Συχνά ανατρέχουμε σε διάφορα sites για να «τσεκάρουμε» αν οι λίστες που φτιάχνουν συμφωνούν με τις δικές μας πεποιθήσεις.. Δύσκολα θα βρούμε την λίστα που θα μας κάνει να συμφωνήσουμε απόλυτα. Η παρακάτω λίστα του Rolling Stone, που αφορά στα καλύτερα debut albums όλων των εποχών είναι -κατά πάσα πιθανότητα- μια από αυτές.
10. ‘Horses’
Patti Smith
Arista 1975
Από την πρώτη του προκλητική γραμμή, «Jesus died for somebody’s sins, but not mine» -το ξεκίνημα του album είναι μια τολμηρή επανεκτέλεση του κλασικού garrage-rock «Gloria» του Van Morrison- το debut album της Patti Smith ήταν μια διακήρυξη αφοσιωμένης ανταρσίας, στις μεταφυσικές δυνάμεις του rock & roll. Τo «Horses» την έκαναν βασίλισσα της proto-punk, αλλά την Smith την ενδιέφερε περισσότερο για την ποίηση στην rock. Αναζήτησε τα οράματα και τα πάθη που συνέδεσαν τους Keith Richards και Rimbaud -και τα βρήκε με την βοήθεια μιας «θανάσιμης» μπάντας (ο πιανίστας Richard Sohl, ο κιθαρίστας Lenny Kaye, ο μπασίστας Ivan Kral και ο τραγουδιστής Jay Dee Daugherty) και του φίλου της Robert Mapplethorpe, που ευθύνεται για το πορτρέτο του εξωφύλλου.
9. ‘Music From Big Pink’
The Band
Capitol, 1968
Κάθε roots rock τύπος ροκ οφείλει πολλά σε αυτό το album, μια τολμηρή αγκαλιά αμερικανικής παράδοσης και απλότητας, που κυκλοφόρησε σε μια εποχή διαμαρτυρίας και ψυχεδέλειας. Το «Big Pink» ήταν ένα ροζ σπίτι στο Woodstock της Νέας Υόρκης, όπου συγκροτήθηκε το συγκρότημα που περιόδευσε με τον Bob Dylan το ’65 -’66. Η μπάντα τον στήριξε στο demos που αργότερα ονομάστηκαν «The Basement Tapes». Ο Dylan συνέβαλε σημαντικά στο I Shall Be Released και συμμετείχε σε άλλα δύο κομμάτια. Αλλά ήταν η rustik ομορφιά της μουσικής της μπάντας και το εντυπωσιακό δράμα των δικών της προβληματισμών σχετικά με την οικογένεια και τις υποχρεώσεις, όπως στο «The Weight», που έκανε το Big Pink ένα instant classic.
8. ‘Is This It’
The Strokes
RCA 2001
Λίγα συγκροτήματα έχουν προετοιμαστεί τόσο καλά όσο οι Strokes στο ντεμπούτο τους. Ο Julian Casablancas, οι κιθαρίστες Nick Valensi και Albert Hammond Jr., ο μπασίστας Nikolai Fraiture και ο drummer Fabrizio Moretti ήταν έτοιμοι να φτάσουν στα αστέρια. Με στοιχεία από τους Velvet Underground και κάνοντας update το jangle των 70’s punk, ενέπνευσαν μια ανάρμοστη εξέγερση στη Βρετανία, υπό την ηγεσία των Libertines και Arctic Monkeys, που αντήχησε πίσω στο «σπίτι» με τους Kings of Leon. Και με το ενεργητικό μισάωρο του Is This It, οι σκιές της Νέας Υόρκης ακούγονταν ξαφνικές και συναρπαστικές ξανά.
7. ‘Never Mind the Bollocks Here’s the Sex Pistols‘
The Sex Pistols
Warner Bros. 1977
«Αν τα sessions είχαν πάει όπως ήθελα, θα ήταν ακατανόητα για τους περισσότερους ανθρώπους», είπε ο Johnny Rotten. «Υποθέτω ότι είναι η ίδια η φύση της μουσικής: Αν θέλετε οι άνθρωποι να ακούσουν, θα πρέπει να συμβιβαστείτε.» Αλλά λίγοι το άκουσαν εκείνη την εποχή. Το μοναδικό studio album των Pistols τρόμαξε ένα ολόκληρο έθνος. Ακούγεται σαν απόρριψη οτιδήποτε αφορά στην rock & roll – και του ίδιου του κόσμου. Είναι αλήθεια, ότι η μουσική ήταν λιγότερο σοκαριστική από τον ίδιο τον Rotten, ο οποίος τραγούδησε για τις εκτρώσεις, την αναρχία και το μίσος στο Bodies και στο Anarchy in the U.K. Αλλά… Never Mind the Bollocks Here’s the Sex Pistols.
6. ‘Straight Outta Compton’
N.W.A.
Priority 1988
Αυτή ήταν η αρχή του gangsta rap καθώς και η αρχή της εκτόξευσης για την καριέρα του Ice Cube, του Eazy-E και του Dr. Dre. Ενώ οι Public Enemy ήταν οι πολιτικοί επαναστάτες του hip-hop, οι N.W.A. γιόρταζαν το thug life. Μια συλλογή από κομμάτια που παρήγαγε ο Dre για τους N.W.A. και άλλους καλλιτέχνες είχε κυκλοφορήσει το 1987 υπό την επωνυμία N.W.A. and the Posse, αλλά αυτό ήταν το πρώτο τους πραγματικό album. «Do I look like a motherfucking role model?» Ο Ice Cube ρωτά το Gangsta Gangsta: «To a kid looking up to me, life ain’t nothing but bitches and money». Σε αυτό το κομμάτι και στο «Straight Outta Compton», η οργή του Ice Cube, σε συνδυασμό με το beat της αστυνομικής σειρήνας του Dr. Dre, αναμιγνύονται για έναν πραγματικά τρομακτικό ήχο. Αλλά ήταν η διαμαρτυρία στο «Fuck Tha Police» που κέρδισε τη μεγαλύτερη τιμή -μια απειλητική επιστολή από το FBI.
5. ‘The Velvet Underground and Nico’
The Velvet Underground
MGM/Verve 1967
Πολλά από αυτά που θεωρούμε δεδομένα στη rock δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτό το συγκρότημα της Νέας Υόρκης ή το ντεμπούτο του, The Velvet Underground και Nico: η σεξουαλικότητα του glam, η πρώτη νύχτα του punk, τα riffs της grunge και της noise rock. Είναι ένα album με τεράστιο εύρος και λυρικό βάθος. Ο τραγουδοποιός και τραγουδιστής Lou Reed απέδωσε καταπληκτικά μονότονα φωνητικά, δεδομένης και της θεματολογίας του δίσκου. Ο multi-instrumentalist John Cale εισήγαγε τη δύναμη του παλμού και του drone (από τη δουλειά του στον πρώιμο μινιμαλισμό). Ο κιθαρίστας Sterling Morrison και η drummer Maureen Tucker εναλλάσσονταν καταπληκτικά. Η Nico, μια Γερμανίδα τραγουδίστρια που προστέθηκε στη μπάντα από τον manager Andy Warhol, έφερε μια ψυχρή θηλυκότητα στη ζεστή μελαγχολία των τραγουδιών του Reed. Έχοντας απορριφθεί ως νιχιλιστικός τίτλος, από τους fan το ’67, το «The Banana Album» (λόγω του εξωφύλλου που δημιούργησε ο Andy Warhol), είναι το πιο προφητικό rock album που έγινε ποτέ.
4. ‘Appetite for Destruction’
Guns N’ Roses
Geffen 1987
Το σημαντικότερο debut album της δεκαετίας του ’80 -για πολλούς- αποτελεί έναν game changer δίσκο. Το Appetite for Destruction διαθέτει πολύ περισσότερα από τα ουρλιαχτά του Axl Rose. Ο Slash έδωσε στο συγκρότημα blues συναίσθημα και punk ενέργεια, ενώ τα ρυθμικά μέρη έφεραν το funk σε επιτυχίες όπως το «Welcome to the Jungle». Όταν όλα τα στοιχεία ενώθηκαν, όπως στα τελευταία δύο λεπτά του «Paradise City», οι G N’R τάισαν τη σκόνη τους στις 80’s metal και hard rock. «Πολλές rock μπάντες είναι πολύ χαριτωμένες για να έχουν οποιοδήποτε συναίσθημα ή συγκίνηση», είπε ο Rose. «Εκτός αν νιώθουν πόνο».
3. ‘Are You Experienced’
Jimi Hendrix Experience
Reprise 1967
H ιδέα του κιθαρίστα ως πρωτοποριακού καλλιτέχνη προέρχεται από αυτό το album. Είναι o ήχος της Βρετανίας στα τέλη του 1966 και στις αρχές του 1967: φλεγόμενα blues, ορχηστρικές κιθάρες και το προσωπικό κοσμικό όραμα του αμερικανικού απόδημου, Jimi Hendrix. Η εκρηκτική κιθάρα του Hendrix ήταν ιστορική από μόνη της, άλλο τόσο ήταν το λαμπερό άθροισμα των chitlin-circuit με τον Little Richard και τους αδελφούς Isley και η μελωδική εκμετάλλευσή των «ουρλιαχτών» του ενισχυτή. Αλλά ήταν η εικονογραφική ζέστη των τραγουδιών όπως του «Manic Depression» και του «The Wind Cries Mary» που καθιέρωσε την υπερβατική υπόσχεση της ψυχεδέλειας. Ο Hendrix έκανε μουσική για ψυχές μεταξύ γης και απώτερου διαστήματος. «Είναι μια συλλογή ελεύθερων συναισθημάτων και φαντασίας», είπε για το album. «Η φαντασία είναι πολύ σημαντική».
2. ‘The Ramones’
«Τα πρώτα μας τραγούδια βγήκαν από τα πραγματικά μας αισθήματα αποξένωσης, απομόνωσης, απογοήτευσης – τα συναισθήματα που αισθάνεται ο καθένας ανάμεσα στα δεκαεπτά και τα εβδομήντα πέντε», δήλωσε ο τραγουδιστής Joey Ramone. Οι Ramones, μέσα σε λίγο λιγότερο από είκοσι εννέα λεπτά, αποτελούν μια απόλυτη απόρριψη της διακοσμητικής τέχνης της δεκαετίας του ’70 και το σημείο μηδέν για την επανάσταση του punk-rock. Τα τραγούδια ήταν γρήγορα και αντικοινωνικά, όπως ακριβώς και το συγκρότημα: Beat on the Brat, Blitzkrieg Bop, Now I Wanna Sniff Some Glue. Ο κιθαρίστας Johnny Ramone αρνιόταν να παίξει σόλο – τα δυνατά χτυπήματα των χορδών έγιναν η lingua franca του punk – και το σύνολο του δίσκου κόστισε μόλις πάνω από $6000 για να πραγματοποιηθεί. Αλλά η γλυκιά προσφώνηση του Joey, «I Wanna Be Your Boyfriend», έδειξε ότι ακόμη και οι punks χρειάζονται αγάπη.
1. ‘Licensed to Ill’
Beastie Boys
Def Jam 1986
Μια τόσο ισχυρή δήλωση, τόσο ολοκληρωμένη, που οι Beastie Boys στο υπόλοιπο της σταδιοδρομίας τους δεν ξεπέρασαν . Το «Licensed του Ill» έδειξε έναν νέο τρόπο στην Αμερική για να ροκάρει – με βροντερό συνδυασμό από hip-hop beats, metal riff και πληθωρικές εξυπνακίστικες ρίμες. Ο Mike D, ο Ad-Rock και ο MCA μας έκαναν να χτυπιόμαστε με τα «(You Gotta) Fight For Your Right (To Party!)» και «Rhymin’ & Stealin». Είναι ο ορισμός του debut album που αναστάτωσε τον μουσικό κόσμο: το σοκ του νέου, με αντίκτυπο που επεκτείνεται εδώ και δεκαετίες.
Συμπερασματικά..
Οι απουσίες είναι πολλές και δίσκοι που βρίσκονται σε άλλες θέσεις στο top 100 του Rolling Stone θα μπορούσαν πιθανώς να χωρέσουν στην 10άδα έναντι άλλων. Η δεκάδα είχε κάποιες εκπλήξεις, με πιο τρανταχτή το #1 και δίσκοι όπως το Ten, των Pearl Jam, το Grace, του Jeff Buckley αλλά και τα Dummy (Portishead), Unkown Pleasure (Joy Division), Entroducing (Dj Shadow), Marquee Moon (Television), The Doors, Enter the Wu-Tang, και τo Funeral (Arcade Fire) θα μπορούσαν να διεκδικήσουν καλύτερα πλασαρίσματα.
Πηγή: Rolling Stone
