Στις 12 Μαΐου κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ του Michael J. Fox Still. Θέμα του Still, με τον καθόλου τυχαία αμφίσημο τίτλο που μεταφράζεται ως ακόμα ή ακίνητος, είναι η ζωή του δημοφιλούς ηθοποιού Michael J. Fox (Back to the Future) και η μάχη του με το Πάρκινσον. Διαρκεί 95 άκρως περιεκτικά λεπτά και η σκηνοθεσία είναι του David Guggenheim, ο οποίος δεν είναι καινούριος στο είδος του βιογραφικού ντοκιμαντέρ. Έχει επίσης φιλμογραφήσει τη βιογραφία των Μπαράκ Ομπάμα, Jimmy Page κ.α. Οι κριτικές ως τώρα φαίνεται να έχουν αγκαλιάσει και το καινούριο του εγχείρημα και το Rotten Tomatoes το αξιολογεί με το διόλου ευκαταφρόνητο 8/10.
Το Still ξεκινά στη δεκατία του ’90 όταν κι η ασθένεια άρχισε δειλά να εκδηλώνει τα πρώτα της σημάδια. Ύστερα ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση της ζωής του ηθοποιού. Τα χρόνια στο σχολείο, οι πρώτες γεύσεις υποκριτικής στη σχολική λέσχη θεάτρου, το ταλέντο του πρωταγωνιστή πάντα να τρέχει για να ξεφύγει από καταστάσεις, κι αυτό το τελευταίο με όλη την ειρωνεία που η ασθένεια επιβάλλει στο σήμερα. Η μετ’ εμποδίων διαδρομή από τις δυσκολίες και τις πενιχρές αμοιβές ως την καθιέρωση του ως το χρυσό αγόρι της Αμερικής,τον γάμο και το Πάρκινσον που ήρθε να ανατρέψει τα πάντα. Ο ίδιος ο Fox αποκαλεί την εκφυλιστική νόσο του Πάρκινσον το τίμημα για την επιτυχία του.
Η αντιπαραβολή από την μία, κλιπ της εποχής του επαγγελματικού του ζενίθ κι από την άλλη, της ζωής του σήμερα με τα χάπια, τις φυσιοθεραπείες και τις ασκήσεις ορθοφωνίας λειτουργεί με εξαιρετικό τρόπο στο να προβάλλει την αντίθεση ανάμεσα στις δύο ζωές και να αναδείξει τον καταλυτικό ρόλο της ασθένειας. Ο Michael J. Fox στο Still όμως επιλέγει να μην παίξει για εμάς τον κλισέ μαχητή της ζωής που πάντα τα καταφέρνει απέναντι σε κάθε αντιξοότητα. Κυριολεκτικά πέφτει και μελανιάζει, δυσκολεύεται να περπατήσει, πονάει, αυτοκριτικάρεται και αρνείται να ωραιοποιήσει το οτιδήποτε, αλλά αυτοσαρκάζεται και κάνει ότι ξέρει καλύτερα : Κωμωδία. Απόδειξη είναι ότι αποφάσισε να κάνει το ντοκιμαντέρ τώρα, γιατί όπως λέει δεν φαίνεται να έχει άλλα 20 χρόνια μπροστά του, κι αν παρόλα αυτά ζήσει τόσα, τότε ή θα έχει θεραπευτεί ή θα τον έχουν μετατρέψει σε πίκλα.
Το ντοκιμαντέρ σου χαρίζει, χωρίς να συγκρατείται, πολλές στιγμές αγνά συγκηνιτικές δίχως να σου επιτρέψει όμως να αισθανθείς οίκτο για τον Fox κι αυτό μάλλον είναι η μεγαλύτερή του επιτυχία. Ένας αστέρας που αναγκαστικά γειώθηκε είναι σίγουρα θέμα που απαιτεί την κατάλληλη προσέγγιση για να μην καταλήξει η σούπα επιτηδευμένης και εκβιαζόμενης συγκίνησης και συναισθηματισμού , κι εδώ το Still τα πήγε περίφημα. Η ντροπή για τα συμπτώματα, οι φόβοι για την καριέρα του, το μασκάρεμα της ανίατης νόσου είναι ζητήματα που θίγονται ξεπερνώντας της αδρές γραμμές και προσκαλούν τον θεατή να συσχετιστεί με τον Michael J. Fox.
Ωστόσο, αν περιμένει κανείς να μάθει τι είναι το Πάρκινσον, πώς επιδρά στον οργανισμό και πώς αντιμετωπίζεται σε ιατρικό πλαίσιο θα πρέπει να αναζητήσει αλλού πληροφορίες καθώς το ντοκιμαντέρ είναι καθαρά εστιασμένο στη βιογραφική αφήγηση του ηθοποιού. Ίσως στα μείον με κάποια αυστηρότητα,να συμπεριλαμβάναμε το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκε καθόλου στην κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά την αντιμετώπιση της νόσου ιατρικά και στις έρευνες που διετελούνται για την αποσαφήνιση του Πάρκινσον. Στα ψιλά γράμματα πέρασε κι η εκστρατεία του στο Κονγκρέσο για την αύξηση των κονδυλίων για έρευνα. Η ματιά του ντοκιμαντέρ ας μην ξεχνάμε, είναι σαφώς πολύ συγκεκριμένη αφού δεν έχουμε να κάνουμε με έναν οποιοδήποτε ασθενή με Πάρκινσον, αλλά με τον Michael J. Fox, έναν διάσημο, πλούσιο και προνομιούχο πάσχοντα. Όμως ακόμη κι έτσι, αυτό αποτελεί μάλλον ένα κοινωνικό σχόλιο για την σκοπιά της αφήγησης και δεν βάλλει την αξία του ντοκιμαντέρ.
