Ο Όλυμπος συνδέεται μέσω της αρχαιοελληνικής μυθολογίας με τους 12 θεούς αποτελώντας την κατοικία τους. Δεν είναι καθόλου τυχαία όμως αυτή η σύνδεση, θα μπορούσε να διαπιστώσει εύκολα κανείς που τον επισκεφτεί.
Το βουνό αυτό συνδυάζει και συναρμόζει τόσες αποχρώσεις των γήινων χρωμάτων πάνω στα φύλλα των κινούμενων αέναα δέντρων του όπως και των αναρριχόμενων προς την επιφάνεια φυτών του που ένας πίνακας του Πιερ Ρενουάρ που εξυμνεί την φύση θα εναρμονιζόταν πλήρως σε αυτό. Το βλέμμα σου ξεχνιέται με τις ώρες πάνω στο πορφυροκόκκινο φθινοπωρινό τόνο των πεσμένων φύλλων στο υγρό χώμα ενώ το θρόισμα αυτών όσο πατάς πάνω τους ηχεί η πιο γλυκιά μελωδία ανάμεσα στην βουβή σιωπή του δάσους που διακόπτεται από κάποιους «ντόπιους κατοίκους» που κινούνται μακριά από την φωλιά τους. Ειδικά τον χειμώνα οι χαμηλές θερμοκρασίες με την αυξημένη υγρασία της ατμόσφαιρας σε κρατούν σε μια ισορροπημένη εγρήγορση με την χαλάρωση που σου προκαλεί στις υπόλοιπες αισθήσεις αυτός ο μικρός κόσμος.
Σε πολλά σημεία του όμως το δάσος διακόπτεται από ρυάκια που λιώνουν το χώμα και καταρράκτες που γλύφουν τα βράχια από τα οποία γλιστράνε όταν πέφτουν. Αυτή η παντρειά του πράσινου με την πιο βραχώδη όψη και τις θαλασσιές νότες του νερού που χαϊδεύει η ομίχλη η οποία κατεβαίνει από τις κορφές του Ολύμπου που στεγάζονται στο εσωτερικό των σύννεφων απογειώνει το βίωμα του ανθρώπου σε αυτό το κομμάτι γης. Οι στιγμές στο χωροχρόνο χάνουν την υπόσταση τους καθώς νομίζεις πως έχεις περάσει σε μια διάσταση στην οποία δε γερνάς. Είναι σαν να κλέβεις με τις ανάσες σου λίγο από την μαγεία που υπάρχει παντού διαχεόμενη σε αυτό το βουνό.
Όσο μαγικό φαίνεται τις ώρες που ο ήλιος το χαζεύει από πάνω του άλλο τόσο και περισσότερο χαρακτηρίζεται το βράδυ. Όλα όσα έχουμε διαβάσει για δάση όπου καθιδρύουν μάγισσες και μυθικά πλάσματα τα συναντάς σίγουρα τη νύχτα εδώ. Η ησυχία βασιλεύει σε κάθε γωνιά του Ολύμπου και οποιοσδήποτε ήχος παράγεται, ακούγεται ακόμα και από απόσταση αρκετών μέτρων. Τα φώτα που φανερώνουν ανθρωπινή δραστηριότητα είναι τα μόνα που φεγγίζουν τα μονοπάτια του και αποκαλύπτουν το πέπλο της ομίχλης που αιωρείται πάνω από αυτά. Αν είχαμε περισσότερη πιστή στα παραμύθια θα πιστεύαμε σίγουρα πως οι νύμφες βγαίνουν αυτές τις ώρες και χορεύουν από ξέφωτο σε ξέφωτο σιγομουρμουρίζοντας εύηχα τραγούδια που υπνωτίζουν τα πλάσματα. Ταυτόχρονα οι Θεοί κατεβαίνουν από τις κορφές σε χαμηλότερα υψόμετρα, να παρατηρήσουν τους ανθρώπους ψαχουλεύοντας τις αδυναμίες και τα πάθη τους.
Αν θα έπρεπε να επιλέξουμε τρεις λέξεις-ταμπέλες για την Ολύμπια φυσιογνωμία αυτά θα ήταν:
- ευγένεια, καθώς αποτελεί το σπίτι του δωδεκάθεου στη μυθολογία,
- αρχοντιά, καθώς δένει μαζί , όπως το μέλι με το γάλα, τον ατίθασο χαρακτήρα του υγρού στοιχείου με τον δυναμικό χαρακτήρα της βλάστησης των δέντρων και φυτών και τον αδιάλλακτο των βράχων,
- γαλήνη αφού εδώ μπορείς να βρεις την χαμένη νηνεμία της φουρτουνιασμένης, από τους ανάλγητους ρυθμούς της καθημερινότητας, ψυχής σου αυξάνοντας την δύναμη του σώματος και πνεύματος σου.
Και αν φτάσεις στις κορφές του ρούφα όσο πιο πολύ αέρα χωράνε οι πνεύμονες σου, καθώς αυτές οι πνοές θα αδειάσουν την σκόνη που μπορεί να σαπίζει το εσωτερικό σου. Είναι και θα παραμείνουν εκεί με τον ίδιο τρόπο όπως οι άνεμοι του Αίολου στον ασκό του να καθαρίζουν τα βάλσαμα από την καρδιά όποτε θυμάσαι τον Όλυμπο, ανοίγοντας το κουτί των αναμνήσεων.
