“Άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα” γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη και τραγουδούν οι Πυξ Λαξ.
Σαν σωστή βιβλιοφάγος έχω κάνει ήδη ποδαρικό στον στόχο βιβλίων μου για φέτος και μετρώ 1 στα 20, έχοντας διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη “Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο”. Ένα βιβλίο που εξυμνεί και απομυθοποιεί τον έρωτα με διαχρονικό τρόπο. Τι κι αν γράφτηκε πριν από 34 χρόνια, οι έννοιες και οι προβληματισμοί που ξεδιπλώνονται είναι πιο επίκαιροι από ποτέ. Και πώς να μην είναι άλλωστε; Οι σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων απέναντι στην επιθυμία και στον φόβο του ανεκπλήρωτου είναι λίγο πολύ παρόμοια ανά τα χρόνια.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Μάρω Βαμβουνάκη μάς αφηγείται σύντομα, αλλά πολύ έντονα, την ιστορία της Ελβίρας, μιας φημισμένης στον θεατρικό κύκλο της Αθήνας σκηνογράφου που τα έχει όλα – πετυχημένη και αναγνωρισμένη καριέρα, έναν γάμο που αντέχει στον χρόνο, μια όμορφη οικογένεια, καλούς φίλους. Θα χαρακτήριζες αχάριστο έναν άνθρωπο που, ενώ έχει όλα αυτα, νιώθει μια αφόρητη πλήξη κι ένα κενό που δε λέει να γεμίσει με τίποτα. Αυτό σκέφτεται η Ελβίρα κι αισθάνεται απίστευτα ένοχη που νιώθει έτσι.
Τι είναι αυτό που λείπει; Γίνεται να σου λείπει κάτι που έληξε πριν από 20 χρόνια; Μπορείς να ερωτευτείς ξανά κάποιον που έχεις να δεις καιρό; Είναι ένα όνειρο αρκετό για να τα τινάξεις όλα στον αέρα; Αυτές είναι οι σκέψεις που τη βασανίζουν κι αποφασίζει να βρει κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα της πηγαίνοντας 20 χρόνια πίσω για να βρει τον πρώτο της έρωτα. Λέτε η Celine Song να διάβασε Βαμβουνάκη και να πήρε έμπνευση για το Past Lives;
Μέσα σε λιγότερο από 200 σελίδες η λαχτάρα και ο ενθουσιασμός πάνε πακέτο με τον φόβο της απογοήτευσης και τη καταπολέμηση του να κάνεις τελευταία στιγμή πίσω. Εδώ που τα λέμε, το να πάρεις μια ωραία πρωία το καράβι από Πειραία για να πας στη Ρόδο με σκοπό να συναντήσεις –χωρίς προειδοποίηση– τον άνθρωπο με τον οποίο είχες σχέση πριν από δύο δεκαετίες και να περιμένεις να το πιάσετε από εκεί που το αφήσατε σαν να μην πέρασε μια μέρα, είναι κάπως τραβηγμένο. Στις αρχές των 90s που γράφτηκε το βιβλίο αυτό που βιώνει η Ελβίρα μεταφράζεται ως “κρίση των 40”. Στο σήμερα, θα λέγαμε πως είναι λίγο delulu και ότι το κάνει για την πλοκή της ταινιάς που λέγεται “ζωή”.
Ίσως πάλι, οι άνθρωποι είμαστε ώρες-ώρες από τη φύση μας αθεράπευτα ρομαντικοί και ονειροπόλοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βιβλίο είναι απίστευτα επιδραστικό και μιλάει στη καρδιά του αναγνώστη, ακριβώς γιατί είναι πολύ ανθρώπινο και αληθινό μέσα σ’ όλη την παράνοια και τον αλλοπρόσαλλο τρόπο σκέψης που μάς διακατέχει.
Το πόσο καλογραμμένο και γεμάτο όμορφες, αλλά, ταυτόχρονα, επώδυνες, συνειδητοποιήσεις είναι το βιβλίο, επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι, έξι χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, οι Πυξ Λαξ πήραν σχεδόν αυτούσια τα λόγια της Βαμβουνάκη και τα μετουσιώσαν σε μια από τις πιο όμορφες ελληνικές ροκ μπαλάντες που έχουν γραφτεί. Αν γνωρίζεις το τραγούδι και οι στίχοι του σού φαίνονται αινιγματικοί και πολυεπίπεδοι, είναι επειδή το βιβλίο αποτυπώνει με τρομερή δεξιοτεχνία την πολυπλοκότητα της σκέψης και των συναισθημάτων του ανθρώπου. Αν πάλι δεν ξέρεις καν σε ποιο τραγούδι αναφέρομαι, είναι ώρα να πας να το ακούσεις.
Σε αφήνω, λοιπόν, με αυτό το υπέροχο ρεφρέν και μ’ ένα πολύ όμορφο βιβλίο που αξίζει να προσθέσεις στη βιβλιοθήκη σου. Καλή ανάγνωση (και ακρόαση)!
