Το Πορτραίτο του Dorian Grey είναι το μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημα του Oscar Wilde, το οποίο κυκλοφόρησε το 1890 στο μηνιαίο περιοδικό Lippincott’s. Πρόκειται για ένα από τα πιο ανορθόδοξα μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας και ένα σημαντικό δείγμα αισθητισμού. Η λογοτεχνική αξία του μυθιστορήματος ήταν εξαρχής φανερή, όμως λόγω φόβου για τις αντιδράσεις που θα μπορούσε να προκαλέσει το προκλητικό περιεχόμενο του και κυρίως οι διάχυτοι ομοφυλοφιλικοί υπαινιγμοί οι εκδότες προέβησαν σε αλλαγές. Ωστόσο, το έργο θεωρήθηκε ανήθικο και εν τέλει ο Wilde αναγκάστηκε να αυτολογοκριθεί, όχι όμως πριν υπερασπιστεί σθεναρά το έργο του. Το ίδιο χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο στη δίκη του Wilde το 1895 περί σοδομισμού, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ο συγγραφέας να εκτίσει ποινή καταναγκαστικών έργων για 2 χρόνια.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Dorian Gray, ένας πανέμορφος και ναρκισσιστής νεαρός του οποίου το πορτραίτο ζωγραφίζει ο Basil Hallward. Τότε όμως, ο Dorian συναντά τον Λόρδο Henry Wotton, φίλο του ζωγράφου, και σαγηνεύεται από την δυναμική προσωπικότητά του και την κοσμοθεωρία του. Ο Λόρδος Henry θεωρεί ότι η μόνη αξία στη ζωή είναι η ομορφιά και η ολοκλήρωση των αισθήσεων. Συνειδητοποιώντας ότι μια μέρα η ομορφιά του θα χαθεί, ο Dorian εκφράζει την επιθυμία του να πουλήσει την ψυχή του με αντάλλαγμα να γεράσει το πορτραίτο που δημιούργησε ο Bazil να γεράσει αντί γι’ αυτόν. Η ευχή του Dorian εκπληρώνεται και ασπάζεται την άποψη του Λόρδου δηλαδή ότι:
“Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.”
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το κάλλος και η νεότητα του αριστοκράτη παρέμεναν αλώβητα. Ενώ όμως ο Dorian βυθιζόταν βαθμιαία σε μία έκλυτη ζωή ακολασίας στο κυνήγι των αισθήσεων, το πορτραίτο λειτουργούσε ως μία διαρκής υπενθύμιση του αντίκτυπου που έχει κάθε πράξη στην ψυχή, με την κάθε αμαρτία να παρουσιάζεται είτε ως παραμόρφωση της μορφής του είτε ως σημάδι γήρανσης. Λειτουργούσε έτσι μέχρι να φτάσουν στο απόγειο τους η αλαζονεία και ο ηδονισμός του. Τότε, φάνηκαν οι συνέπειες αυτής της φρικτής ευχής και της έλλειψης συνείδησης ενός ανθρώπου που ξεπούλησε την ψυχή του, όπως ο Φάουστ, για την καλλονή και την απόλαυση και συνειδητοποίησε, τελικά, πόση ματαιοδοξία έκρυβε η ευχή, πόσο λάθος έκανε που θυσίασε την ψυχή του και την ηθική του ακεραιότητα, κυνηγώντας την αέναη νεότητα.
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις. Συμβολίζει τον πόθο της παντοτινής νιότης και της επιθυμίας μας να απολαμβάνουμε καθετί χωρίς ηθικούς φραγμούς. Τελικά, κυνηγώντας χωρίς συνείδηση την απόλυτη ομορφιά και τις απολαύσεις, κάθε πράξη έχει αντίκτυπο στην ψυχή μας. Η προσωπικότητα του Dorian Gray είναι ένας συνδυασμός πολύπλευρων αντιθέσεων. Παρά τη φαινομενική αθωότητα και την απίστευτη ομορφιά του, ο αληθινός Dorian είναι αμετανόητα κακός. Δεν ανησυχεί για το πορτραίτο του επειδή νιώθει ενοχές, αλλά επειδή φοβάται μήπως αποκαλυφθεί το μυστικό του.Γνωρίζει τη φαυλότητα του, αλλά ελκύεται από αυτή.Είναι κυριολεκτικά δύο σε ένα – μια ύπαρξη εν ζωή και ταυτόχρονα ένα πορτραίτο, μια αντανάκλαση της ψυχής του.
Σήμερα, αν και έχουν παρέλθει περισσότερα από εκατό χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε, αυτή η ιστορία ηθικού ξεπεσμού του Oscar Wilde εξακολουθεί να γοητεύει. Οι περιπέτειες σχετικά με την έκδοση του, η δριμεία κριτική που δέχτηκε, η μάχη που έδωσε ο Oscar Wilde καθώς και οι ιδέες που μεταδίδει αυτό το βιβλίο, επιβεβαιώνουν το γνωστό απόφθεγμα του Wilde, δηλαδή ότι: “Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι τα βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα.”
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81_%CE%9F%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84
