Για τις περισσότερες επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, η υπόθεση είναι το παν. Το κυνήγι βαμπίρ, το ταξίδι στο χρόνο, η επίλυση του εγκλήματος, η πλειοψηφία των σειρών που κάνουν επιτυχία μπορεί να περιγραφεί με λίγο παραπάνω από ένα ουσιαστικό και ένα ρήμα. Σίγουρα δεν μπορούμε να περιγράψουμε με τον ίδιο τρόπο το Mad Men, την δραματική σειρά του AMC.
“Αυτό που εσείς ονομάζετε αγάπη εφευρέθηκε από ανθρώπους σαν εμένα για να πουλάω νάιλον“. Με αυτά τα τρυφερά λόγια ο Don Draper μίλησε στην καρδιά της νέας του πελάτισσας, Rachel Mencken, και στην ιστορία της τηλεόρασης. Το πρώτο επεισόδιο του Mad Men που προβλήθηκε πριν από 11 χρόνια, στις 19 Ιουλίου 2007, παρουσιάζοντας τον κόσμο σε μια γκαλερί με γοητευτικούς απατεώνες. Ο Jon Hamm ως Don, ο λιποτάκτης του κορεάτικου πόλεμου που έκλεψε τη στρατιωτική ταυτότητα ενός νεκρού αξιωματικού και επινόησε μια νέα ζωή για τον εαυτό του, ως διαφημιστή της Madison Avenue. Ο John Slattery ως Roger Sterling, ο γκριζομάλλης απατεώνας που εισάγει τον Don στα πράγματα. Η Elisabeth Moss ως Peggy Olson, η άτολμη γραμματέας που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ανεβεί στην επιχείρηση. Η Christina Hendricks ως Joan Holloway, η σεξοβόμβα που οδηγείται από οργή και εκδίκηση. Πόσο παράξενο είναι να θυμόμαστε ότι υπήρξε μια εποχή που δεν γνωρίζαμε αυτούς τους ανθρώπους.
Στα πρώτα επεισόδια, το στάτους του Don ως άλφα αρσενικό και η φαινομενικά ακαταμάχητη αυτοπεποίθησή του, τον καθιστούν μια δύναμη που πρέπει να υπολογίζεται στο εταιρικό περιβάλλον. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ο υπεύθυνος χαρακτήρας για να σκέφτεται και να πουλά μεγάλες ιδέες στους πελάτες του.
Είναι όμως οι θηλυκοί χαρακτήρες του Mad Men που παρέχουν στο δράμα μεγάλο μέρος της ψυχής του. Ενώ οι άνδρες της σειράς απεικονίζονται συχνά ως ο συγκινητικός πυρήνας των γεγονότων, είναι οι γυναίκες τους, οι ερωμένες και οι γραμματείς που συχνά μένουν στην απ’ έξω, αυτές που υποστηρίζεις ευκολότερα. Η Peggy Olson που μάχεται εναντίον των στερεοτύπων της δεκαετίας του ’60, τελικά ανεβαίνει από την κοινωνικά αποδεκτή θέση της γραμματέως στη μάλλον λιγότερο συνήθη θέση της κειμενογράφου. Η Joan Harris που είναι η διευθύντρια του γραφείου της διαφημιστικής Sterling Cooper, της οποίας η εμφάνιση κρύβει έναν χαρακτήρα δύναμης και νοημοσύνης. Τέλος, η σύζυγος του Don Draper, η Betty (January Jones), της οποίας το στάτους ως συζύγου τρόπαιο σημαίνει ότι οι δικές τις φιλοδοξίες και τα ταλέντα της παραμερίζονται. Πολύ αργότερα, ανακαλύπτουμε ότι έχει πτυχίο στην ανθρωπολογία και μπορεί να μιλάει άπταιστα ιταλικά.
Πολύ ιδιαίτερος είναι και ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν μέσα στον κόσμο που έχει δημιουργήσει για αυτούς ο Matthew Weiner. Τα μικρής κλίμακας δράματα όπως απώλειες, διαζύγια και παράνομες σχέσεις έχουν τεθεί εναντίον μεγαλύτερων γεγονότων, όπως ο θάνατος της Marilyn Monroe, της Κουβανικής κρίσης ή της δολοφονίας του Kennedy και αυτή η αίσθηση του χρονικού πλαισίου δίνει έναν μεγαλύτερο πλούτο στο δράμα του Mad Men. Τίποτα δεν συμβαίνει μεμονωμένα, και κάθε γεγονός είναι στενά συνδεδεμένο, και έχει μια βαθιά επίδραση, στο επόμενο.
Από την αρχή, το Mad Men λειτούργησε τόσο καλά επειδή ο Weiner βρήκε ένα τόσο καταπληκτικό cast, λαμπρούς αλλά άνεργους ηθοποιούς, με μια πείνα που αναγνώρισε μόνο αυτός. Ο Hamm πριν πάρει τον ρολό του Don πέρασε από 7 διαφορετικές οντισιόν και απέτυχε σε όλες. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είπε “Η ζωή μου εκείνη την περίοδο ήταν να προσπαθώ να βρω δουλειά. Απλώς ανταποκρίθηκα ενστικτωδώς σε αυτόν τον ρόλο και αυτό ίσως ήταν αυτό που έκανε τον Matt να με πάρει“.
Η Christina Hendricks προσπαθούσε εδώ και χρόνια, όπως όλοι στο cast. Συμμετείχε σε μια διαφήμιση για πιστωτικές κάρτες του 1997 με τον Pierce Brosnan ως James Bond, στην οποία σέρβιρε στον 007 τσάι και χαβιάρι. Η January Jones ήταν γνωστή για το ρόλο της σε μία από τις ταινίες American Pie, ως μια κοπέλα που κρυφά προσπάθησε να κάνει sex με τον Stifler σε μια ντουλάπα.
Αντί για αστυνόμους και ληστές, το Mad Men παρουσιάζει ψεύτες, ένα πολύ πιο απειλητικό αρχέτυπο. Πιθανότατα δεν έχετε πυροβολήσει κανέναν σήμερα, ούτε έχετε πουλήσει κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη, αλλά σίγουρα έχετε ήδη πει μερικά ζουμερά ψέματα, ακόμη και στον εαυτό σας, στον καθρέφτη του μπάνιου σας. Αυτός είναι ο λόγος που η σειρά ήταν από το ξεκίνημα της μια τόσο ενοχλητικά σαγηνευτική φαντασίωση. Και αυτός είναι και ο λόγος που 11 χρόνια μετά δεν υπάρχει τίποτα σαν το Mad Men.
Το Mad Men θυμίζει μερικές φορές σαπουνόπερα, είναι συχνά αστείο και σταθερά διασκεδαστικό. Ασχολείται με σημαντικά θέματα, όπως η απιστία, ο μισογυνισμός, ο ρατσισμός και ο εθισμός, αγγίζοντας τα με μια επιδεξιότητα πολύ σπάνια στο σύγχρονο δράμα.