O Don Birnam (Ray Mirland) ζει για να πίνει, το δηλητήριο που αδειάζει στο στόμα του με την επίφαση του ποτού είναι όλη του η ύπαρξη. Κι αν το ήπαρ του ακόμα δεν έχει πληγεί ολοκληρωτικά, η αξιοπρέπειά του έχει καταστραφεί προ πολλού, όσο παραμένει βορά της εξευτελιστικής κατανάλωσης η οποία παύει να είναι στα πλαίσια καλοπέρασης και έχει μετατραπεί σε έναν ολέθριο εθισμό. Δεν τον ενδιαφέρει που είναι δακτυλοδεικτούμενος και ξοφλημένος οικονομικά και ψυχολογικά, η μόνη του σωτηρία και τραγικότητα ταυτοχρόνως είναι ότι είναι μονίμως απένταρος και συνεπώς δεν μπορεί να καταναλώσει την απαραίτητη ποσότητα που θα τον ενταφιάσει και επισήμως. Ωστόσο, προσπαθεί με νύχια και με δόντια, δανείζεται, κλέβει, ικετεύει, δεν διστάζει να κάνει ελεύθερες πτώσεις στο απόλυτο κενό. Αυτός, είναι ένας συγγραφέας με ένα απροσπέλαστο writer’s block ο οποίος αισθάνεται ότι δεν μπορεί να γράψει, η σκέψη του μονοπωλείται από το αλκοόλ και τα στερητικά τον κάνουν αγρίμι αφού αναφανδόν υπαίτιος των δεινών του είναι το τέρας της κατάθλιψης. Ως εκ τούτου, είναι επόμενο να βλέπει στοιχειωτικές παραισθήσεις και να έχει σφιχταγκαλιάσει το σκοτάδι του, σαν το μονίμως παρόν, προέκταση του χεριού, μπουκάλι του. Δεν βρέχει απλώς τα χείλη του, μούσκεμα τα κάνει.
Νιώθει άχρηστος, ότι δεν έχει κανένα μέλλον παρελθόν και παρόν, δεν ντρέπεται τόσο για το ότι είναι ένας αναβλητικός πάλαι ποτέ καταξιωμένος συγγραφέας που φείδεται έμπνευσης, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι επιδίδεται σε αυτοεξευτελιστικά μεθύσια η στέρηση των οποίων τον κάνει ψάχνει απεγνωσμένα για τη δόση του. Το μόνο πράγμα που δείχνει ότι είναι ικανός να γράψει με άνεση οίστρου, είναι το επιθανάτιο γράμμα πριν κάνει το απονενοημένο διάβημα, διότι προς τα εκεί τείνει νομοτελειακά. Αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τις ατελέσφορες προσπάθειες να προχωρήσει τη συγγραφική του ζωή όσο την ίδια στιγμή προοδεύει με απόλυτη επιτυχία και στοχοπροσήλωση προς το ναδίρ της ψυχολογίας του για να ζήσει άλλη μια αντιπαραγωγική μέρα. Έχει γνώθι σαυτόν, δεν αντέχει την μίζερη ζωή του και παρόλη την υποστήριξη από τη γυναίκα του και τον αδερφό του νιώθει απολύτως μόνος και αβοήθητος. Ο Don αρνείται να παραδεχτεί στεγνά πως είναι ένας παθολογικά άρρωστος άνθρωπος που στροβιλίζεται σε μια ατελείωτη περιδίνηση με εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Θα ξεκινήσει να γράφει την ιστορία του με τίτλο «Το Μπουκάλι» και μια που το άρχισε μια που το άφησε, αφού πέρα από τον προφανή τίτλο η σελίδα είναι πάλλευκη και κενή σαν τη καθημερινότητά του. Η ιστορία-αυτοβιογραφία θα γραφτεί όταν μάθει και το τέλος, έχοντας την ευχή και κατάρα να είναι ο ίδιος που μπορεί να το συνθέσει όπως εκείνος επιθυμεί και ως ήρωας του βιβλίου του θα κρίνει και το πώς θα τελειώσει η ιστορία με τις πράξεις του. Διότι για να τελειώσει από τον ίδιο, πρέπει να είναι ζωντανός και λειτουργικός. Αλλά στην κατάσταση εθισμού και πλάνης που βρίσκεται νομίζει για να κρατηθεί ζωντανός και λειτουργικός θα πρέπει να πίνει και ξανά μανά.
Η ταινία είναι μια θαρραλέα, ρεαλιστική καταγραφή του χρονικού λίγων ημερών ενός χρόνιου αλκοολικού με όλο το έρεβος και την πίκρα που κουβαλάει, η οποία δεν καταφεύγει σε εύπεπτες διακωμωδήσεις ανεκδοτολογικού χαρακτήρα -ως είθισται- με αστεία στραβοπατήματα και «οχταράκια» στο δρόμο, ούτε κωμικοί λόξιγκες και γραφικές φράσεις με κωμικά gags σε μια πιο εύθυμη, μινόρε κλίμακα. Το «Lost Weekend» (1945), τουναντίον -δια χειρός του ιδιοφυούς Billy Wilder– είναι το μελαγχολικό πορτρέτο ενός πότη με πολλά στοιχεία νουάρ, μια σοβαρή, «ενοχλητική» απεικόνιση ενός εθισμένου, βυθισμένου στην θάλασσα του αλκοόλ και πνιγμένου στο οινόπνευμα άνδρα, ο οποίος δεν βρίσκει κάποιο νόημα στη ζωή του και πονάει όπως πονάμε και εμείς μαζί του παρακολουθώντας τον σε αυτή την ψυχοφθόρα πραγματικότητα. Είναι ξεκάθαρο πως κινείται μονίμως σε ένα ναρκοπέδιο που από στιγμή σε στιγμή θα στραβοπατήσει και θα πέσει σε νάρκη. Ο ρυθμός της ταινίας κινείται αναλόγως και η πλοκή προχωράει με μια σταθερή αβεβαιότητα για την έκβαση της ιστορίας, όσο ο Ray Mirland σε μια οσκαρική ερμηνεία με εκπληκτικές υποκριτικές δεξιότητες σε έναν φαινομενικά αβανταδόρικο ρόλο που στην ουσία του πρόκειται για ανδραγάθημα, αρνείται πεισματικά να δώσει μια σαφή εικόνα που θα μας επέτρεπε να προβλέψουμε το κλείσιμο αυτού του οδυνηρού Σαββατοκύριακου.
Δείτε το trailer της ταινίας «The Lost Weekend» εδώ:
