Μετά το «Bird with the Crystal Plumage» («L’uccello dalle piume di cristallo») και το «Cat ‘o’ Nine Tails» («Il gatto a nove code») την τριλογία του ζωικού βασιλείου ολοκληρώνει το «Four Flies on Grey Velvet» («4 mosche di velluto grigio») του 1971. Η New York Times το εκθείασε, η Los Angeles Times αναγνώρισε τα θετικά του στοιχεία αλλά ταυτόχρονα το… μείωσε διακριτικά, ενώ η συγγραφέας Fran Lebowitz του έδωσε τα εύσημα ως την χειρότερη ταινία που έχει δει στην ζωή της. Όμως, εάν κάπου ανάμεσα στις αμφίσημες αυτές κριτικές βρισκόταν και το πρόσωπο του Dario Argento, θα ισχυριζόταν σίγουρα πως η ταινία πρόκειται για άλλη μία από τις συναρπαστικές του τρέλες, με φόντο την λατρεία του για την ροκ μουσική.
Η ιστορία ακολουθεί τον Ρομπέρτο, μέλος μιας μουσικής ροκ μπάντας, από εκείνες όπου η ξεγνοιασιά και η εμμονή με τις σόλο “πενιές”, είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες του μουσικού τους άλμπουμ. Ένα μοιραίο βράδυ, ο πρωταγωνιστής αντιλαμβάνεται την παρουσία κάποιου αγνώστου άντρα να τον παρακολουθεί. Πριν καν προλάβει να κάνει τις βασικές ερωτήσεις ή ακόμη και να τον εκφοβίσει με σκοπό να τον απομακρύνει, βρίσκεται στην μεριά του δολοφόνου και βλέπει τον μυστηριώδη άντρα να σωριάζεται μπροστά του νεκρός. Μια τρίτη παρουσία αγνώστου προελεύσεως στον χώρο του εγκλήματος δε, έρχεται να προσθέσει διάρκεια στον εφιάλτη του Ρομπέρτο.
Η ζωή του Ρομπέρτο είναι γυναίκες, πλούτη και rock n’ roll. Η σύζυγός του έχει κληρονομήσει περιουσία η οποία είναι υπεραρκετή και για τους δυο τους, το πολυτελές, μοντέρνο σπίτι τους είναι σχεδόν πάντοτε πλήρες με άκυρες παρουσίες για να μπορεί κανείς να γνωρίζει εκ νέου κάθε μέρα και η μπάντα του είναι τα φιλαράκια του. Όμως το σπίτι παρ’ ότι τόσο γεμάτο, είναι τόσο κενό. Τόσο ήσυχο. Σκοτεινό. Ο Ρομπέρτο είναι βυθισμένος μέσα σε έναν αιώνιο ύπνο δυστυχίας. Είναι εγκλωβισμένος και όχι μόνο τώρα που κάποιος τον εκβιάζει. Είναι τόσο σκεπτικός που μοιάζει σαν να μην άλλαξε τίποτα ειλικρινά στην ζωή του μετά από εκείνο το βράδυ.
Στο «Four Flies on Grey Velvet» ο Argento άφησε την σιωπή να τα πει όλα. Άφησε ένα δωμάτιο, είτε σε εσωτερικό είτε σε εξωτερικό χώρο, να πει την ιστορία που αντικειμενικά λίγες είναι οι φορές που κατάφεραν να κάνουν αξιοπρεπώς οι χαρακτήρες του. Μπορεί κανείς να θεωρήσει το «Four Flies on Grey Velvet» την διατριβή (ή τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι της) του σκηνοθέτη πάνω στο πως να χτίζει το μυστήριο, κάτι το οποίο είναι κατηγορηματικά ένα μεγάλο του ατού ασχέτως από την -πολλές φορές- αδύναμη λύση του στο τέλος.
Παρ’ ότι επικρατεί το σκοτάδι και οι διάφορες ενδιαφέρουσες εκφάνσεις του, υπάρχει ήσυχο αλλά παρόν και το χαρακτηριστικό του ψυχεδελικού χρώματος, το οποίο κυριαρχεί στις μετέπειτα ταινίες του. Η ταινία εκτός από χρονολογικά ανήκει και ποιοτικά στην εποχή του καθαρού μυστηρίου του και όχι στην περίοδο που πειραματίστηκε με τον απτό τρόμο. Φυσικά από την παλέτα του δεν θα μπορούσε να λείπει ο αισθησιασμός, τα ασφυκτικά κοντινά πλάνα στα τρομαγμένα βλέμματα του εκάστοτε θύματος, η αίσθηση κλειστοφοβίας που το καταβάλλει και ο εγκλεισμός σε όλες του τις ανατριχιαστικές μορφές λίγο πριν κάνει την πολυαναμενόμενη εμφάνισή του ο αδίστακτος δολοφόνος, άλλοτε με ισχυρό και άλλοτε με ανεπαρκές κίνητρο.
Και κάπως έτσι με το «Four Flies on Grey Velvet», ο Argento κλείνει το κεφάλαιο της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του ως σκηνοθέτη αλλά και την συνεργασία του με τον συνθέτη Ennio Morricone για αυτή την δεκαετία. Έπειτα από ένα ηχηρό ξεκίνημα, θα μπορούσαμε να πούμε πως δέχτηκε ένα αναπάντεχο “τσίμπημα” δημιουργικότητας και έκτοτε εκτόξευσε την καριέρα του στα ύψη, έχοντάς μας δώσει να καταλάβουμε για τα καλά το τι εστί, Argento. Οπότε ουσιαστικά αυτό ήταν και το σκαλοπάτι του για να θριαμβεύσει στο υπόλοιπο της δεκαετίας και να καταστεί ο απόλυτος θρύλος των gialli στις αμέσως επόμενες.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
