Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Άννα» της βραβευμένης Αγγλίδας συγγραφέως Σαμ Πότερ στο Θέατρο Δρόμος, σε ερμηνεία της Παναγιώτας Αβραμοπούλου ως «Άννα» (Hanna) υπό την σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου.
Ένας ζεστός και φιλόξενος χώρος, στο σχεδόν καινούργιο φουαγιέ-μπαρ του Θεάτρου Δρόμος στην Κυψέλη, το οποίο λειτουργεί σχεδόν ένα χρόνο, παρά τις υγειονομικές δυσκολίες. Καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων. Ένα στέκι τεχνών όπου κάποιος μπορεί να απολαύσει ένα ποτό πριν ή μετά την παράσταση αλλά και να ενημερωθεί για τα σεμινάριά υποκριτικής που λαμβάνουν χώρα στο χώρο του θεάτρου.
Η Άννα (Hanna) ένα κορίτσι μόλις 21 ετών φέρνει στον κόσμο ένα μωρό, την Έλλη, με τις ωδίνες και τις ηδονές που δίνει η αίσθηση της γέννας σε μια γυναίκα. Ο Πητ, Άγγλος φίλος της Άννας και πατέρας του παιδιού αδιαφορεί για την κατάστασή της. Η Άννα είναι και η ιδία παιδί. Είναι νέα με πολλά όνειρα για σπουδές και ότι άλλο επιθυμεί μια κοπέλα στην ηλικία της. Όμως η αναπάντεχη εγκυμοσύνη της ανατρέπει την καθημερινότητα της και συνεπώς τα σχέδια της. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως αν και δεν ήξερε πως να διαχειριστεί ένα τόσο μικρό πλάσμα, το λάτρεψε και δεν το μετάνιωσε ποτέ που έφερε ένα παιδί στον κόσμο.
Μετά από τρία χρόνια, μεγαλώνοντας το παιδί μόνη της με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες. Μαθαίνει από ένα τεστ DNA πως έγινε λάθος στην μαιευτική κλινική και η Έλλη δεν είναι το βιολογικό της παιδί. Τεράστιο το σοκ για την Άννα που είχε ήδη δεθεί με την Έλλη. Η μόνη βοήθεια που είχε ήταν η μητέρα της, η οποία της έλεγε κάπως ειρωνικά «όλα για κάποιο λόγω γίνονται». Κάτι που εκνεύριζε την Άννα, η οποία ίσως περίμενε περισσότερη στήριξη.
Οι βιολογικοί γονείς της Έλλης, αρκετά πλούσιοι, ήθελαν να έρθουν σε επαφή με την Άννα. Αφού γνωρίστηκαν οι δυο οικογένειες αποφάσισαν να βλέπονται τα παιδιά κάθε Σαββατοκύριακο και συγκεκριμένα να μένει το κάθε παιδί με τη βιολογική του μητέρα. Αν και αυτό προτάθηκε από τις μητέρες ως κάποια λύση, τελικά δεν ευδοκίμησε. Τα κοριτσάκια έκλαιγαν. Δεν μπορούσαν να συνηθίσουν το «ξένο» περιβάλλον που έμενε η βιολογική τους μητέρα.
Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου ερμηνεύει καθηλωτικά έναν πολύ δύσκολο και έντονα συναισθηματικά φορτισμένο μονόλογο. Μόνη της επί σκηνής αγχώνεται, κάνει σκέψεις καλές, κακές τρυφερές. Δείχνει την αγάπη της στο παιδί, αλλά και την άγνοια που μπορεί να έχει μια τόσο μικρή μητέρα για το πως να μεγαλώσει ένα μωρό. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει λύση για να μη πληγωθεί ούτε η Έλλη ούτε η Αϊσε, η βιολογική της κόρη, η οποία και είχε ήδη αποκτήσει τη νοοτροπία της δίκης της θετής μητέρας. Η Άννα κάνει ότι περνάει από το χέρι της. Είναι μόνο 21 ετών και παλεύει με τους εσωτερικούς της δαίμονες, αλλά και με εκείνους της ανάλγητης και άδικης κοινωνίας. Η Άννα αναζητούσε κάποιον να την καταλάβει. Να της δώσει το δίκιο και την ανάγκη να μη της στερήσει κανείς το δικαίωμα της μητρότητας.
Η πιο συγκλονιστική και συγκινητική στιγμή της παράστασης ήταν όταν η Άννα (Παναγιώτα Αβραμοπούλου) κάθεται κάτω και δεν μπορεί καν να ανοίξει το γράμμα, που της έστειλε η βιολογική μητέρα της Έλλης γιατί γνωρίζει, νιώθει τι γράφει το γράμμα. Η Άννα υποφέρει, παθαίνει κρίσεις πανικού, παραληρεί και ειρωνεύεται τους πλούσιους και τους δικηγόρους τους. Περπατάει αργά. Δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Στο τέλος όμως διαβάζει το γράμμα, στο οποίο γνώριζε ήδη τι γράφει. Μαζί soundrack «Hey You» των Pink Floyd ο σκηνοθέτης έχει φτιάξει μια πολύ δυνατή θεατρική εικόνα.
Η Άννα άλλοτε κλαίει και άλλοτε γελάει αμήχανα με ένα τρόπο ειρωνικό. Τότε σηκώνεται και παίρνει μια απόφαση που ανατρέπει την υπόθεση. Η Άννα δεν αντέχει να χάσει την Έλλη. Θα την πάρει μαζί κρυφά στο αυτοκίνητο και θα φὐγει για κάπου μακριά. Κάπου που ήξερε πως θα ήταν καλά. Κάπου που να μην μπορούν να την βρουν. Η Άννα κρύβεται μήπως και την καταλάβουν. Μήπως και της πάρουν την Έλλη. Στο τέλος θα επέλθει επάξια η δικαίωση και η Άννα για πρώτη φορά θα ήθελε να ήταν η μητέρα της εκεί και να της πει «όλα για κάποιο λόγω γίνονται».
Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου απέδειξε το ταλέντο της. Είχε μπει στο πετσί του ρόλου τόσο πολύ, που όταν έρχονταν σε επαφή με το κοινό και το κοιτούσε στα μάτια, αυτό που εισέπραττε ο θεατής ήταν το «γιατί είναι τόσο δύσκολο κάτι που θα έπρεπε να είναι εύκολο, γιατί τόση αδικία». Στο σημείο εκείνο που οι ερμηνευτές σε κοιτούν στα μάτια μεταφέρουν ένα ερώτημα, μια αμφισβήτηση ή την αφύπνιση ή την συγκίνηση.
Η Παναγιώτα Αβραμόπουλου απλά ντυμένη και με πιασμένα τα μαλλιά, όπως ακριβώς μια κοπέλα της ηλικίας της, με casual ντύσιμο και με κάλτσες ή με αθλητικά παπούτσια ενσαρκώνει επαρκώς την Άννα. Το γεγονός πως και η ίδια η ηθοποιός είναι μόνο 25, δηλαδή κοντά στην ηλικία με την Άννα, δίνει μεγαλύτερο ρεαλισμό στο εκπληκτικό και γεμάτο ενέργεια κρεσέντο υποκριτικής Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου αλλάζει τη φωνή της σε μπάσα, όταν υποσύεται τη μητέρα της ή τον Πητ που της έλεγε «Το παιδί είναι πιο σκούρο από σένα » υποψιασμένος το μαιευτικό λάθος. Όλη αυτή η ενέργεια που άλλοτε κλιμακώνεται και άλλοτε καταλαγιάζει αλλά και η συναισθηματική φόρτιση, σίγουρα είναι κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό για μια νέα ηθοποιό.
Ο Εμμανουήλ Μαύρος, ο σκηνοθέτης της παράστασης, δίνει γροθιά στο στομάχι τόσο της συντηρητικής κοινωνίας, των δήθεν και των πρέπει, που δεν αφήνουν μια κοπέλα να αναπνεύσει. Η ελληνική κοινωνία δεν στηρίζει με κανένα τρόπο την μονογενεϊακή οικογένεια. Αντιθέτως, την αντιμετωπίζει ως ταμπού. Τα πατριαρχικά και καπιταλιστικά πρότυπα για άλλη μια φορά κατατροπώνουν τον πιο αδύναμο, ο οποίος όμως σίγουρα δεν είναι μόνος του και σίγουρα δεν είναι τὀσο αδύναμος. Αυτό το μήνυμα προφανώς θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης και το περνάει μέσω της Άννας γιατί αν και φαινομενικά είναι μια μικρή μητέρα με ένα μωρο, αθώα και ανυπεράσπιστη. Έκανε τα πάντα και τα κατάφερε να διεκδικήσει το παιδί. Γεγονός που φαινόταν αρχικά ακατόρθωτο. Αναμφισβήτητα ο καλός γονιός είναι η αγάπη και η φροντίδα, και όχι το dna.
Εισιτήρια για την παράσταση μπορείτε πατήστε εδώ.
