Η Άννα Αδριανού είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας, ραδιοφωνική παραγωγός και παρουσιάστρια. Από το 1973 μας χαρίζει απλόχερα το ταλέντο της τόσο τηλεοπτικά και κινηματογραφικά όσο και θεατρικά είτε παίζοντας είτε μέσο της πένας της.
Λίγο πριν ανθίσουν στο Θέατρο Χυτήριο οι «Ανθισμένες Μανόλιες», η Άννα Αδριανού μιλάει στο MAXMAG και στην Χριστίνα Γεωργιάδη για την παράσταση που πρόκειται να ανέβει στο προσεχές διάστημα, αλλά και για την πορεία της στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Επιμέλεια συνέντευξης: Χριστίνα Γεωργιάδη
Την φετινή θεατρική περίοδο θα σας δούμε στην θεατρική παράσταση «Ανθισμένες Μανόλιες» στο θέατρο Χυτήριο. Μιλήστε μας για το έργο, αλλά και για τον ρόλο σας.
Είναι ένα από τα πιο τρυφερά κι ανθρώπινα σύγχρονα έργα γιαυτό κι αγαπήθηκε πολύ τόσο στο παγκόσμιο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο. Πρόκειται για μια κομεντί που κρύβει μέσα της ένα μεγάλο δράμα, αλλά κι ένα δράμα, στο οποίο οι ηρωίδες δεν παύουν να αστειεύονται και να χαμογελούν. Έξι γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και κοινωνικής τάξης συναντιούνται κάθε Σάββατο σε ένα κομμωτήριο, όπου η καθεμία μοιράζεται με τις υπόλοιπες τα προβλήματα της, την ζωή της και την μοναξιά της. Λίγο λίγο γίνονται στενές φίλες παρ’ όλες τις διαφορές τους κι όταν κάποια στιγμή εμφανίζεται ένα σοβαρό πρόβλημα, γίνονται όλες μια γροθιά για να το αντιμετωπίσουν. Παράλληλα ζούμε μαζί τους μέσα από τις διηγήσεις τους τις σχέσεις τους με τους άντρες και τα παιδιά τους και τον αγώνα τους να συνεχίζουν την ζωή τους και να μένουν αισιόδοξες μέσα από τις δυσκολίες και τις απώλειες. Εγω παίζω την Μαλέν (ρόλο που έπαιξε στο σινεμά η καταπληκτική Σάλυ Φήλντ) μια μητέρα που προσπαθεί να προσεγγίσει και να προστατεύσει την κόρη της, που έχει ένα σοβαρό κι επικίνδυνο θέμα υγείας και φτάνει στο βαθμό να κάνει μια ύστατη μεγάλη θυσία γι’ αυτήν.
Οι «Ανθισμένες Μανόλιες» θεωρείται από πολλούς ένα φεμινιστικό μανιφέστο. Πιστεύετε ότι οι γυναίκες στις μέρες μας έχουν ίσες δυνατότητες με εκείνες του άνδρα για να διεκδικήσουν τα όνειρά τους;
Κατ’ αρχήν οι Μανόλιες δεν είναι έργο φεμινιστικό, αλλά πανανθρώπινο, γραμμένο με μια μεγάλη αγάπη και κατανόηση και για τα δυο φύλα. Οι γυναίκες του έργου δεν υποφέρουν από σεξιστικά εμπόδια αλλά από μια μοναξιά που προκύπτει από το ότι σαν γυναίκες είναι ιδιαίτερα πλάσματα, πιο πολύπλοκα από τους άντρες και πιο δυνατά. Είναι αυτές που στηρίζουν όλους τους άλλους γύρω τους και στις οικογένειες τους και κατά συνέπεια οι ίδιες κάποιες φορές νοιώθουν μόνες και αστήρικτες. Αλλά δίπλα τους βρίσκονται πάντα οι φίλες τους για να τις βοηθήσουν με τον τρόπο που μόνο εκείνες ξέρουν και μπορούν.
Στο θεατρικό έργο «Ανθισμένες Μανόλιες» θα παρακολουθήσουμε έξι γυναίκες που συναντιούνται σε ένα κομμωτήριο. Μια από αυτές θα μοιραστεί με της υπόλοιπες πέντε το πρόβλημα υγείας της. Μέσω αυτού του προβλήματος οι γυναίκες αυτές έρχονται ακόμα πιο κοντά. Πιστεύετε ότι η γυναικεία αλληλεγγύη μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας;
Η γυναικεία αλληλεγγύη υπάρχει και θα υπάρχει πάντα σε κάθε εποχή. Μέσα στην γυναικεία καρδιά υπάρχει από την φύση πολλή ενσυναίσθηση και στοργή που κάνει τις γυναίκες, εν δυνάμει «μάνες» όχι μόνο για τα παιδιά τους αλλά και για όποιον καταλαβαίνουν ότι έχει την ανάγκη τους. Εγώ δεν πιστεύω στον μύθο του γυναικείου ανταγωνισμού. Εξ άλλου ανταγωνισμός υπάρχει και στους άντρες. Οι γυναίκες συνάπτουν τρυφερές φιλίες μεταξύ τους από παιδιά και σχεδόν πάντα συσπειρώνονται μπροστά στα προβλήματα των άλλων και κυρίως των ομοφύλων τους. Και τώρα που είναι πιο ανεξάρτητες και δεν διεκδικούν τους άντρες σαν τρόπο επιβίωσης, όπως οι γιαγιάδες μας, η αλληλεγγύη τους είναι πιο μεγάλη.
Πέρα από ηθοποιός είστε και μια εξαιρετική σεναριογράφος. Με την πένα σας μας έχετε χαρίσει πολύ όμορφες στιγμές τόσο τηλεοπτικά όσο και κινηματογραφικά. Ωστόσο, πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στο χώρο του σεναρίου;
Από παιδάκι έγραφα ιστορίες που τις διάβαζα μετά όταν μου τέλειωναν τα βιβλία, σαν βιβλιοφάγος που ήμουν. Χρόνια μετά κι ενώ ήμουν ήδη ηθοποιός, η φίλη μου Μαλβίνα Κάραλη που ασχολείτο τότε με τα σενάρια, με ενθάρρυνε να γράψω κι εγώ ένα. Έγραψα το ΤΡΑΝΖΙΤΟ που έγινε ταινία, και μετά σενάρια για τηλεταινίες, για την σειρά ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ που επιχορηγήθηκε από την Αγγλία. Και μετά… ο Γιάννης Μπότσης, μετέπειτα συνεργάτης και σύζυγος μου μου ανέθεσε στον ΑΝΤ1 τα σενάρια της σειράς ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ. Έτσι ο δρόμος άνοιξε κι ήταν μακρύς κι επιτυχημένος.
Υπάρχει κάποια στιγμή στην καριέρα σας που να έχετε ξεχωρίσει;
Οι στιγμές που αντιμετώπισα κι έπαιξα δυο δυσκολότατους μονολόγους τα τελευταία χρόνια: ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΤΗΣ ΧΑΡΛΕΥ του Βασίλη Κατσικονούρη και την ΤΑΡΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΟ του Μηνά Βιντιάδη. Δυο υπέροχα ελληνικά έργα μέσα από τα οποία περνούσε ολόκληρη η ζωή των ηρωίδων τους σε κάθε ηλικία. Και τα δυο μαζί σκιαγραφούσαν τις σημερινές ελληνίδες. Αυτή της πόλης αλλά κι εκείνη της επαρχίας με τα ματαιωμένα όνειρα και την χαμένη ζωή. Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα για μένα που το απόλαυσα όμως πολύ. Κι ευχαριστώ το κοινό που αγκάλιασε τόσο ζεστά και τις δυο παραστάσεις.
Αν δεν γινόσασταν ηθοποιός, ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η επαγγελματική σας κατεύθυνση;
Θα μου άρεσε να είμαι ψυχολόγος. Έχω πάθος με την ψυχολογία, έχω διαβάσει πολλά βιβλία κι έχω παρακολουθήσει σεμινάρια επαγγελματικά. Η ψυχολογία είναι ένα εσωτερικό ταξίδι στο βυθό του ανθρώπου και πέρα από το ότι είναι απαραίτητο στον καθένα μας για να γνωρίσει τον εαυτό του, έχει και το σασπένς της αναζήτησης ενός ντετέκτιβ που ψάχνει την αλήθεια στο βάθος μιας ψυχής.
Αν σας δινόταν οι ευκαιρία να γυρίσετε το χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε από την καλλιτεχνική σας μέχρι τώρα πορεία;
Θα κρατούσα και καλλιτεχνικά το επίθετο του πατέρα μου, που το άλλαξα από μια εφηβική διάθεση… ανεξαρτητοποίησης.
Το τελευταίο χρόνο έχουμε δει να επιστρέφουν στους δέκτες μας νέες τηλεοπτικές σειρές. Έπειτα από μια καμπή που είχαν τα τελευταία χρόνια. Πιστεύετε ότι μυθοπλασία ξαναγεννιέται από τις στάχτες της;
Η μυθοπλασία επανέρχεται κι αυτό είναι καλό. Ωστόσο για την ώρα δεν έχει βρει την λάμψη και την πρωτοτυπία που είχαν οι πιο πολλές σειρές στις δεκαετίες 90, 2000 και 2010 πριν από την κρίση. Νομίζω ότι οι τωρινές, μοιάζουν πιο… συντηρητικές και κρατημένες. Εκτός φυσικά από κάποιες εξαιρέσεις. Ίσως να φταίνε και τα ξένα φορμάτ, που κάπως περιορίζουν τους σεναριογράφους και περιγράφουν κοινωνίες και ψυχολογίες που δεν είναι ακριβώς δικές μας.
Θεατρικά θα σας παρακολουθήσουμε στην παράσταση «Ανθισμένες Μανόλιες» στο θέατρο Χυτήριο. Τηλεοπτικά θα σας παρακολουθήσουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;
Όχι για την ώρα. Έκανα σερί τηλεόραση, σαν ηθοποιός και σαν σεναριογράφος επτά συνεχόμενα χρόνια κι είπα τα δυο τελευταία να αποστασιοποιηθώ και να αποτοξινωθώ λίγο από την τηλεόραση. Και να αποτοξινωθεί και ο κόσμος από εμένα για να επιστρέψω πιο … φρέσκια υποκριτικά και δημιουργικά. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχω ερωτευτεί τις δουλειές μου στο θέατρο κι αυτό με γεμίζει.
Κλείνοντας πώς βλέπετε την επόμενη μέρα για το θέατρο μετά τον κορωνοϊό;
Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει γιατί κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα κρατήσει αυτή η περιπέτεια. Θέλω να πιστεύω ότι όταν φύγει ο κίνδυνος ο κόσμος θα διψάει για καλές παραστάσεις και για την μαγεία του θεάτρου. Αυτή θα ισχύει πάντα και δεν νομίζω ότι μπορεί να αντικατασταθεί από άλλα είδη, πχ διαδικτυακό θέατρο. Όχι ότι δεν θα μπει στην ζωή μας κι αυτό, αλλά είναι κάτι διαφορετικό.
Ευχαριστούμε για το φωτογραφικό υλικό την κ. Νταίζη Λεμπέση.
