Λαμπεντούζα το μικρό νησάκι στη νότια Ιταλία. Ένας κρυφός παράδεισος. Λαμπεντούζα το μέρος όπου ξεβράζονται άψυχα σώματα ανθρώπων. Λαμπεντούζα είναι όμως κι ο τίτλος του έργου του Άντερς Λουστγκάρτεν.
Ο Στέφανο είναι ψαράς. Πάππου προς πάππου πηγαίνει στις επόμενες γενιές η παράδοση αυτή. Όμως τα ψάρια της Μεσογείου στέρεψαν κι εκείνος κάπως πρέπει να ζήσει. Πλέον περισυλλέγει άψυχα σώματα προσφύγων που πνίγονται στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα. Η Ντενίζ είναι φοιτήτρια, που για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρα των σπουδών της αναγκάζεται κι εκείνη να κάνει μια εξίσου άχαρη δουλειά- δουλεύει ως υπάλληλος μιας εταιρείας είσπραξης δανείων. Κοινώς πηγαίνει πόρτα-πόρτα και ζητά την εξόφληση των χρωστούμενων δόσεων. Στη δουλειά όμως αυτή έρχεται πολύ συχνά αντιμέτωπη με το ρατσισμό. Ούσα Κινεζικής και Αγγλικής καταγωγής πολύ συχνά δέχεται ρατσιστικά σχόλια για το συνδυασμό των διαφορετικών εθνικοτήτων της.
Δύο παράλληλοι μονόλογοι. Δύο άνθρωποι που δε συναντώνται ποτέ. Κι όμως μοιάζουν να έχουν κοινά στοιχεία. Κι οι δύο εξαιτίας της κρίσης αναγκάστηκαν να κάνουν δουλειές που ούτε τις φαντάζονταν. Ίσως όμως το σημαντικότερο κοινό τους είναι πως γνώρισαν την καλοσύνη των ξένων. Ο Μοντίμπο από το Μάλι θα δώσει χείρα βοηθείας, όταν ο Στέφανο τον χρειαστεί και κάπως έτσι θα αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ του αυτόχθονα ψαρά και του «ξένου». Και η Ντενίζ, όμως, θα γνωρίσει την καλοσύνη μιας ξένης. Η Πορτογαλέζα Καρολίνα, είναι μία από τους πολλούς οφειλέτες, με τους οποίους έρχεται σε επαφή η Ντενίζ. Είναι η μόνη όμως που θα της ανοίξει το σπίτι της, αλλά και την καρδιά της, κάνοντας τη Ντενίζ να αναρωτιέται: «γιατί είναι καλοί οι άνθρωποι;».
Ιδανικός ο Αργύρης Ξάφης ως ψαράς. Κατάφερε να μπει στο πετσί του ρόλου ή προσάρμοσε το ρόλο σε εκείνον; Δεν έχει καμία σημασία. Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό. Από το στήσιμο του σώματός του και την κινησιολογία του μέχρι την εκφορά του λόγου, που είναι καίρια, χωρίς υπερβολές, φαίνεται να έχει μελετήσει σε βάθος το ρόλο, δίνοντας στο κοινό μια ακόμη καλοδουλεμένη ερμηνεία. Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου αποδίδει με νεύρο κι ένταση τη νεαρή φοιτήτρια που βιώνει τη ματαίωση των ονείρων της.
Οι μουσικές επιλογές του Σταύρου Γασπαράτου υπήρξαν καίριες. Είτε ως παρεμβολές ανάμεσα στους δύο μονολόγους είτε ως συνοδεία κατάφεραν να προσδώσουν μια νότα ελπίδας στην όλη μαυρίλα που εξιστορούν οι δύο ήρωες. Έξυπνοι κι οι φωτισμοί που έδιναν την απαραίτητη ένταση, όπου έπρεπε.
Έργο σύγχρονο,που μιλά για το προσφυγικό ζήτημα και την κρίση ανθρωπιάς που βιώνει η παγκόσμια κοινότητα σήμερα. Πέραν όμως του ερωτηματικού που δημιουργεί ως προς την ευθύνη του καθενός μας στην κοινωνία, δίνει την ελπίδα πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα φως.
Με μία λέξη: Σπεύσατε.
