Σάββατο βράδυ, κι ενώ δεν έχεις και τόση όρεξη να πιεις, αποφασίζεις να μην χαλάσεις το χατήρι της παρέας και βγαίνεις… Σου λείπει, μα θεωρείς ότι δεν έχει νόημα να το συζητήσεις, να το σκεφτείς, να το εκφράσεις γενικότερα. Το ένα ποτό όμως φέρνει το άλλο και καταλήγεις να νιώθεις πολύ περίεργα. Όλο σου το συναίσθημα, όλη σου η ένταση, εκδηλώνεται πάνω σε μια επιθυμία : να στείλεις μήνυμα. Το ποτό σε έχει κάνει τόσο σίγουρη , τόσο δυνατή, τόσο έτοιμη για κάθε είδους απάντηση, ή ακόμα και για την αδιαφορία του. “Θα στείλω” λες, “εγώ θα τα πω, κι ό,τι γίνει”. Αρχίζουν λοιπόν οι απανωτές σκέψεις…τι να στείλω; Ένα απλό τι κάνεις; Μου λείπεις; Κάποιο κοινό μας αστείο ή ένα κατεβατό με όλα όσα σου κατεβαίνουν στο κεφάλι;
Και μετά; αγωνία. Στάλθηκε; Παραδόθηκε; Διαβάστηκε; Πληκτρολογεί; Πότε θα απαντήσει; Μήπως απλά δεν θα απαντήσει; Αν είμαι για ένα πράγμα σίγουρη , είναι ότι αξίζει να στείλεις μήνυμα ενώ είσαι μεθυσμένη μόνο αν είσαι διατεθειμένη για κάθε είδους απάντηση. Όπως ξαναείπα, δεν είναι η ανάγκη για την απάντηση που θα πάρεις, είναι η ανάγκη σου να πεις όλα όσα νιώθεις. Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο εγωιστές που δεν τολμάμε να πούμε αυτά που θέλουμε. Ο κόσμος θα ήταν πιο αληθινός, εάν ήμασταν πάντα λίγο μεθυσμένοι. Γιατί τα μηνύματα είναι μεθυσμένα, οι σκέψεις σου όμως είναι νηφάλιες. Και μάλλον τις έχεις καταπνίξει, τις έχεις αγνοήσει τόσο πολύ από τη δειλία σου, το πείσμα σου, και τον εγωισμό σου, που με ένα δυο ποτηράκια καίγεσαι να στείλεις.
Κι άντε καλά όλα αυτά. Την επόμενη μέρα; τι γίνεται; Τι ακολουθεί; Ίσως ένα τηλεφώνημα, μια συζήτηση που θα αποδείξει ένα αμοιβαίο ενδιαφέρον. Είναι όμως αυτό το ενδιαφέρον αρκετό; Μήπως η ιστορία σας έχει τελειώσει τελικά , κι απλά ειπώθηκαν κάποια πράγματα που έπρεπε να ειπωθούν; Μπορεί μια μέρα μετά να σου φανεί μάταιο και ανώφελο αυτό που έκανες, πίστεψε με όμως μόνο κερδισμένη θα βγεις. Κι αυτό επειδή όσο θα περνάει ο καιρός θα νιώθεις περήφανη με τον εαυτό σου που τόλμησες και είπες όλα όσα ήθελες. Και θα καταλάβεις έτσι, εάν ο άνθρωπος αυτός ενδιαφέρθηκε πραγματικά για σένα, εάν άξιζε που του έδωσες τον χρόνο και τον χώρο σου. Και στην τελική, αυτά είναι που θα’ χεις να θυμάσαι μετά από λίγα χρόνια και θα χαμογελάς.
Να μη φοβάσαι. Καλύτερα να τσαλακωθείς και λιγάκι παρά να είσαι πάντα τυπική, σοβαρή, και άκρως αξιοπρεπής με ένα κάρο απωθημένα μέσα σου.
Υ.Σ : Μη φτάσεις σε σημείο να γίνεις αλκοολικός προκειμένου να λες αυτά που σκέφτεσαι, δοκίμασε το και νηφάλια! Στην αρχή θα είναι δύσκολο, μα σίγουρα όχι ακατόρθωτο!
Σύνταξη κειμένου: Δανάη Τσαντήλα
Επιμέλεια κειμένου: Κλεοπάτρα Μπράιτ
