1983, Καλιφόρνια. Oι φίλοι Michael Burkett (Fat Mike) και Eric Melvin δημιουργούν τους NOFX.
Μέχρι το 1991 θα ηχογραφήσουν δύο LP’s (Liberal Animation και S&M Airlines), ενώ την ίδια χρονιά ο κιθαρίστας και τρομπετίστας Aaron Abeyta (“El Hefe”) γίνεται μέλος της τετράδας που συμπλήρωνε ο ντράμερ Eric ”Smelly” Sandin.
Τα επόμενα 8 χρόνια θα ηχογραφήσουν 3 studio albums και πληθώρα EP’s, με τα ”White Trash, Two Heebs and a Bean” του 1992, ”Punk in Drublic” του 1994 και ”So Long and Thanks for All the Shoes” του 1997 να ξεχωρίζουν, με τους NOFX να αποτελούν μία από τις πλέον επηρεάζουσες σύγχρονες πανκ μπάντες.
Με θεματολογία που ποικίλει, εκφράζονται ανοιχτά για μία κοινωνία απαλλαγμένη από τον ασφυκτικό κλοιό του συντηρητισμού, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, την ομοφοβία, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις ταξικές ανισότητες.
Τον Ιούνιο του 1999, ολοκληρώνουν την ηχογράφηση ενός ακόμη EP.
Ήταν το ”Decline”, μία όπερα 18 λεπτών (τρίτο κομμάτι του είδους σε διάρκεια, μετά το 24λεπτο ”The Ballad of Tony Montana” των PMX και το 20λεπτο ”Yes Sir, I Will” των Crass). Υμνώντας την διαφορετικότητα και σατιρίζοντας έντονα την αποδόμηση της σύγχρονης Αμερικανικής κοινωνίας, έμελλε να αποτελέσει ορόσημο της σύγχρονης πανκ.
Αποτελεί μία αφηγηματική περιγραφή των κοινωνικών δυνάμεων που χαρακτηρίζουν την αντιληπτή αποσύνθεση της ανθρώπινης προόδου.
Με έντονα στοιχεία σαρκασμού, οι NOFX σατιρίζουν την ”ορθή”, ”κανονιστική” επικρατούσα ιδεολογία και καταπιάνονται έντονα με θέματα που αφορούν την καλλιέργεια της κουλτούρας όπλων, τη βία, την ενσυναίσθηση, τον σωφρονισμό των φυλακών, τα ψυχιατρικά κελιά, την αυτοκτονία, τον χριστιανικό συντηρητισμό, τον πόλεμο και την ατομική συναίνεση.
Την σημασία της πτώσης.
Τον αντικατοπτρισμό της παρακμής των οποιονδήποτε προοδευτικών χαρακτηριστικών ευαγγελιζόταν και έθετε, χειριστικά ανά τα χρόνια, ως πρόταγμα ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ.
Η αντανάκλαση της ολοένα και περισσότερο παρακμάζουσας οικονομίας ενός πολιτισμού που χαρακτηρίζεται από πενιχρό καταναλωτισμό, καθώς και την αντίφαση ανάμεσα στην αναπόφευκτη θυσία των ανθρώπων και του ιδεαλιστικού ηθικισμού, στο βωμό μιας παρασιτικής μικροαστικής κουλτούρας.
Η πλασματική άνεση και συνάμα εξαγορά ενός ολόκληρου λαού που προήλθε με την εκμετάλλευση καταπιεσμένων χωρών του Τρίτου Κόσμου, διαμορφώνοντας καθολικά στους κόλπους του μια στάση σιωπηλής, παθητικής έγκρισης των υφιστάμενων συστημάτων και των παραγόμενων κοινωνικών και πολιτιστικών του δεινών.
Η τραγική αντίφαση του ανθρώπινου είδους που θεωρεί πως δεν ξεγελιέται και δεν εφησυχάζει. Ο υποκινούμενος και συνάμα στημένος γύρω από συμφέροντα καθ’αυτός εφησυχασμός του όμως έτρεφε και συνεχίζει να τρέφει την κοινωνική αδικία.
Το ”Decline”, δεν δομείται με τα αυστηρά γλωσσικά εργαλεία και κριτήρια μιας εκτεταμένης κοινωνικο-πολιτικής ανάλυσης, μα παραμένει ένας ειλικρινής προβληματισμός.
