Στυλ, αντοχή διεκδίκηση, «μια ομάδα μόνος του» και πολλές άλλες ακόμα λέξεις θα μπορούσαμε να προσθέσουμε για να εκθειάσουμε ένα από τα πιο σπάνια διαμάντια του ελληνικού μπάσκετ και όχι μόνο. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο! Το παιδί εκείνο που κατάφερε να απεμπολήσει τον εφιάλτη της ανέχειας μετατρέποντας τον σε ένα όνειρο και ταυτόχρονα έκανε ένα ολόκληρο έθνος να αισθάνεται υπερηφάνεια και τιμή.
Με αφορμή την απουσία του από το φετινό EuroBasket τόσο τα social media όσο και πολλά από τα αθλητικογραφικά websites της χώρας «μεταμφιέστηκαν» σε προλαλήσαντες των γεγονότων. Όμως αυτό ήταν το λιγότερο. Άλλωστε ήταν και αναμενόμενο. Η ουσία είναι η υπερβολή, οι διαστάσεις καθώς και η αντιμετώπιση του τόσο από την πλευρά των “θιγόμενων” όσο και από αυτή των “υπερασπιστών”. «Το να ρίχνεις λάδι στη φωτιά» είναι άλλωστε “κλισέ” της εποχής μας. Κλασσικό χαρακτηριστικό κάποιων κερδοσκόπων-συμφεροντολόγων. Ποια είναι όμως η αλήθεια και που κρύβεται; εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς. Μεσότητα θα τολμούσα να πω. Μπορεί όμως και όχι…Άλλωστε αυτό αποτελεί ένα θέμα προσωπικό του ιδίου του παίχτη. Χωρίς να γνωρίζουμε, χωρίς να έχουμε γνώση των συνθηκών θα αποτελούσε αρετή να παραμέναμε σιωπηλοί και σεβάσμιοι μιας τέτοιας απόφασης.
Σίγουρα αυτό αποτέλεσε μια άτυχη στιγμή αλλά έτσι είναι διαμορφωμένη πλέον η “εικόνα” της εθνικής μας ομάδας. Όπως και να ‘χει, με ή χωρίς τον Γιάννη, έναν από τα “γρανάζια” της ελληνικής «μηχανής», χρειάζεται να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για μια αξιοπρεπή παρουσία στην επερχόμενη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Γιάννης προσέφερε και θα συνεχίζει να προσφέρει διαχρονικά πολλά πράγματα τόσο για το χώρο του μπάσκετ όσο και για εμάς τους Έλληνες στο πλαίσιο του γενικότερου αθλητισμού.
Μπάκς, ελληνική ομοσπονδία, ή κάτι άλλο; Αχρείαστο να το ανασκαλεύει κανείς. Όπως άλλωστε δήλωσε και αυτοπροσώπως: “κανείς δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα που έχω καλύτερα από εμένα” Μια φράση που ίσως να εξηγεί πολλά παραπάνω από όσα πιστεύουμε.
