Έχουν περάσει δύο ώρες απ’ όταν επέστρεψες σπίτι από τη δουλειά και τρία δευτερόλεπτα απ’ όταν διάβασες αυτήν την πρόταση. Τι είναι ο χρόνος και που πηγαίνει κάθε φορά; Τον χάνουμε; Υπάρχει ή μήπως ο χρόνος είμαστε εν τέλει εμείς;
Μπορεί ο ορισμός του χρόνου να λέει πως επρόκειτο για μια «αόριστη συνεχιζόμενη πρόοδο της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, θεωρούμενα ως σύνολο» μα σε μια διαφορετική οπτική ο χρόνος ορίζεται απολύτως από εμάς τους ίδιους και μόνο, από τα συναισθήματα, τις ψυχικές συνθήκες και καταστάσεις που μας ακολουθούν.
Που πηγαίνει, ωστόσο, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει; Χάνεται έτσι απλά ή αποτελεί κομμάτι σημαντικό όχι μονάχα της ζωής μας αλλά και του εαυτού μας; Τι γίνεται ο χρόνος που περνάει;
Η αναγνώστρια είπε:
Ο χρόνος δεν εξαφανίζεται όταν περνάει. Πότε δεν τον χάνουμε στην πραγματικότητα. Τον αφιερώσαμε σε ανθρώπους και πράγματα και μέσα από αναμνήσεις ξανά ζούμε τις στιγμές εκείνες. Φαινομενικά περνάει αλλά συνεχίζει να υπάρχει μέσα μας μέσα από πράξεις και συναισθήματα. Συνεχίζει να υπάρχει σε ό,τι τον αφιερώσαμε για να πραγματοποιήσουμε.
Συνδετικά με ό,τι αναφέρθηκε παραπάνω, αν ο χρόνος είμαστε εμείς, τότε η συγκεκριμένη άποψη έρχεται να αγκαλιάσει και τα λόγια από Τα Πλεονεκτήματα του Να ζεις στο Περιθώριο, “Μα το ορκίζομαι, εκείνη τη στιγμή, ήμασταν το άπειρο“. Αν είμαστε εμείς ο χρόνος, είμαστε το άπειρο και το χτίζουμε με κάθε μας απόφαση. Στο τέλος γινόμαστε όλοι ιστορίες με κάθε κεφάλαιο να ορίζεται από το χρόνο και σε ό,τι τον αφιερώσαμε για να πραγματοποιήσουμε.
Η αναγνώστρια είπε:
Ο χρόνος που περνάει δεν υπάρχει ακριβώς κάπου, είναι πίσω μας. Ουσιαστικά ο μόνος τρόπος να τον φυλακίσουμε είναι οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα. Δεν τον χάνουμε, αντιθέτως είναι κάτι σημαντικό για το δομικό στοιχείο της ζωής μας.
Χρόνος, θα μπορούσαμε να τον θέσουμε και ως θεραπευτή αλλά και ως δολοφόνο. Επειδή όπως αναφέρεται και στην άποψη αυτή τον φυλακίζουμε μέσα από τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα, είτε αυτά είναι θετικά είτε επιζήμια. Πράγματι, ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός για τη ζωή μας. Κοιτώντας πίσω, μπορούμε να δούμε τι άξιζε εν τέλει και τι όχι. Το θέμα είναι, όμως, να καταλάβουμε πράγματι τη σημασία του επειδή μόνο τότε ολόκληρη η προοπτική μας θα αλλάξει.
Και για εμένα ο χρόνος που περνάει κάθε άλλο παρά χάνεται… Έχω δύο θεωρίες. Ο «καλός χρόνος», αυτός που κάνουμε όμορφα πράγματα φυλακίζεται στις αναμνήσεις και στις αξέχαστες στιγμές όπου όλοι έχουμε απ’ αυτές. Ενώ από την άλλη ο «κακός χρόνος» όταν δεν κάνεις κάτι, όταν εργάζεσαι σε κουραστικό βαθμό, όταν περνάς δύσκολες στιγμές φυλακίζεται στα γηρατειά. Αυτά όλα μας μεγαλώνουν ηλικιακά και μας «κουράζουν» ως ένα βαθμό, μας αλλάζουν και μας κάνουν κάθε χρόνο να ανεβαίνουμε ένα ένα σκαλοπάτι ηλικιακά.
Ο χρόνος μπορεί να είναι ελεύθερος αλλά δεν τον κατέχουμε, δεν έχουμε αυτήν τη δυνατότητα. Αυτό που τον κάνει ανεκτίμητο είναι το γεγονός ότι δεν έχει όρια. Γι’ αυτό και θα έπρεπε να τον ζούμε στο έπακρο, να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο χωρίς όρια, μιας και φτάνοντας στο τέλος θα δούμε πως πράγματι μόνο αυτός και οι στιγμές που τον φυλάκισαν είχαν σημασία.
