Στο θέατρο Ροές παρουσιάζει ο Απόλλων Παπαθεοχάρης την “Αμφιβολία”, ταινία του 2008, όπου πρωταγωνιστούσαν ο Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν κι η Μέριλ Στριπ. Μια παράσταση που μιλά για τα λεπτά όρια μεταξύ αλήθειας και ψέματος, αλλά και για τη θρησκευτική μισαλλοδοξία.
Σ’ ένα θρησκευτικό σχολείο. Εκεί συναντάμε την διευθύντρια αδελφή Αλοΰσιους Μποβιέ, την αδελφή Τζέιμς και τον Πατέρα Φλυν. Μια μέρα η αδελφή Τζέιμς θα αναφέρει στην αδελφή Μποβιέ κάποια αδιόρατη αλλαγή συμπεριφοράς από έναν μαθητή της. Και κάπως έτσι θ’ αρχίσει ένα ανηλεές ανθρωποκυνηγητό. Όπως θ’ αποκαλυφθεί, ο μαθητής συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να πίνει το κρασί της Θείας Κοινωνίας. Ο Πατέρας Φλυν, όμως, δεν κατηγορεί το μαθητή- αντιθέτως προσπαθεί να “κουκουλώσει” το θέμα, κινώντας υποψίες στη διευθύντρια. Η Αδελφή Αλοΰσιους Μποβιέ αποφασίζει, λοιπόν, να ανακαλύψει όλη την αλήθεια. Θα φτάσει στο σημείο να μιλήσει για σεξουαλική παρενόχληση, με αποτέλεσμα την αποπομπή του ιερωμένου από το σχολείο.
Αν και το έργο του Σάνλεϊ μοιάζει εκ πρώτης όψεως θεματολογικά πολύ συγκεκριμένο, εν τούτοις αφορά σε ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που έχουν ταλανίσει την παγκόσμια κοινότητα ανά τους αιώνες. Η μισαλλοδοξία, η αδιαλλαξία ουσιαστικά γι΄αποδοχή του οτιδήποτε διαφορετικού, έχει οδηγήσει σε εξοστρακισμό ατόμων, σε κυνηγητό λαών ακόμη και σε πολέμους.
Με γνώμονα την άβυσσο του μυαλού, ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης έστησε μια παράσταση που δεν αφήνει στιγμή το θεατή να ησυχάσει. Το πινγκ πονγκ κατηγοριών που εξαπολύεται ενώπιον του κοινού δημιουργεί αμφιβολίες περί της αθωότητας του Πατέρα Φλυν. Ταυτοχρόνως φωτίζει την αρρωστημένη φαντασία, γιατί όχι και προσωπικότητα της αδελφής Αλοΰσιους. Το εγχείρημα αυτό, λοιπόν, στήριξαν ο Νίκος Κουρής κι η Ρούλα Πατεράκη. Ο πρώτος, στο ρόλο του Πατέρα Φλυν, είναι ο φιλεύσπλαχνος (;) κι αγαπητός νεαρός ιερωμένος. Φέρει στο σχολείο τον άνεμο της μεταρρύθμισης κι αυτό από μόνο του αρκεί για να προκαλέσει έριδες. Ευθυτενής καθ όλη τη διάρκεια του έργου μοιάζει να υπογραμμίζει τον αγέρωχο χαρακτήρα του ήρωα. Δεν πλήττεται από κανένα υστερόβουλο σχόλιο. Η στιβαρότητα στην κίνηση και την εκφορά του λόγου βοηθούν στο να γίνει συμπαθής. Γρήγορα, όμως, αυτό θα ανατραπεί.
Οι ερωτήσεις της Αδελφής Αλοΰσιους είναι πιεστικές με αποτέλεσμα να μη δίνονται πάντα οι απαραίτητες εξηγήσεις. Η Ρούλα Πατεράκη είναι σχεδόν ανέκφραστη μέχρι το τέλος του έργου. Έτσι αποδίδεται κι η τραχύτητα αλλά κι η συναισθηματική νέκρωση της ηρωίδας. Πολύ καλές κι η Λίλα Μπακλέση στο ρόλο της χειραγωγούμενης Αδελφής Τζέιμς κι η Πηνελόπη Μαρκοπούλου, ως μάνα που προσπαθεί να σώσει το παιδί της.
Πέραν όμως των καλοδουλεμένων ερμηνειών, η παράσταση κερδίζει τις εντυπώσεις και λόγω των σκηνικών και κοστουμιών. Το σκηνικό είναι άκρως λειτουργικό, καθώς έχει καταφέρει να συζεύξει τους δύο χώρους δράσης του έργου. Το γραφείο της Αδελφής Αλοΰσιους και τον κήπο του σχολείου (που θυμίζει κάτι από κήπο της Εδέμ).
Συνολικά η “Αμφιβολία” είναι ένα έργο επίκαιρο που με τη βοήθεια των πρωταγωνιστών του αποτελεί μια από τις προτάσεις της φετινής σεζόν.
