Έπειτα από ένα εποικοδομητικό διάλειμμα από την «κονίστρα» τρόμου, ο άρχοντας του νοσταλγικού exploitation, Eli Roth, επανέρχεται στα λημέρια του με ένα εορταστικό homage στα ρετρό σλάσερ που μας συντρόφευαν σε κάθε γιορτή του χρόνου («Halloween», «Friday the 13th», «April Fool’s Day» κλπ.) και γαλούχησαν γενιές. Αυτή τη φορά, εξοπλισμένος με περισσότερο χιούμορ (που αρμόζει και στην εποχή) επιστρέφει με μια νέα δουλειά με τίτλο: «Thanksgiving». Η εν λόγω δουλειά όμως, στην πραγματικότητα, είναι κάθε άλλο παρά «καινούργια». Το 2007 το δίδυμο Tarantino-Rodriguez έχτισαν έναν θρύλο προκειμένου να προμοτάρουν τις νέες τους ταινίες («Death Proof» και «Planet Terror») και ο -συνήθης ύποπτος- Eli Roth, συνέβαλλε με ένα φτιαχτό τρέιλερ με τίτλο «Thanksgiving», μιας ταινίας που δεν έγινε ποτέ. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το σενάριο του «Thanksgiving» πήρε αρκετό καιρό για να ολοκληρωθεί και να βρει ανταπόκριση προκειμένου να την απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη. Η διαδρομή του, δυστυχώς ή ευτυχώς, βρήκε δίοδο στο 2023 και λίγες μέρες πριν το φετινό Thanksgiving έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ λίγο καιρό πριν έφτασε και σε εκείνες της Ελλάδας. Πανέτοιμος για αμφιλεγόμενες προς κακές κριτικές, μας παρουσιάζει ένα συναρπαστικά τρομακτικό αφιέρωμα στις αμερικάνικες γιορτές καθώς φυσικά και ένα αιχμηρό σχόλιο στον υπερκαταναλωτισμό που πάει πακέτο με αυτές.
Η ημέρα των Ευχαριστιών μπορεί να είναι μια μέρα ευγνωμοσύνης, αλλά ημερολογιακά φέτος συμπέφτει με το πολυαναμενώμενο Black Friday, πράγμα που σημαίνει ότι οι μαγαζάτορες αφήνουν το οικογενειακό δείπνο και κατευθύνονται προς τα καταστήματά τους για να προετοιμαστούν για την πιο προσοδοφόρα μέρα της χρονιάς. Οι κάτοικοι του Plymouth της Μασαχουσέτης συνωστίζονται πατροπαράδοτα έξω από το τοπικό πολυκατάστημα, το οποίο τη φετινή χρονιά, πρόκειται να αφήσει ιστορία και μάλιστα αιματοβαμμένη. Με ελάχιστο προσωπικό και περιορισμένη έως μηδαμινή φύλαξη, το αγριεμένο πλήθος ξεσπάει ενάντια σε μια παρέα εφήβων που εισέβαλλαν παράτυπα στο κατάστημα για χαβαλέ, με το προτέρημα πως το μαγαζί ανήκει στον πατέρα της νεαρής Jessica η οποία τυχαίνει να είναι βασικό μέλος εκείνης της ομάδας που αναστάτωσε τους λυσσασμένους πελάτες. Οι τελευταίοι, απαντώντας στην «παρανομία» των πιτσιρικάδων σπάνε το μαγαζί και εισβάλλουν σαν βάρβαροι μέσα για να αγοράσουν σε προσφορά την αγαπημένη τους ηλεκτρική συσκευή, γεγονός που θα γραφτεί με μελανά γράμματα στον τύπο της πόλης ως το σοκαριστικότερο μακελειό των τελευταίων χρόνων.
Ο δολοφόνος σε αυτή την horror περιπέτεια του Roth ακολουθεί τον δρόμο της εκδίκησης και αντικατοπτρίζει τη αυτοδικία… ή τουλάχιστον την απόδοση «δικαιοσύνης» μέσα από τα μάτια ενός ψυχοπαθούς με μάσκα John Carver. Βάζοντας στο μάτι την αφελή λυκειοπαρέα σκοτώνει έναν έναν τους υπαίτιους -σύμφωνα με τη δική του κρίση- για το συμβάν και ετοιμάζει δείπνο με τα κομμένα τους μέλη. Έπειτα από κάθε φόνο, τραβάει μια φωτογραφία που κάνει τον γύρο του διαδικτύου στα κινητά των πρωταγωνιστών και με συνεχείς ελιγμούς αποφεύγει εκ νέου τον εντοπισμό του από τις αστυνομικές αρχές.
Το «Thanksgiving» αποτυπώνει ακόμη μερικές από τις έντονες επιρροές του Roth από το σινεμά τρόμου και την αφοσίωσή του σε έναν κινηματογράφο που ανήκει εδώ και πολλά χρόνια στο παρελθόν. Μετά από λίγα, πλην όμως αξιοπρεπή project στο είδος, το «geek» των ταινιών τρόμου που κάποτε δημιούργησε το «Hostel», σήμερα υπογράφει μια επιπλέον αξιοσημείωτη δουλειά του, ίσως όχι για την ποιότητά της αλλά για την γνησιότητά της, που αν μη τι άλλο έχει αρχίσει εδώ και καιρό να εκλείπει. Λίγες είναι οι φορές που πληροί τα κριτήρια εκείνα που ικανοποιούν τα γούστα των κριτικών κινηματογράφου, αλλά προς τιμήν του, σπανίως το βάζει κάτω. Μέσα από καλλιτεχνικά διαλείμματα, βρίσκει πάντα τον τρόπο να ετοιμάσει αυτό που πραγματικά του αρέσει.
Εν προκειμένω, και πάλι πρωταγωνιστούν η αιματοχυσία και το χιούμορ, σε έναν συνδυασμό που μόνο ο Roth γνωρίζει πως να φέρει στο σήμερα. Έφηβοι με εξαιρετικά περιορισμένες αναφορές, αξίες και όνειρα από την αιτία του προβλήματος -αναγκαστικά και μη- μεταμορφώνονται σε ήρωες για την ιστορία… όσοι και με όσες δυνάμεις απέμειναν. Ψυχροί χαρακτήρες-καρικατούρες ελαφραίνουν την σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας και «ντύνουν» την σαδιστική σφαγή με μαύρο χιούμορ. Όσο για την πλοκή, όπως μας έχει επιβεβαιώσει και στο παρελθόν ο ανεξάρτητος σκηνοθέτης, μπορεί και πολύ καλύτερα. Δεν θα μπορούσαμε, ωστόσο, να αγνοήσουμε τα φρικιαστικά ευφάνταστα «kills», πολλά από τα οποία οι κριτικοί κινηματογράφου συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν ως σαχλά. Όπως κι αν είναι, το «Thanksgiving» μας αφιερώνει ένα σύντομο ταξίδι στο παρελθόν του σινεμά τρόμου, με φρέσκιες ιδέες, ένα ανανεωμένο σενάριο, που αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να βγει στο κοινό, αλλά το σημαντικότερο όλων: κοινωνικοπολιτικές αιχμές. Λίγοι πλέον «αγκαλιάζουν» αυτή τους την καλλιτεχνική πλευρά ξεστρατίζοντας από τα τετριμμένα.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:
