Ομολογουμένως υπάρχει πληθώρα ταινιών οι οποίες διαδραματίζονται τα Χριστούγεννα και συνήθως πραγματεύονται το νόημα των γιορτών. Μπορεί να ανήκουν ταυτόχρονα και σε κάποια άλλη κατηγορία (comedy, horror, musical), αλλά επειδή εστιάζουν τη δράση τους στις ημέρες των Χριστουγέννων και στην ατμόσφαιρα που επικρατεί, τις χαρακτηρίζουμε ως χριστουγεννιάτικες ταινίες. Τι ισχύει όμως για εκείνες τις ταινίες, οι οποίες ενώ ξεκάθαρα ανήκουν σε άλλη κατηγορία, έχουν εξίσου δυνατές χριστουγεννιάτικες σκηνές;
Φέτος επέλεξα να τους δώσω τα εύσημα που τους αξίζουν δημιουργώντας μία λίστα από τις 3 αγαπημένες μου.
The Godfather – Χριστούγεννα με την οικογένεια Corleone
Francis Ford Coppola, 1972
Ξεκινάμε με την πιο σκοτεινή σκηνή Χριστουγέννων της λίστας μας. Η τριλογία The Godfather δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο τις γλυκιές παιδικές χριστουγεννιάτικες ταινίες. Γιατί τότε βρίσκεται στη λίστα αυτή; Το saga του The Godfather και πιο συγκεκριμένα, η πρώτη ταινία, εστιάζει στο θεσμό της οικογένειας, ένα θέμα που βρίσκεται στο επίκεντρο των περισσότερων χριστουγεννιάτικων ταινιών. Μετά από το μοντάζ εορτατιστικών αγορών υπό τη μουσική υπόκρουση του Have yourself a merry little Christmas, η χριστουγεννιάτικη σκηνή που ξεχωρίζω είναι αυτή στο νοσοκομείο. Μετά την απόπειρα δολοφονίας του, ο Don Corleone (Marlon Brando) νοσηλεύεται στην εντατική. Εκεί τον επισκέπτεται ο Michael (Al Pacino), ο οποίος αμέσως συνειδητοποιεί ότι η αστυνομία έχει διώξει την προστασία του πατέρα του, αφήνοντάς τον Don εκτεθειμένο σε πιθανή δεύτερη απόπειρα. Τότε συναντά έναν ευνοούμενο της οικογένειάς του και του ζητά να σταθούν στη γιορτινά στολισμένη είσοδο του νοσοκομείου, παριστάνοντας τους σωματοφύλακες του Don Corleone. Η σκηνή ξεχειλίζει ένταση και προσμονή για την άφιξη των αντιπάλων. Ο Michael δρα με αμεσότητα και καθαρή σκέψη απέναντι στον κίνδυνο, επιβεβαιώνοντας την εντύπωση και τις προσδοκίες του πατέρα του. Η σκηνή αυτή, πέραν του ότι τονίζει την αγάπη του γιου προς τον πατέρα, δίνει τα πρώτα ψήγματα για το ρόλο που θα αναλάβει ο Michael στην πορεία. Παράλληλα, εστιάζοντας στη δράση των μαφιόζων πρωταγωνιστών σε γιορτινό φόντο, υπογραμμίζεται η αντίθεση μεταξύ της χαρμόσυνης ατμόσφαιρας και της ωμότητας των πράξεων.
Harry Potter and the Philosopher’s Stone – Τα πρώτα Χριστούγεννα στο Hogwarts
Chris Columbus, 2001
Η σειρά ταινιών Harry Potter έχει κατακτήσει επάξια μια θέση στις λίστες των καλύτερων franchise. Για τις γενιές που μεγάλωσαν μαζί με τον Harry (Daniel Radcliffe), τον Ron (Rupert Grint) και την Hermione(Emma Watson), οι ταινίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνείδησής μας.
Ειδικότερα, όμως θα αναφερθώ στην πρώτη ταινία, Harry Potter and the Philosopher’s Stone. Αν και οι περισσότερες ταινίες του franchise έχουν σκηνή που λαμβάνει χώρα κατά την περίοδο των γιορτών, επέλεξα τη συγκεκριμένη διότι ως γνωστόν η μαγεία των Χριστουγέννων φαντάζει δυνατότερη στις μικρότερες ηλικίες. Όλη η πρώτη ταινία, η οποία λειτουργεί ως εισαγωγή στον κόσμο της μαγείας – τόσο για τον Harry όσο και για το κοινό –χαρακτηρίζεται από θερμό φωτισμό και χρώματα που δίνουν μια αίσθηση θαλπωρής και ζεστασιάς. Όταν φέρνω στο μυαλό μου την ταινία, μου έρχονται νοσταλγικές χριστουγεννιάτικες εικόνες. Χαρακτηριστικά, το πλάνο όπου ο Hagrid (Robbie Coltrane) σέρνει το τεράστιο δέντρο στη χιονισμένη αυλή μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από παραμύθι – ή διαφήμιση γνωστού αναψυκτικού, αν είσαι πιο κυνικός. Όμως, η αγαπημένη μου σκηνή, με διαφορά, είναι εκείνη κατά την οποία, ανήμερα Χριστουγέννων, ο Harry ξυπνά και για πρώτη φορά βρίσκει δώρα για εκείνον κάτω από το δέντρο. Παρόλο που όλα τα παιδιά μπορούν να αναγνωρίσουν τον ενθουσιασμό που πάντα συνόδευε το πρωινό των Χριστουγέννων, στην περίπτωση του Harry παρακολουθούμε την πρώτη φορά που νιώθει ένα μέρος σπίτι του.
Mean Girls – Πίσω από το Jingle Bell Rock
Mark Waters, 2004
Το Mean Girls είναι ίσως η πιο γνωστή teen movie του 21ου αιώνα. Με σκηνές χαρακτηριστικές – το τετραπλό τηλεφώνημα ή η ανάλυση της κάθε κλίκας του σχολείου – αποτελεί πηγή έμπνευσης και μίμησης ακόμη και χρόνια μετά πχ. το videoclip Thank you next. Θα σταθώ όμως στο σημείο της ταινίας όπου οι Plastics χορεύουν στο ρυθμό του Jingle Bell Rock στο πλαίσιο συμμετοχής τους στο σχολικό διαγωνισμό ταλέντου. Αρχικά, οφείλουμε να κάνουμε μια μνεία στα iconic κουστούμια που είναι επιμελώς ατημέλητα σε βαθμό που μπορούμε να πιστέψουμε ότι είναι κατασκευασμένα από τα ίδια τα κορίτσια. Έπειτα, πρόκειται για τη σκηνή εκείνη όπου ξεδιπλώνεται μπροστά μας η δυναμική των σχέσεων μεταξύ των Plastics. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες σκηνές της ταινίας όπου η Regina (Rachel McAdams) δεν δίνει απευθείας τις εντολές – αλλά αφήνει τη Gretchen (Lacey Chabert) να βγάλει το φίδι από την τρύπα – εδώ η ξανθιά αρχηγός της κλίκας φανερώνει την αυταρχική και απαιτητική πλευρά της. Ξεσπά στην Gretchen και απαιτεί η Cady (Lindsay Lohan) να αλλάξει θέση με την Gretchen, θέτοντάς τη στο περιθώριο. Στην ουσία, με την εντολή αυτή η Regina υποβαθμίζει τη Gretchen μέσα στην κλίκα. Το γεγονός αναστατώνει την Gretchen και την οδηγεί στο να χαλάσει κατά λάθος το στέρεο που έπαιζε τη μουσική στη μέση του χορευτικού τους. Τα κορίτσια παγώνουν, όμως η απόφαση της Cady να τραγουδήσει acapella το υπόλοιπο τραγούδι την τοποθετεί στην κορυφή της δημοτικότητας τόσο του σχολείου όσο και των Plastics. Είναι το σημείο της πλοκής όπου ανατρέπονται οι σταθερές της κλίκας και το σχέδιο εκθρόνισης της Regina George αρχίζει να δουλεύει υπέρ της Cady.
Fun Fact: Παρατηρώντας την Karen (Amanda Seyfried) σε όλη τη διάρκεια της σκηνής είναι εμφανές ότι είναι η μόνη που πραγματικά απολαμβάνει το χορευτικό και είναι ο εαυτός της μέσα στην παρέα.
Merry Christmas, you filthy animals!
…
And a happy New Year!
