Αναμέτρηση με την οδύνη
Η Ιφιγένεια Θεοδώρου με το μυθιστόρημα της «Το λίγο που τελειώνει»(εκδόσεις Πατάκης) καταδύεται στον Άδη της ανθρώπινης απώλειας αφού αναρριχηθεί στο Έβερεστ των αναμνήσεων. Η ερμηνεία και η αισθητική αξιολόγηση του συγκεκριμένου βιβλίου γίνεται με άξονα την αίσθηση που αποτυπώνει η συγγραφέας πάνω στο νου του αναγνώστη , μα πιότερο πάνω στην καρδιά του. Η κεντρική ηρωίδα, η Δέσποινα, για να ανταπεξέλθει στην απότομη απώλεια του αγαπημένου της συζύγου Μάνου αναμετριέται με την οδύνη.
Αυτός ο εσωτερικός της μονόλογος αποκαλύπτει την απελπισία και την απόγνωση της, όταν διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να φέρει τον αγαπημένο της πίσω και να σωθεί από τον βουβό της πόνο. Οι φίλες της, η Πέπη και η Λιάνα, προσπαθούν να βάλουν τελεία στη θλίψη, μα ο πόνος σαν την πένα στο μελάνι του αίματος, σαν σουγιάς, χαράσσει το ισόπλευρο τρίγωνο της εμπιστοσύνης τους. Το ταξίδι στο Πήλιο γίνεται ο τόπος της αναμέτρησης τους με την αλήθεια και το ψέμα. Γίνεται το σημείο αναφοράς στην χαρμολύπη. Άραγε τι θα διαταράξει την ισορροπία τους; Άραγε τι θα τις αποκαθηλώσει από την εξέδρα των ονείρων τους;
O Mάνος γίνεται το μήλον της έριδος, παύει να είναι το εφύμνιο της αγάπης. Άραγε πόσα μυστικά μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη ψυχή; Πόσα ικάρια φτερά πρέπει να καούν στο βωμό του παράνομου έρωτα; H Ιφιγένεια Θεοδώρου με όπλο την αβίαστη ροή του λόγου, την αμεσότητα και την ποιητικότητα της γλώσσας δημιουργεί ένα μυθιστόρημα που συγκλονίζει. Και συγκλονίζει γιατί ο αναγνώστης μετέχει στης καρδιάς της το νάμα, σαν να ναι δικός του ο πόνος.
Η συγγραφέας με Σισύφεια υπομονή κουβαλά τα λάθη και τα πάθη μιας ζωής μα και τις χαρές και τις μνήμες με έναν τρόπο γλαφυρό, με μια ανομολόγητα παιδική ματιά καθαρότητας, όλο φως. Τα λόγια της Ιφιγένειας Θεοδώρου γίνονται τρυφερά ψιθυρίσματα, εύχυμες εκμυστηρεύσεις, φωνές πολύχρωμες, φωνές του πάθους και της αγάπης, φωνές της ψυχής. Κι εκείνος πάντα εκεί, στο επίκεντρο της μίας και στο περιθώριο της άλλης. Εδώ παρατηρούμε μια προοπτική γήινη και αισθησιακή. Όμως εκείνο που πραγματικά εκστασιάζει τον αναγνώστη δεν είναι το μυστήριο που «α λα Αγκάθα Κρίστι» κρύβεται, αλλά το ποιητικό επίπεδο των εικόνων που σαν χείμαρρος κατακλύζει τις σελίδες.
«Κι αν είναι να πεθάνω δεν θα ναι από ντροπή , ούτε από τύψεις. Από απελπισία θα πεθάνω, από απελπισία.»
Η συμπύκνωση της ουσίας, η έλξη μιας ποίησης, που δεν χρειάζεται να αναλυθεί, γοητεύει. Το σαρκαστικό αγκαλιάζει το τρυφερό και το ωμό το διάφανο. Και αυτός ο εναγκαλισμός των λέξεων είναι που κάνει τη διαφορά στη γραφή της Ιφιγένειας Θεοδώρου.
«Στην τσέπη του η διάγνωση του καρδιολόγου έκαιγε τη φόδρα και το μυαλό του»
Η αφήγηση με αναστροφικό τρόπο, η εύστοχη περιγραφή και ο ζωντανός διάλογος κρατά σε εγρήγορση και εξάπτει την περιέργεια. Η ενατένιση της ζωής με τρόπο φιλοσοφικό μεταγγίζει την αλήθεια της συγγραφέως, έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της λύσης των πραγμάτων. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης: «κατά το εικός και το αναγκαίον». Οι ηρωίδες της Ιφιγένειας Θεοδώρου με μια αδιάκοπη μαγική εξερεύνηση της ψυχής τους, ανακαλούν την αιωνιότητα.
Κάθε εικόνα της πραγματικότητας του κοινού τους χωροχρόνου δεν είναι μια ψυχρή διαπίστωση, μα μια μυητική διαδικασία. Παραμένει μόνο η κάθαρση για να οδηγηθούν οι ψυχές στο δρόμο του ήλιου. Ανάμεσα στις παύσεις των εικόνων ακούμε την ανάσα της συγγραφέως να υφαίνει λέξεις στον αργαλειό της φαντασίας. Το αποτέλεσμα είναι το υφαντό της ζωής και του έρωτα, εκείνο το λίγο που τελειώνει.
