Ο Τάκης Χρυσικάκος είναι από τους ανθρώπους που όταν τον συνάντησα από κοντά ένιωσα δέος και θαυμασμό αναλογιζόμενη τα όσα, με επιτυχία, έχει καταφέρει στην ζωή του. Δείγμα, άλλωστε, της επιτυχίας του αποτελεί το γεγονός ότι για 6η συνεχόμενη χρονιά παίζει και σκηνοθετεί την θεατρική παράσταση «Αναφορά στο Γκρέκο», που βασίζεται στο ομώνυμο έργο.
Επιμέλεια συνέντευξης: Χριστίνα Λιόντη
Το έργο «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη είναι καθαρά αυτοβιογραφικό. Πόσο δύσκολο είναι να γίνεται «ένας άλλος»;
Αυτό είναι προϋπόθεση για έναν ηθοποιό να «ζήσει» πολλές ζωές, να ερμηνεύσει χαρακτήρες, πρόσωπα, δημιουργήματα της φαντασίας των συγγραφέων.
Πως προέκυψε η ιδέα να σκηνοθετήσετε τον ίδιο σας τον εαυτό;
Η σκηνοθεσία γεννήθηκε μέσα από τις ανάγκες να ανεβάσω κάποια έργα. Η πρωτογενής σκηνοθεσία γίνεται πάνω στο κείμενο για αυτό ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει σχέση με το θέατρο. Οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες ήταν συγχρόνως και ηθοποιοί.
Αν είχατε να διαλέξετε ανάμεσα στην ηθοποιία και την σκηνοθεσία,τι θα επιλέγατε;
Εγώ καταρχάς ηθοποιός είμαι, αυτό δηλώνω, αυτό με ενδιαφέρει και με αυτό ασχολούμαι.
Η παράσταση είναι ένας θεατρικός μονόλογος. Ποιο είναι το πιο απαιτητικό στοιχείο σε αυτό το είδος;
Με τα χρόνια έχοντας παίξει πολλούς θεατρικούς μονολόγους, μπορώ να πω ότι έχω βρει τον τρόπο άκομα και αυτό το απαιτητικό είδος να το «φέρω» στα μέτρα μου.
‘Εχετε άγχος για το πως θα πάει η πρεμιέρα σας στο Θέατρο «Τόπος Αλλού»;
Πάντα υπάρχει άγχος. Αφενός μεν, με την έννοια της αποδοχής αφετέρου δε, με την έννοια της ευθύνης. Το αίσθημα ευθύνης είναι ένα βάρος.
Ταυτίζεστε με τον χαρακτήρα του ρόλου και αν ναι, με ποιό στοιχείο του;
Με πολλά στοιχεία του. Ο κόσμος έλεγε στην Κρήτη ότι:«Δεν είναι ο Χρυσικάκος στην σκηνή είναι ο Καζαντζάκης». Πολλά απο όσα έλεγε ο Καζαντζάκης είναι και σκέψεις δικές μου. Είναι σαν οι σκέψεις μου να βρήκαν τα λόγια για να εκφραστούν.
Φεύγοντας ο θεατής από την παράσταση τι θα έχει αποκομίσει;
Μέσα στην οικονομική κρίση που βιώσαμε όλοι χάθηκε το αίσθημα υπερηφάνιας των Ελλήνων και αυτό πιστεύω ότι μπορεί να κερδίσει μέσα απο την παράσταση ο θεατής.
Μετά το πέρας κάθε παράστασης πώς αισθάνεστε;
Κλείνει η αυλαία και έχει τελειώσει ο ήρωας. Εκεί αισθάνομαι την αποδοχή ή την απόρριψη του κόσμου.
Έχετε παίξει το σπουδαίο αυτό έργο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον Τάφο του Καζαντζάκη στην Τάπια Μαρτινέγκο. Μιλήστε μου λίγο για αυτό το κομμάτι.
Οταν πήγα στις Βρυξέλλες οι Έλληνες που παρακολούθησαν την παράσταση ήταν πολύ συγκινημένοι. Ηταν μια μεγάλη στιγμή. Ακόμη, μεγαλύτερη βέβαια ήταν στο τάφο του Καζαντζάκη. Μάλιστα, θυμάμαι έκανα τρεις πρόβες κοντά στο τάφο του διαφορετικά αν πήγαινα απλά να παίξω χωρίς πρόβα δεν θα τα κατάφερνα λόγω μεγάλης συγκίνησης. Εκείνες ήταν μεγάλες ανεπανάληπτες στιγμές.
Έχετε ενσαρκώσει και άλλους ρόλους με ειδικό και πνευματικό βάρος. Σας προβληματίζει η έλλειψη πνευματικών ανθρώπων στην εποχή μας;
Σαφώς. Στο θέατρο,κυρίως, βλέπουμε αυτήν την έλλειψη. Δεν γράφονται πλέον αξιόλογα κείμενα,αυτό πρέπει όντως να μας προβληματίζει.
Έχετε πει ότι:«Η τέχνη είναι τόσο ανοιχτή που διαβάζετε από τον καθένα μας διαφορετικά». Ποιό πιστεύετε ότι θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της «ανάγνωσης»;
Ο καθένας μας ερμηνεύει τα μηνύματα που δέχεται με διαφορετικό τρόπο. Σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο οι άνθρωποι και οι δάσκαλοι που έχει συναντήσει ο καθένας μας στην ζωή του.
Τα επόμενα σχέδια σας είναι ανακοινώσιμα;
Βέβαια. Του χρόνου στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών θα σκηνοθετήσω την «Βαβυλωνία» του Δημήτρη Βυζάντιου.
Μια συμβουλή προς τους θεατρόφιλους αναγνώστες του Max Mag;
Μόνο μια διαπίστωση. Είναι ωραίο είδος αυτό που λέγεται θεατρόφιλοι.
Σας ευχαριστώ πολύ. Σας εύχομαι καλή επιτυχία. (Χριστίνα Λιόντη)
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ. Να είστε καλά. (Τάκης Χρυσικάκος).
