Σήμερα το σοκαριστικό «Don’t Torture a Duckling» του Lucio Fulci συμπληρώνει 50 έτη. Το 1972, ο μαέστρος του gore αποδεσμεύεται για λίγο από την κωμωδία και ξεκινά την πολυετή και πολυσήμαντη καριέρα του στο ιταλικό σινεμά τρόμου, με ένα ευφάνταστα ιδιαίτερο giallo. Το εν λόγω έργο του, συμπεριλαμβάνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός τυπικού giallo, πληθώρα συγκλονιστικών αλληγοριών για την ζωή στην επαρχία, διάχυτο gore εκεί όπου είναι (κι εκεί που δεν είναι) αναγκαίο, τρόμο, μαύρη μαγεία, πολλαπλά plot twists, βραδυφλεγές μυστήριο και αληθινή ευφυΐα. Ένα χωριό της νότιας Ιταλίας κλονίζεται από μια καταιγίδα φόνων ανήλικων αγοριών. Οι αρχές, στην διαδρομή προς το “ξεσκέπασμα” του ένοχου πίσω από τα φρικαλαία εγκλήματα, βρίσκουν διαρκώς τοίχο με αποτέλεσμα η υπόθεση να περιπλέκεται περισσότερο και οι ύποπτοι να πολλαππλασιάζονται. Ένας ξένος, μια πέτρα του σκανδάλου, ένας ιερέας, ναρκωμανείς, κοινωνικό στίγμα, παιδιά που φέρονται σαν ενήλικες, μια “μάγισσα”, μια ορδή πτωμάτων και κάπου εκεί στο βάθος το καθηλωτικό βλέμμα της Ειρήνης Παπά στον ρόλο της Aurelia, της μητέρας του νεαρού ιερέα, που φαίνεται πως γνωρίζει πολλά. Στο μεταξύ, οι θανάτοι πληθαίνουν και η ενοχή μοιράζεται σε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων. Όλοι αμαρτωλοί και ταυτοχρόνως όλοι “αθώοι”. Μα ποιός θα δώσει επιτέλους “φως” σε αυτή την παράνοια;
Η ιστορία ξεδιπλώνεται με μαεστρία, οι χαρακτήρες έχουν καθένας ξεχωριστά ένα δικό του υπόβαθρο, μια διαδρομή, εμπλουτίζοντας συνολικά την όλη δομή της ταινίας. Στην πόλη της αμαρτίας, οι πολίτες δεν έχουν περιθώριο να αποβάλλουν από πάνω τους ευθύνες. Τα ανήλικα παιδιά τους ζουν μια παράλληλη ζωή εν αγνοία τους, τα πολλά κρυμμένα κάτω από το χαλί τους, υπερχειλίζουν και τα χέρια τους, βαμμένα με αίμα όσο κι αν επιχείρησαν πολλάκις να τα ξεπλύνουν ενόσο καταδικάζουν και “δείχνουν με το δάχτυλο” τους περιθωριοποιημένους, που κατά τα λεγόμενά τους, δεν έχουν θέση στην κοινωνία τους. Παράλληλα το στόμα τους παραμένει κλειστό. Δεν βγάζουν κραυγές φρίκης μπροστά στα αποτρόπαια εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα στον τόπο τους, δεν μιλούν για αυτά που ξέρουν και ούτε πρόκειται. Σαν να κρατούν ένα ιερό μυστικό. Με την πρώτη ευκαιρία δε, κυνηγούν τον εκάστοτε ύποπτο ώστε να δώσουν μια επιπόλαιη απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν το χωριό, χωρίς να χρειαστεί να λογοδοτήσουν για κανένα δικό τους “έγκλημα”. Αμφιλεγόμενος και υποτιμημένος ως προς αυτά που του προσάπτουν εν αντιθέσει αυτών που πραγματικά μπορεί να κάνει, με το «Don’t Torture a Duckling» ο Fulci “χτίζει” την προσωπικότητά του. Καδράρει ανάλογα με το αγαπημένο και χαρακτηριστικό του πράσινο χρώμα, στολίζει το εγχείρημα με την ροπή του προς την ανρθώπινη ανατομία -κοινώς το ξεκοίλιασμα- και τον ερωτισμό που εδώ παραπέμπει σε κάτι άκρως νοσηρό, με απώτερο σκοπό να σοκάρει από τα πρώτα λεπτά της ταινίας και να αφήσει το συναίσθημα αυτό να κυριαρχίσει καθ’ ολη την διάρκεια του έργου, πάντοτε μεθοδευμένα.
Πριν από τα «Zombi 2», το «City of the Living Dead» και «New York Ripper» και ένα χρόνο έπειτα από το «Lizard in a Woman’s Skin», ο Lucio Fulci, μας μύησε στον εθιστικά διεστραμμένο του κόσμο μέσω του «Don’t Torture a Duckling» και της πελώριας επερχόμενης επιτυχίας και αμφισημότητάς του. Η ταινία απαρτίζεται από διαδοχικές σκηνές-αριστουργήματα και ως προς την σύνθεση αλλά και ως προς το νόημά τους, καθεμία από τις οποίες αιτιολογεί την δικαιολογημένη διάρκειά της. Ενώ ο αείμνηστος Fulci εσκεμμένα δεν άφησε απ’έξω τις απαραίτητες για εκείνον παρεμβάσεις ούτε στο «Don’t Torture a Duckling» και παρ’ ότι πολλά από τα πρακτικά εφέ και οι πάντα ενδιαφέρουσες υπερβολές του σήμερα ενδεχομένως να έχουν παλιώσει, η ουσία του παραμένει διαχρονική και πρωτότυπη ως προς την αποτύπωσή της εν συγκρίσει με άλλους συναδέλφους του, των οποίων τα έργα άντλησαν μεγαλύτερη αναγνώριση από ότι του ίδιου. Εξαιτίας της επικριτικής θεματολογίας της απέναντι στην Καθολική Εκκλησία, η ταινία απέσπασε αιχμηρές κριτικές καθώς υπέστη και περιορισμένη κυκλοφορία. Κανείς μέχρι και τώρα ωστόσο, δεν δύναται να παραβλέψει την άρτια φωτογραφία, μουσική και πλανοθεσία της, που την καθιστούν κατηγορηματικά διαχρονική. Ο αινιγματικός και επαναστατικός Lucio Fulci, απεβίωσε άδοξα το 1996, χωρίς να γνωρίζει πλήρως την απήχηση που είχαν οι ταινίες του στο παγκώσμιο horror κοινό, παίρνοντας παρά μόνον μια ιδέα κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ενώ σήμερα θα γιόρταζε 50 χρόνια από την αρχή του “μύθου” του.
Δείτε το trailer της ταινίας «Don’t Torture a Duckling» εδώ:
