαίνουν βόλτες και ταξίδια… πολλά ταξίδια. Να προκαλούν τη χαρά, την τρέλα, τις στιγμές και τις περιπέτειες και κυρίως να μη φοβούνται τα εμπόδια, τα σκοτάδια και τις “ρωγμές”, διότι όπως έγραψε και ο Κοέν.. “υπάρχει μια ρωγμή σε όλα.. έτσι μπαίνει το φως..”
Ευχαριστούμε πολύ τον Νικόλα Μπράβο για το φωτογραφικό υλικό.
Βρείτε τον Νικόλα Μπράβο στο Facebook εδώ και
Εδώ η σελίδα του ηθοποιού.
Nicolas Bravos Imdb.com εδώ
Νικόλας Μπράβος στο Instagram εδώ
