Το νέο έργο της Φερνάντα Μελτσόρ «Εδώ δεν είναι Μαϊάμι» κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2024 από τις εκδόσεις Δώμα σε μετάφραση της Αγγελικής Βασιλάκου.
Τη συγγραφέα τη γνωρίσαμε από την έκδοση των μυθιστορημάτων της «Η εποχή των τυφώνων» (Δώμα, 2021) και «Πάρανταϊς» (Δώμα, 2023).
Οι κοινωνικές συνθήκες στο Μεξικό, όσα μαστίζουν τους κατοίκους της χώρας, παρουσιάζονται από τη συγγραφέα μέσα από τα βιώματα των πρωταγωνιστών της.
Ναρκωτικά, φτώχεια, εκπόρνευση, κακοποίηση, ομοφοβία, γυναικοκτονίες, αθρόοι θάνατοι και εξαφανίσεις ανθρώπων, σαθρό δικαστικό σύστημα, παντελής απουσία αστυνόμευσης και προσπάθειας ανεύρεσης των εγκληματιών, είναι τα χαρακτηριστικά ενός τόπου που συνυπάρχει το έγκλημα και οι δεισιδαιμονίες.
Επιδιώκει να κατανοήσει την ανθρώπινη ροπή προς τη βία. Το κακό που υπάρχει μέσα μας, τις αιτίες αφύπνισης και ενεργοποίησής του, τις συνθήκες εκκόλαψής του, τις αντοχές ή την αδυναμία μας να αντισταθούμε. Το Κακό είναι επιλογή για τη Μελτσόρ. Διερευνά τους παράγοντες και τις προϋποθέσεις που συντέλεσαν στη διαμόρφωση αυτών των κοινωνικών συνθηκών που βοήθησαν να ευδοκιμήσουν όλες οι μορφές παραβατικότητας και εγκλήματος στο Μεξικό.
Στο βιβλίο της «Εδώ δεν είναι Μαϊάμι» αποφασίζει να μην υιοθετήσει τη μορφή του μυθιστορήματος. Επιστρέφει στη Βερακρούς και μεταφέρει στους αναγνώστες της ιστορίες που συντάραξαν τον τόπο της, αφηγήσεις τρίτων που αφορούν εγκληματικές πράξεις, αστικούς μύθους και βιώματα ανθρώπων της Βερακρούς αντικατοπτρίζοντας την κουλτούρα και το κοινωνικό υπόβαθρο.
Όπως και η ίδια η συγγραφέας αναφέρει στο εισαγωγικό της σημείωμα, μέσα από τη γλώσσα των ανθρώπων αποδίδει το βίωμα προσπαθώντας να απαλείψει την όποια δική της άποψη. Παρόλο που τα κείμενά της θα μπορούσαν να ανήκουν στο είδος του χρονογραφήματος, επισημαίνει ότι η μεταφορά βιώματος ενέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Η αντικειμενική παρουσίαση τους, που χαρακτηρίζει συνήθως τη δημοσιογραφική έρευνα και καταγραφή γεγονότων, απέχει παρασάγγας από το ύφος που επιλέγει η συγγραφέας για την παρουσίαση των ιστοριών της. Άλλοτε με πρωτοπρόσωπη αφήγηση, άλλοτε με χρήση β’ προσώπου, είτε με εξιστόρηση ενός μύθου, είτε μιας πραγματικής ιστορίας, η Μελτσόρ αποκαλύπτει την υποκρισία που αποσκοπεί να αποκρύψει τα χαμερπή ανθρώπινα ένστικτα.
Οι δώδεκα ιστορίες που επέλεξε να μας διηγηθεί αναδεικνύουν τόσο τις θετικές πλευρές των εμπλεκομένων, τα διλήμματα όσο και τα μειονεκτήματά τους. Τα αντιμετωπίζουμε ως κοινωνικά φαινόμενα με στόχο την κατανόηση και ανεύρεση των βαθύτερων αιτιών και κινήτρων ή την επιδραστικότητά τους.
Η εμφάνιση ΑΤΙΑ στον ουρανό στην Παραλία του Πεθαμένου στα νότια της Βερακρούς, η Ζώνη της Ανομίας με τα μπαρ όπου σύχναζαν λιμενεργάτες και λαθρέμποροι, η παράνομη διακίνηση μεταναστών, η βασίλισσα του καρναβαλιού Εβανχελίνα Τεχέρα Μποσάδα που κατακρεούργησε τα δυο παιδιά της, η εκκένωση του σωφρονιστικού ιδρύματος Αγιέντε και η συμπτωματική ενοικίαση του από την εταιρεία παραγωγής μιας ταινίας του Μελ Γκόμπσον, το Σπίτι του Διαβόλου με τα πνεύματα που καταλαμβάνουν ανθρώπους και τους εξορκισμούς από τα δαιμόνια, το εμπόριο και η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, παρελαύνουν μέσα στις ιστορίες αυτές. Όλες τους αποτελούν δείγματα παθογενειών μιας κοινωνίας όπου επικρατεί η διαφθορά, το χάος και ο τρόμος.
Η τομή που καταφέρουν αυτές οι αφηγήσεις στο απόστημα του ριζικού κακού φέρνουν στην επιφάνεια όλες τις εκφάνσεις του: μισογυνισμός, ναρκωτικά, βία,
Η Φερνάντα Μελτσόρ, αυτή τη φορά, πέραν του να απογυμνώνει την πραγματική ανθρώπινη φύση, παρουσιάζει τη δυναμική των αφηγηματικών τεχνικών.
