“Σινεμά με κάθε τρόπο” ήταν το σύνθημα που -πολύ ταιριαστά- διάλεξε το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μπορεί να μην έγινε ούτε αυτό στους φυσικούς του χώρους, όπως και το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αλλά πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά το διάστημα 5 – 15 Νοεμβρίου. Στο φετινό φεστιβάλ προβλήθηκαν 177 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Από αυτές, οι ελληνικές ταινίες ήταν 39 (18 μεγάλου μήκους και 21 μικρού μήκους). Πλούσιο *και* το φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ, με αποτέλεσμα να πονοκεφαλιάσουμε ευχάριστα. Εδώ κρατάμε 5 ελληνικές ταινίες που μας ξεχωρίσαμε, σημειώνεις;
1. Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη
Πρώτη, γρήγορη σημείωση με το που τελείωσε η ταινία: Mourikis sends his love. ΕΛΑ, ΦΙΛΑΚΙΑ ΛΕΜΕ. Το Digger δεν είναι απλά μία από τις ελληνικές ταινίες που είδε η γράφουσα στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είναι η ταινία που της έκλεψε την καρδιά. Και κάπου εδώ θα μπορούσε να σταματήσει, αλλά θα προσπαθήσει να γράψει 2-3 αράδες. Ο Νικήτας ζει απομονωμένος σε ένα ορεινό δάσος. Μια βιομηχανία απειλεί τη φύση και τον Νικήτα. Πιο απειλητική, όμως, είναι η εμφάνιση του γιου του.
Το Digger είναι ένα γουέστερν της εποχής μας που προσπαθεί να μας αφυπνίσει οικολογικά, χωρίς -ευτυχώς- να καταφεύγει στον διδακτισμό. Η ταινία μιλάει με τον δικό της τρόπο *και* για τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, χωρίς να υποδεικνύει ποια πλευρά να πάρεις. Όταν τη δεις, όμως, προφανώς παίρνεις θέση (αν δεν το είχες κάνει μέχρι τώρα). Άσε που θέτει ένα μεγάλο θέμα στις μέρες του κορονοϊού (και όχι μόνο): τι είναι ποιο σημαντικό, το ατομικό χρέος (πες το κι ατομική ευθύνη) ή το συλλογικό χρέος;
Συγκλονιστικός Βαγγέλης Μουρίκης, ο οποίος έδεσε υπέροχα με τον -θεατρικών καταβολών- Αργύρη Πανταζάρα, και πολύ όμορφη φωτογραφία. Στις 16/11 μάθαμε ότι η ταινία κέρδισε τον Αργυρό Αλέξανδρο στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 1.5 μήνας για να φύγει το 2020, αλλά μόνο με θαύμα θα φύγει από το ελληνικό τοπ 5 μου. Well done, κ. Γρηγοράκη.
2. Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη
Ο Βαγγέλης είναι ένας μικρο-ντίλερ που προσπαθεί να πιάσει μια μόνιμη δουλειά. Δεν τα καταφέρνει, όμως, εξαιτίας του στιγματισμένου ποινικού του μητρώου. Ο Πέτρος, αρραβωνιαστικός της αδερφής του, τού δίνει τη λύση στα οικονομικά του προβλήματα, παρακινώντας τον να συμμετάσχει στις «δουλειές» που οργανώνει για τον κόσμο της νύχτας. Ο Βαγγέλης όμως δεν θέλει να ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο Μπόγρης παρουσίασε στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου μια ταινία που αποφεύγει να πέσει στη λούμπα της δημιουργίας ενός αντι-ήρωα. Αντ’ αυτού, παρουσιάζει αληθινούς χαρακτήρες (ναι, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι στην κοινωνία) που σου ρίχνουν γροθιές στο στομάχι. Δεν είναι καλοδεχούμενες, αλλά είναι απαραίτητες. Μια -οικονομιδική- ταινία που έχει στο καστ της τον Στάθη Σταμουλακάτο (μεγάλη φαν εδώ) και τον Βαγγέλη Μουρίκη (οκ, και τον Γιάννη Οικονομίδη) δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από πολύ καλή.
3. Ένας ήσυχος άνθρωπος του Τάσου Γερακίνη
O Μάκης είναι ένας ένας φιλήσυχος οινοποιός που ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί μαζί με την κόρη του τη Σοφία. Όταν πέφτει θύμα ομηρίας από έναν επικίνδυνο δραπέτη, και ενώ προσπαθεί να εμποδίσει τη σχέση της κόρης του με αυτόν, ξεπερνάει τα όριά του και υπομένει στωικά τις συνέπειες. Το Ένας ήσυχος άνθρωπος είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Τάσου Γερακίνη. Μια ταινία ωδή στην αυθεντική ελληνική (καθόλου ειδυλλιακή) επαρχία. Πάνω απ’ όλα όμως είναι μια λυρική, σκοτεινή ταινία με μια εσάνς γουέστερν. Ευχάριστη, πολύ ευχάριστη, έκπληξη.
4. Daniel ’16 του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου
Ο Ντάνιελ είναι ένας Γερμανός έφηβος που τον στέλνουν στην Ελλάδα, σε μια κοινότητα αγωγής ανηλίκων, για να εκτίσει την ποινή του. Εκεί, σ’ ένα εγκαταλελειμμένο χωριό του Έβρου, βιώνει πρωτόγνωρα συναισθήματα και καλείται να δώσει λύση σε δύσκολα διλήμματα. Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος γύρισε μια χαμηλών τόνων ταινία, απ’ αυτές που κάπως σε συγκινούν. Χρειαζόμαστε περισσότερες ελληνικές ταινίες που να είναι τόσο -φυσικά- απλές και ευαίσθητες.
5. Kala Azar της Τζάνις Ραφαηλίδου
Ένα ζευγάρι αποτεφρώνει πτώματα ζώων, περισυλλέγοντάς τα είτε από τους ιδιοκτήτες τους είτε αφότου έχουν χτυπηθεί και εγκαταλειφθεί από διερχόμενα οχήματα. Η καθημερινότητά τους διαταράσσεται όταν οι ίδιοι προκαλούν ένα ατύχημα. Η Ραφαηλίδου κατέθεσε στο 61ο φεστιβάλ Κινηματογράφου μια ταινία με λίγα λόγια και πολλή ατμόσφαιρα, απ’ αυτές που προορίζονται να έχουν ευρεία αποδοχή. Αν η ταινία είχε και περισσότερη συνοχή και καταλαβαίναμε και τα κίνητρα των 2 πρωταγωνιστών (Πηνελόπη Τσιλίκα και Δημήτρης Λάλος), θα μιλάγαμε για ένα πολύ πιο δυνατό αποτέλεσμα.
Το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μάς βρήκε στα σπίτια μας. Του χρόνου, ελπίζουμε να μας βρει, έστω και για λίγο, σε γνώριμα (και αγαπημένα) μέρη: στο Λιμάνι, στο Ολύμπιον, σε κάποιο πάρτι της Αποθήκης Γ’. Μας έλειψαν τα πηγαδάκια έξω από τις αίθουσες και οι συζητήσεις με την παρέα μας. Πάνω απ’ όλα, μας έλειψαν όλα αυτά τα -φαινομενικά- ασήμαντα πράγματα που μετατρέπουν ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ σε δυνατό προσωπικό βίωμα.
