H Mαρία Καλτσή γράφει ένα θαυμάσιο παραμύθι αφιερωμένο στον πατέρα της, με τίτλο Ένα αερόστατο για τον παππού. Ο τρόπος προσέγγισης είναι αφηγηματικός με μια ποιητική χροιά γεμάτη από τρυφερότητα, νοσταλγία και αγάπη. Το ύφος λιτό και απέριττο, προσαρμοσμένο κατάλληλα να ενστερνισθεί εις βάθος τις αθώες παιδικές ψυχές. Η γλώσσα αβίαστη και γεμάτη παρατήρηση αλλά και τρυφεράδα καταφέρνει να περάσει στον μικρό αναγνώστη με απλότητα την αγάπη ανάμεσα στον μικρό Πετράκη και στον παππού του, σεβόμενη την τρυφερή και ευαίσθητη παιδικότητα του.
Ο αποχωρισμός του θανάτου είναι το πιο εύθραυστο ίσως θέμα για να επεξηγηθεί από τους ενήλικες προς τα παιδιά. Η Mαρία Καλτσή επιχειρεί να ανακουφίσει την παιδική ψυχή από την υψίστη μάχη με τη συνειδητοποίηση της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Ο μικρός Πετράκης εφευρίσκει την ιδέα να δημιουργήσει ένα πλουμιστό χαρούμενο αερόστατο, Ένα αερόστατο για τον παππού , για να καταφέρει να φτάσει ψηλά στον παππού του και να του εκφράσει την λύπη του και την ανάγκη του να γυρίσει πίσω στη ζωή. Η μητέρα του, ως κρίκος παρηγοριάς, γίνεται εκείνη που θα τον προσγειώσει στην πραγματικότητα. Με την αγάπη της και την δύναμη της λογικής της θα του εξηγήσει ότι δεν είναι απαραίτητο να συμβεί όλο αυτό, αρκεί μόνο να κρατά ο μικρός Πετράκης ζωντανό στην καρδιά και στη μνήμη του τον παππού του και έτσι θα είναι πάντα διπλά τους.
Η μητέρα γίνεται ο παρηγορητής και ο στυλοβάτης της οικογένειας στην πικρή ώρα της απώλειας, το ζεστό εκείνο πάπλωμα που σκεπάζει την παγωνιά της παιδικής ψυχής του. Με όμορφο, ρεαλιστικό και συνάμα ανακουφιστικό τρόπο η μητέρα γίνεται το μαλακό μαξιλάρι στην απότομη προσγείωση του Πετράκη από τον έναστρο ουρανό, όπου με την φαντασία του ανατρέχει για να βρει τον παππού του. Το παιδί ελευθέρα μπορεί να αναζητά και να ανασύρει στη μνήμη του τον παππού, ανακουφισμένο από τις στιγμές που αισθάνεται ότι του λείπει.
Γράφει η συγγραφέας:
«Μα όσο τον σκεφτόμαστε και τον αγαπάμε, τότε εκείνος μπορεί να μας ακούσει, μας νοιώθει και έτσι δεν φεύγει ποτέ από κοντά μας.»
Το παραμύθι Ένα αερόστατο για τον παππού ακουμπά με αγάπη, τρυφερότητα και αλληγορία το δύσκολο και βαρύ θέμα του πένθους. Ένα θέμα που δύσκολα απαντάται στα ελληνικά παραμύθια. Έρχεται να απαλύνει τον παιδικό πόνο μπροστά στο ξαφνικό χτύπημα της απώλειας. Με εύληπτο τρόπο γίνεται ένα παρήγορο και ελπιδοφόρο μήνυμα που αγκαλιάζει την παιδική μνήμη και τη ντύνει με τα λευκά πέπλα της μητρικής παρηγοριάς. Ακουμπά στον ουρανό με τα πολύχρωμα πανιά ενός χαρούμενου αερόστατου, όπου τίποτα δεν πεθαίνει αλλά ζει αιώνια.
