Δεν έχει πολύ καιρό που εκδόθηκε η τρίτη ποιητική συλλογή του Λευτέρη Χονδρού. Ο τίτλος ακούει στη φράση “Δέκα Μήνες Αυταρέσκειας”, οδηγώντας αυτόματα τον αναγνώστη στην εσωτερική αναζήτηση στην οποία στοχεύει ο δημιουργός του έργου. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θράκα και αποτελεί ένα λογοτεχνικό ταξίδι στα έγκατα της ψυχής και όχι μόνο.
Ο Λευτέρης Χονδρός δηλώνει παθιασμένος καπνιστής και αναφέρει πως το παιδί από μέσα του δεν έφυγε ποτέ ή μάλλον δε μεγάλωσε ποτέ. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τους “Δέκα Μήνες Αυταρέσκειας” ως ένα μετεφηβικό έργο που πασχίζει να διατηρήσει την παιδικότητα σε μια δική του αιωνιότητα. Εικόνες από μια φουντωμένη παιδική ηλικία και βιώματα που έχουν χαράξει την προσωπικότητα του, ορθώνονται ολοζώντανες μέσα από τους στίχους του.
“Από την πρώτη ώρα σαν παιδί εδώ θυμάμαι
να τρέχω. Ύστερα άρχισα και σ’ άλλα μέρη.
Ώσπου με πήγαιναν εκεί κάθε μεσημέρι
κι αλλού πλέον η καρδιά έμαθε να κοιτά”
Επίσης ο Λευτέρης Χονδρός δηλώνει γεννημένος “τεμπέλης”. Δεν αγαπά να κάνει τίποτα απολύτως πέρα από το να γράφει ποίηση. Είναι σαν να λέμε ένας άνθρωπος αφιερωμένος στην Τέχνη του. Και η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο στις μέρες σίγουρα σπανίζει. “Ο άνθρωπος δε γίνεται να ζει μακριά απ’ την Τέχνη…”
Οι “Δέκα Μήνες Αυταρέσκειας” είναι μια συλλογή που ξεχειλίζει από συναίσθημα! Από τον ανεκπλήρωτο έρωτα μέχρι θέματα υπαρξιακά που απασχολούν τον ποιητή, φυτεύονται με μειλίχιο τρόπο στην συνείδηση του αναγνώστη, ο οποίος ταυτίζεται, παθιάζεται με κάθε στροφή, με κάθε στίχο. Η αναζήτηση της ψυχής είναι μάλλον ο βασικός στόχος του ποιητή. Μάλιστα, τα καταφέρνει περίφημα, καθώς προσπαθώντας ο ίδιος να βρει τα δικά του εσωτερικά πατήματα, παρασύρει και τον αναγνώστη σε αυτή τη μαγική θύελλα εσωτερισμού και αναζήτησης.
“Ίσως αν η ψυχή μου δεν είχε τόσο κουραστεί να ‘βλεπα
πως όλα τα πράγματα που αναζητούσα
βρίσκονταν ήδη ανέγγιχτα μέσα σ’ αυτή.”
Το “Δέκα Μήνες Αυταρέσκειας” αποτελεί μια πινελιά σε ένα παράλληλο, πνευματικό σύμπαν. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως καμία αναφορά δε γίνεται σε οτιδήποτε υλικό. Ούτε σε χρήματα, ούτε σε πολυτέλειες. Η βάση του είναι πνευματική κι αυτό προσδίδει ακόμα περισσότερο κύρος στο συνολικό αποτέλεσμα.
Ρωτώντας τον Λευτέρη περί έρωτα τα λόγια του υπήρξαν φτωχά. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι μάλλον ότι χαρακτηρίζει τόσο τον ίδιο, όσο και το έργο του. Πράγματι, η απογοήτευση κι όλο αυτό το βάρος που κουβαλά το “ανεκπλήρωτο”, γίνονται ευδιάκριτα μέσα από τις σελίδες της συλλογής, δίχως, όμως, να υπερπροβάλλεται κάποιο “εγώ”.
“Εσύ δε νοιάζεσαι
μιλάς περισσότερο απ’ όσο φιλάς”.
Στην πραγματικότητα, το “Δέκα Μήνες Αυταρέσκειας”, είναι η βουτιά στην πραγματικότητα του καθενός, στην αλήθεια που φοβάται να γυρίσει να δει και σε όλα όσα τον έχουν στοιχειώσει. Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν “επιτίθεται”, ούτε προσβάλει, παρά μόνο μας προκαλεί να αναζητήσουμε και να βρούμε τον εαυτό μας.
