Ο Γιώργος Γαλίτης γεννήθηκε στις 2 Μαΐου 1970 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Νάουσα. Έδειξε την αγάπη του για το θέατρο και την υποκριτική από πολύ νωρίς, μιας και από το 1983 συμμετείχε σε παραστάσεις ερασιτεχνικών θιάσων της πόλης, ενώ παράλληλα δημοσίευσε πολιτικές γελοιογραφίες σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά. Ο Γιώργος Γαλίτης σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ως μαθητής στο Εθνικό, έγραψε και σκηνοθέτησε τις επιθεωρήσεις «Όπερα της Αντάρας» (1993) και «Γελοίου Τόπος» (1994), που παρουσιάστηκαν στο θέατρο της σχολής. Η πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν στο έργο του Ζ. Φεϋντώ «Ράφτης Κυριών» το 1994, στο ρόλο του υπηρέτη Ετιέν.
Ο Γιώργος Γαλίτης, φέτος για 4η συνεχόμενη χρονιά, πρωταγωνιστεί μαζί με τον Θανάση Κουρλαμπά στην θεατρική παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στο Θέατρο Αλκμήνη.
Σας ευχαριστούμε για την συνέντευξη που παραχωρείτε. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.
Εγώ κατάγομαι από την Νάουσα. Ασχολούμουν από πολύ μικρός με το θέατρο, ερασιτεχνικά από τα 13 μου χρόνια τη δεκαετία του ’80. Από τότε κατάλαβα ότι αυτός ο δρόμος είναι κάτι που αγαπάω πολύ και θα ήθελα να ασχοληθώ σε επαγγελματικό επίπεδο, τόσο με το θέατρο, όσο και με την γελοιογραφία. Μπήκα στη διαδικασία και έδωσα στην σχολή του Εθνικού θεάτρου μέσα του ’91. Από το ’94 και μετά ασχολούμαι επαγγελματικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια κυρίως με το θέατρο. Με την τηλεόραση έχω ασχοληθεί μία πενταετία, όπου έκανα κι εκεί όμορφα πράγματα. Αλλά κύρια ασχολία και το μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και της καριέρας μου είναι το θέατρο.
Η υποκριτική και το θέατρο ήταν κάτι που αγαπούσατε από παιδί;
Ναι, μου άρεσε και να βλέπω. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι ερασιτεχνικοί θίασοι στην Νάουσα, που έβλεπα παραστάσεις και κάποιοι επαγγελματικοί θίασοι που ερχόντουσαν, όπως και του Βορείου Ελλάδος που έκανε τότε μεγάλες περιοδείες. Πάντα ήταν κάτι που με γοήτευε πολύ, από μικρό παιδί. Και όταν μπήκα σε αυτό, ασχολούμενος στο σχολείο και μετά με έναν ερασιτεχνικό θίασο , κατάλαβα πως είναι κάτι το οποίο μ’ αρέσει και θα ήθελα να ασχοληθώ. Γι’ αυτό και από τότε δεν έχω αλλάξει. Να θέλω π.χ. να ασχοληθώ με κάτι άλλο ή να κάνω κάτι άλλο. Ήμουν ταγμένος για αυτό το πράγμα. Καριέρα δηλαδή δεν έχω αλλάξει και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Εδώ και 40 χρόνια που έχουν περάσει από τα 13 μου, είμαι εκεί.
Η πρώτη σας επαγγελματική εμφάνιση ήταν στο έργο του Ζ. Φεϋντώ «Ράφτης Κυριών», στο ρόλο του υπηρέτη Ετιέν, το 1994. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για κάποιον εκείνη την εποχή να κερδίσει έναν ρόλο σε ένα έργο;
Ήμασταν με έναν πολύ ωραίο θίασο, τον Παπαδόπουλο, τον Χάρη Ρώμα, την Κουρή. Ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία. Πάντα είναι δύσκολο να αποδόσεις τον ρόλο γιατί το να πάρεις έναν ρόλο για κάποιους είναι δύσκολο, για κάποιους είναι εύκολο. Κυρίως το να έχουν πρόσβαση, αυτό που λέμε δηλαδή δημόσιες σχέσεις. Όπως σας είπα ήμουν από μία επαρχιακή πόλη. Τότε ήμουν τυχερός γιατί έψαχναν κάποιον για έναν μικρό ρόλο, το ρόλο του υπηρέτη και κάποια ονόματα που είχαν συζητήσει δεν ήθελαν να κάνουν κάτι τόσο μικρό. Μέχρι και τελευταία στιγμή ήταν σίγουρο αν θα κάνω αυτόν τον ρόλο ή όχι. Οι παραγωγοί τότε του έργου με είχαν δει στην Νάουσα πριν κάποια χρόνια, πριν τελειώσω την σχολή και τους είχα κάνει εντύπωση, οπότε και προέκυψε αυτό.
Αλλά και μέσα στην σχολή είχα πάρει πρωτοβουλία και είχα γράψει δύο επιθεωρήσεις, στις οποίες είχε έρθει όλο το ελληνικό θέατρο να τις δει. Και εκεί ήρθαν άνθρωποι που τελικά συνεργαστήκαμε, όπως ο Λάκης Μπέλλος και πολλοί πολλοί άλλοι, οι οποίοι με θυμόντουσαν από εκείνη την επιθεώρηση. Από εκεί και πέρα ήμουν πολύ τυχερός στο ξεκίνημά μου γιατί συνεργάστηκα με ανθρώπους που αγαπούσα πολύ, όπως ο Χάρι Κλυνν που ήταν για εμένα ένα είδωλο, κάτι το οποίο θαύμαζα και αγαπούσα πάρα πολύ. Βρεθήκαμε και συνεργαστήκαμε και με άλλους πολύ σπουδαίους κωμικούς, τον Γιώργο Μουστάκα, τον Καρακατσάνη. Όλη μου η πορεία η θεατρική είναι με πολύ ωραίες συνεργασίες, με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ξεχωρίζετε; Κάποια που θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε ίσως ως αγαπημένη σας;
Συνεργασία δεν θα πω με ανθρώπους, γιατί με πολλούς έχω συνεργαστεί πάρα πολύ ωραία. Νομίζω στις περισσότερες δουλειές πέρασα και εγώ ωραία, όπως και οι άνθρωποι που συνεργαστήκαμε μαζί. Κάτι που σαν δουλειά, σε ένα άλλο επίπεδο προσωπικό, με βοήθησε και ένιωσα και πιο δυνατός στη σκηνή και με μια σιγουριά, ήταν η παράσταση που έφτιαξα μόνος μου, «Τα ραδίκια ανάποδα». Ήταν ένας μονόλογος με 13 ρόλους, 13 επικήδειους, που τα τελευταία 10 χρόνια είναι κάτι το οποίο έχω και κάνω παραστάσεις και είναι κάτι το οποίο αγαπάω πάρα πολύ. Αλλά θεωρώ ότι με αυτή τη δουλειά, «Τα ραδίκια ανάποδα», πέρασα σε μία άλλη φάση στην καλλιτεχνική αλλά και στην προσωπική μου ζωή, με την έννοια ότι ένιωσα πιο δυνατός.
Είχα φτάσει να έχω κάποιες περίεργες ανασφάλειες στην μέση περίπου της καριέρας μου όταν δεν χτύπαγε το τηλέφωνο για την τηλεόραση, όταν ήταν λίγο κάπως περίεργα τα πράγματα, όταν είχα μείνει άνεργος. Οπότε ήταν κάτι το οποίο έκανα με μεγάλο ρίσκο και με πολλή συστολή γιατί δεν περίμενα ότι αυτό θα είχε επιτυχία και ευτυχώς ήταν ένα πράγμα το οποί0 τα τελευταία 10 χρόνια το έχω σαν παράσταση η οποία λειτουργεί. Σποραδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια κάνω παραστάσεις σε κάποιες πόλεις, όπως αρχές καλοκαιριού, μετά το Πάσχα. Αλλά νομίζω είναι το τοπ από ό,τι έχω κάνει, με την έννοια ότι είναι ένα πράγμα ολόδικο μου.
Υπήρξε κάποιος ρόλος που να σας έχει δυσκολέψει;
Έχω κάνει πράγματα που πολλές φορές δεν μου πηγαίναν, δηλαδή είτε φυσιογνωμικά είτε σαν κατάσταση σαν συνεργασία. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να σας πω συγκεκριμένα. Μπορεί ο σκηνοθέτης να μην είχε καλή μέρα ή να ήμασταν σε μία δύσκολη κατάσταση. Τα έχω ζήσει αρκετές φορές. Κάποιες φορές δεν ήταν τόσο ευχάριστα τα πράγματα στις πρόβες, αλλά μετά όταν ανεβαίνουμε στην σκηνή ο ηθοποιός έχει τον πρώτο λόγο. Και πολλές φορές τα πράγματα τα οποία θεωρούνται επιτυχημένα ή θεωρούνται αποτυχίες προσωπικές, είναι αυτά που μας κάνουν πιο δυνατούς. Γιατί αυτή η δυσκολία μας κάνει να σκεφτόμαστε, να βλέπουμε τον ρόλο από κάποιες μεριές που δεν ήταν τόσο εμφανείς.
Οπότε τα δύσκολα και οι αποτυχίες και οι δυσκολίες είναι αυτές που μας ωριμάζουν στη δουλειά και δόξα τω Θεό είμαι χορτασμένος και από επιτυχία αλλά και από αποτυχία σε αυτή τη δουλειά. Αλλά προχωράμε. Στα 30 χρόνια νομίζω το αποδεικνύω αυτό. Είμαι σε μία ηλικία που μπορώ να το πω αυτό. Η πορεία ενός ανθρώπου σε αυτόν τον χώρο, μέσα σε αυτή τη δουλειά, έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί τη μία χρονιά να είσαι πρωταγωνιστής και την επόμενη να παίξεις έναν πολύ μικρός ρόλο. Δεν ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αλλά το να είσαι μέσα σε αυτόν τον χώρο, το να βρίσκεσαι εκεί, είναι το μεγάλο στοίχημα. Από εκεί και πέρα, η διάρκεια, η αγάπη των συναδέλφων, η αγάπη για την ίδια τη δουλειά, πόσο σε αγαπάει το ίδιο το θέατρο είναι κάτι το οποίο αποδεικνύεται με τα χρόνια.
Συμμετέχετε για 4η χρονιά στην θεατρική παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στο Θέατρο Αλκμήνη. Πείτε μας δύο λόγια για την παράσταση αυτή αλλά και για τον ρόλο που παίζετε.
Η παράσταση είναι βασισμένη σε ένα διήγημα του Τολστόι, «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς», το οποίο ήταν και μία αληθινή ιστορία. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του Τολστόι και γενικότερα από τα καλύτερα έργα της παγκόσμια λογοτεχνίας. Η παράσταση αυτή είναι φτιαγμένη και διασκευασμένη από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδου, η οποία έχει κάνει και την σκηνοθεσία και είναι για δύο ηθοποιούς, οι οποίοι παίζουν 18 ρόλους. Και εκεί υπάρχει αυτή η πολυπλοκότητα και το πολυπρόσωπο του πράγματος που με γοητεύει πάρα πολύ στο θέατρο. Μαζί με τον Θανάση Κουρλαμπά καλούμαστε να παίξουμε αυτούς τους 18 ρόλους και να μοιραστούμε τον κεντρικό χαρακτήρα, τον Ιβάν Ιλίτς. Άλλο ένα μεγάλο στοίχημα και άλλη μία πολλή αγαπημένη μου παράσταση. Θεωρώ μαζί με «Τα ραδίκια ανάποδα» είναι κάτι το οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει το έργο αυτό εάν δεν είχαμε αυτή την καταπληκτική χημεία που έχουμε με τον Θανάση Κουρλαμπά. Από την πρώτη στιγμή που διαβάσαμε το έργο ταιριάξαμε και αν δεν μπορούσε να γίνει αυτή η επικοινωνία η σκηνική, θα ήταν μία τελείως διαφορετική παράσταση. Για εμένα νιώθω πολύ τυχερός.
Το έργο μας μιλάει για την αρρώστια και τον επικείμενο θάνατο του Ιβάν Ιλίτς, τα οποία εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του, αλλά και για την πεποίθησή του ότι μπορεί να ξεγελάσει τον Θάνατο.
Ο Ιβάν Ιλίτς σαν χαρακτήρας ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έβαζε τα χρήματα, την κοινωνική καταξίωση, την καριέρα του σε υψηλή θέση, έκανε οικογένεια γιατί έπρεπε να κάνει οικογένεια, παντρεύτηκε την γυναίκα του γιατί ήταν αυτό που έπρεπε να κάνει. Ζούσε σε ένα τεράστιο ψέμα που δημιούργησε ο ίδιος. Δεν είχε αληθινούς φίλους, δεν δημιούργησε ποτέ μία αληθινή σχέση αγάπης με την γυναίκα και τα παιδιά του, οπότε όταν του χτυπάει την πόρτα ο θάνατος, από εκεί και πέρα ξεκινάει την μεγάλη κατρακύλα προς αυτόν. Το πέρασμά του σε αυτό το μαύρο και σκοτεινό τσουβάλι, που λέει και το έργο. Και έρχεται η στιγμή της αυτογνωσίας, της αυτοκάθαρσης της ψυχικής όταν ολομόναχος παλεύει με τον θάνατο έχοντας για συντροφιά έναν ταπεινό υπηρέτη, έναν δούλο, ο οποίος είναι και ο μοναδικός του φίλος.
Είναι ένα τεράστιο σχόλιο για την ανθρώπινη ψυχή. Διδάσκεται σε πανεπιστήμια και αυτή η πορεία του ανθρώπου είναι κάτι το οποίο συγκλονίζει, όπως μας λένε και οι θεατές που έρχονται. Φτάνουν σε σημείο να συγκινούνται πολύ ή να σκέφτονται πολύ αυτή την παράσταση. Υπάρχουν φίλοι θεατές οι οποίοι έχουν έρθει και τέσσερις και πέντε φορές να δουν το έργο, μόνο και μόνο για να ζήσουν όλη αυτή την εμπειρία. Γιατί όπως είναι για εμάς μία εμπειρία το παιχνίδι αυτό των 18 ρόλων είναι και για τους ίδιους τους θεατές γοητευτικό. Μόνο με μία καρέκλα, με κάποιους φωτισμούς και με μουσική, δύο ηθοποιοί καταφέρνουν με εικόνες ενός δικαστικού μεγάρου, ενός σπιτιού, ενός τρένου, όλη αυτή την διαδικασία την σκηνική να δημιουργήσουν εικόνες και ζωντάνια.
Άρα το κοινό έχει αγκαλιάσει το έργο αυτό;
Φυσικά. Παίζεται για 4η χρονιά φέτος, οπότε και αυτό κάτι λέει.
Τον Δεκέμβριο του 2022 εκδώσατε το βιβλίο με τίτλο «Επιστροφή στην κανονικότητα», το οποίο αποτελείται από 512 γελοιογραφίες. Πώς πήρατε την απόφαση να προχωρήσετε σε μία τέτοια έκδοση;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την γελοιογραφία από πολύ μικρός, διάβαζα πολλά βιβλία. Θαυμάζω πολλούς Έλληνες πολιτικούς γελοιογράφους. Αυτό ξεκίνησε από την πανδημία, που έγινε η καραντίνα και δεν μπορούσαμε να βγούμε από τα σπίτια μας ή να πάμε στο θέατρο και στη δουλειά. Μπήκα στην διαδικασία να μπω σε αυτό που λέμε σκέψη του γελοιογράφου, να βλέπεις ένα γεγονός και να το σατιρίζεις με αυτόν τον τρόπο. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με την σάτιρα και σαν ηθοποιός και σαν συγγραφέας, με επιθεωρήσεις και με τηλεοπτικές εκπομπές σατιρικές. Αλλά εκεί ήταν η διέξοδός μου, το να σατιρίζω την επικαιρότητα με αυτόν τον τρόπο. Όλο αυτό το υλικό τα τελευταία τρία χρόνια, το συγκέντρωσα σε αυτό το βιβλίο. Ήταν γελοιογραφίες που ανέβαζα στο Facebook και το Instagram. Και όλο αυτό το υλικό, γύρω στις 512 γελοιογραφίες, βρίσκονται σε αυτό το βιβλίο. Γελοιογραφίες τις τελευταίας τριετίας και κάποιες πιο παλιές, κάποια μπόνους της δεκαετίας του ’80 που έκανα στην Νάουσα.
“Μαμά, έφτασα..”. Μία εικόνα με ένα παιδί στα σύννεφα. Μία φράση που τα λέει όλα και έχει κάνει το γύρω του διαδικτύου.
Θα ήθελα να μην μπω στην διαδικασία να ασχοληθώ με αυτό. Επειδή με έχουν ρωτήσει πολλοί, αλλά δεν είναι κάτι το οποίο θέλω να σχολιάσω. Δεν θέλω ούτε να το αναλύσω, ούτε να το σχολιάσω. Η εικόνα είναι αυτή που είναι. Αυτό. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να το αναλύσω.
Πιστεύετε ότι σήμερα είναι πιο εύκολο για έναν ηθοποιό να κάνει καριέρα από ότι ήταν παλαιότερα;
Οι εποχές αλλάζουνε. Οι ηθοποιοί έχουν δώσει υλικό που μπορούν να εμπλουτίσουν πολύ πιο εύκολα. Αλλά λείπει από την εποχή μας το βάθος. Τώρα οι κάμερες πυροβολούν και οι συγγραφείς γράφουν 2-3 επεισόδια την εβδομάδα, το οποίο είναι νομίζω για εμένα μεγάλη δυσκολία και μεγάλη φθορά. Και φυσικά υπάρχει μεγάλη υπερπροσφορά, πράγματα τα οποία τα ορίζουν και τα τηλεοπτικά κεφάλαια.
Κλείνοντας, τι συμβουλή θα δίνατε στα σημερινά παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού;
Να αγαπάνε το θέατρο. Να θέλουνε να μάθουν. Να μάθουν να αγαπάνε, να μάθουν γιατί αγαπάνε. Το θέατρο είναι ένα σύμπαν τεράστιο, που μόνο ωφελημένος μπορείς να βγεις, αν καταφέρεις να σε αγαπήσει.
Το Γιώργο Γαλίτη μπορείτε να το βρείτε στο Facebook και στο Instagram.
