Οι Δελφινάνθρωποι: Μία περιπέτεια στα βάθη της Αμαζονίας

Οι ΔελφινάνθρωποιΤο βιβλίο “Οι Δελφινάνθρωποι” του Krol Torsten είναι ουσιαστικά ένα βιβλίο για την επιβίωση και την αποδοχή του διαφορετικού.

Η ιστορία έχει να κάνει με μια οικογένεια Γερμανών που μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μετακομίζουν, όπως πολλοί Γερμανοί, στην Βενεζουέλα για μια καλύτερη ζωή. Το Ναζιστικό καθεστώς κατέρρευσε και η Γερμανία βγήκε από τον πόλεμο όχι μόνο ηττημένη άλλα και κατεστραμμένη. Έτσι η οικογένεια αυτή, από την οποία ο αφηγητής και πρωταγωνιστής μας είναι ο μεγαλύτερο γιος, ο Έριχ, αναζητά το μέλλον της στην Βενεζουέλα, όπου η μητέρα-έχασε τον άντρα της στον πόλεμο-θα παντρευτεί τον αδερφό του άντρας της, τον Κλάους, ο οποίος θεώρησε υποχρέωσή του να περιθάλψει την οικογένεια του αδελφού του.

Μετά την τέλεση του γάμου, ένα αεροπλάνο θα τους παραλάβει για να τους μεταφέρει σε μια άλλη πόλη, στην οποία ο Κλάους ασκεί το ιατρικό επάγγελμά του. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν.

Το αεροπλάνο τους έπεσε σε καταιγίδα και συνετρίβη μέσα στην ζούγκλα της Αμαζονίας.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, όσο η οικογένεια προσπαθεί να σκεφτεί με ποιόν τρόπο θα επιβιώσει στην ζούγκλα, εντοπίζεται από μια άγνωστη φυλή ινδιάνων, τους Γιαγιόμι, οι οποίοι ζουν βαθιά στην ζούγκλα και εξακολουθούν να βρίσκονται στην νεολιθική εποχή.

Οι Δελφινάνθρωποι

Οι «άγριοι» αυτοί νομίζουν πως αυτοί οι άσπροι άνθρωποι που βγήκαν από το ποτάμι είναι δελφινάνθρωποι, θεοί, και τους παίρνουν στη φυλή τους θεωρώντας τους εαυτούς τους τυχερούς. Εκεί η οικογένεια συναντάει έναν Γερμανό ανθρωπολόγο, τον Βέντσλερ ο οποίος βρίσκεται εκεί 11 χρόνια και μελετάει τους Γιαγιόμι.

Από εκεί ξεκινάει μια συγκλονιστική ιστορία. Βλέπουμε την συνύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων και πολιτισμών. Οι λευκοί είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει πολιτισμό, έχουν εξελίξει την τεχνολογία και έχουν πετάξει από πάνω τους την πρωτόγονη φύση τους. Οι Γιαγιόμι είναι μια φυλή με νεολιθικές συνήθειες. Δεν διαθέτουν καν μεταλλικά όπλα και ζουν όλοι μαζί σε ένα τεράστιο σπίτι, το σαμπόνο. Επίσης, κυκλοφορούν γυμνοί εξ’ αίτιας κυρίως της αφόρητης ζέστης, χωρίς να νιώθουν ντροπή για την γύμνια τους. Την συνήθεια αυτή θα την αποκτήσουν αργότερα και οι ήρωές μας για τον ίδιο λόγο.

Advertising

Η απόσταση, λοιπόν, των Γιαγιόμι από τις εξελίξεις του σύγχρονου πολιτισμού ήταν μεγάλη. Έφτασαν να φοβούνται την ιατρική τσάντα στην οποία ο Κλάους φύλαγε νυστέρια και οστεοπρίονα και στην οποία κάποιος από τους Γιαγιόμι έβαλε το χέρι του με αποτέλεσμα να κοπεί. Αυτό φόβισε τους Ινδιάνους αποκαλύπτοντας καθαρότερα την πρωτόγονη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ένα βήμα πιο πάνω από τα ζώα καθώς δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό το μαύρο αντικείμενο είναι άψυχο και δεν μπορεί στην πραγματικότητα να βλάψει. Αλλά θα μου πεις, εσύ αυτό περίμενες για να συνειδητοποιήσεις ότι οι Γιαγιόμι βρίσκονται ακόμη στην νεολιθική εποχή; Το ότι θεώρησαν τους ήρωες δελφίνια-θεούς με ανθρώπινη μορφή δεν σου έκανε εντύπωση; Εντύπωση μου έκανε αλλά το θέμα είναι πως άλλο οι θρησκευτικές ιδιαιτερότητες κάθε λαού και άλλο η κοινή αντίληψη. Στις αρχαίες θρησκείες της Νότιας Αμερικής συναντάμε συχνά περίεργες θρησκευτικές αντιλήψεις οπότε δεν ήταν και τόσο περίεργο που οι Γιαγιόμι θεώρησαν τους Γερμανούς θεούς. Πολύ ανάλυση, θα μου ξανά πεις, κάνεις για μια φυλή η οποία δεν υπάρχει. Και θα έχεις και δίκιο… Το θέμα είναι ότι στο πρόσωπο των Γιαγιόμι καθρεφτίζονται όλοι αυτοί οι πολιτισμοί που ανακαλύπτονταν συχνά κατά τους προηγούμενους αιώνες. Και πολλοί από αυτούς δεν είχαν αντικρύσει ποτέ έως τότε λευκούς. Όπως οι Ινδιάνοι στο βιβλίο αυτό. Επομένως οι αντιδράσεις τους αντικατοπτρίζουν τις αντιδράσεις όλων αυτών των πολιτισμών που ανακαλύφθηκαν από λευκούς και με ενθουσιάζει το γεγονός πως έχω την δυνατότητα, μέσα από αυτό το βιβλίο, να γνωρίσω μια πρωτόγονη φυλή και να εξετάσω τον πολιτισμό και τις αντιδράσεις της.

Διαβάστε επίσης  Τι αποκόμισα όταν εργαζόμουν σε εκθέσεις βιβλίων. Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Το ενδιαφέρον επίσης, μου προκάλεσε το γεγονός πως ο αφηγητής μας, εκτός από τις διαφορές ευρωπαίων-Γιαγιόμι, επισημαίνει και μια παρόμοια συνήθεια της ινδιάνικης φυλής με τους Ισπανούς κατοίκους της Βενεζουέλας: την μεσημεριανή σιέστα. Στην Νότια Αμερική ο μεσημεριανός ύπνος είναι απαραίτητος, για να μην πω υποχρεωτικός, λόγω της ισχυρής ζέστης η οποία υποχρεώνει τους ανθρώπους να μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους κατά τις μεσημεριανές ώρες χωρίς να κινούνται. Οι Γιαγιόμι είχαν την ίδια συνήθεια με τους Ισπανούς, κι ας μην είχαν ποτέ συναντηθεί. Οι Ισπανοί βέβαια θα το είχαν ξεσηκώσει από τους Ιθαγενείς κατά τα πρώτα χρόνια της άφιξής τους, αλλά όχι από τη συγκεκριμένη φυλή. Αυτό δείχνει τον κοινό τρόπο δράσης των ανθρώπων ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Οι Γιαγιόμι και οι Ισπανοί κοιμόντουσαν το μεσημέρι χωρίς να έχουν συνεννοηθεί ποτέ τίποτα και αυτό προβάλει την συλλογικότητα του ανθρώπινου είδους και ενισχύει την άποψη πως όλοι είμαστε ίδιοι ανεξαρτήτως φυλής. Έχουμε τις ίδιες ανάγκες και, αν εμπνευστούμε από το παράδειγμα του βιβλίου, εφαρμόζουμε τις ίδιες τεχνικές για την αποφυγή κάποιου ανεπιθύμητου γεγονότος. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις συμβουλές του καθηγητή Βέντσλερ, ο οποίος συνιστά στους ήρωές να μην αντιμετωπίζουν τους ινδιάνους σαν κάτι διαφορετικό και τους μαθαίνει να αποδέχονται τους Γιαγιόμι, τονίζει τις ομοιότητες που έχουμε στην ουσία μας οι άνθρωποι και τελικά δίνει μια ευχάριστη γροθιά στις ρατσιστικές και κλειστόμυαλες αντιλήψεις οι οποίες εκφράστηκαν κατά καιρούς μέσα στο βιβλίο από μερικούς ήρωες.

Τώρα, λοιπόν, οι πρωταγωνιστές μας πρέπει να επιβιώσουν σ’ αυτό το διαφορετικό καίτοι ίδιο περιβάλλον οπότε προσαρμόζονται όπως μπορούνε στην πραγματικότητα των Γιαγιόμι, ευχόμενοι να τους εντοπίσουν σύντομα τίποτα διασωστικά αεροπλάνα.

Οι ιθαγενείς, όπως προανέφερα, κυκλοφορούσαν γυμνοί και ο δεκαεπτάχρονος πρωταγωνιστής μας ενθουσιάστηκε πολύ βλέποντας όλα αυτά τα στήθη γύρω του. Σύντομα όμως έχασε το ενδιαφέρον του για αυτά, όπως και για τα γεννητικά όργανα των αντρών, διότι, όπως είπε, ήταν όλα τόσο ελεύθερα και οι άνθρωποι τόσο χαλαροί που δεν σου έκανε καρδιά να νιώσεις περιέργεια για αυτά. Και θυμήθηκε παρόμοιες περιστάσεις στην πατρίδα του, όταν στο σχολείο πολλά αγόρια μαζί προσπαθούσαν να κλέψουν μια ματιά από τα στήθη γυναικών σε φωτογραφίες ή όταν στα ντους ο καθένας προσπαθούσε να δει το πέος του άλλου με την αίσθηση της ενοχής και της περιέργειας που συνοδεύει συνήθως αυτές τις πράξεις. Και αυτό στάθηκε αφορμή για να συλλογιστώ πως όταν κάτι το απαγορεύεις το κάνεις πιο επιθυμητό, και επιβεβαίωσα μέσα μου τις πεποιθήσεις που θέλουν την ανθρώπινη φύση αδύναμη και παράξενη.

Διαβάστε επίσης  Φλόρενς Μπλαντ, μια τιμωρός στην ντικενσιανή Ευρώπη
Advertising

Όσο ο πρωταγωνιστής μας αφομοιώνεται από την κοινότητα των Γιαγιόμι μας έρχονται πανέμορφες εικόνες από τη ζωή και τις συνήθειες τους μέσα στη ζούγκλα. Οι κηδείες, οι γάμοι τους, η αντιμετώπιση της αρρώστιας… Όμως η ιστορία από ένα σημείο και μετά γίνεται πολύ άγρια· αντάξια της ψυχολογίας που έχει δημιουργήσει στους πρωταγωνιστές μας το γεγονός πως βρίσκονται ανάμεσα σε μια άγρια φυλή. Ο πρωταγωνιστής μας αναγκάζεται να προβεί σε ακραίες ενέργειες ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή του αλλά και την επιστροφή του στον πολιτισμό. Είναι μια καθαρά ανθρώπινη αντίδραση καθώς, όπως ξέρουμε, οι άνθρωποι όταν τίθεται θέμα επιβίωσης κάνουν πράγματα τα οποία υπό κανονικές συνθήκες θα τους φαίνονταν αδύνατα να συμβούν.

Ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να παρουσιάσει τα γεγονότα και τις σκέψεις του πρωταγωνιστή είναι αρκετά ωμός χωρίς-σε πολλές περιπτώσεις-καθοσπρεπισμούς. Διαθέτει όμως την ικανότητα να περιγράφει παραστατικά τις καταστάσεις μεταφέροντας εσένα που διαβάζεις το βιβλίο του μέσα στην ιστορία-στην ζούγκλα της Βενεζουέλας, μαζί με μια άγρια φυλή Ινδιάνων, εκεί όπου η φύση σε προκαλεί να επιβιώσεις με τα εργαλεία που σου έδωσε τη στιγμή που σου επέτρεψε να εμφανιστείς στη γη.

Η μεταπολεμική Γερμανία.

Οι Δελφινάνθρωποι

Κάτι που υπάρχει μέσα στο βιβλίο και αξίζει να αναφερθεί είναι οι ηττημένοι Γερμανοί και η μεταπολεμική Γερμανία, δυο πράγματα που με εντυπωσίασαν διαβάζοντάς τα.

Advertising

Όλα αυτά τα χρόνια άκουγα «Οι Γερμανοί αυτό, οι Γερμανοί εκείνο» «Φασισμός, Υπουργείο Προπαγάνδας, Άουσβιτς» και αμέσως μπροστά στα μάτια μου εμφανίζονταν τραγικές φιγούρες, λιπόσαρκες και ταλαιπωρημένες. Εμφανίζονταν ανελέητοι Ναζί με τα όπλα στο χέρι και με παραμορφωμένο από την οργή πρόσωπο. Τώρα όμως βρέθηκα μπροστά σε μια απλή οικογένεια Γερμανών που έφευγε από την κατεστραμμένη Γερμανία. Φυσικά, αυτοί οι Γερμανοί διέθεταν άλλη γνώμη για όλα αυτά που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Μέσα σε κάποιες σελίδες, λοιπόν, διάβασα την απέχθεια κάποιων ηρώων για τους Ρώσους και τους Εβραίους, τον έπαινό τους για τον Φύρερ, την υπερηφάνεια τους που έλαβαν παράσημο από την Βέρμαχτ… Αυτή ήταν η άλλη πλευρά του πολέμου. Και ήταν πολύ συγκλονιστικό να την αντικρίζω. Διαβάζοντας ιστορία και βλέποντας όλες αυτές τις κτηνωδίες δεν μπορούσα να σκεφτώ πως υπήρχε πράγματι και άλλη πλευρά· δεν μπορούσα να το σκεφτώ, γιατί ποτέ κανείς δεν μας το είπε στα ίσια· πίστευα πως, εκτός από σήμερα, έτσι και τότε, η άποψη ότι οι Ναζί είναι καθάρματα ήταν καθολική. Αλλά όχι, όπως ήταν φυσικό, υπήρχαν υποστηρικτές με την υπερηφάνεια πως υπηρετούν την πατρίδα.

Οι Δελφινάνθρωποι
Γερμανοί αιχμάλωτοι των Σοβιετικών

Ήταν για μένα, λοιπόν, πολύ ενδιαφέρον να μάθω τις σκέψεις των απλών Γερμανών-κάποιας μερίδας τουλάχιστον-για την πολιτική και για τον πόλεμο, να συνειδητοποιήσω σε τι θέση βρίσκονταν, ποιους θεωρούσαν εχθρούς και πως βίωσαν την όλη κατάσταση. Διότι, δεν πρέπει να το αμφισβητούμε, όταν για όλο τον κόσμο ο εχθρός ήταν ο Γερμανός, για τον Γερμανό ήταν κάποιος άλλος. Για τον οποίο δεν έχουμε ακούσει τίποτα μέχρι σήμερα από τους απλούς Γερμανούς οι οποίοι τον έβλεπαν σαν εχθρό. Ο κύριος εχθρός λοιπόν ήταν οι Σοβιετικοί. Για όλους εμάς είναι αυτοί οι παντοδύναμοι που τέλειωσαν τον πόλεμο. Για τους Γερμανούς εκείνης της εποχής όμως(μπορεί και της σημερινής, ποιος ξέρει; Ακόμα κι αν αυτή η επέλαση του Σοβιετικού στρατού ήταν σωτήρια, έφερε την καταστροφή με φοβερές απώλειες-ανθρώπινες αλλά και υλικές και ηθικές, οι οποίες εξακολουθούν να υπάρχουν στη μνήμη εκείνων των ανθρώπων ή των παιδιών τους) είναι ο εχθρός, ο οποίος μπήκε στο Βερολίνο, έκαψε, βίασε, σκότωσε αθώους ανθρώπους και κατέστρεψε την πατρίδα τους.

Διαβάστε επίσης  Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου: "Μαζευτήκαμε οι πιστοί του βιβλίου, διαπιστώσαμε το αδύνατο του εγχειρήματος, ξεκινήσαμε πριν 40 Χρόνια!"

Φυσικά, μπορώ να κατανοήσω αυτήν την άλλη πλευρά και τα συγκεκριμένα αισθήματα απέναντι στους Σοβιετικούς. Αυτό, όμως που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι τα αισθήματα μίσους που έτρεφαν οι απλοί Γερμανοί- όπως και η οικογένεια του βιβλίου-για τους Εβραίους! Στην αρχή του βιβλίου, αλλά και αργότερα, εκφράζεται ξεκάθαρα το μίσος αυτών των ανθρώπων απέναντι στους Εβραίους καθώς και ο λόγος ύπαρξης τους μίσους αυτού. Φαίνεται, η προπολεμική προπαγάνδα του Χίτλερ καθώς και η προπαγάνδα του Γκέμπελς στα χρόνια του πολέμου έπιασε τόπο καθώς ακόμη και οι απλοί Γερμανοί πίστευαν πως στην πραγματικότητα τον πόλεμο τον ξεκίνησαν οι Εβραίοι(αυτό που εννοείται εδώ βέβαια είναι η κυριαρχία των Εβραίων στην οικονομία της χώρας, όμως ο Χίτλερ με την εξαίρετη ρητορική του ικανότητα, κατάφερε να πείσει τους απλούς πολίτες να αντιμετωπίζουν τους Εβραίους εχθρικά, και ακόμα χειρότερα, ως διαστρεβλωμένο απότοκο της ανθρώπινης φύσης)· πως η μόνη ενέργεια του Χίτλερ ήταν να προσπαθήσει να απαλλάξει την ανθρωπότητα από το Εβραϊκό πρόβλημα. Μάλιστα, μέσα στο βιβλίο θα ακούσουμε τον Κλάους, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην εξόντωση των Εβραίων, να μιλάει για αυτό που έκανε με πατριωτική περηφάνια θυμίζοντάς μας όλα αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για τους Ναζί και τις απόψεις τους. Ο συγγραφέας όμως είναι φανερό, πως στα λόγια αυτού του υποστηρικτή βάζει ένα μεγάλο ερωτηματικό αφήνοντας εμάς να μαντέψουμε την σωστή απάντηση.

Advertising

Κάποια στιγμή, όμως, κάποιοι από τους ήρωες καταδικάζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κρεματόρια και τις ενέργειες του Κλάους. Ο πρωταγωνιστής μάλιστα, αποστασιοποιημένος πια από τις αγριότητες του πολέμου συνειδητοποιεί ότι Εβραίοι και Γερμανοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και πως το μίσος αυτό δεν έχει καμία απολύτως βάση. Και αυτός είναι άλλος ένας τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας αμφισβητεί και, πιο πολύ, ακυρώνει τα Ναζιστικά πιστεύω.

Το βιβλίο Οι Δελφινάνθρωποι, εκτός του ότι είναι ένα έξυπνο βιβλίο επικής περιπέτειας, είναι και ένα βιβλίο του οποίου κέντρο είναι ο άνθρωπος και η φύση του-τα πάθη, οι ροπές, οι αντιδράσεις του- και οι ιδεολογικές αντιλήψεις εμάς των ανθρώπων που μας οδηγούν σε συγκεκριμένες απόψεις και πράξεις μέχρι αυτές οι ιδέες να θυσιαστούν λόγω ανωτέρας βίας.

Information

  • Για τον αυστραλό συγγραφέα του βιβλίου, Torsten Krol, δεν είναι τίποτα γνωστό εκτός από τα βιβλία τα οποία έχει γράψει.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

5 υπέροχοι προορισμοί για το Σαββατοκύριακο

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από μικρές, κοντινές και
Inland Empire

«Inland Empire»: Το αινιγματικό «κύκνειο άσμα» του David Lynch

Αν και το «Mullholand Drive» χαρακτηρίστηκε ως μια από τις