Η Αριάν Μνουσκίν γεννημένη το 1939 στη Γαλλία, σημάδεψε το σύγχρονο παγκόσμιο θέατρο με τις υπέρ-θεαματικές παραστάσεις της. Είχε τις ρίζες της στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, απ’την οποία καταγόταν ο πατέρας της και παραγωγός κινηματογράφου, Αλεξάντερ Μνουσκίν. Στα τέλη της δεκαετίας του 50’, πραγματοποιεί το πρώτο της ταξίδι στην Αγγλία, όπου παρατάει τις σπουδές της για να ασχοληθεί ενεργά με την θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου. Λίγο αργότερα, θα γνωρίσει στον ίδιο χώρο τον κινηματογραφιστή Κεν Λόουτς, διευρύνοντας έτσι τους ορίζοντες της στον κόσμο του θεάτρου.
Στις 29 Μαΐου του 1964 ιδρύει στην καρδιά του Παρισιού, το περίφημο Θέατρο του Ήλιου (Théâtre du Soleil), το οποίο κι αποτελεί μοντέλο κολεκτίβας. Πρόκειται για έναν πολυπολιτισμικό θίασο, απ’ τη στιγμή που συνενώνει καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους (θέατρο, χορός, μουσική, κουκλοθέατρο κ.λπ.) κι από διαφορετικές πολιτισμικές κουλτούρες. Όλοι λειτουργούσαν αλληλέγγυα και ισάξια σα μια γροθιά, ενώ το μότο τους ήταν: «ίσος μισθός και ίσες υποχρεώσεις». Η Αριάν Μνουσκίν πίστευε ακράδαντα, πως το θέατρο είχε τις ρίζες του στην Ανατολή κι αυτό την έκανε να πειραματιστεί με διαφορετικές τεχνικές τη φορά, επηρεασμένη από την Ινδία, Ιαπωνία, Κίνα και το Μπαλί.
Ακόμη, η πεποίθηση της Μνουσκίν, ότι το θέατρο για το λαό δεν χρειάζεται να είναι φτωχό, αλλά αντιθέτως “πλούσιο” και θεαματικό, γίνεται αισθητό μέσα απ’ τις παραστάσεις της. Για παράδειγμα, στο παρακάτω βίντεο θα παρακολουθήσετε ένα απόσπασμα από την τραγωδία του Αισχύλου Αγαμέμνων, “Les Atrides”. Η εν λόγω παράσταση ανέβηκε το 1992 στο Théâtre du Soleil. Οι ανατολίτικες επιρροές είναι ευδιάκριτες με τις παραδοσιακές ενδυμασίες και μάσκες, τα χορευτικά μοτίβα και τη μουσική να αγγίζουν τα όρια της “τελετουργίας”.
Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ως παράδειγμα την παράσταση «1789» που ανέβηκε στο Théâtre du Soleil το 1970. Κυρίαρχα συστατικά της παράστασης αποτέλεσαν το σωματικό θέατρο και ο αυτοσχεδιασμός. Η σκηνοθέτης-ηθοποιός παρευρισκόταν μέσα στον όχλο της διάδρασης ως παρατηρητής και συντονιστής της ομάδας. Η εν λόγω παράσταση με ιστορική αναδρομή γεγονότων, ήταν βασισμένη στην τεχνική του θεάτρου εν θεάτρω, δημιουργώντας μια διττή σχέση θεώμενου και θεατή.
Στην ουσία, διαδραματίζονται γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης (1789) σαν το «τότε» να συναντά το «σήμερα». Οι ηθοποιοί με τα ακροβατικά και τα λευκά πρόσωπα ενσαρκώνουν τους σαλτιμπάγκους της εποχής και μεταφέρονται στο 1970. Όλη η δράση βασίζεται στο θεατρικό παιχνίδι και εκτυλίσσεται ομοιόμορφα γύρω από τους θεατές, αφού η σκηνή σχηματίζει ένα μεγάλο Π. Τα σκηνικά αντικείμενα ήταν αρκετά ενδιαφέροντα (τύμπανα, μεγάλοι τροχοί κ.λπ.) και δημιουργούσαν μία “πανηγυρική” διάθεση. Ο σκηνικός χώρος απαρτιζόταν από 25 κωμικούς και 17 τεχνικούς, οι οποίοι δρούσαν συλλογικά κι αυτοσχεδιαστικά για τις ανάγκες του έργου. Τέλος, το αξιοθαύμαστο της παράστασης είναι, ότι αποτέλεσε ένα ποτ πουρί θεατρικών ειδών και τεχνικών, όπως είναι η παντομίμα, η κωμωδία, η τραγωδία με τις εκφράσεις σπαραγμού, τα χορευτικά μοτίβα, τα ακροβατικά κλπ.
