Παρευρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράστασης Ο Φονιάς, του Μήτσου Ευθυμιάδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, σε ένα ζεστό και όμορφα διακοσμημένο χώρο στο Θέατρο Βικτώρια.
Ο Μήτσος Ευθυμιάδης γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα αλλά έζησε τα περισσότερα του χρόνια στη Μακεδονία. Σπούδασε Νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Δημοσίευσε διηγήματα και ποιήματα στο περιοδικό Διαγώνιος. Ενώ με το θέατρο ασχολείται από το 1974. Έργα του έχουν παιχτεί από το θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν (Που πάει το λεωφορείο, Προστάτες), το θέατρο Στοά (Ο Φώντας), το Θεατρικό Εργαστήρι (Ο Φονιάς).
«Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες. Εγώ ανήκω στους αντέχοντες»
Advertising
Μια βροχερή μέρα,κάπου στη δεκαετία του ’70, μέσα σε ένα μικροαστικό σπίτι τέσσερα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα με το ένοχο παρελθόν τους. Ο Σάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης, θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών αγωνίζονται να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία.
Η οικογένεια μαζί με τους καλεσμένους κάθονται σε ένα μεγάλο τραπέζι με κατακόκκινο τραπεζομάντηλο, σαν από αίμα με κόκκινα τριαντάφυλλα, κηροπήγια και ακριβά σερβίτσια μιας άλλης εποχής. Το κόκκινο χρώμα που κυριαρχεί μας υπενθυμίζει πως έχει διαπραχθεί ένας φόνος αλλά και την ένταση των ηρὠων, το αίμα που κυλάει στις φλέβες τους.
Πρόκειται για μια οικογένεια αποτελούμενη από δύο αδέρφια, το Σάββα (Γιώργος Χριστοδούλου) και τη Μαρία (Λουκία Παπαδάκη), το σύζυγο της Μαρίας, Γιάννη (Αντώνης Αλεξίου), το Ταρζάν (Τζόνι Θεοδωρίδης), ένας φυλακόβιος, ακάλεστος επισκέπτης από το παρελθόν του Σάββα με τον όποιον συνυπήρξαν ως συγκρατούμενοι στις φυλακές. Όλοι οι ήρωες του ἐργου κρύβουν μυστικά, ενοχές, πόνο, θλίψη και άσχημα βιώματα έχοντας ζήσει ο καθένας ξεχωριστά τη δική του κόλαση. Όλοι επιθυμούν διακαώς να λυτρωθούν από το παρελθόν μέσω αυτης τους της συνάντησης. Ο Σάββας επιστρέφει από τη φυλακή σπίτι του προκειμένου να μάθει την αλήθεια για την ημέρα του φόνου τον οποίο ο ίδιος διέπραξε. Όμως πάντα αναρωτιόταν ποιός τον πρόδωσε. Όλοι αναζητούν την αλήθεια και τη λύτρωση στα γεγονότα που έχουν προηγηθεί στη ζωή τους.
Η Μαρία, αδελφή του Σάββα και γυναίκα του Γιάννη, προσπαθεί να αποφύγει τη συζήτηση σε ότι αφορά τη μητέρα της. Έτσι, λοιπόν, πηγαινοέρχεται με διάφορα εδέσματα στο τραπέζι σερβίροντας τους καλεσμένους προσπαθώντας να αποφύγουν κάποια συζήτηση που θα τη φέρει σε δύσκολη θέση και ενδεχομένως θα αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η Μαρία παραμένει συγκρατημένη φοβούμενη τις εκρήξεις του οξύθυμου αδερφού της Σάββα. Ο Γιάννης, ο σύζυγος της Μαρίας, ένας τίμιος άνθρωπος και υπάλληλος τραπέζης, δείχνει να παραξενεύεται με τη συμπεριφορά Σάββα και του Ταρζάν. Τόσο ο Σάββας όσο και ο Ταρζάν αποκαλύπτουν όλη τη σαπίλα των φυλακών. Τους ξυλοδαρμούς, τους εξευτελισμούς μεταξύ κρατουμένων αλλά και τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί ο εγκλεισμός στους κρατούμενους.
Ο Ταρζάν προσπαθεί να είναι δίκαιος στην αντιμετώπιση των συγκρατουμένων του. Όταν ο Ταρζάν αποκαλύπτει τα παραπτώματα των συγκρατουμένων του με την αθυροστομία του, αποκαλύπτοντας αλήθειες, αυτό ενοχλεί ιδιαίτερα τον οξύθυμο Σάββα. Ο Σάββας όταν θίγεται επιτίθεται στον Ταρζάν αλλά και στην Μαρία πιάνοντας τους απο το λαιμό με αποτέλεσμα να χρειαστεί να επέμβει ο Γιάννης για να τους χωρίσει.
«Και πάνω που τα πίναμε κουβέντα στην κουβέντα, μου βρίζει ξαφνικά την οικογένεια. Θόλωσε το μυαλό μου, άρπαξα τη γκάμα και τον καθάρισα. Του πέταξα τα άντερα απόξω»
Ο Σάββας την ημέρα του φόνου γύρισε σπίτι στη μητέρα του με ματωμένο το πουκάμισο του και λέγοντας της την αλήθεια. Η αστυνομία θα πιάσει το Σάββα και θα τον φυλακιστεί για δώδεκα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε στον ύπνο του τη μήτερα του και δε δεχόταν επισκέψεις στη φυλακή από την αδερφή του και το σύζυγό της. Ο Σάββας είχε την απορία πώς τελικά η αστυνομία βρήκε το ματωμένο πουκάμισο, αφού η μητέρα του δεν πρόκειται να τον πρόδιδε ποτέ. Ο Σαββας άρχισε να υποπτεύεται την αδερφή του. Αρχίζοντας έτσι σιγά-σιγά να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της ημέρας του φόνου.
Το έργο Ο Φονιάς του Μήτσιου Ευθυμιάδη είναι βαθυστόχαστο. Φέρνει το θεατή σε αντιπαράθεση με τους εσωτερικούς του δαίμονες. Τα εγκλήματα δεν είναι μόνο αυτά που διαπράττονται σε άλλους αλλά είναι και τα εγκλήματα που διαπράττονται στην ψυχή του κάθε ανθρώπου από την παιδική του ηλικία μέχρι το παρόν. Αυτό παρατηρούμε και στους ήρωες μας.
Η Μαρία κουβαλούσε ένα βαρύ ψυχικό φορτίο από τη μητέρα της, την οποία είχε δει μπροστά στα μάτια της να συνουσιάζεται με άντρες. Το γεγονός αυτό την είχε στιγματίσει. Την είχε κάνει να μισήσει τη μητέρα της. Προς το τέλος του έργου η Μαρία ενώ παρέμένε σιωπηλή, θα εκραγεί καταθέτοντας τις ψυχολογικές της διακυμάνσεις όλο αυτό το χρονικό διάστημα από την παιδική της ηλικία μέχρι και σήμερα. Η Μαρία θα παραδεχτεί τελικά στον αδερφό της το Σάββα πως η ίδια τον κατεδωσε στην αστυνομία. Προσπαθεί να του πει πως δεν ήθελε να του κάνει κακό και πως αισθανόταν ενοχές. Αυτό που ήθελε ήταν να πληγώσει τη μητέρα της. Να τη βλἐπει να υποφέρει για το γιό της όπως υπέφερε εκείνη όταν ήταν μικρή.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών στην παράσταση Ο Φονιάς είναι εξαιρετικές και οι τέσσερις γίνονται ένα με τον ρόλο τους. Η Λουκία Παπαδάκη ως Μαρία είναι δωρική, λιγομίλητη, φοβισμένη απέναντι στον αδερφό της. Προσπαθεί να αποφύγει να απαντήσει σε ερωτήσεις που όμως στο τέλος θα εκραγεί ως ένα ηφαίστειο χωρίς ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις. Το μόνο που την νοιάζει είναι να να επέλθει η λύτρωση και να μαθευτεί η αλήθεια με όποιο κόστος.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου ως Σάββας περιφέρεται σαν ένα λιοντάρι έτοιμο να επιτεθεί σε οποιονδήποτε. Υποδύεται εξαιρετικά τον άνθρωπο ο οποίος δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Ακόμα και αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω πάλι φόνο θα διέπραττε. Εξαιρετικός με δυνατή φωνή και έντονη παρουσία, ντυμένος στα μαύρα, πηγαινοέρχεται στη σκηνή σαν πληγωμένο λιοντάρι.
Ο Τζόνι Θεοδωρίδης ως Ταρζάν ντυμένος με πολύχρωμο πουκάμισο και τραγιάσκα όπως ένας άνθρωπος της πιάτσας. Καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι υποκριτικής που καθηλώνει το θεατή με το ταλέντο του, την άνεση στην ομιλία του αλλά και την ευκινησία του. Ο Αντώνης Αλεξίου στο ρόλο του Γιάννη ενός καθώς πρέπει κυρίου που απέχει από τη σαπίλα του κόσμου είναι ο μόνος που δεν έχει καμία ενοχή για τίποτα. Δεν έχει εμπλακεί σε κανένα σκάνδαλο χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο ότι μπορεί και να είχει καταλάβει κάποια πράγματα και να μη μιλούσε. Είναι τα μάτια της κοινωνίας που αδιαφορεί και φοβάται να εμπλακεί σε θέματα που θα οδηγήσουν σε μπελάδες.
Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος ο οποίος σκηνοθετεί το έργο Ο Φονιάς με μαεστρία, αυτούσιο χωρίς περιττολογίες, με μεστό και ουσιαστικό λόγο. Μεταφερει άμεσα τα νοήματα στο θεατή κορυφώνοντας την αγωνία του θεατή. Ο Διονύσης Τσακνής ντύνει με την εκπληκτική μουσική του την παράσταση η οποία δένετε απόλυτα με τις εντάσεις των εξελίξεων. Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Δέσποινας Βολίδη, η οποία ντύνει τους ήρωες βάση εποχής και χαρακτήρα. Το σκηνικό με το τραπέζι, τους καθρέπτες και τα κηροπήγια χαρακτηρίζει τη μικροαστική οικογένεια εκείνης της εποχής. Τέλος, ο σωστός σχεδιασμός φωτισμών ανήκει στον Σπύρο Κάρδαρη.
Ο θεατής θα φύγει ενθουσιασμένος από την παράσταση Ο Φονιάς αλλά και προβληματισμένος. Τελικά τι είναι ηθική; Τι βιώματα κουβαλάει ο καθένας μέσα του; Τι έχει διδαχθεί ο κάθε άνθρωπος από την παιδική του ηλικία; Πόσο τον έχει διεφθείρει η κοινωνία τόσο εντός όσο εκτός φυλακής;
Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ.
