Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Μαρτίου…
«Ευχαριστώ πολύ που μου δίνετε τη δυνατότητα μέσα από αυτή τη συνέντευξη να μεταδώσω στον κόσμο μοναδικές εμπειρίες από την εθελοντική μου προσφορά στην Αφρική!» Με αυτά τα λόγια μας υποδέχεται η Ευτυχία Πραντάλου, επί πτυχίω φοιτήτρια του τμήματος Φυσικοθεραπείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και οργανωτικό μέλος του Lets do it Greece, της μεγαλύτερης ταυτόχρονης εθελοντικής εκστρατείας με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος στην Ελλάδα, στην πολυπρόσωπη γειτονιά των Εξαρχείων. Μόλις έχει επιστρέψει από ένα μεγάλο ταξίδι ζωής, εθελοντισμού και προσφοράς στον εξωτικό παράδεισο της Τανζανίας. Μια γυναίκα με την καρδιά και το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Ανησυχεί. Αγωνιά. Νοσταλγεί. Συγκινείται. Θέλει διακαώς να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της από αυτό το ταξίδι. Η κουβέντα μας ξεκινάει χωρίς περιστροφές…
«Από την ιδέα στην πράξη…»
Από μικρή ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε κάποια άλλη ήπειρο. Έβλεπα ντοκιμαντέρ από μακρινούς προορισμούς και εκστασιαζόμουν! Για μένα τότε φάνταζε κάτι άπιαστο και δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι ίσως κάποια μέρα να βρίσκομαι εγώ στο τιμόνι μια τέτοιας περιπέτειας. Μέσω της εθελοντικής μου ομάδας, Let’s do it Greece είχα την τύχη να γνωρίσω ένα ταξιδιάρικο ζευγάρι, τον Ελπιδοφόρο και τη Δώρα, σε μια δράση καθαρισμού της παραλίας των Ραχών, η οποία βρίσκεται κοντά στο «NISI» έναν πανέμορφο πολυχώρο που έχει δημιουργηθεί με πολλή αγάπη και μεράκι από τα παιδιά.
Η δράση μας έφερε πιο κοντά, γνωριστήκαμε, ανταλλάξαμε ιδέες και έμαθα για το Wheeling 2 Ηelp, μια δική τους πρωτοβουλία που έχει στόχο να μυήσει τη νέα γενιά στον εθελοντισμό μέσω κοινωνικών δράσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Είχα ήδη το μικρόβιο του εθελοντισμού μέσα μου, οπότε καταλαβαίνετε δεν ήθελα και πολύ για να κολλήσω με αυτή τη νέα πρόκληση. Ξεκίνησα να τους ακολουθώ και να μαθαίνω νέα τους μέσω των social media. Πολύ γρήγορα ανακοίνωσαν μερικά από τα ταξίδια τους, τα οποία συνδυάζονταν με εθελοντική προσφορά. Τότε υπέστη το πρώτο γερό ταρακούνημα! Το δεύτερο συνέβη ένα χρόνο αργότερα, ένα απόγευμα Σαββάτου που είπα ενδόμυχα “Ευτυχία, αν όχι τώρα πότε;! Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Μια εθελοντική ομάδα, ένα project, και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στην Τανζανία…
Η παραμονή μας στην Αφρικανική ήπειρο και συγκεκριμένα στην Τανζανία, διήρκεσε περίπου δυο εβδομάδες, στο χρονικό διάστημα 13 με 26 Δεκεμβρίου. Το project υλοποιήθηκε σε ένα χωριό της Τανζανίας, το οποίο ονομάζεται Gongo και απέχει λίγα χλμ από το Miseni Retreat όπου φιλοξενηθήκαμε. Πιο συγκεκριμένα πήγαμε να χτίσουμε ένα κέντρο επαναχρησιμοποιήσιμων ειδών γυναικείας υγιεινής (Maisha pads) για τις κοπέλες του χωριού. Απώτερος σκοπός αυτού του εγχειρήματος ήταν να επιτρέψει στις γυναίκες οι οποίες ντρέπονταν να κυκλοφορήσουν τις “δύσκολες ημέρες”, να ζήσουν με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση.
«Saving Africa’s Nature in Tanzania- SANA…»
Τη φιλοξενία μας ανέλαβε ο κ. Κώστας Κουκούλης, ο ιδρυτής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SΑΝΑ (Saving Africa’s Nature), που έχει την έδρα του στην καρδιά της Αφρικής. Ο Κ. Κώστας είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος που έχει θυσιάσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής, της καριέρας και της οικογένειάς του για την προστασία της Αφρικανικής φύσης, προσφέροντας βιώσιμες λύσεις στους ντόπιους. Παράδειγμα μιας τέτοιας κίνησης αποτελεί η δημιουργία του ορνιθοτροφείου στο χωριό Gongo, το οποίο αφενός προσέφερε ένα εισόδημα στους κατοίκους και αφετέρου συνέβαλλε στον περιορισμό της καταστροφής του φυσικού τους πλούτου. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα δέντρα τα οποία μέχρι τότε οι ντόπιοι έκοβαν σε μεγάλες ποσότητες με σκοπό να παράγουν κάρβουνο, αψηφώντας τον αντίκτυπο που θα είχε στην τροπική τους φύση.
«Φτάνω στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο, δεν πίστευα τι πάω να κάνω…»
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ αγχωμένη και βρισκόμουν σε υπερένταση καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Ευτυχώς από την πρώτη κιόλας ημέρα δέθηκα με την ομάδα και εμψυχώναμε ο ένας τον άλλο. Το ταξίδι διήρκεσε περίπου 12 ώρες. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ένιωθα σίγουρα μια ικανοποίηση, γιατί βρισκόμουν ένα μικρό βήμα πριν από μια μεγάλη εμπειρία. Ένα ταξίδι προς το Άγνωστο. Γενικά είμαι περιπετειώδης άνθρωπος. Μου αρέσει να τεστάρω τα όρια μου, τις δυνάμεις και τις αντοχές μου και όταν η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο το ευχαριστιέμαι! Μου αρέσει να γνωρίζω νέα μέρη, ανθρώπους, κουλτούρες και να γίνομαι ένα με αυτά.
Το μόνο σίγουρο για αυτό το ταξίδι ήταν ότι θα με βοηθούσε να γνωρίσω καλύτερα την «Ευτυχία» σε έναν διαφορετικό κόσμο! Οι εικόνες από το παράθυρο του αεροπλάνου ήταν μαγευτικές, ειδικά όταν πλησιάζαμε στον προορισμό μας. Τα τροπικά πυκνά δάση, οι φοίνικες, η άγρια βλάστηση, οι απέραντες εκτάσεις ανανάδων και κυρίως η ιδέα της ζούγκλας με είχαν συναρπάσει! Το πρώτο πράγμα που κάναμε μόλις προσγειωθήκαμε στο Das Es Salaam, την πρωτεύουσα της Τανζανίας, ήταν να τεστάρουμε την αλλαγή της θερμοκρασίας. Κι όμως, δεν ήταν όνειρο. Είχαμε κάνει το χειμώνα καλοκαίρι!
«Φτάνοντας στην πρωτεύουσα…»
Όταν φτάσαμε στην πρωτεύουσα, μείναμε σε ένα ξενοδοχείο οπού οι συνθήκες ήταν αρκετά άσχημες και δύσκολες. Άρχισα σιγά σιγά να αποχωρίζομαι τις ανέσεις, την ασφάλεια, την καθαριότητα, και την προσωπική μου υγιεινή, που μέχρι πρότερων τα θεωρούσα δεδομένα. Εκεί διανυκτερεύσαμε το πρώτο βράδυ. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με πούλμαν για το Miseni Retreat όπου παραμείναμε μέχρι το τέλος του project. Το τροπικό κλίμα με τις συχνές βροχές και οι δύσβατοι δρόμοι, μας δημιούργησαν πολλά εμπόδια στις μετακινήσεις. Υπήρξαν φορές που χρειάστηκε να σταματήσουν τα οχήματα, να πάρουμε τα backpack στις πλάτες και να περπατήσουμε μέχρι κάποιο άλλο σημείο που θα ερχόταν το επόμενο μεταφορικό μέσο. Σαν μια ταινία δράσης. Survivor κανονικό! (γέλια).
Μετά από αυτές τις περιπέτειες δρόμου, φτάνουμε στο πανέμορφο Miseni, ένα άγνωστο για εμάς μέρος, που όμως κάτι δυνατό μας έκανε να νιώθουμε οικεία. Η αρμονία της φύσης, η γαλήνια ατμόσφαιρα και οι άνθρωποι του SANA μας αγκάλιασαν, μοιράστηκαν μαζί μας πληροφορίες για τον τόπο τους και μας περιηγήθηκαν σε αυτόν. Περιττό να σας πω, ότι κάθε μέρα ένιωθα όλο και περισσότερο εναρμονισμένη με τη φύση. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εκτός από το γεγονός ότι ξυπνάγαμε μέσα στη ζούγκλα, είχαμε κάνει και νέους συγκάτοικους στα δωμάτια – σκηνές που μέναμε, όπως ποντίκια, σαύρες και άλλα τετράποδα άνευ ταυτότητας. Ξέρεις, δεν έχω συνηθίσει να έχω τέτοιους συγκάτοικους! (γέλια).
«Υπήρχε φόβος γιατί υπήρχαν και πολλοί κίνδυνοι…»
Η περιοχή που μέναμε αποτελούσε πέρασμα ελεφάντων και άλλων άγριων ζώων και προσωπικά με έκανε να νιώθω κάποιες στιγμές ανασφάλεια και αβεβαιότητα, αλλά βλέποντας τους υπόλοιπους χαλαρούς ξεχνιόμουν και εγώ. Ο κ. Κώστας μας έδειξε αμέτρητες φορές πατημασιές από ελέφαντες, τονίζοντάς μας ότι τα τελευταία χρόνια ήταν αρκετά εξαγριωμένοι. Αυτό συνέβη διότι κατά το πέρασμά τους αναζητούσαν λιχουδιές, όπως ανανάδες και άλλα τροπικά φρούτα με αποτέλεσμα να ρημάζουν τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις των ντόπιων και εκείνοι με τη σειρά τους να τα κακομεταχειρίζονται και να τα τρομοκρατούν. Γι’ αυτό το λόγο πάντα μετακινούμασταν ομαδικώς, ήμασταν προσεκτικοί και προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο.
« Εν ώρα εργασίας…»
Οι ημέρες εργασίας αν και ήταν οι πιο κουραστικές, είναι αυτές που φεύγοντας έχουμε να θυμόμαστε. Εξοπλισμένοι με παγούρια, σνακ αδιάβροχα, καπέλα, αντηλιακά και κυρίως με όρεξη για δουλειά, πηγαίναμε τα πρωινά και προχωρούσαμε την κατασκευή. Ο κ. Κώστας μαζί με την ομάδα του και τα παιδιά μας καθοδηγούσαν και χωρίζαμε την εργασία σε ρόλους ώστε να προχωράει το έργο. Γινόμασταν μούσκεμα από τον ιδρώτα, κουραζόμασταν και εκεί ήταν λες και μας άκουγε ο μεγαλοδύναμος και ξεκινούσε να βρέχει! Σχεδόν κάθε μέρα έβρεχε. Τροπικό κλίμα με πολλή υγρασία. Όμως δε το βάζαμε κάτω, παίρναμε δύο τρεις ανάσες, γεμίζαμε μπαταρίες, ενέργεια και ξανά πάλι! Ομολογώ πως μου έχουν λείψει αφάνταστα εκείνες οι στιγμές συνεργασίας και προσφοράς.
« Το τοπίο ειδυλλιακό, ένα καταπράσινο «θαύμα» της φύσης…»
Μα τι να πρωτοπώ για αυτό! Δώσε μου φύση και πάρε μου την καρδιά! Οι πανύψηλοι κοκκοφοίνικες, οι απέραντες εκτάσεις με τους ανανάδες, τα ηλιοβασιλέματα που βυθίζονταν στις καταπράσινες πλαγιές, τα μονοπάτια με το αφρικανικό κοκκινόχωμα σε συνδυασμό πάντα με τους ήχους της φύσης, ήταν ζωντανές εικόνες που με ταξίδευαν ακόμη παραπάνω, άδειαζα από αρνητικές σκέψεις, άγχη και προβλήματα και ζούσα στο 100% κάθε ώρα της ημέρας!
«Η φιλοξενία…»
Οι γηγενείς της Τανζανίας μας υποδέχτηκαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Οι γυναίκες της περιοχής μας τραγούδησαν ένα δικό τους τραγούδι στα σουαχίλι, την επίσημη γλώσσα τους και χόρεψαν μαζί μας. Ο χορός τους και η ενδυμασία τους ήταν κάτι ιδιαίτερο που δεν είχα αντικρίσει ξανά. Να σημειώσω ότι πριν επισκεφθούμε το χωριό, είχαμε παρακολουθήσει κάποια βασικά μαθήματα σουαχίλι, ώστε να μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να τους κάνουμε να νιώσουν άνετα μαζί μας. Σαν άνθρωποι ήταν πολύ ανοιχτοί, φιλόξενοι και εγκάρδιοι. Μας έκαναν να αισθανθούμε κομμάτι της οικογένειάς τους, μας έβαλαν στα σπίτια τους και περάσαμε ώρες μαζί τους, βιώνοντας τη δική τους καθημερινότητα. Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι το βλέμμα τους και πιστεύω πως οποιοσδήποτε συναναστρεφόταν μαζί τους το ίδιο θα έλεγε. Βλέμματα αγνά, αληθινά, έντονα, γεμάτα συναισθήματα.
Όσο για τα παιδάκια επιτρέψτε μου να πω ότι ήταν οι πιο όμορφες ψυχές που έχω γνωρίσει ποτέ! Μπορεί η εκπαίδευση να είναι για αυτά αγώνας, αλλά η καλοσύνη που κρύβεται μέσα τους είναι ένας τεράστιος θησαυρός! Θέλω τόσο πολύ κάποια στιγμή να τα επισκεφτώ ξανά και να τους χαρίσω κάτι μοναδικό που θα τους κάνει να θυμούνται ότι κάποιος άνθρωπος εκεί έξω τους σκέφτεται και τους αποδέχεται ακριβώς για αυτό που είναι. Ζήσαμε έντονες στιγμές μαζί τους. Επισκεφθήκαμε το σχολείο τους, πραγματοποιήσαμε όμορφες δραστηριότητες, νιώσαμε ξανά παιδιά και το ευχαριστηθήκαμε!
Λογικά θα έχεις κάποια κρυμμένα μυστικά να μου πεις…
Αν και τα μυστικά είναι για να τα κρατάμε μέσα μας, θα να αναφερθώ σε ένα συναισθηματικό μυστικό που με συγκίνησε! Εκεί στο σχολείο γνώρισα ένα παιδάκι το οποίο από την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε, δεθήκαμε. Με έπιανε από το χέρι, προχωρούσαμε μαζί, σαν να ήταν δικό μου παιδί. Στο τέλος εκείνης της ημέρα τους μοιράσαμε μελομακάρονα, αλλά επειδή δεν έφταναν για όλα τα παιδιά, δύο κοπέλες τα έκοψαν σε μικρότερα κομμάτια και τους τα έδωσαν. Παίρνει λοιπόν και εκείνο στη χουφτίτσα του το δικό του κομμάτι. Εγώ είχα ξαποστάσει κάτω από ένα δέντρο και παρατηρούσα από μακριά. Δε το τρώει. Κοιτάει τριγύρω τους φίλους του και φεύγει. Έρχεται κοντά μου και με ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη μου το προσφέρει. Ένιωσα πραγματικά τόσο αμήχανα, συγκινήθηκα και προσπάθησα να μη με καταλάβει κανείς. Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που ο καθένας μας τους δίνει διαφορετική αξία. Για εμένα η κίνηση αυτή με δίδαξε πάρα πολλά.
Στο τέλος της ημέρας, μαθαίνεις να εκτιμάς αυτά που έχεις δεόντως…
Έτσι ακριβώς. Εμείς εδώ έχουμε συνδέσει τη μιζέρια με τη φτώχεια. Εκεί δε συμβαίνει αυτό. Βλέπει κανείς ότι παρά τις ελλείψεις και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν, οι άνθρωποι παραμένουν χαρούμενοι. Επικεντρώνονται σε πράγματα που γαληνεύουν την ψυχή τους. Επενδύουν στα συναισθήματα, στις σχέσεις τους, στη φιλία και στην οικογένεια. Εμείς εδώ κάπου χάνουμε όλο αυτό το κομμάτι των συναισθημάτων. Τρέχουμε με τις δουλειές μας, αντικαθιστούμε την ανθρώπινη επικοινωνία με το διαδίκτυο και δεν έχουμε χρόνο για τίποτα άλλο. Ξυπνάμε και έχουμε κατεβασμένα μούτρα γιατί μπορεί το προηγούμενο βράδυ να μην κοιμηθήκαμε καλά ή γιατί ο Χρήστος έκανε like στη Μαρία.
Η αλήθεια είναι ότι εκτιμάς αυτά που έχεις μόνο όταν βιώνεις τις αντιθέσεις που ανέφερα προηγουμένως. Μάλιστα, όταν επέστρεψα από την Αφρική πολλά πράγματα και συνήθειες ήθελα να τις βγάλω από τη ζωή μου. Μου άρεσε ο απλός τρόπος ζωής και είδα ότι όσο απομακρυνόμαστε από αυτή την απλότητα χάνουμε πολύτιμες αξίες της ζωής που είναι καθοριστικές για τη σημασία της, το «Meaningful Life» που μας είχε πει κάποτε και ένα καθηγητής στη σχολή. Έμαθα ότι ακόμα και με τα πιο απλά πράγματα μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος!
«Ένα ταξίδι ζωής δεν επιδέχεται διαχωρισμούς…»
Σαφώς! Αυτό το ταξίδι ήταν για εμένα ένα κράμα συναισθημάτων και εμπειριών. Οι εικόνες που με στιγμάτισαν και όλα όσα έζησα και είδα, δεν επιδέχονται διαχωρισμούς. Οι σκέψεις μου θα συνεχίσουν να ξεδιπλώνονται, η νοσταλγία θα συνεχίσει να μου χτυπά την πόρτα και οι αξίες που ξεχώρισα θα με συντροφεύουν για μια ζωή.
Βλέπω ότι μάλλον σκέφτεσαι να επιστρέψεις ξανά…
H αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι πολύ έντονα. Εύχομαι κάποια στιγμή να τα καταφέρω και να επισκεφτώ ξανά αυτό το μέρος που μόνο όμορφες στιγμές μου χάρισε. Επίσης, μου έχει μείνει απωθημένο το σαφάρι, το οποίο λόγω καιρικών συνθηκών δεν καταφέραμε να το συνδυάσουμε. Αν θα υπάρξει επόμενη φορά, σίγουρα θα ήθελα να επισκεφτώ το έργο μας, να το δω να λειτουργεί και να χαρίζει χαμόγελα στις γυναίκες του χωριού!
Κάθε τοπική κοινότητα ξεχωριστά, θα βελτιωθεί εφόσον δοθεί η αρμόζουσα προσοχή στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης…
Πιστεύω ότι ο εθελοντισμός είναι μία δύναμη που μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των ανθρώπων τόσο σε θέματα υγείας όσο και εκπαίδευσης. Το κτίσιμο του κέντρου επαναχρησιμοποιήσιμων ειδών υγιεινής σίγουρα θα συμβάλλει στην προστασία της υγείας των γυναικών. Επίσης, ορμώμενη από το σχόλιό σου περί υγείας, συμφωνώ ότι είναι άκρως σημαντική κάθε είδους παρέμβαση ειδικά σε έναν τόπο όπου οι ασθένειες θερίζουν και υπάρχει έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού που θα ασχοληθεί και θα επιλύσει τέτοια ζητήματα. Στην Τανζανία για παράδειγμα, επισκεφθήκαμε το ιατρείο του χωριού το οποίο είχε μόνο έναν γιατρό! Εκεί ενημερωθήκαμε για τις πιο συχνές ασθένειες που αντιμετωπίζει η τοπική κοινότητα. Ανάμεσά τους η ελονοσία, ο ιός HIV, η ηπατίτιδα, ο τύφος , ο κίτρινος πυρετός, η χολέρα, και πολλές δερματικές παθήσεις που προκύπτουν από την έκθεση στον ήλιο και την κατανάλωση μολυσμένου νερού.
Από την άλλη και στο κομμάτι της εκπαίδευσης πρέπει να δοθεί η αρμόζουσα προσοχή. Θα αναφερθώ πάλι σε ένα βιωματικό παράδειγμα που μου έκανε εντύπωση από το ταξίδι. Πολλά από τα παιδιά αναγκάζονταν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις μέχρι να φτάσουν στο σχολείο και πολλές φορές έμεναν εκτός αίθουσας, διότι δεν υπήρχαν υποδομές να τα στεγάσουν και δάσκαλοι για να γίνει το μάθημα έτσι όπως θα έπρεπε. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε κάτι για να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να βελτιώσουν αυτές τις δύο πτυχές της ζωής τους.
«Η διατροφή μας…»
Η διατροφή μας ήταν κυρίως Vegetarian. Καταναλώναμε πολλά όσπρια, λαχανικά φρούτα και υπήρξαν μέρες που φάγαμε ψάρι και κοτόπουλο. Δε θα ξεχάσω τις μέρες που οι ντόπιες οικογένειες μας έκαναν το «τραπέζι». Μετά από αρκετές ώρες εργασίας, ξαπλώναμε όλοι κάτω στην ύπαιθρο, την οποία είχαν ντύσει με μουσαμάδες και αγωνιούσαμε να δοκιμάσουμε τις δικές τους γεύσεις! Μια ημέρα φάγαμε κοκκινιστή μπανάνα, χόρτα και κάτι γλυκιές μπαλίτσες από ριζάλευρο. Η αλήθεια είναι ότι όταν λέω κοκκινιστή μπανάνα έρχεται σε όλους μια αηδία στο κεφάλι (γέλια). Ο τρόπος βέβαια με τον οποία τη μαγείρευαν την έκανε ξεχωριστή και πεντανόστιμη. Οι άγουρες μπανάνες όταν έβραζαν έχαναν τη γλυκύτητά τους και γευστικά έμοιαζαν σαν τις δικιές μας πατάτες. Επίσης τα τροπικά φρούτα όπως η καρύδα, το μάνγκο, το jackfruit και κυρίως ο ανανάς είχαν κλέψει σε όλους την καρδιά!
Αναρωτιέμαι αν τελικά πραγματικοί ήρωες είστε εσείς ή όλοι όσοι ζουν εκεί κάτω…
Οι πραγματικοί ήρωες θαρρώ πως είναι οι κάτοικοι της τοπικής κοινότητας, που θα πάρουν τη σκυτάλη και θα συνεχίσουν αυτό που εμείς χτίσαμε και ξεκινήσαμε. Εμείς δυστυχώς νιώθω ότι ήμασταν απλά περαστικοί, που τους δώσαμε μια ένεση χαράς με ημερομηνία λήξεως αλλά παράλληλα μέσω του έργου την ευκαιρία να ζήσουν λίγο πιο ανθρώπινα. Ωστόσο, το γεγονός ότι μπορέσαμε να τους τονώσουμε την αυτοπεποίθηση και να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνοι στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον είναι κάτι πάρα πολύ αισιόδοξο και προσμετράται.
«Η σχέση μας με τις γυναίκες της περιοχής…»
Οι σχέσεις μας με τις γυναίκες της περιοχής ήταν πολύ καλές και φιλικές, καθώς υπήρχε διάθεση και από τη μεριά τους να γνωριστούμε. Γλυκιές, ευαίσθητες, ευγενικές, με το κατάλευκο χαμόγελο στα χείλη, οι μάμες του χωριού μας υποδέχονταν και μια μέρα μας έκαναν αφρικανικά χτενίσματα. Παρόλο που γνωρίζαμε τις βασικές εκφράσεις στην γλώσσα τους υπήρχε ένα χάσμα, το οποίο το καλύπταμε είτε με μορφασμούς είτα αφήναμε τα μάτια να μιλήσουν. Πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να θες να μιλήσεις σε κάποιον και να μη μπορείς! Όχι, εντάξει το έχω ξανανιώσει όταν πλένω τα δόντια μου και χτυπάει το τηλέφωνο (γέλια). Από την άλλη, ορισμένες φορές είχε πολύ πλάκα η προσπάθεια να συνεννοηθούμε. Πολλές γυναίκες ερχόντουσαν με τα μωρά τους και μας τα φέρνανε να τα κρατήσουμε αγκαλιά λες και ξέρανε ότι το θέλουμε πραγματικά!
«Στο αεροδρόμιο της Ντοντόμα. Τίτλοι τέλους…»
Φεύγοντας ένιωθα στεναχώρια και βαθιά θλίψη που εγκατέλειπα ένα μέρος το οποίο μου χάρισε τόσες όμορφες αναμνήσεις, κάνοντάς με καλύτερο άνθρωπο! Ένιωθα ότι είχα πολλά περισσότερα να δώσω και δεν πρόλαβα. Οι δύο βδομάδες κύλησαν πάρα πολύ γρήγορα. Παράλληλα ένιωθα γεμάτη από εικόνες συναισθήματα και αξιόλογους ανθρώπους που πλέον είμαστε μια παρέα και κάνουμε σχέδια για επόμενες ταξιδιωτικές περιπέτειες. Επίσης, ένιωσα χρήσιμη και ήμουν πραγματικά χαρούμενη και δυνατή να επιστρέψω στον επαγγελματικό στίβο της Αθήνας!
«Ένα μήνυμα για τον εθελοντισμό…»
Για μένα ο εθελοντισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της “Ευτυχίας” και το συνειδητοποιώ όταν σκέφτομαι πως θα ήμουν χωρίς αυτόν. Ο εθελοντισμός ξυπνά μέσα μου συναισθήματα αγάπης, ενδιαφέροντος, ανιδιοτελής προσφοράς και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο και προς το περιβάλλον χωρίς αντάλλαγμα! Μέσα από τον εθελοντισμό ανακαλύπτεις τα όρια σου, εμπνέεσε, δημιουργείς, μαθαίνεις να σέβεσαι το διαφορετικό και να εστιάζεις στα πραγματικά προβλήματα και ανησυχίες της ζωής.
«Όταν επέρχεται η ψυχολογική ανταμοιβή μεστώνουμε σαν άνθρωποι…»
Να κυνηγάτε τα όνειρα σας ακόμη και αν φαίνονται άπιαστα στην αρχή. Όταν βάζουμε υψηλά τον πήχη, θέτοντας στόχους και προτεραιότητες, τα αποτελέσματα αν όχι πάντα τις περισσότερες φορές μας ανταμείβουν και όταν επέρχεται η ψυχολογική ανταμοιβή μεστώνουμε σαν άνθρωποι, πιστεύουμε παραπάνω στις δυνάμεις μας, γινόμαστε ενεργοί πολίτες και μαθαίνουμε να διεκδικούμε και να αγωνιζόμαστε τόσο για την προσωπική μας εξέλιξη όσο και για το κοινό “καλό”, το καλό όλων μας!
Σκέψεις…
Λίγο καιρό μετά τη συζήτηση μας, ανατρέχω σε μια από τις φωτογραφίες της που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον ήλιο που δύει και τον ουρανό ο οποίος είναι έτοιμος να σκεπάσει με το σκοτεινό του πέπλο την τροπική χλωρίδα του χωριού. Το βλέμμα της Ευτυχίας κεντρίζει τη θελκτική θέα του τοπίου που απλώνεται μπροστά της σαν ένας εικαστικός πίνακας. Ίσως είναι η στιγμή που πρέπει να πει “αντίο” σε όλα όσα έζησε, είδε και αγάπησε. Ίσως είναι η απεικόνιση της τελευταίας ημέρας. Εικάζω πως κάτι σκέφτεται. Τι όμως; Κανείς δεν ξέρει, μονάχα η ίδια. Ακριβώς κάτω από την εικόνα αναγράφεται ένα σημείωμα: Πάντα κάτι φαίνεται αδύνατο, μέχρι να πραγματοποιηθεί. ~Νέλσον Μαντέλα.~
Τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος…
Βρεθήκαμε, πρωί στο μπισκοτάδικο I Cake you. Η χαλαρή μουσική και το οικογενειακό κλίμα δημιουργούσαν μια «άνετη» ατμόσφαιρα. Το σέρβις ήταν πολύ περιποιητικό. Ο Αποστόλης Μπόγρης και ο αδερφός του Πέτρος, ιδρυτές του I Cake you, μας επέτρεψαν χωρίς κανέναν δισταγμό, να χρησιμοποιήσουμε τον χώρο τους για τις ανάγκες του ρεπορτάζ και της φωτογράφισης. Η φιλοξενία ήταν άριστη. Παραγγείλαμε έναν χυμό αχλάδι και έναν κρύο καφέ για να δροσιστούμε. Τα υπόλοιπα ανέλαβε η φωτογράφος, Χαρίσσα Μπακλαβά.
Σημείωση:
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν για τις ανάγκες του άρθρου. Οποιαδήποτε χρήση φωτογραφίας (αντιγραφή, αναπαραγωγή κλπ) χωρίς άδεια από τον δημιουργό της είναι παράνομη. Απαγορεύεται επίσης οποιαδήποτε παραποίηση, αλλοίωση ή και χρήση τμήματος φωτογραφίας χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού.
