Γεννημένος στις 23 Αυγούστου του 1963, ο Robert Rich – μουσικός με καταγωγή από την Καλιφόρνια, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της σύγχρονης IDM και ambient σκηνής.
Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, η μουσική δεν τον συγκινούσε ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία. Παρουσίαζε έντονο όμως ενδιαφέρον για την καλλιέργεια ενός συγκεκριμένου είδους φυτών γνωστά και ως παχύφυτα. Συχνά λοιπόν, άφηνε ανοιχτό το ραδιόφωνο του σε σταθμούς κλασσικής μουσικής, κίνηση που θεωρούσε ευεργετική για την ταχύτερη και βέλτιστη ανάπτυξη των φυτών του. Η εμπειρία του αυτή επηρέασε βαθιά τις μετέπειτα μινιμαλιστικές συνθέσεις του. Με τον καιρό, το ενδιαφέρον του Rich επικεντρώθηκε γύρω από τον πειραματικό ήχο. Ένα πιάνο των γονιών του και μερικά μαθήματα βιόλας στην ηλικία των 10 ετών, ήταν οι πρώτες του έμπρακτες απόπειρες σύνθεσης.
Στα 18 του, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Stanford, όταν και άρχισε να πραγματοποιεί ολονύχτιες ζωντανές παραστάσεις, κεντρική ιδέα γύρω από τις οποίες ήταν ο ύπνος,οι διεργασίες και τα μοτίβα που δημιουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατά την διάρκεια του καθώς και η αλληλεπίδραση του συνειδητού με το υποσυνείδητο. Ήταν η αρχή των περίφημων εμφανίσεων του Robert Rich στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 που έμειναν γνωστές ως ‘’sleep concerts’’.
Οι παραστάσεις διαρκούσαν συνήθως πάνω από 9 ώρες, κατά τις οποίες ο Rich συνέθετε μινιμαλιστικούς ambient ήχους με έντονα drone στοιχεία παιγμένα συνήθως σε χαμηλές εντάσεις. Μία και μόνο αυτοσχεδιαστική του ιδέα ήταν ικανή να διαρκέσει για περισσότερο από μία ώρα, δημιουργώντας έτσι την απαραίτητη ατμόσφαιρα στο ‘’σε συνθήκες ύπνωσης κοινό του’’.
Σκοπός του ήταν η ανάπτυξη ενός περίεργου ορίου μεταξύ ύπνου και απόλυτης ενσυνείδησης, ενός τρόπου κατανόησης του πως ο εγκέφαλος μας ερμηνεύει τις αλλαγές από τον εξωτερικό κόσμο στον εσωτερικό, και το ανάποδο. Ένα όριο ακόμη θολό. O Rich θεωρεί πως καθώς καταλαβαίνουμε τη φύση της συνείδησης, κατανοούμε ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές καταστάσεις όταν ο νους βρίσκεται σε μια χωρισμένη ή εσωτερική κατάσταση, αλλά με μια ελαφρώς ανοιχτή ευαισθησία στο περιβάλλον περισσότερο από το στάδιο REM, το βαθύ όνειρο.
Οι παραστάσεις του είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν μία κατάσταση σιωπής. Υποστήριζε ότι η τάση του ίδιου του εγκεφάλου γίνεται πιο έντονη, εισχωρούμε σε ένα κατ’εξοχήν φυσιολογικό παραισθησιογόνο περιβάλλον-το είδος περιβάλλοντος που δημιουργείται κάθε βράδυ που πέφτουμε για ύπνο.
Έτσι, ως άτομο που ενδιαφέρεται για την ψυχοφυσιολογία και τη γνωστική ψυχολογία, ο Rich βρήκε τον εαυτό του να έλκεται πολύ έντονα από τις φυσικές καταστάσεις συνείδησης και από την ιδέα ότι είμαστε κατασκευαστές του κόσμου από τη φύση, ότι η συνείδηση μας δημιουργεί συνεχώς τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Ένα εποικοδομητικό – ένα κατασκευασμένο περιβάλλον.
Τα κονσέρτα ύπνου, ήταν αποτέλεσμα πολλών και διαφόρων επιρροών.
Πιο συγκεκριμένα, οι Harry Patch και Terry Rilley με τις έρευνες τους πάνω στις παραδόσεις της Ινδίας και της Αφρικής αποτέλεσαν τεράστια πηγή έμπνευσης για την αναζήτηση του Rich, καθώς επίσης και το έργο του Stephen LaBerge πάνω στο συνειδητό όνειρο γνωστό και ως ”lucid dreaming”, (κάθε όνειρο κατά το οποίο το άτομο έχει συνείδηση ότι ονειρεύεται, ενώ το όνειρο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αποτέλεσμα του οποίου είναι η δυνατότητα να ασκήσει κανείς έλεγχο πάνω στο ονειρικό περιβάλλον και να προβαίνει σε ενέργειες που σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσει στη φυσική πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε).
https://www.youtube.com/watch?v=PZcd5weXjus#t=11m32s
