Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιους στίχους του Γ. Βερίτη θα σας έλεγα:
«Μοσχοβολά στην εξοχή θυμάρι και λουλούδι.
Λάμπει στα μέτωπα η χαρά, και μέρα-νύχτα αντιλαλεί χαρούμενο τραγούδι.
Ανατολές γεμάτες φως, γαληνεμένα βράδια
κι ώρες γλυκές της προσευχής, σαν πέφτουν γύρω της νυχτιάς τα σιωπηλά σκοτάδια.
Με μια καρδιά και μια ψυχή, σαν τα παλιά τα χρόνια,
με της αγάπης τη φωτιά θα κάνουμε έργο λυτρωμού που θα κρατήση αιώνια.
Οι δρόμοι μπρος μας ανοιχτοί για λόγο και για δράση,
κι η νιότη μας, ανθίζοντας στην άγια Χάρη του Θεού, ποτέ δε θα περάση»
Γ. Βερίτης «Στην κατασκήνωση»
Το πανέμορφο ελληνικό νησί της μαστίχας –και, δυστυχώς, πληγωμένο από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές- έχει κάθε λόγο να είναι περήφανο για το παιδί του, Αλέξανδρο Γκιάλα. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1915 στα Έλατα της Χίου και πολιτογραφήθηκε στο χώρο των γραμμάτων με το ψευδώνυμο «Γ. Βερίτης». Ο πατέρας του ήταν ιερέας – δάσκαλος και κοντά του μορφώθηκε γνωσιολογικά και συγχρόνως πνευματικά.
Την κλίση του στην ποίηση την εξέφρασε από τα σχολικά του χρόνια. Τις πρώτες δημοσιεύσεις του τις εξέδωσε στα μαθητικά περιοδικά, καθώς και στην τοπική εφημερίδα.
Κατά το έτος 1926, ο Αλέξανδρος αρρώστησε σοβαρά. Η θεραπευτική αγωγή ήταν βαριά και του προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη στην καρδιά. Ωστόσο, τα σοβαρά προβλήματα στην υγεία του δεν περιόρισαν τις σπουδές του. Τελειώνοντας το λύκειο πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε στη Θεολογική σχολή αποφοιτώντας ως αριστούχος.
Ο Αλέξανδρος δεν υπήρξε, αποκλειστικά ποιητής, αλλά συγχρόνως δοκιμιογράφος, μεταφραστής και λογοτεχνικός κριτικός. Τα δοκίμια του Γ. Βερίτη: «Ἡ καλλιτεχνική δημιουργία καί ὁ καλλιτέχνης», «Ἡ τέχνη γιά τόν ἄνθρωπο», «Ὁ ποιητής χθές καί σήμερα», «Ὁ θάνατος τοῦ λυρισμοῦ», «Ὁ λυρισμός θά ξαναζήση», «Ἀλεξικέραυνο» καί η μελέτη που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του, «Λογοτεχνία καί ἰδανικά», μελετώντας τα, προσφέρουν κάτι πρωτότυπο – πνευματικό στο σύγχρονο αναγνώστη.
Το πρώτο του ποίημα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ακτίνες», το Πάσχα του 1938, είχε τίτλο «Πασχαλινός».
«Στο στερνό το ξεψύχημα δειλινού μυρωμένου
Κάποια ρόδα μαραίνονται, κάποια ρόδα πεθαίνουν.
Κι΄ ένα ρόδο σκορπίζοντας τ’ ανοιχτά πέταλά του
Κάποιο φύλο που τούμεινε για στερνό στολισμά του
το τινάζει και κείνο και το ρίχνει μπροστά του
στο κρυστάλλινο φλοίσβισμα τ’ αρυακιού του δροσάτου.
-Που τραβάς ανθοπέταλο τη ζωή σου να σβήσεις;
-Πάω να φέρω την άνοιξη σ’ ένα κόσμο άλλης ζήσης
Μεσ’ στης γης τα κατάβαθα τον Απρίλη θα φέρω,
θα σκορπίσω το μήνυμα μιας αλήθειας που ξέρω.
Μιας αλήθειας το κήρυγμα το τρανό θα κηρύξω
και θα πω την Ανάσταση στους νεκρούς που θα σμίξω»
Γ. Βερίτης, «Πασχαλινός»
Το ποίημα, καθώς εξελίσσεται μετατρέπει το αίσθημα της απογοήτευσης σε αισιοδοξία. Η μιζέρια της φθοράς του κόσμου καταλήγει στο θρίαμβο της ανάστασης, στην κατάργηση της φθοράς και του θανάτου.
Από την άλλη, το τελευταίο ποίημα του Γ. Βερίτη δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 1946:
«Μαζί θά περπατήσουμε χέρι μέ χέρι
στό δρόμο τοῦτον πού στή θέωση θά μᾶς φέρει.
Μαζί θά περπατήσουμε χειμῶνες, καλοκαίρια
καί στῆς γαλήνης τίς στιγμές καί στ’ ἀγριοκαίρια…»
Γ. Βερίτης, «Μαζί θα περπατήσουμε»
Το ποίημα αναφέρεται στην ενότητα που πρέπει να έχουν οι αγωνιστές του «δρόμου προς τη θέωση». Στα κείμενα του Γ. Βερίτη αναγνωρίζεται πάντα το χριστιανικό αγωνιστικό πνεύμα και συνήθως συνδυάζεται με την αγάπη για την Ελλάδα.
Ο Γ. Βερίτης έφυγε από τούτο τον κόσμο στις 5 Μαΐου 1948, σε ηλικία 33 ετών αφήνοντας πίσω το σπουδαίο έργο του παραδομένο στις γενιές που έρχονται και προπαντός στους νέους.
Το όνομά του Γ. Βερίτης, δε σημαίνει, όπως πολύ νομίζουν, Γεώργιος Βερίτης, αλλά «γεωργός βερίτης» (= αληθινός, από το λατινικό veritas – veritatis). Έτσι, αυτός ο σπουδαίος υμνητής του Χριστού επέλεξε να ονομάζεται «Καλός Σπορέας». Τα πρώτα ποιήματά του τα υπογράφει με το ψευδώνυμο «Λαμπρινός» και «Πέτασος».
Βιβλιογραφία
Βερίτη Γεώργιος. , Άπαντα. Ποιήματα, Αθήναι 1958, εκδόσεις «Δαμασκός».
Μαστρογιαννόπουλος Ηλίας , Αλέξανδρος Γκιάλας, Γ. Βερίτης, «Δαμασκός», Αθήνα, 1988.
Μενούνος Ιωάννης , Γ. Βερίτης (1915 – 1948), Αθήναι 1965.
Κράτα το
