Η Ράνια Σβορώνου έχτισε με περίσσιο πάθος την ποιητική ενός ονείρου διαγράφοντας μία χιλιομετρική διαδρομή διόλου ευκαταφρόνητη από κάθε άποψη. Από την Αθήνα στην παραμυθένια – για πολλούς – Νέα Υόρκη, εκεί που ο κόσμος της ψηφιακής τέχνης και επικοινωνίας αποκτά νέες διαστάσεις. Ενδιάμεσος σταθμός; Υπήρξε. Ήταν το Λονδίνο, ή αλλιώς εκείνη η βροχερή πόλη της Βόρειας Ευρώπης με τα διώροφα κόκκινα λεωφορεία. Γιατί, ναι. Αν ήδη αναρωτιέστε, η Ράνια Σβορώνου εμπνέεται ακόμα και από τα πιο μικρά, απλά και καθημερινά, όπως είναι ένα κόκκινο λεωφορείο. Άλλωστε, το κόκκινο της ταιριάζει. Μία στιγμή, ένα τυχαίο βλέμμα, ένα έμφυτο συναίσθημα εμπιστοσύνης προς την αστραπιαία τάση για επιλογή, την οδήγησε στο πολυφωτογραφισμένο Κόκκινο Χαλί των GRAMMY.
Η Ράνια Σβορώνου απαντάει σε δώδεκα ερωτήσεις αποκαλύπτοντας, όχι μόνο, ενδιαφέρουσες όψεις της επαγγελματικής της ιδιότητας αλλά και βιώματα που συνδέονται με το βαθύτερο προσωπικό της «είναι», και χωρίς να το συνειδητοποιήσει ο αυθόρμητος λόγος της μετουσιώνεται σε πηγή έμπνευσης για κατάκτηση της γνώσης, για συνεχή πάλη με ό,τι δύσκολο ακμάζει εκεί έξω!
Επιμέλεια συνέντυξης: Γιώργος Ορφανίδης
Από την Αθήνα στη Νέα Υόρκη, στην «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ». Ένα υπερατλαντικό ταξίδι γεμάτο γνώσεις, εμπειρίες, εικόνες και ποικίλα συναισθήματα. Πώς προέκυψε, όμως, αυτή η διαδρομή;
Από μικρή ηλικία ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω. Ήθελα να γίνω γραφίστρια. Οπότε σε ηλικία 17 ετών είχα την ευκαιρία να πάω στην Αγγλία να σπουδάσω για να ακολουθήσω τα όνειρα μου. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου στα 21, επέστρεψα στην Ελλάδα και ήμουν αποφασισμένη ότι δεν θα ξαναφύγω από τη χώρα μου. Μετά από 3 χρόνια εργασίας λόγω οικονομικής κρίσης, έκρινα ως καλύτερη επιλογή το να ξαναφύγω στο εξωτερικό. Έτσι, δανείστηκα χρήματα και πήγα στο Λονδίνο για το μεταπτυχιακό μου στο London College of Communication, University of the Arts London. Ήθελα να γεφυρώσω τις δεξιότητές μου στη σχεδίαση και στον κόσμο της αλληλεπίδρασης ανθρώπου-υπολογιστή (human-computer interaction) και της εμπειρίας του χρήστη (user experience).
Μετά το μεταπτυχιακό μου, πήρα την πρώτη μου προσφορά εργασίας στο Λονδίνο από την Unilever κι έτσι συνέχισα την επαγγελματική μου πορεία. Μετά από μόλις 6 μήνες, δέχτηκα μία νέα προσφορά από την ΙΒΜ όπου και εργάζομαι τα τελευταία 5 χρόνια.
Δύο από τους μέντορές μου στην IBM Αγγλίας ήταν αυτοί που με έπεισαν να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη για να αποκτήσω κι άλλη διεθνή εμπειρία.
Πήρα μετά από σχεδόν ένα χρόνο την VISA μου και μεταφέρθηκα στα κεντρικά γραφεία της IBM στην Νέα Υόρκη. Η πιο δύσκολη απόφαση που έχω πάρει μέχρι σήμερα.
Αν και είστε ακόμα τόσο νέα – μόλις τριάντα ενός ετών – η καριέρα σας θεωρείται κατά κοινή ομολογία αξιοζήλευτη. Ο χώρος που υπηρετείτε απαιτεί, αφενός, γνώσεις, και αφετέρου, υψηλή αισθητική και τάσεις έμφυτης δημιουργικότητας. Ποιο είναι, λοιπόν, το δικό σας μυστικό της επιτυχίας;
Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιο «μυστικό» επιτυχίας, καθώς όλη η γνώση βρίσκεται στα βιβλία και στο ίντερνετ. Λένε πως η επιτυχία είναι συνέπεια, σκληρή δουλειά και λίγη τύχη. Η συνέπεια του να μην τα παρατάς, να εξελίσσεσαι σταθερά, ώστε όταν έρθει η ευκαιρία, να είσαι έτοιμος/η. Αυτό που χαράζει την δική μου πορεία είναι η εμμονή που έχω για το «γιατί» και το «πώς» ξεκίνησα. Λένε πως οι δύο πιο σημαντικές μέρες του ανθρώπου είναι όταν γεννιέται και όταν ανακαλύπτει τον λόγο που γεννήθηκε. Όσο για το δεύτερο είναι μεγάλη υπόθεση.
Η μεγαλύτερη επιτυχία θεωρώ πως είναι ο άνθρωπος που γίνεσαι και ο χαρακτήρας που χτίζεις μέσα από αυτήν την εμπειρία. Θέλω να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, ώστε να μπορώ να προσφέρω στην νέα γενιά και να αποδείξω ειδικά στις νέες γυναίκες ότι δεν υπάρχει ταβάνι αν έχεις πάθος, επιμονή, υπομονή.
Έχουμε, δυστυχώς, μία τάση στην Ελλάδα να δίνουμε υπερβολική σημασία στην ηλικία και όχι στις δυνατότητες του καθενός. Αυτό δεν ισχύει σε πολλές χώρες όπως η Αγγλία ή οι ΗΠΑ. Είναι ένας από τους λόγους που στο Λονδίνο, στην Νέα Υόρκη και σε πολλά άλλα μέρη, έχουν CEOs και στελέχη ετών 25-30 που διαπρέπουν και αλλάζουν τον κόσμο. Αν θες να έχεις παρόμοια αποτελέσματα, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος/η για πολλές θυσίες και αλλαγές και να μην ακολουθείς το λεγόμενο “status quo”.
Πρόσωπα και καταστάσεις που επέδρασαν αξιοσημείωτα στη σύνθεση της επαγγελματικής ταυτότητας, και εν γένει, της προσωπικότητά σας;
Οι Μέντορες μου είναι αυτοί/ες που πραγματικά με επηρέασαν σημαντικά. Έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά με τις όποιες προκλήσεις ήρθαν στον δρόμο μου και να βρω ένα δυνατό σύστημα υποστήριξης για να με βοηθήσει να πιστέψω στον εαυτό μου. Έπρεπε να το δω για να το πιστέψω. Δεν μπορείς να γίνεις αυτό που δεν μπορείς να δεις. Το εξωτερικό είναι αυτό που μου έδωσε την πεποίθηση και αυτοπεποίθηση πως αν κάτι το θες πραγματικά και δουλέψεις έξυπνα και σκληρά, ταβάνι είναι μονάχα ο ουρανός, είτε είσαι γυναίκα, είτε μετανάστης, και φροντίζω αυτό να το μεταδίδω στην ομάδα μου. Αισθάνομαι επίσης τυχερή, καθώς έχω την τιμή να έχω καθοδηγηθεί από πολύ ισχυρές και αξιοθαύμαστες γυναίκες, οι οποίες είναι για μένα πρότυπα.
Δύο από τους βασικούς μου μέντορες μου είναι ο Stephen Gates (InVision Head Design Evangelist) και ο Ζήσης Μπέλλας (συνιδρυτής και CCO της Pollfish). Ο πρώτος, ο οποίος είναι γνωστός παγκόσμιος ηγέτης σχεδιασμού, δέχθηκε ανιδιοτελώς να με καθοδηγήσει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή και με υποστηρίζει στα βήματα μου στις ΗΠΑ. Όσον αφορά τον Ζήση, μου δίδαξε τις περισσότερες δεξιότητες ψηφιακού σχεδιασμού που κατέχω σήμερα και μου έδειξε επίσης τον τρόπο του να είμαι μία δυναμική και ενσυναίσθητη ηγέτιδα.
Η έμπνευσή σας αντλείται από…;
Τα ταξίδια και τους ανθρώπους. Πλέον το διαδίκτυο έχει κάνει τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη καθώς μπορείς να βρεις πληροφορίες για τα πάντα.
Έχω το «προνόμιο» να δουλεύω εξ-αποστάσεως και αφού το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνάω μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου για δουλειά, πλέον απολαμβάνω περισσότερο από ποτέ να είμαι «εκτός οθόνης» και να ακούω ένα podcast ή να διαβάζω ένα καλό βιβλίο για την ηγεσία, το σχεδιασμό και τη συναισθηματική νοημοσύνη.
Μου αρέσει επίσης, να επισκέπτομαι ιστοσελίδες για έμπνευση στην αρχιτεκτονική, καθώς μου αρέσει να κοιτάζω πράγματα πέρα από τον ψηφιακό σχεδιασμό και να διατηρώ ανοιχτό μυαλό στη δημιουργικότητα.
Χρειαζόμαστε ενσυναίσθηση, ανθεκτικότητα και προσαρμογή στον δημιουργικό κόσμο περισσότερο από ποτέ. Μπορώ να λάβω αιχμηρές γνώσεις είτε από τον ακαδημαϊκό χώρο, είτε συμμετέχοντας σε συνέδρια ή απλώς διαβάζοντας τις τελευταίες ειδήσεις στον κλάδο. Αυτό που είναι ζωτικής σημασίας πιστεύω, είναι να σχεδιάζουμε με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι την τεχνολογία.
Και κάπου εδώ έρχεται και η πολυπόθητη ερώτηση μου για τα Grammy… Νομίζω ότι δε θα μπορούσα να περιμένω περισσότερο (το ίδιο και οι αναγώστεες μας)!
Το βιογραφικό σας περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την καλλιτεχνική επιμέλεια των Grammy Insights. Μιλήστε μας λίγο για αυτή σας την εμπειρία; Πότε, πώς, εντυπώσεις…
Ήταν ένα από τα πρώτα και αγαπημένα μου έργα όταν έφτασα στην Νέα Υόρκη, και το να είμαι μέλος αυτής της ομάδας ήταν συναρπαστικό. Το “GRAMMY Insights with IBM Watson” αναλύει πάνω από 18 εκατομμύρια άρθρα, ιστολόγια και βιογραφίες, για να παράγει τις πιο πολύτιμες πληροφορίες από εκατοντάδες καλλιτέχνες και διασημότητες του GRAMMY. Αυτό, επίσης, εξυπηρέτησε την συντακτική ομάδα της «Εθνικής Ακαδημίας Τεχνών κι Επιστημών Ηχογράφησης», ενισχύοντας την κάλυψή των γεγονότων με τεχνητή νοημοσύνη.
Η ιδέα «γεννήθηκε» στο studio μας στο Μανχάταν, έπειτα από καταιγισμό ιδεών (brainstorming session). Υπήρξε μια στιγμή όπου είδα μια εικόνα από το εντυπωσιακό Κόκκινο Χαλί και σκέφτηκα «Ουάου, πρέπει να είναι μια τόσο μοναδική εμπειρία να περπατάς πάνω σε αυτό». Με λίγα λόγια, ξεκινήσαμε να κατεβάζουμε ιδέες γύρω από το “Red Carpet” και βρήκαμε όλες τις ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις και συζητήσεις που γίνονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και στη συνέχεια ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε ιδέες και να τις σχεδιάζουμε. Στο τέλος είχαμε το “GRAMMY Insights with IBM Watson”.
Πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα του σήμερα να αναλάβει, και κατ’ επέκταση, να φέρει εις πέρας projects που απαιτούν μεγάλες προσωπικές θυσίες, και πάνω από όλα, την ανάγκη να αποδείξει ότι η ίδια δεν υστερεί σε τίποτα απολύτως συγκριτικά με έναν άνδρα;
Για αρχή χρειάζεται να σταματήσουμε να συγκρίνουμε φύλα και να αρχίζουμε να συγκρίνουμε δυνατότητες. Να σταματήσουμε να μετράμε τις ώρες και να αρχίσουμε να μετράμε την παραγωγικότητα. Η Ελλάδα δυστυχώς είναι πολύ πίσω σε θέματα εργασιακής κουλτούρας και συμπεριφοράς. Είτε άντρες είτε γυναίκες, αν θέλουν να πετύχουν σε αυτό που κάνουν απαιτούνται θυσίες, όποιες και αν είναι αυτές. Το «μια γυναίκα δεν μπορεί να τα έχει όλα» ίσως να ήταν αλήθεια κάποια χρόνια πριν, αλλά είναι πλέον καιρός να ξεφύγουμε από αυτό το πεπαλαιωμένο πρότυπο και να σταματήσουμε να μεγαλώνουμε τη νέα γενιά με αυτόν τον «μύθο».
Με την τεχνολογία του σήμερα και το “work life integration” που επικρατεί, η κάθε γυναίκα πρέπει να νιώθει ελεύθερη να κάνει τις επιλογές που θέλει. Στην τελική τι σημαίνει το να «τα έχεις όλα» ή «προσωπική θυσία». Το θέμα είναι να έχεις την ελευθερία των επιλογών και να είσαι ευτυχισμένος/η όποιες θυσίες και αν χρειαστεί να κάνεις. Τουλάχιστον στο εξωτερικό αυτό πρεσβεύεται και εκπροσωπείται, κυρίως λόγω της εργασιακής εξέλιξης και ευελιξίας.
Μία Ελληνίδα στο εξωτερικό. Μιλήσαμε για το τι εστί να είσαι γυναίκα και να δίνεις καθημερινά μάχη για να αγγίξεις την επιτυχία. Τι συμβαίνει με την εθνική καταγωγή. Ένα ελληνικό διαβατήριο λειτουργεί ως «δαμόκλειος σπάθη» για όποιον μετοικίζει;
Σίγουρα το ότι είμαστε μέλος της Ε.Ε. μας δίνει μια ευελιξία στην προσφορά εργασίας. Στον παγκόσμιο χώρο εργασίας ο Έλληνας/ίδα του εξωτερικού, κατά κανόνα έχει καλό όνομα.
Στο Λονδίνο υπήρχαν περιπτώσεις ανθρώπων που μου έλεγαν πόσο αγαπάνε την χώρα μας. Υπήρχαν, όμως, και κάποιοι που θεωρούσαν τους Έλληνες τεμπέληδες, όποτε έπρεπε φυσικά να αποδείξω επί δέκα πως δεν ισχύει. Αυτό που μαθαίνεις είναι να κλείνεις τα αυτιά σου και να προχωράς.
Στην Νέα Υόρκη υπάρχουν επίσης πολλοί Έλληνες, αλλά το να είσαι με VISA εργασίας σε αυτόν τον χώρο, συνήθως είναι σαν να είσαι η «αουτσάιντερ» του γραφείου. Οι Αμερικάνοι, και δη οι Νεοϋορκέζοι, γνωρίζουν όμως, πως αν είσαι στη χώρα τους με χορηγία για VISA εργασίας, αξίζεις να είσαι εδώ. Το μόνο που μένει μετά είναι να αποδείξεις πως ισχύει.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η προσπάθεια για την κατάκτηση της κορυφής είναι ένας μοναχικός δρόμος, ένα ταξίδι χωρίς συνοδοιπόρο. Εσείς το πιστεύετε αυτό; Το έχετε βιώσει;
Όπου κοιτάς πας και πιστεύω πως ο καθένας/μία κάνει τις επιλογές του/της. Προσωπικά δεν έχω στόχο να κατακτήσω καμία κορυφή, καθώς πάντα θα υπάρχει μια υψηλότερη κορυφή και το ταξίδι δεν τελειώνει. Είναι λοιπόν ταξίδι ζωής και όχι κορυφής.
Έχω βιώσει αυτό το ταξίδι, με και χωρίς συνοδοιπόρο, καθαρά από επιλογή μου, και η μοναξιά δεν είχε ποτέ να κάνει με τον όποιο συνοδοιπόρο, αλλά με το πως νιώθει κανείς μέσα του.
Σίγουρα για να προοδεύσεις και να πετύχεις, και δη στο εξωτερικό, είναι ένας δρόμος μακρύς, επίπονος και συνάμα συναρπαστικός. Όπως λέει ο αγαπημένος μου χαρισματικός ομιλητής Tony Robbins “If you want to take the island, burn the boats” (Αν θές να κατακτήσεις το νησί, κάψε τα πλοία σου), μία φράση όπου λένε προέρχεται από τον Ιούλιο Καίσαρα. Κοινώς, εάν έχετε ένα μεγάλο όνειρο στη ζωή σας, «κάψτε τα πλοία σας»! Δηλαδή, καταστρέψτε κάθε πιθανή δικαιολογία και κάντε την επιτυχία τη μόνη επιλογή που υπάρχει – μόνο τότε θα απολαύσετε το είδος της επιτυχίας που κυνηγάτε.
Χρειάζεται να δεσμεύσετε ολόκληρο το είναι σας για να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας και να μην αποδεχτείτε ποτέ την αποτυχία ως τελική απάντηση. Εάν έχετε κάποιο «πλοίο» για να σας σώσει από την αποτυχία του ονείρου σας, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να το κάψετε. Αυτό προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά θα σας επιτρέψει να πάτε “all-in” και να το κάνετε να συμβεί, ενώ άλλοι θα εξακολουθούν πάντα να αναζητούν δικαιολογίες και να παραπονιούνται.
Ποια η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα;
Έχω αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες μέχρι σήμερα και είμαι σίγουρη πως θα έρθουν ακόμη περισσότερες. Μέχρι πρότινος πίστευα πως η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν πριν από 4 χρόνια στα 27 μου, όπου διαγνώστηκα με όγκο στο πάγκρεας και πέρασα 2 μήνες στο νοσοκομείο και 6 μήνες μέχρι να μπορώ να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου. Είναι μια από αυτές τις εμπειρίες που απλά σε αλλάζουν για πάντα και τον τρόπο που βιώνεις τα πράγματα. Όταν πλέον επέστρεψα στο γραφείο όλα είχαν αλλάξει. Καινούργια πρόσωπα, καινούργια ηγεσία, καινούργιες ομάδες. Οπότε ουσιαστικά έπρεπε να ξαναχτίσω το προφίλ μου από την αρχή και έπεσα με τα μούτρα στην δουλειά, με αποτέλεσμα να ανακτήσω ένα πολύ σημαντικό συμβόλαιο, να γίνω “lead designer” σε 2 από τα πιο πολύπλοκα προγράμματα του τμήματός μου. Κατάφερα τελικά να γίνω το δεξί χέρι του Executive Creative Director.
Πλέον, με τον COVID-19, ούσα στις ευπαθείς ομάδες λόγω του ιατρικού ιστορικού μου, και με όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ στις ΗΠΑ και στον κόσμο, αναθεωρώ πολλά πράγματα. Μου έχει στοιχίσει πολύ που δεν έχω μπορέσει να επισκεφτώ την χώρα μου και έχω να δω την οικογένειά μου από τον Δεκέμβριο και προβλέπεται μέχρι και την άνοιξη να μην μπορώ να βγω από την χώρα λόγω της VISA. Πιστεύω πως έχουμε μια ευθύνη ως σχεδιαστές στον κόσμο της τεχνολογίας και στο πως διαμορφώνουμε το μέλλον, ειδικά τη σήμερον ημέρα, οπότε δεν έχω σκοπό σταματήσω να δίνω το 100% σε ότι κάνω και να προσπαθώ να δημιουργώ ένα πιο ανθρώπινο μέλλον μέσω του σχεδιασμού και της τεχνολογίας.
To μότο σας για τη ζωή;
“it goes on” (η ζωή συνεχίζεται), το οποίο και έχω κάνει τατουάζ.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο άτομο που επιθυμεί να ενταχθεί δυναμικά σε αυτόν τον επαγγελματικό χώρο;
Εκπροσωπώ μόνο αυτά τα οποία πιστεύω και πράττω η ίδια πρώτα. Η πορεία μου δεν ήταν καθόλου εύκολη, και για αυτό πάντα πρεσβεύω την ανθεκτικότητα και προσαρμοστικότητα. Θέλω λοιπόν οι νέοι/ες να μη φοβούνται, να συνεχίσουν να κυνηγούν τα όνειρά τους και να ξέρουν πως οι δυσκολίες χτίζουν χαρακτήρα.
Να δουλέψουν πολύ σκληρά πάνω σε αυτό που αγαπάνε και να αναζητούν τον σεβασμό των άλλων και όχι απλά την προσοχή. Τέλος, αυτό που θα συμβούλευα όποιον/α ενδιαφέρεται να έχει ένα επαγγελματικό μέλλον στο εξωτερικό, είναι να γνωρίζει πολύ καλά τον λόγο που το κάνει, διότι άλλο σπουδές, άλλο εργασία και άλλο καριέρα. Το εξωτερικό είναι ένας αρκετά μοναχικός και επίπονος δρόμος, αλλά και συνάμα πολύ συναρπαστικός.
Βαδίζουμε σε έναν κόσμο όπου η Τεχνητή Νοημοσύνη έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Αυτό που μας ξεχωρίζει και μας κάνει ανθρώπους είναι αυτό που λέμε τα “soft skills” και η συναισθηματική νοημοσύνη
— καλοσύνη — ομαδικότητα — δημιουργικότητα — ευγένεια — ήθος. Αυτά χρειάζεται να καλλιεργήσουμε.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το προσεχές χρονικό διάστημα και ποια τα όνειρά σας για το μέλλον;
Όνειρό μου, η επιτυχία με την ευτυχία να συμπίπτουν, ότι και αν αυτό σημαίνει. Όσον αφορά τα σχέδια μου, είναι αβέβαιο το που θα μας οδηγήσει αυτή η πανδημία, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο εργασίας και τις ανθρώπινες σχέσεις. Έχω σκοπό να περάσω κάποια χρόνια της ζωής μου στην Αμερική, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω να συνεχίσω να βελτιώνομαι, και ίσως κάποια μέρα ο δρόμος με οδηγήσει πίσω στην χώρα μου για να μπορέσω να προσφέρω και σ ’αυτήν.
Καλή Τύχη Ράνια! Από εκείνη την Καλόβουλη των αρχαίων… που φέρνει – μεταξύ άλλων – πολλές επιτυχίες, ταιριαστές με τη ζωή του καθενός!
Ευχαριστούμε θερμά την κ. Ράνια Σβορώνου για τη συνέντευξη!
