Γράφει; Γράφει! Ζωγραφίζει; Ζωγραφίζει! Κάνει ραδιόφωνο; Κάνει! Δίνει και παραστάσεις: Ω ναι! Το μόνο που δεν κάνει είναι να σερβίρει μασημένη τροφή και δη κρέας, καθώς είναι χρόνια χορτοφάγος. Έχει μία απάντηση σε κάθε ερώτηση και πολλές ερωτήσεις που ίσως να μην παίρνουν απάντηση. Δεν είναι υπερταλαντούχος, δε δέχεται τέτοιες κλισεδιές. Σηκώνεται η τρίχα του. Είναι υπερευλογημένος όμως από τις συμπαντικές δυνάμεις να αγαπιέται για αυτό που είναι. Και αυτό που είναι δεν είναι απλό, αλλά είναι πολύ αληθινό, κάτι που δημιουργεί την απόλυτη discomfort zone για τη μάζα. Κυρίες και Κύριοι, καθίστε αναπαυτικά. Ο Αλέξανδρος Πέτρακας στο maxmag!
Η χαρά μας είναι μεγάλη και η τιμή μας ακόμα μεγαλύτερη. Αλέξανδρε Πέτρακα καλώς ήρθες στο maxmag. Λέω να ξεκινήσουμε από το τώρα. Μέσα από www.petrakas.gr σε απολαμβάνουμε σε όλες σου τις εκφάνσεις. Τις γνωστές και τις λιγότερο γνωστές. Τι αγαπάς περισσότερο τελικά; Μπορείς να ζυγίσεις κάποια από τις καλλιτεχνικές σου διαστάσεις έναντι κάποιας άλλης;
Εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, αν η Μεγάλη Χαρά έχει και Μεγάλη Τιμή, είναι λογικό η Μικρή Χαρά να βγει στη Διατίμηση, να την αγοράσουν όλοι και να υποβιβαστεί σε φτηνή συζήτηση Κομμωτηρίου Της Μικρής Χαράς θα της φταίνε οι Τρίχες! Καλώς σας βρήκα όμως! Νομίζω πως περισσότερο από όλα, αγαπώ τα Γεμιστά που δεν ξέρω καν να τα κάνω. Κάτω από την Κοινή ονομασία «Τέχνη» κρύβονται χιλιάδες διέξοδοι να εκφραστείς. Με λόγια, με σχέδια, με κινήσεις, όλα φτιάχνουν εικόνες που είναι ασχημάτιστες μέσα σου μέχρι να βρουν μολύβι, μικρόφωνο ή χαρτί να εκφραστούν. Αρκεί, βέβαια, το «Κοινή» να είναι Παραδοχή και όχι Αγοραία. Υπάρχουν φορές που δε θέλω να σταματήσω να γράφω, άλλες που δε θέλω να κλείσω το μικρόφωνο ή να κατεβάσω το μολύβι από ένα σχέδιο. Κι άλλες που απλά παραφυλάω στο ταψί με τα Γεμιστά- που δεν ξέρω καν να φτιάχνω- μην τυχόν και μου φάνε τις τομάτες. Θα τα βάλω στο ζύγι, λοιπόν, όλα μαζί, γιατί – τελικά- όλα τους έχουν κοινή αρχή κι απλά διαφορετική πόρτα για να βγαίνουν στο δρόμο. Εκτός από την πόρτα του φούρνου με τα Γεμιστά…
Αλέξανδρε αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, στην εποχή που το ραδιόφωνο ήταν πραγματικό ραδιόφωνο τι θα άλλαζες, τι θα έκανες διαφορετικά;
Το ραδιόφωνο , ως μέσο επικοινωνίας, έχει αυτή τη μαγεία να μπορεί να είναι Αληθινό ακόμα κι όταν δεν μεταφέρει Αλήθεια. Συνήθως γυρνάμε στο παρελθόν και λόγω αναπόλησης συνοδευόμενης με το Χρόνο που έχει καθαρίσει τα άσχημα σα νοικοκυρά με Swiffer και λεπτοδείκτη, τα βλέπουμε όλα πιο ωραία. Κι επειδή ο χρόνος είναι – λανθασμένα ίσως- μια κοινή παραδοχή διαδρομής που οδηγεί στο Σήμερα, εάν το Σήμερα αυτό είναι όμορφο δε βρίσκω το λόγο να αλλάξει κάτι. Άλλωστε το είδος του ραδιοφώνου που ονειροπαρμένα θέλω να πιστεύω ότι «υπηρετώ» είναι γεμάτο από εικόνες, γνώση, άποψη, οπτική γωνία και μπόλικες μαζεμένες εμπειρίες να τα συνδέουν όλα σε μια μεγάλη λογοδιάρροια. Ένα τέτοιο συνονθύλευμα που θέλει να ξεχυθεί ελεύθερο σε ένα προαύλιο με Ηχεία, σα μαθητές με το κτύπημα του κουδουνιού. Άλλοι για να παίξουν στις βρύσες, άλλοι για να καπνίσουν στις βρύσες, άλλοι για να φασωθούν στις βρύσες… Γέμισαν οι βρύσες κόσμο και θα γκαγκανιάσουμε από τη δίψα! Αν γύριζα το χρόνο πίσω, σίγουρα θα είχα πλέον να διορθώσω, να διαφοροποιήσω, να αλλάξω πράγματα. Θα το έκανα? Βλέποντας πως εκείνο το Χθες ξημέρωσε στο τωρινό Σήμερα, μάλλον όχι!
Πετρακαςπροσωπικό αρχείο Αλέξανδρου Πέτρακα
Ποιες είναι οι πιο δυνατές αναμνήσεις σου από την εποχή του Jeronimo Groovy;
Ο JeronimoGroovy είχε μια τέτοια σπάνια δυναμική, ώστε να μπορούμε να πούμε πως ήταν μεν δημιούργημα της εποχής του, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούσε κι ο ίδιος μέσα σε αυτήν εξίσου. Αυτό ιστορικά είναι σπάνιο. Το να βρίσκεσαι μέσα σε ένα τέτοιο καζάνι πάρε-δώσε δημιουργικότητας, ειδικά σε εκείνη την ηλικία, ήταν σοκαριστικά όμορφο. Αναπολώ με ένα μεγάλο χαμόγελο πολλές στιγμές, δεν ξέρω αν θα αδικήσω μερικές με το να αναφέρω κάποιες άλλες. Ήταν η καθημερινή τους επανάληψη που τις συμπύκνωνε. Οι συζητήσεις μου με το Διευθυντή του σταθμού, τον Κο Πάνο, που πάντα θα ευχαριστώ που με εμπιστεύθηκε να σταθώ πίσω από εκείνο το μικρόφωνο που είχε ονοματεπώνυμο κι έπρεπε να του αποδείξεις ότι το σέβεσαι για να σε εμπιστευθεί κι εκείνο και να μεταφέρει τις σκέψεις σου. Συζητήσεις από Μπακούνιν και Μολλιέρο μέχρις σημείου G, με την πόρτα του γραφείου του πάντοτε ανοικτή.
Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο, χωρίς φτιασιδώματα ματαιοδοξίας, αλλά με μια πρωτόγνωρη επικοινωνιακή εμπειρία δούναι και λαβείν. Η συμπόρευση με τους υπόλοιπους παραγωγούς, με τα καλά μας και τα άσχημά μας, πίσω ή μπροστά από τα μικρόφωνα. Η αίσθηση του να μεγαλώνει το ανθρώπινο μέγεθός σου με το ΟΝ του μικροφώνου, γιατί το μέγεθος του σταθμού ήταν τέτοιο που σε παρέσυρε. Οι χιλιάδες προσωπικές ώρες ΟΝ ΑΙR που με άφησαν να σχηματοποιήσω και να ονειρευτώ αυτό που ήθελα να κάνω. Η συνειδητοποίηση πως όντως η λεγόμενη «μαγεία» του ραδιοφώνου σου επέτρεπε να μεταφέρεις μεγάλα μεγέθη χαράς, γέλιου, ακόμα και παρηγορητικών στιγμών σε κόσμο που τα είχε ανάγκη. Ότι έλαβα – εν τέλει- μέρος σε μια πορεία που κλείνοντας μπήκε σε ένα κουκούλι και μεταμορφώθηκε σε όμορφη κοινή ανάμνηση για χιλιάδες κόσμου. Α και το καζανάκι στη δεξιά τουαλέτα στα Μελίσσια που έπρεπε να τσακωθείς μαζί του σα νταλικιέρης σε ατύχημα με κουτσό skateboarder για να τρέξει…
Αυτή την αγάπη του κόσμου, που εισπράττεις ακόμα και θα εισπράττεις πάντα κατά την άποψή μου, πως τη διαχειρίζεσαι; Τι δίνεις πίσω Αλέξανδρε;
Στο μυαλό μου υπάρχει πάντα μια Κοινή Συμφωνία ανάμεσα στον κόσμο που βρίσκεται πίσω από τα ηχεία, την οθόνη ή και μπροστά μου σε μια παράσταση και σε εμένα μόλις ανοίξω το μικρόφωνο. Σου παραχωρούν κάποιοι άνθρωποι ένα κομμάτι του χρόνου τους για να τους το γεμίσεις – πιθανώς – με ξέφραγες σκέψεις που θέλουν όταν ακουστούν να σχηματίσουν χαμόγελα. Κι εσύ δίνεις πάντα το καλύτερο που έχεις μέσα σου. Πάντα. Η κοινή παραδοχή αυτή, κάτω από τον ήχο του γέλιου, φωνάζει «Σεβασμός». Από αυτόν τον δύσκολο που τον κερδίζεις κομμάτι κομμάτι, φορά με τη φορά. Για όση ώρα κρατάει αυτή η κοινή μας συμφωνία, αν σέβεσαι αυτόν που φταίει που είσαι εσύ. Εκεί, ο κόσμος το αγαπά αυτό που κάνεις και – το κυριότερο- δεν είναι Απρόσωπος. Είμαστε όλοι Συμμετέχοντες. Σαν πορνό ταινία με ομαδικά όργια που στο τέλος συμπρωταγωνιστές, συνεργείο και παρατρεχάμενοι ορμάνε όλοι σε όλους. Ταινία δε θα γυριστεί, βέβαια, αλλά θα λύσουμε το Δημογραφικό!
Προσπαθώ να δίνω πάντοτε ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Στην πορεία ανακαλύπτεις πως αυτό που παίρνεις είναι σχεδόν όλες τις φορές περισσότερο από αυτό που δίνεις, σαν feedback αγάπης, αποδοχής, πες το όπως θες. Κι αυτό είναι κίνητρο για την κάθε επόμενη φορά.
Αυτή τη νέα πραγματικότητα με τα social, την επικοινωνία μέσω τεχνολογίας , τη μουσική που της λείπουν φυσικά όργανα την αγκαλιάζεις; Θεωρείς πως είναι μια φυσική εξέλιξη ή κάτι κάνουμε λάθος;
Ο κόσμος μας εξελίσσεται και πολύ καλά κάνει, αλλιώς θα ήμασταν ακόμα μέσα σε μια σπηλιά, να ξετριχιάζουμε όρχεις από Μαμούθ για να έχουμε να φάμε βραδινό. Άψητους κιόλας, γιατί ο καλός θεούλης μας έστειλε μεν το νταβραντισμένο Μαμούθ, αλλά δε μας έστειλε κεραυνό να ανάψουμε φωτιά, οπότε θα ματσουλίζουμε ορμόνη μέχρι να μουδιάσουν τα σαγόνια μας. Όσο πιο εύκολος είναι ο τρόπος να επικοινωνήσεις, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το περιεχόμενο της επικοινωνίας. Πάντα δεν φταίει το μέσο, αλλά αυτός που το χειρίζεται. Η πυρηνική ενέργεια μπορεί να δώσει ηλεκτρισμό, μπορεί να δώσει και την διεστραμμένη ονείρωξη της καταστροφικής βόμβας. Το σωστό και το λάθος θα το κρίνει ο ιστορικός του Μέλλοντος, αυτός ο κακομοίρης που θα έχει ολοκληρωμένη πλέον εικόνα και που θα σκέφτεται πως διάολο οι παλιότεροι κατάφεραν να προσθέσουν φτερά στα σερβιετάκια και ταυτόχρονα να ψαλιδίσουν με καθωσπρεπισμό τα φτερά της Φαντασίας. Εάν με τις καινούριες τεχνολογίες η επικοινωνία, η μουσική και ό,τι άλλο μπορούν να γίνουν καλύτερες, πιο προσβάσιμες, αποδοτικότερες τότε φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Εάν όμως γίνει η χρήση τους αυτοσκοπός, τότε οι λυσσασμένοι για likes και οι «Ομορφούλες Καλημερίτσες» δείχνουν, νομίζω, το δρόμο να επιστρέψουμε στο σπήλαιο που λέγαμε και πριν. Με τον έναν άψητο όρχη για την πείνα τη δική μας και τον άλλο για την πείνα της ματαιοδοξίας μας.
Εμείς αγαπήσαμε τον Αλέξανδρο μέσα από το Jeronimo. Εσύ όμως παρά το άδοξο τέλος του σταθμού κατάφερες να μείνεις στο προσκήνιο με τους δικούς σου όρους. Χρειάζονται οι εκπτώσεις τελικά ή μπορούμε να πορευτούμε χαράζοντας δικά μας μονοπάτια;
Το προσκήνιο στα συστημικά μέσα έχει πλέον ως επί το πλείστον μια δυσωδία Πολιτικής Ορθότητας. Μυρίζει κάτι ανάμεσα σε συντηρητισμό, τόσο-όσο, ευκολία και καθωσπρεπισμό, μαζί με σάπια κάλτσα Μαζικής Αποδοχής με-το-ζόρι. Χίλιες φορές να μύριζε μπρόκολο. Τουλάχιστον το ζαρζαβατικό είναι ειλικρινέστατο : «Θα μυρίζω κοπριά Και όταν με μαγειρεύεις Και όταν με τρως». Τα υπόλοιπα όλα όμως είναι ανειλικρινή και έχουν δυσανεξία στην ελευθερία λόγου και σκέψης.
Όταν έκλεισε ο JeronimoGroovy το μακρινό 2005 και κατέβασα το fader για τελευταία φορά σε εκείνη την εξωγήινη κονσόλα, μπορεί να σίγησε η συχνότητα των 88,9 αλλά οι φωνές μέσα μου δεν έπαψαν. Και τις φωνές αυτές δε μπορείς να τις προδώσεις γιατί κάποια στιγμή θα σιγήσουν και τότε είναι που θα κουφαθείς πραγματικά. Στη ζωή του καθενός μας, υπάρχουν αναχώματα που εμείς οι ίδιοι βάζουμε. Αναχώματα που κοστίζουν, αλλά που πληρώνεις αυτό το «κόστος» με μεγάλη χαρά. Είτε γιατί μαζεύεις αυτά τα «χρήματα» για πολύ καιρό για να σου κάνεις ένα δώρο, είτε γιατί τα χρήματα αυτά είναι από τη σύνταξη του παππού που βρίσκεται εδώ και 3 χρόνια δίπλα στον Μπάρμπα Στάθη στην κατάψυξη γιατί έχει πεθάνει, μεν, αλλά είναι και εισόδημα, δε! Αν θες να κάνεις κάτι όπως το ονειρεύεσαι, πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Να ευχαριστηθείς τα σωστά του, να παλέψεις με τα λάθη του, να βάλεις την υπογραφή σου σε ένα πίνακα από το δικό σου χέρι και τα δικά σου πινέλα που-πρωτίστως- θα γουστάρεις να τον κοιτάς ο ίδιος. Κάθε φορά.
Είναι εύκολο? Όχι. Αξίζει τον κόπο? Hellyeah που λέμε κι εμείς που έχουμε πάρει το Proficiency με «Β» και το Lower με το ζόρι! Για να μην το ωραιοποιούμε, όλοι μας κάνουμε υποχωρήσεις, εκπτώσεις κτλ, είναι σα να διορθώνεις την πορεία ενός αυτοκινήτου που γλιστρά, αλλά δεν είναι για μόνιμα. Γιατί μετά το προϊόν, είναι Φτηνό, όχι στην τιμή, αλλά στα υλικά του. Ούτως η άλλως ο καθένας μας φτιάχνει το δικό του δρόμο. Ο καθένας μας, εκτός από τον Κυρ Μήτσο τον εργάτη, που φτιάχνει τον κακοτράχαλο δρόμο στης Γριάς το Πήδημα, γιατί καλά την πήγε την κατηφόρα η γυναικούλα, καλά ευχαριστήθηκε το πήδημα, αλλά μετά δε βγαίνει η ανηφόρα με τίποτα…
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μουσικές; Ποια ταινία βλέπεις και γελάς μέχρι δακρύων και τι είναι αυτό που μπορεί να σε συγκινήσει και να σε κάνει να κλάψεις σαν παιδί;
Ξωμείναμε μερικοί που επιβιώσαμε από το Εβαπορέ γεμάτο Τσερνόμπιλ των 80’s κι έτσι κι εγώ σαν επιβιώσας της εποχής περιστοιχίζομαι μουσικά από Judas priest, Guns n Roses, Wasp, Iron Maiden, και όλον αυτόν τον ήχο, όπως και τους πιο νέους ηλικιωμένους Rammstein, Linkin Park, Nightwish, κτλ. Βλέπεις, είμαστε μια γενιά που τρέμουμε μην πάθει προστατίτιδα ή Αλτσχάιμερ το συγκρότημα που αγαπάμε, γιατί μετά έρχεται η σειρά μας…Και για την εξέταση του Αλτσχάιμερ δεν έχω πολλές ενστάσεις, εκείνη του προστάτη την σκέφτομαι με τρόμο όπως και τα ερωτικά λόγια του γιατρού πίσω μου… Όσο για ταινία, με διαφορά ο ανεπανάληπτος Πήτερ Σέλερς σε όλους τους Ροζ Πάνθηρες. Ένα μεγαλείο κωμικού σε μια παρουσία ενός μικρού τελικά ανθρώπου, που όμως στην οθόνη είναι μαγικό. Έχω δει τις ταινίες 300 φορές και πάλι το νευρικό γέλιο μου χτυπάει κάθε φορά την πλάτη! Να κλάψω σαν παιδί? Που μου πήραν την πιπίλα! Γιατί μου πήραν την πιπίλα? Είναι δική μου η πιπίλα και τι δουλειά είχατε εσείς να μου πάρετε την πιπίλα? Αφού είναι δική μου αυτηή η πιπίλα!!!
Το χιούμορ δε διδάσκεται, όπως δε διδάσκεται και η αποδοχή του. Όλοι το έχουμε και από μικρούς τρέχουν να μας το ξεριζώσουν, γιατί από τη φύση του είναι ελεύθερο. Η άγνοια το σκοτώνει. Η ματαιοδοξία, η ομαδοποίηση, ο συμψηφισμός, η σοβαροφάνεια το σκοτώνουν.
Το χιούμορ σου είναι για ακαδημαϊκή εισήγηση. Αλέξανδρε, αν δε σε ακούγαμε (ευτυχώς) μέσω του siteστις εκπομπές σου, θα νιώθαμε σίγουρα ένα μεγάλο και νοσταλγικό κενό. Σου έχουν γίνει προτάσεις για τηλεόραση και ραδιόφωνο;
Το χιούμορ είναι απλά μια οπτική γωνία των ίδιων πραγμάτων που βλέπουμε όλοι μας, η οποία βρήκε διαφορετικές λέξεις να περιγράψει τον κόσμο γύρω της. Είμαι ιδιαίτερα τυχερός που το μικρόφωνο ή ένα απλό στυλό μου δίνει την ευκαιρία να μεταφράσω τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός πιτσιρικά που έχει το λεξιλόγιο ενός ενήλικα. Τόσο στον «Εμπρηστικό Μασχαλισμό», που μεταδίδεται από το site μου τις Πέμπτες, όσο και στον «Τηγανητό Φραπουτσίνο» που μεταδίδεται τα πρωινά από το FreeRadioστους 98,1, αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτό προσπαθώ να μην ξεχνάω να κάνω. Αυτό που βλέπουμε σαν «Πραγματικότητα», είναι ένας ανάποδος καθρέφτης μιας παλαβής αλλοπαρμένης πραγματικότητας που της είπαν «Σοβαρέψου, μας βλέπει κι ο κόσμος». Είναι αυτό το ιερό σημείο ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό.
Το χιούμορ δε διδάσκεται, όπως δε διδάσκεται και η αποδοχή του. Όλοι το έχουμε και από μικρούς τρέχουν να μας το ξεριζώσουν, γιατί από τη φύση του είναι ελεύθερο. Η άγνοια το σκοτώνει. Η ματαιοδοξία, η ομαδοποίηση, ο συμψηφισμός, η σοβαροφάνεια το σκοτώνουν. Όσο μικραίνει το πέος ενός κυνηγού, τόσο μεγαλώνει το μπαζούκας στον ώμο του. Και δυστυχώς, γεμίζει ο κόσμος μπαζούκας όλο και πιο γρήγορα. Και μπουζούκας ταυτόχρονα, για να πονάει φρικτά από το χωρισμό ο τραγουδιάρης κι εμείς να κουνάμε χαρωπά οπίσθια στα τραπέζια στο άκουσμά του.
Ομολογώ ότι ελάχιστες προτάσεις μου έχουν γίνει και δεν τις περίμενα κιόλας. Και αυτές ήταν γεμάτες από την αποστείρωση της Κοινής Αποδοχής που δε τη συμπαθώ καθόλου. Είναι το φαινόμενο του μπουζούκας που λέγαμε και πιο πριν. Χίλιες φορές να τραγουδάς τον πόνο σου μονάχος, παρά μπροστά σε οπίσθια κουνιστά. Είτε είναι πρόταση για μέσο επικοινωνίας, είτε αφορά στη ζωή μας την ίδια. Ο κανόνας είναι πασπαρτού και αναφέρεται σε όλα!
Θέλω να μας αφηγηθείς το πιο αστείο περιστατικό που σου έχει συμβεί σε εκπομπή. Κάτι που το θυμάσαι ακόμα και γελάς;
Δε μπορώ παρά να μνημονεύσω το φίλο μου τον Χρήστο Κουμπούρη, που ήταν πάντοτε το υπόλοιπο 50% της «Εκπομπής Χωρίς Όνομα». Κάποια στιγμή, γιορτάζαμε νομίζω 200 εκπομπές. Το studio ήταν γεμάτο από κόσμο και είχαμε και μια τούρτα για την περίσταση. Εγώ βρισκόμουν μπροστά από την κάμερα και ο Χρήστος έρχεται με την τούρτα στα χέρια, φορώντας μια σακούλα χάρτινη του μανάβη με 2 τρύπες στα μάτια. Το είχα ρωτήσει αν με τη σακούλα αισθανόταν πιο Ασφαλής στην Ανωνυμία. Μου είχε απαντήσει ότι απλά αισθανόταν πιο Μπρόκολο στη Λαϊκή. Ε, είχε πολλά κεράκια η τούρτα, η σακούλα ήταν χάρτινη, ο Χρήστος ήταν ζαλισμένος από την Μπροκολοεσάνς, λαμπάδιασε η μαναβοσακούλα και τι να πρωτοπρολάβουμε…. Να σβήσουμε τον Χρήστο, να φυσήξουμε την τούρτα μην πάει χαμένη η ευχή, να βγούμε έξω μην πάρει μπροστά το πυροσβεστικό σύστημα και μας πιτσιλίσει όλους…? Εκείνη την ημέρα την ονομάσαμε «Το Studiμας φλόγες βγάζει» για ευνόητους λόγους. Συν το νευρικό γέλιο όλων μας, την παλαβή αυτή εφεύρεση του μυαλού να αντιδρά σε ξαφνικές δυσκολίες. Αλλά είχε και τα καλά του. Ο Χρήστος δεν ξανααισθάνθηκε ποτέ Μπρόκολο κι εγώ έφαγα τούρτα με γεύση Σοκολάτα- Λαμπάδα του Πάσχα.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις ραδιοφωνική εκπομπή με live κοινό στο στούντιο; Όπως κατάλαβες ψάχνω τρόπους να συναντιόμαστε συχνότερα οι fans.
Ω ναι! Η αλήθεια είναι πως επειδή το mindset την ώρα που κάνω εκπομπή είναι περισσότερο κοντά στο να κάνω μια μικρή παράσταση κι επειδή ούτως η άλλως οι ακροατές συμμετέχουν, κάπως έτσι είναι ακόμα και με τη φυσική τους απουσία. Ωστόσο, όταν τελειώσουμε με τον Κορωνοϊό και την Στεμματολέπρα αυτό που θέλω πολύ είναι να βρεθούμε όλοι μαζί πάλι σε μια θεατρική αίθουσα. Θα γίνει κι αυτό! Άλλωστε η διαδραστικότητα είναι ένα εργαλείο που το γουστάρω και το σέβομαι απεριόριστα. Μέχρι τότε, ο «Εμπρηστικός Μασχαλισμός» και ο «Τηγανητός Φραπουτσίνο» θα είναι για όλους μας ευκαιρίες να βρισκόμαστε σε έναν -σχεδόν- ίδιο χώρο. Άλλωστε, ένα γέλιο που δεν το ακούς, δε σημαίνει ότι δεν υπήρξε. Κι εκεί-κατά μια έννοια- μικρόφωνο και ηχεία κάνουν την ίδια δουλειά!
Με λίγα λόγια, ποιος είναι ο Αλέξανδρος Πέτρακας; Τι δεν ξέρουμε ή δε μας αφήνεις να μάθουμε για σένα;
Γεννήθηκα 8μηνίτικο. Έχω δηλαδή την ταμπέλα του «Πρόωρου» εκ γενετής, πράγμα που κάνει τη λέξη «εξπερματιστής» να με κυνηγάει γιατί θέλει, λέει, να έρθει να κουμπώσει συντακτικά. Έχω παλαβή αδυναμία στα ζώα, εκτός από αυτά που έχουν Χόμο Σάπιενς γιατί αυτοχαρακτηρίζονται λατινικώς «Σοφός Άνθρωπος» την ίδια στιγμή που πατάνε Like στα δικά τους Postαρίσματα. Μια φορά, επίσης, στο Δημοτικό, είχαμε παίξει μαζί με το φίλο μου το Γιώργο και άλλα παιδάκια, το «Ποιος κατουράει μακρύτερα», αλλά μας νίκησε μια συμμαθήτριά μας γιατί της ήταν πιο εύκολο να περπατάει με ενεργό το Τσίςςςςς… Από τότε το αλλάξαμε το παιχνίδι σε «Ποιος Κατουράει μακρύτερα το Γιώργο» όπου ήμασταν όλοι νικητές. Επίσης, έχω δώσει συνέντευξη στο MaxMag, που για εμένα είναι αναβάθμιση, καθώς στους της ηλικίας μου, «ΜaxMag” , «Μεγάλο Περιοδικό», ήταν μονάχα το επετειακό Playboyμε τις 285 αφίσες γιομάτες Χαμόγελα και Στήθια, κάτι σαν το LaVasQuiRit σε δίποδο δηλαδή! Minusthetyrila…!
Ο Αλέξανδρος Πέτρακας εδώ στο fb
Τον ακούμε μανιωδώς εδώ: https://www.petrakas.gr/
