
Η Όλγα Κέγκου γεννήθηκε στην Άνω Λαψίστα Ιωαννίνων και σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, από το οποίο βραβεύτηκε για την εισαγωγή της με σειρά κατάταξης πρώτη. Το 2007 διορίστηκε ως εκπαιδευτικός Γενικής Αγωγής και ορίστηκε Προϊσταμένη στο 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Χιονάτων Κεφαλληνίας. Το 2014 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμά της στις Επιστήμες της Αγωγής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με κατεύθυνση στην Εκπαίδευση κοινωνικά ευπαθών ομάδων και ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή. Το 2015 εργάστηκε ως ειδική παιδαγωγός στο Ειδικό Δημοτικό Ηγουμενίτσας, ενώ σήμερα εργάζεται στο Τμήμα Ένταξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Παιανίας.
Η αγάπη της Όλγας όμως δεν σταματάει μόνο στην εκπαίδευση. Τον φετινό Αύγουστο, έβγαλε το πρώτο της παιδικό βιβλίο με τίτλο «Ο Τυφώνας». Το βιβλίο ακολουθεί τον μικρό Τόμας, ο οποίος ξεκινάει το σχολείο. Στην προσπάθειά του να ανακαλύπτει ότι να γράψει το όνομά του, ένας Τυφώνας εμφανίζεται ξαφνικά πάνω από το κεφάλι του. Τα γράμματα αρχίζουν να παίζουν παράξενα παιχνίδια και ο Τόμας ανησυχεί πολύ. Ένα βιβλίο για τους μικρούς μας φίλους με δυσλεξία αλλά και για τους μικρούς μας φίλους χωρίς δυσλεξία.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γκουτή Χριστίνα
Σας ευχαριστούμε για την συνέντευξη που παραχωρείτε. Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την συγγραφή;
Σας ευχαριστώ κι εγώ για την πρόσκληση και για την ευκαιρία που μου δίνετε να συνομιλήσουμε για τη δυσλεξία και το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Ο Τυφώνας» που πραγματεύεται το ζήτημα αυτό. Η ενασχόληση μου με τη συγγραφή προέκυψε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, όπου ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω τις βαθύτερες πνευματικές ανησυχίες.
Γιατί επιλέξατε την παιδική λογοτεχνία; Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που σας κέρδισε αυτό το είδος;
Το βασικό μου επάγγελμα είναι δασκάλα, με ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή. Όπως καταλαβαίνετε, όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το παιδί. Τα τελευταία χρόνια, έχω γίνει και μητέρα δύο παιδιών, κάτι που με έχει ευαισθητοποιήσει ακόμη περισσότερο σε θέματα που αφορούν τα παιδιά με ιδιαιτερότητες. Η συγγραφή παιδικών ιστοριών είναι για μένα ένας τρόπος για να φωτίσω τα σκοτεινά σημεία μιας παιδικής ψυχής, που βιώνει την αδικία και την άνιση μεταχείριση στην σχολική καθημερινότητά του. Είναι, επίσης, ένας τρόπος να βοηθήσω αυτά τα παιδιά, δείχνοντας μέσα από τις ιστορίες μου, το πως αισθάνεται ένας μαθητής με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και πόσο απαραίτητη είναι η υποστήριξή του από το σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον.

Τα παιδιά λένε ότι είναι οι πιο απαιτητικοί αναγνώστες. Κατά πόσο πιστεύετε ότι ισχύει αυτό;
Δεν θα έλεγα ότι τα παιδιά είναι απαιτητικοί αναγνώστες. Τα παιδιά είναι ανοιχτά, γεμάτα περιέργεια για ό,τι τραβήξει την προσοχή τους και το ενδιαφέρον τους. Είναι, όμως, αντικειμενικοί κριτές ενός βιβλίου, καθώς μπορούν ενστικτωδώς να διακρίνουν ένα έργο που είναι γραμμένο με σεβασμό προς τους αναγνώστες τους και τις ανάγκες τους και έχει «κάτι να τους πει». Είναι, νομίζω, οι σοφότεροι αναγνώστες και οι καλύτεροι κριτές.
Το βιβλίο σας έχει τίτλο «Ο Τυφώνας». Ποιο είναι το θέμα του αλλά και πώς προέκυψε ο τίτλος αυτός;
Αρχικός μου στόχος, όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, ήταν να κατανοήσουν τα παιδιά μέσα από αυτήν την ιστορία ότι η δυσλεξία αποτελεί ένα «φυσιολογικό» κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Για το λόγο αυτό, θέλησα να συμβολίσω τη δυσλεξία με ένα φυσικό φαινόμενο. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται κατανοητό ότι η δυσλεξία είναι μία πτυχή της ανθρώπινης φύσης, που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ή να περιθωριοποιήσουμε. Επιπλέον, θέλησα να φτιάξω μια «δυνατή» εικόνα, έναν ισχυρό συμβολισμό που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον των παιδιών, χωρίς όμως να είναι κάτι τρομακτικό ή αποκρουστικό. Πιστεύω ότι μέσα από την ιστορία του Τυφώνα-Δυσλεξία, αυτός ο στόχος επιτυγχάνεται και τα παιδιά έρχονται πιο κοντά στην έννοια της δυσλεξίας, κάτι που τα οδηγεί στο να είναι πιο ανοιχτά στην αποδοχή της διαφορετικότητας.
Δυσλεξία και σχολείο. Πιστεύετε ότι υπάρχουν τα απαραίτητα εφόδια για αυτά τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον;
Δυστυχώς, στο ελληνικό σχολείο δεν υπάρχουν ακόμη τα απαραίτητα εφόδια για ένα μαθητή με δυσλεξία. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει επιστημονικά άλματα σε θέματα Ειδικής αγωγής και υπάρχει μια συνεχής επιμόρφωση και ευαισθητοποίηση στα σχολεία μας γύρω από τα θέματα αυτά.
Οι καθηγητές θα πρέπει να είναι δίπλα σε αυτά τα παιδιά και να τα στηρίζουν. Αλλά θα πρέπει να μάθουμε και στα παιδιά να μην κοροϊδεύουν ή να πειράζουν αυτά τα παιδάκια. Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο γίνεται ή ότι έστω είναι εφικτό να γίνει;
Είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, εφόσον υπάρχει μία βασική προϋπόθεση: η δημιουργία κλίματος ενσυναίσθησης μέσα στην τάξη. Για να μπορούν οι συμμαθητές και οι εκπαιδευτικοί μιας τάξης να βοηθήσουν έναν μαθητή με δυσλεξία πρέπει να καλλιεργηθεί ένα κλίμα σεβασμού, αποδοχής και ενσυναίσθησης. Όταν σε μια σχολική τάξη επικρατεί μια τέτοια κουλτούρα, ο δυσλεκτικός μαθητής αλλά και οι μαθητές με άλλες μαθησιακές δυσκολίες θα μπορέσουν να νιώσουν ασφάλεια και να δώσουν την καθημερινή τους μάχη με μεγαλύτερη ευκολία. Άλλωστε, όλοι μας μπορούμε ευκολότερα να παλέψουμε τους φόβους μας και τις δυσκολίες μας, όταν αισθανόμαστε ότι συνυπάρχουμε με ανθρώπους που μας σέβονται και μας αγαπούν.
Γιατί επιλέξατε αυτό το θέμα για το βιβλίο σας;
Γιατί η δυσλεξία αποτελεί την πιο κοινή ειδική μαθησιακή δυσκολία. Συναντάται σε ποσοστό 10% του μαθητικού πληθυσμού.

Τι μήνυμα μπορεί να λάβει ένα παιδί διαβάζοντας το βιβλίο αυτό;
Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία αυτή, για να γνωρίσουν όσα περισσότερα παιδιά γίνεται, ότι η δυσλεξία δεν είναι κάτι τόσο τρομακτικό και επώδυνο όσο φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Η δυσλεξία δεν ισοδυναμεί με χαμηλή νοημοσύνη, ούτε με μειωμένη αντιληπτική ικανότητα. Είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία, που όταν διαγνωστεί έγκαιρα και υποστηριχθεί από το κατάλληλο πρόγραμμα παρέμβασης, δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην πνευματική και εκπαιδευτική εξέλιξη ενός μαθητή. Θα ήθελα, ως εκ τούτου, όλοι οι μαθητές να αντιμετωπίζουν τον δυσλεκτικό συμμαθητή τους με σεβασμό, με ενσυναίσθηση και με συμπεριληπτική διάθεση.
Αν θα μπορούσατε να περιγράψετε το βιβλίο με κάποια φράση μέσα από αυτό, ποια θα ήταν αυτή;
«Ένα βιβλίο για παιδιά με δυσλεξία και για παιδιά χωρίς δυσλεξία»
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Ετοιμάζετε κάποιο νέο βιβλίο;
Ο «Τυφώνας» είναι το πρώτο μου βιβλίο. Ονειρεύομαι να εκδώσω μια σειρά παραμυθιών που θα πραγματεύονται ζητήματα Ειδικής Αγωγής. Οι βασικοί πρωταγωνιστές, τα παιδιά και η δασκάλα, θα είναι κοινοί σε όλες τις ιστορίες. Στην πραγματικότητα, το κάθε παραμύθι θα αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου και θα προστίθεται ένας νέος ήρωας. «Η τάξη της κυρίας Αλεξίας», που είναι και το όνομα της σειράς αυτής, απεικονίζει μια σύγχρονη, ρεαλιστική τάξη του δημοτικού σχολείου, που αποτελείται από έναν ή και παραπάνω μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες.
Κλείνοντας, τι συμβουλή θα δίνατε σε όλα αυτά τα παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποια ειδική μαθησιακή δυσκολία;
Να βρουν το θάρρος να μιλήσουν για αυτό και να ζητήσουν βοήθεια εγκαίρως. Οι ειδικές μαθησιακές δυσκολίες δεν μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στη σχολική ζωή, αν υπάρξει κατάλληλη και έγκαιρη παρέμβαση.
