Κατά γενική ομολογία, το 1975 κυκλοφόρησε η πιο ευρηματική ταινία του Dario Argento, το «Deep Red» («Profondo rosso»). Ίσως και για πρώτη φορά ανάγκασε όλους τους κριτικούς να συμφωνήσουν μεταξύ τους, κατατάσσοντάς την στις ταινίες που αποτέλεσαν «σταθμό» για το υποείδος, διατηρώντας παράλληλα διαπρεπή επιτυχία στα Ιταλικά ταμεία. Κι αυτή φυσικά ήταν και η αρχή, η στιγμή που ο Argento συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στους περιβόητους «κλασικούς».
Το «Deep Red» ανοίγει με μια αρτίστικη αναπαράσταση φόνου ή ακόμη πιο εύστοχα μια συναρπαστική χορογραφία σκιών. Έπειτα το μυστήριο συμβάν, μεταφερόμαστε σε ένα συνέδριο παραψυχολογίας με καλεσμένη μια ιδιόρρυθμη Γερμανίδα μέντιουμ, της οποίας ο φρικτός θάνατος δεν θα αργήσει να ακολουθήσει, εξαιτίας του “θράσους” της -θα έλεγε κανείς- να ξεμπροστιάσει τον ύποπτο. Το βράδυ της δολοφονίας της, ο Marcus (David Hemmings), ένας νεαρός μουσικός, γίνεται μάρτυρας του σκηνικού καθώς περιφέρεται στην ήσυχη γειτονιά, βλέποντας την γυναίκα να ξεψυχά μέσα στο ίδιο της το διαμέρισμα.
Πλάι στην όμορφη ρεπόρτερ, την Gianna (η Daria Nicolodi στην πρώτη της δουλειά με τον σκηνοθέτη), επιδιώκουν οι δυο τους να ξεδιαλύνουν την φρικιαστική υπόθεση που αφορά τον μυστηριώδη δολοφόνο με τα μαύρα γάντια και τα ανεξήγητα κίνητρα, ενώ στο μεταξύ λαμβάνουν χώρα ορισμένες αλλόκοτες συμπτώσεις στην καθημερινότητα του πρωταγωνιστή. Κι από εδώ και ύστερα ξεκινά το ατέρμονο, ψυχεδελικό ταξίδι του. Σατανικές κούκλες, μαύρη μαγεία και μια σειρά από ανατριχιαστικά στοιχεία που μόνο μετά από εξονυχιστική έρευνα θα καταφέρουν να φέρουν την λύση στο φως. Ο πολυτάλαντος δημιουργός ύστερα από μια καταιγίδα ταινιών τρόμου που κυκλοφόρησαν κατά την χρυσή δεκαετία και σάρωσαν επαίνους, αίθουσες και βραβεία, περισύλλεξε λιθαράκι λιθαράκι την μαεστρία του και κατάφερε να αποστομώσει τις κακές γλώσσες που μέχρι τώρα τον χαρακτήριζαν γραφικό.
Στο «Deep Red» δημιούργησε τα πιο αριστουργηματικά Φελινικά κάδρα σε όλη του την φιλμογραφία (ίσως και με μια δόση από Antonioni που τυχόν εμπνεύστηκε από τον πρωταγωνιστή του) και τους πιο αποκρουστικούς θανάτους, ισοπέδωσε πλήρως την αθωότητα και την παιδικότητα και την μετέτρεψε σε κολαστήριο. Εν ολίγοις, κατάφερε να αγγίξει τα στάνταρ της υψηλής τέχνης όντας ένας από τους προγενέστερους πρωτοπόρους του σύγχρονου ορισμού του arthouse σινεμά. Αποτελεί έναν τρυφερό φόρο τιμής στον Ιταλικό κινηματογράφο με μερικές αναπάντεχες gore πινελιές προκειμένου να ολοκληρωθεί η συνταγή και λίγα από τα αγαπημένα του ημιτόνια για να μας υπενθυμίσει την αστείρευτη αγάπη του για την μουσική.
Με μια ιδέα από Mario Bava και μια σύντομη αναδρομή στις έως τώρα δουλειές του, ο Dario Argento ντύνει τα κάδρα του με υψηλή αισθητική και την απόλυτη γεωμετρία. Σκιές, χρώματα και ένας πληθωρικός συνδυασμός του κλασικού με το μοντέρνο, εξού και η ειδυλλιακή νεοκλασική αρχιτεκτονική που τόσο λατρεύει να κινηματογραφεί. Ο David Hemmings, με στιλ, καλλιτεχνικό και επαναστατικό αέρα, εξιχνιάζει μια ιντριγκαδόρικη υπόθεση που μοιράζει ανατριχίλες εντός και εκτός της οθόνης, σε ένα έργο που ενέπνευσε ποικίλες δημιουργίες του είδους τα επόμενα χρόνια. Το «Deep Red» εκτός από ιστορική σημασία στον Ιταλικό κινηματογράφο αποτελεί και την παρθενική συνεργασία του Argento με τους θρυλικούς Goblin. Γνωστός για την βάση που δίνει στην μουσική επένδυση των ταινιών του, ο σκηνοθέτης συναντά την διορατική μουσική των Goblin και την ενσωματώνει έκτοτε και στις μετέπειτα δουλειές του, διαμορφώνοντας στο μεταξύ τον χαρακτήρα και το κοινό του, που ερωτεύτηκε το όραμά του και παρέμεινε στο πλευρό του μέχρι και σήμερα.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
